Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Arkadiusz Łata

Sędziowie SSO Grażyna Tokarczyk

SSR del. Małgorzata Peteja-Żak (spr.)

Protokolant Agata Lipke

przy udziale Elżbiety Ziębińskiej

Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2015 r.

sprawy I. K. ur. (...) w Z.,

córki S. i J.

oskarżonej z art. 271§3 kk, art. 291§1 kk, art. 291§1 kk i art. 271§3 kk w

zw. z art. 11§2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 14 maja 2015 r. sygnatura akt III K 341/11

na mocy art. 437 kpk, art.438 kpk, art. 636 § 1 kpk

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- w punkcie 3 uniewinnia oskarżoną I. K. od czynu zarzucanego jej w punkcie VI aktu oskarżenia;

- w punkcie 3 za ciąg przestępstw zarzucanych oskarżonej w punkcie IV i V aktu oskarżenia, z których każde wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 291 § 1 kk, na mocy tego przepisu w zw. z art. 91 § 1 kk i art. 33 § 2 kk wymierza jej jedną karę 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 70 (siedemdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 zł (dwadzieścia złotych);

- uchyla punkt 5 i na mocy art. 91 § 2 kk łączy wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności orzeczone w punkcie 1 i 2 zaskarżonego wyroku oraz powyżej i wymierza oskarżonej karę łączną 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

2. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3. zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 20 zł (dwadzieścia złotych) i wymierza jej jedną opłatę za obie instancje w kwocie 580 zł (pięćset osiemdziesiąt złotych).

Sygn. akt VI Ka 733/15

UZASADNIENIE WYROKU

z dnia 11 grudnia 2015r.

Sąd Rejonowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 14 maja 2015r., w sprawie o sygn. III K 341/11, uznał oskarżoną I. K. za winną popełnienia zarzucanych jej w pkt I i VII dwóch czynów, z których każdy wyczerpywał znamiona występku z art. 271 § 3 kk, przy przyjęciu, iż dopuściła się ich w krótkich odstępach czasu, w podobny sposób i za te przestępstwa na mocy art. 271 § 3 kk w zw. z art. 91 § 1 kk skazał ją na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Nadto uznał oskarżoną za winną popełnienia zarzucanych jej w pkt III i VIII dwóch czynów, z których każdy wyczerpywał znamiona występku z art. 291 § 1 kk i art. 271 § 3 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, przy przyjęciu, iż dopuściła się ich w krótkich odstępach czasu, w podobny sposób i za te przestępstwa na mocy art. 271 § 3 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 91 § 1 kk skazał ją na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd Rejonowy uznał także w pkt 3 oskarżoną za winną popełnienia zarzucanych jej w pkt IV, V i VI trzech czynów, z których każdy wyczerpywał znamiona występku z art. 291 § 1 kk, przy przyjęciu, iż dopuściła się ich w krótkich odstępach czasu, w podobny sposób i za te przestępstwa na mocy art. 291 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk i art. 33 § 2 kk skazał ją na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w rozmiarze 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 złotych.

Na mocy art. 5 § 1 pkt 4 kpw w zw. z art. 45 § 1 kw w pkt 4 umorzył wobec oskarżonej postępowanie o czyn opisany w pkt II, wyczerpujący znamiona wykroczenia z art. 122 § 1 kw – wobec przedawnienia orzekania.

Sąd na mocy art. 91 § 2 kk i art. 86 § 1 kk w pkt 5 wyroku połączył orzeczone wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności, orzekając wobec niej karę łączną 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie na mocy art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 pkt 1 kk warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 2 lata.

Nadto zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa stosowne koszty sądowe.

Wyrok ten zaskarżył w części dot. pkt 1, 2, 3, 5, 6 i 7 na korzyść oskarżonej jedynie jej obrońca, wnosząc o uchylenie we wskazanym zakresie zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od zarzucanych jej aktem oskarżenia czynów, ewentualnie o uchylenie we wskazanym zakresie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.

Apelacja obrońcy oskarżonej okazała się zasadna na tyle, że w wyniku jej wywiedzenia konieczna stała się zmiana przez Sąd Okręgowy zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie w pkt 3 oskarżonej I. K. od czynu zarzucanego jej w pkt VI aktu oskarżenia, w konsekwencji czego w punkcie tym za ciąg przestępstw zarzucanych oskarżonej w pkt IV i V aktu oskarżenia, z których każde wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 291 § 1 kk, na mocy tego przepisu w zw. z art. 91 § 1 kk i art. 33 § 2 kk wymierzono oskarżonej jedną karę 7 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w rozmiarze 70 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 złotych, a nadto - w następstwie uchylenia pkt 5 – na mocy art. 91 § 2 kk połączono wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności orzeczone w pkt 1 i 2 zaskarżonego wyroku oraz powyżej, wymierzając oskarżonej karę łączną 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności.

W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymano w mocy, zasądzając od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 20 złotych i wymierzając jej jedną opłatę za obie instancje w kwocie 580 złotych.

Wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego w zakresie uniewinnienia oskarżonej złożyła Prokuratura Okręgowa w Gliwicach.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Zarzuty i wnioski zawarte w złożonym środku odwoławczym nie zasługiwały na uwzględnienie.

