Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 września 2015 roku

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodnicząca – SSR Katarzyna Garbarczyk

Protokolant – sekr. sąd. Aneta Dybikowska

w obecności oskarżyciela: ---------

po rozpoznaniu w dniu 24 września 2015 roku sprawy

A. N.

c. T. i I. z d. P.

ur. (...) w W.

obwinionej o to, że: W dniu 7.10.2014 roku do dnia 10.02.2015 roku w miejscowości M. nie wskazała osoby, której w dniu 15.02.2014 roku o godzinie 12:32:52 w miejscowości W., Gmina M. (...) powierzyła do kierowania pojazd marki V. o numerach rejestracyjnych (...). Kierujący tym pojazdem jadąc z prędkością 75km/h przekroczył dozwoloną prędkość o 25km/h.

tj. o czyn z art. 96§3 kw w zw. z art. 78 ust. 4 i 5 ustawy

Prawo o ruchu drogowym

I.  Obwinioną A. N. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to na podstawie art. 96§3 kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw skazuje ją na karę grzywny w wysokości 200,00 (dwieście ) złotych.

II.  Zwalnia obwinioną od ponoszenia opłat i pozostałych kosztów procesu.

Sygn. akt II W 132/15

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranych dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Na podstawie zdjęcia wykonanego radarowym przyrządem do pomiaru prędkości pojazdów, S. (...) w M. ustalili, iż w dniu 15.02.2014 roku, o godz. 12:32:52, w miejscowości W., gm. M., na drodze krajowej (...), kierowca pojazdu marki V. o numerach rejestracyjnych (...) jadąc z prędkością 75km/h przekroczył dozwoloną prędkość o 25km/h, albowiem na tym odcinku obowiązywało ograniczenie prędkości do 50 km/h. Ustalono, iż w/w pojazd należy do A. N.. Straż Gminna w M. zwróciła się do A. N. z pisemnym wezwaniem o wskazanie, kto był kierowcą lub użytkownikiem przedmiotowego pojazdu w dniu 15.02.2014 roku. Korespondencja w tym przedmiocie została doręczona w dniu 07 października 2014 roku. Obwiniona do dnia 10 lutego 2015 roku nie udzieliła odpowiedzi na zapytanie oskarżyciela publicznego, przy czym brak było informacji, by pojazd w dacie 15.02.2014. roku użyty był wbrew woli A. N..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody tj.: dane k.1 -2, notatka - urzędowa- raport k. 3, 5, 8, pismo k. 7, wezwania z załącznikiem k. 9-10, wraz z potwierdzeniem odbioru k. 11, świadectwo legalizacji k. 12.

Zgodnie z art. 96§3 kw - karze podlega ten, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie.

Niewskazanie polega na odmowie udzielenia informacji o osobie, której został powierzony pojazd do kierowania lub używania. (...) oznacza bowiem m.in. „przekazywać informację” ( Praktyczny słownik współczesnej polszczyzny, red. H. Zgółkowa, t. 46, Poznań 2004, s. 148). Niewskazaniem jest udzielenie odpowiedzi negatywnej, na przykład, że nie wskaże tej osoby lub nie wie, w czyjej dyspozycji w określonym czasie był pojazd, jak też zaniechanie udzielenia odpowiedzi ( Komentarz do art. 96 Kodeksu Wykroczeń, Ryszard A. Stefański).

W myśl art. 11 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o strażach gminnych (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 1383) do zadań straży miejskiej należy czuwanie nad porządkiem i kontrola ruchu drogowego – w zakresie określonym w przepisach o ruchu drogowym. Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 5 wymienionej ustawy, strażnik wykonując te zadania, ma prawo do dokonywania czynności wyjaśniających, kierowania wniosków o ukaranie do sądu, oskarżania przed sądem i wnoszenia środków odwoławczych - w trybie i zakresie określonych w Kodeksie postępowania w sprawach o wykroczenia. Zostały one określone w art. 17 § 3 kpw, który to przepis od dnia 31 grudnia 2010 r. stanowi, że strażom gminnym (miejskim) uprawnienia oskarżyciela publicznego przysługują wówczas, gdy w zakresie swego działania w tym w trakcie prowadzonych czynności wyjaśniających ujawniły wykroczenia i wystąpiły z wnioskiem o ukaranie. Od tego samego dnia – 31.XII.2010 r. – strażnicy gminni (miejscy), będąc na mocy powołanej ustawy i art. 129 b 3 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. – Dz. U. z 1997 r., poz. 1137) uprawnionymi do kontroli ruchu drogowego, w tym zakresie naruszeń przepisów o zatrzymaniu lub postoju pojazdów, uzyskali, w ramach wykonywania tej kontroli i w tym zakresie (art. 129 b ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym.) prawo do żądania od właściciela lub posiadacza pojazdu wskazania, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie – art. 129 b ust. 3 pkt 7 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Nowelizacja art. 17 § 3 k.p.w. i art. 129 b p.r.d. przyznała z dniem 31 grudnia 2010 r. strażom gminnym (miejskim) uprawnienie oskarżyciela publicznego w sprawach z art. 96 § 3 kw.

