Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 września 2013 roku.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSA Stanisław Tomasik

Sędziowie SO Krzysztof Gąsior

SO Tomasz Ignaczak (spr.)

Protokolant Dagmara Szczepanik

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim S. K.

po rozpoznaniu w dniu 13 września 2013 roku

sprawy B. S.

oskarżonego z art. 177§2 kk w zw. z art. 178§1 kk

z powodu apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Opocznie

z dnia 21 czerwca 2013 roku sygn. akt II K 565/12

na podstawie art.437§1 kpk, art.438 pkt 1 kpk, art.635 kpk w zw. z art.627 kpk

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

-

na podstawie art.42§2 kk orzeka wobec oskarżonego B. S. środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego, co do wszystkich kategorii pojazdów na okres 2 ( dwóch ) lat;

-

na podstawie art.43§3 kk nakłada na oskarżonego B. S. obowiązek zwrotu dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdów do Starostwa Powiatowego w O. w terminie 7 ( siedmiu) dni;

2.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3.  zasądza od oskarżonego B. S. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 20 (dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt: IV Ka 448/13

UZASADNIENIE

B. S. został oskarżony o to, że:

w dniu 9 maja 2011 roku nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem ciężarowym podczas wykonywania manewru wyprzedzania nie zachował bezpiecznej odległości skutkiem czego potrącił prawą stroną burty samochodu kierującego rowerem M. J., w wyniku czego upadł on z roweru i doznał szeregu szczegółowo opisanych w zarzucie obrażeń, które spowodowały powstanie ciężkiej choroby długotrwałej w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 kk, a następnie zbiegł z miejsca zdarzenia, tj. o czyn z art. 177 § 2 kk w zw. z art. 178 § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Opocznie wyrokiem z dnia 21 czerwca 2013 roku w sprawie II K 565/12:

1.  uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu ( z drobną zmianą opisu co do jego miejsca) i za to na podstawie art. 177 § 2 kk w zw. z art. 178 § 1 kk wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby lat 3;

3.  na podstawie art. 71 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę 50 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 zł.;

4.  na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu na poczet grzywny okres zatrzymania;

5.  na podstawie art. 46 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego M. J. nawiązkę w kwocie 2000 zł.;

6.  orzekł o kosztach sądowych.

Powyższy wyrok został zaskarżony przez prokuratora w części dotyczącej orzeczenia o karze na niekorzyść oskarżonego.

Prokurator zarzucił wyrokowi orzeczenie rażąco niewspółmiernej kary poprzez zbyt niski wymiar nawiązki na rzecz pokrzywdzonego oraz odstąpienie od orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych.

W konkluzji prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 4 lat oraz podwyższenie orzeczonej nawiązki do 4000 zł., a w pozostałym zakresie o utrzymanie wyroku w mocy.

Na rozprawie apelacyjnej prokurator podtrzymał swoją apelację i wnioski w niej zawarte.

Oskarżony na rozprawie apelacyjnej wnosił o nieuwzględnienie apelacji prokuratora i o utrzymanie wyroku w mocy.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja prokuratora okazała się w znacznym stopniu zasadna.

Co do podwyższenia kwoty nawiązki, to zdaniem Sądu Okręgowego orzeczenie nawiązki w kwocie 2000 zł. ( a więc w wysokości orzeczonej przez Sąd Rejonowy ) spełni cele represyjne i odszkodowawcze tego środka karnego. Pamiętać należy, że oskarżony nie jest człowiekiem zamożnym, nawiązka w kwocie 2000 zł. stanowi dla niego odczuwalną dolegliwość. Zaś pokrzywdzony uzyskał rentę, a ponadto może dochodzić wyższych kwot na drodze postępowania cywilnego (ponieważ oskarżony był ubezpieczony w ramach OC kierowców, interesy odszkodowawcze pokrzywdzonego są należycie zabezpieczone).

Dlatego Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w tej części nie uwzględnił apelacji prokuratora.

Co do odstąpienia od orzekania środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, to Sąd Rejonowy dopuścił się rażącej obrazy prawa karnego materialnego, która miała wpływ na treść wyroku. Sąd meriti nie zastosował bowiem instytucji prawa karnego materialnego, która w tym przypadku była obligatoryjna.

Przypomnijmy, że zgodnie z treścią art. 42 § 2 kk „Sąd orzeka zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów albo pojazdów określonego rodzaju, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa wymienionego w § 1 był w stanie nietrzeźwości, pod wpływem środka odurzającego lub zbiegł z miejsca zdarzenia określonego w art. 173kk , art. 174 kk lub art. 177 kk”.

Oskarżony świadomie zbiegł z miejsca wypadku. Świadczą o tym takie fakty, jak to, że:

-

świadkowie zeznają, iż z uderzeniem w rowerzystę związany był wyraźnie słyszalny huk – tak głośny dźwięk musiał być słyszalny również dla oskarżonego i to mimo pracy silnika;

-

rowerzysta po uderzeniu koziołkował w rowie, a jego rower wręcz wyleciał w powietrze, przelatując kilka metrów – było to wyraźnie widoczne, również dla oskarżonego w lusterkach samochodu, co potwierdził biegły;

-

inny kierowca gonił oskarżonego, co powinno zwrócić jego uwagę;

-

sam oskarżony przyznał, że ( już po zaprzestaniu pościgu przez innego kierowcę) zatrzymał się i oglądał swój pojazd – rzekomo w celu sprawdzenia ogumienia, co jest niewiarygodne, gdyż oskarżony wykonywał krótką trasę i nie miał żadnych niepokojących symptomów dotyczących stanu ogumienia ( zdaniem Sądu zatrzymywał się i oglądał pojazd celem sprawdzenia uszkodzeń powstałych po kontakcie z rowerzystą );

-

na burcie pojazdu oskarżonego były wyraźnie widoczne ślady uderzenia w rowerzystę – oskarżony oglądający swój pojazd po zatrzymaniu w trasie musiał je widzieć, a mimo to nie wrócił na miejsce zdarzenia, ruszył dalej, a potem przed policjantami udawał, że widzi te uszkodzenia po raz pierwszy.

Zatem - skoro oskarżonemu przypisano ( słusznie), iż zbiegł z miejsca wypadku, to należało orzec wobec niego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. I w tej części apelacja prokuratora jest zasadna ( aczkolwiek błędnie opiera on ją na zarzucie niewspółmierności kary, choć tak naprawdę doszło do obrazy prawa karnego materialnego).

Jednak domaganie się przez prokuratora orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych aż na 4 lata było przesadą. Do naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym doszło w sposób nieumyślny ( tak ustalił Sąd pierwszej instancji, a prokurator tego nie zakwestionował). Oskarżony ma prawo jazdy od 1976 roku i jak dotąd nie był karany ani za przestępstwa, ani za wykroczenia drogowe. Dodatkową, nietypową okolicznością czynu było to, że oskarżony poruszał się samochodem o skrzyni ładunkowej szerszej od kabiny, do czego nie był przyzwyczajony. Ponadto ( jak ustalił Sąd pierwszej instancji, a prokurator tego nie zakwestionował) oskarżony powrócił na swój pas ruchu w celu uniknięcia zderzenia czołowego z nadjeżdżającym z naprzeciwka pojazdem, to w czasie tego manewru potrącił rowerzystę. Te okoliczności sprawiają, że zdaniem Sądu Okręgowego wystarczające będzie orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 2 lat.

Dlatego Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

-

na podstawie art. 42 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego B. S. środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego, co do wszystkich kategorii pojazdów na okres 2 lat;

-

na podstawie art. 43 § 3 kk nałożył na oskarżonego B. S. obowiązek zwrotu dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdów do Starostwa Powiatowego w O. w terminie 7 ( siedmiu) dni.

W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok jako sprawiedliwy, odpowiadający prawu karnemu materialnemu i nie uchybiający prawu karnemu procesowemu należało utrzymać w mocy.

Na wydatki w postępowaniu odwoławczym złożył się ryczałt za doręczenia pism procesowych w kwocie 20 złotych.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim na podstawie art. 635 kpk w zw. z art. 627 kpk zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 20 zł. tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym. Oskarżony jest kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu, zatem nie ma żadnych podstaw do zwalniania go od kosztów procesu –zwłaszcza, że są one bardzo niewielkie.

Z powyższych względów orzeczono jak w wyroku.