W świetle obowiązujących przepisów i orzecznictwa nie budzi żadnych wątpliwości, że straży gminnej (miejskiej) przysługują uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach o wykroczenie z art. 96 § 3 k.w., popełnione od dnia 31 grudnia 2010 r., jeśli w zakresie swojego działania, w tym w trakcie prowadzonych czynności wyjaśniających ujawniły to wykroczenie i wystąpiły z wnioskiem o ukaranie za owo wykroczenie- co miało miejsce w przedmiotowej sprawie.

Wracając do okoliczności zaistnienia czynu w przedmiotowej sprawie stwierdzić należy, że na podstawie zdjęcia wykonanego radarowym przyrządem do pomiaru prędkości pojazdów, Strażnicy Straży Gminnej w M. ustalili, iż w dniu 15.02.2014 roku, o godz. 12:32:52, w miejscowości W., gm. M., na drodze krajowej (...), kierowca pojazdu marki V. o numerach rejestracyjnych (...) jadąc z prędkością 75km/h przekroczył dozwoloną prędkość o 25km/h, albowiem na tym odcinku obowiązywało ograniczenie prędkości do 50 km/h. Ustalono, iż w/w pojazd należy do A. N.. Straż Gminna w M. zwróciła się do A. N. z pisemnym wezwaniem o wskazanie, kto był kierowcą lub użytkownikiem przedmiotowego pojazdu w dniu 15.02.2014 roku. Korespondencja w tym przedmiocie została doręczona w dniu 07 października 2014 roku. Obwiniona do dnia 10 lutego 2015 roku nie udzieliła odpowiedzi na zapytanie oskarżyciela publicznego, przy czym brak było informacji, by pojazd w dacie 15.02.2014. roku użyty był wbrew woli A. N.. Powyższe jednoznacznie wynika z dowodów tj.: dane k.1 -2, notatka - urzędowa- raport k. 3, 5, 8, pismo k. 7, wezwania z załącznikiem k. 9-10, wraz z potwierdzeniem odbioru k. 11, świadectwo legalizacji k. 12.

Bez wątpliwości należy stwierdzić, że dniu 15.02.2014 roku, samochód marki V. o nr rej (...) stanowił własność A. N., która nie wywiązała się z ciążącego na niej obowiązku wskazania, kto w dniu zdarzenia był kierowcą lub uzytkownikiem pojazdu.

W tym miejscu powołać się należy na postanowienie z dnia 26.09.2012 r., Sądu Okręgowego w Białymstoku ( VIII Kz 444/12, www.bialystok.so.gov.pl), który stwierdził, iż ustawodawca przewidział możliwość niewskazania wbrew obowiązkowi przez zobowiązanego osoby kierującej lub używającej dany pojazd w oznaczonym czasie jedynie pod warunkiem wykazania, że pojazd ten został użyty po pierwsze wbrew woli i wiedzy ww., po drugie przez nieznaną osobę, po trzecie ww. nie mógł temu zapobiec. Warunki te muszą zostać spełnione łącznie. We wszystkich innych wypadkach właściciel lub posiadacz pojazdu, od którego jest żądana powyższa informacja, a która jej nie udziela, popełnia czyn z art. 96 § 3 kw. Podkreślić należy, że w niniejszej sprawie nie zachodziła żadna w przywołanych okoliczności, która zwolniłaby obwinioną z obowiązku udzielenia żądnych przez Straż Gminną w M. informacji.

Tym samym stwierdzić trzeba, że obwiniona od dnia 7.10.2014 roku do dnia 10.02.2015 roku w miejscowości M. nie wskazała osoby, której w dniu 15.02.2014 roku o godzinie 12:32:52 w miejscowości W., Gmina M. (...) powierzyła do kierowania pojazd marki V. o numerach rejestracyjnych (...). Kierujący tym pojazdem jadąc z prędkością 75km/h przekroczył dozwoloną prędkość o 25km/h. Obwiniona w konsekwencji dopuściła się czynu z art. 96§3 kw.

Wina obwinionej w zakresie popełnienia zarzuconego jej czynu nie budzi wątpliwości. Obwiniona musiała zdawać sobie sprawę z ciążącego na niej – jako na właścicielu pojazdu – obowiązków wynikających z przepisów prawa.

Przy wymiarze kary grzywny Sąd, kierował się ogólnymi jej dyrektywami zawartymi w art. 33§1 - 4 kw, jak również treścią art. 24§1 i 3 kw, mając na uwadze m. in. stopień zawinienia obwinionej, społecznej szkodliwości czynu, wagę naruszonych przez obwinioną obowiązków. W świetle powyższego Sąd, uznając obwinioną za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, na podstawie art. 96§3 kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw skazał A. N. na karę grzywny w wysokości 200 złotych.

Nadmierna prędkość pojazdów od wielu lat jest główną przyczyną wypadków w Polsce. Zważywszy, że obwiniona nie wskazała kierowcy lub uzytkownika pojazdu, uniemożliwiło to ustalenie, kto takim sposobem jazdy spowodował poważne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Zdaniem Sądu orzeczona kara jest adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu i spełni cele w zakresie prewencji szczególnej, jak i ogólnej.

O kosztach rozstrzygnięto na zasadzie art. 119 kpw w zw. z art. 624§1 kpk.