Sąd I instancji w sposób prawidłowy i pełny przeprowadził postępowanie dowodowe, a zebrany materiał dowodowy poddał wnikliwej ocenie dochodząc w konsekwencji do trafnych i logicznych wniosków. Sąd merytoryczny dokonując analizy poszczególnych dowodów nie przekroczył ram ich swobodnej oceny i nie popełnił w toku procesu uchybień tego rodzaju, że mogłyby one skutkować uchyleniem zaskarżonego orzeczenia. Przedstawiony w uzasadnieniu wyroku tok rozumowania i wnioskowania Sądu I instancji jest prawidłowy i zasługuje na akceptację. Ponadto zaprezentowana w pisemnych motywach wyroku ocena zgromadzonego materiału dowodowego uwzględnia wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego i tym samym pozbawiona jest cech dowolności. Uzasadnienie wyroku czyni zadość ustawowym wymogom określonym w art. 424 kpk. Sąd Rejonowy wskazał na jakich oparł się dowodach, dlaczego dał im wiarę i należycie wytłumaczył przyjętą kwalifikację prawną przypisanych oskarżonej czynów. Należy zatem wskazać, że trafne ustalenia Sądu orzekającego poczynione zostały słusznie m. in. w oparciu o zeznania A. M. i D. K. (1) (a także ich wyjaśnienia, złożone w charakterze podejrzanych), jak również zeznania S. Ć. i M. K..

Sąd I instancji w sposób słuszny nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej, jej twierdzenia bowiem odnośnie każdorazowego spisywania danych kontrahenta z dowodu osobistego pozostają w zasadniczej sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym. Z oceny dowodów przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy wynika wyraźnie, że dał wiarę korespondującym ze sobą relacjom w/w osób, te zaś znajdują swe pełne potwierdzenie w zgromadzonej dokumentacji w postaci kart przyjęcia odpadów. Co więcej, z relacji A. M. i D. K. (1) bezsprzecznie wynika, że w roku 2006 wielokrotnie dokonywali oni w okolicach powiatu (...) kradzieży kabli teletechnicznych, z których następnie, na skutek opalenia, pozyskiwali miedziany złom, będący przedmiotem sprzedaży w punkcie skupu złomu prowadzonym przez oskarżoną.

Nie sposób także podważyć trafności rozumowania Sądu Rejonowego gdy w oparciu o wskazane wyżej relacje świadków ustala, że to I. K. w okresie od 14 kwietnia do 3 października 2006r. przyjmowała w swoim punkcie skupu od A. M. i D. K. (1) pochodzący z kradzieży złom miedziany, wystawiając każdorazowo druk karty przyjęcia odpadu i wpisując w nim dane personalne osoby sprzedającej (nr dowodu osob. oraz adres) bez żądania okazywania jej dowodu tożsamości, dane te zaś pozyskując jedynie na podstawie ustnie wskazywanego nazwiska.

W oparciu o wskazane wyżej dowody słusznie zatem Sąd Rejonowy przypisał oskarżonej popełnienie, przy przyjęciu konstrukcji ciągu przestępstw, w dniach 14 kwietnia 2006r. i 11 września 2006r. czynów wyczerpujących znamiona występków z art. 271 § 3 kk, albowiem jako osoba uprawniona wystawiła ona rachunki - druki kart przyjęcia odpadu poświadczając w nich nieprawdę co do tożsamości S. Ć. jako osoby sprzedającej odpad w postaci złomu miedzianego – w miejsce odpowiednio A. M. i D. K. (1) (zarzuty aktu oskarżenia I i VII – rachunki na k. 37 i 58).

W ocenie Sądu Okręgowego oskarżona nadto swoimi sprawczymi zachowaniami, działając w warunkach ciągu przestępstw, w dniach 2 maja 2006r. i 3 października 2006r. wyczerpała ustawowe znamiona czynów zabronionych z art. 291 § 1 kk i art. 271 § 3 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, nabywając odpowiednio od A. M., a następnie od D. K. (1) uzyskany z czynu zabronionego złom miedziany oraz wystawiając druki kart przyjęcia odpadu poświadczając w nich nieprawdę co do tożsamości osoby ten odpad sprzedającej (zarzuty aktu oskarżenia III i VIII – rachunki na k. 43 i 64).

W następstwie przeprowadzonej prawidłowo oceny dowodów słusznie przypisano także i oskarżonej popełnienie w warunkach ciągu przestępstw dwóch czynów realizujących znamiona występków z art. 291 § 1 kk, a polegających na nabyciu od D. K. (1) złomu miedzianego uzyskanego z czynu zabronionego (zarzuty aktu oskarżenia IV i V – rachunki na k. 42 i 47). Z ustaleń faktycznych poczynionych prawidłowo przez Sąd I instancji w tym zakresie wynika, iż 2 maja 2006r. i 12 maja 2006r. oskarżona, będąc właścicielką punktu skupu złomu i działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, nabyła od D. K. (1) złom miedziany pochodzący z kradzieży – odpowiednio w ilości 54,2 kg i 31 kg, na dowód czego wystawiła stosowne rachunki.

Zgodnie z poczynionymi ustaleniami Sąd I instancji, w ramach tego ciągu przestępstw, przypisał oskarżonej także i sprawstwo czynu o tożsamej kwalifikacji prawnej, ale popełnionego w dniu 11 września 2006r. W ślad za aktem oskarżenia uznał zatem I. K. za winną popełnienia czynu zarzucanego jej w pkt VI aktu oskarżenia, a polegającego na tym, że w dniu 11 września 2006r. w G., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, będąc właścicielką punktu skupu złomu, nabyła od D. K. (1) uzyskany z czynu zabronionego złom miedziany w ilości 23,4 kg i wartości 444,60 zł, działając na szkodę (...) S.A.

Problem jednak w tym, iż akta niniejszej sprawy nie dostarczyły żadnych dowodów, które potwierdzałyby takową sprzedaż złomu miedzi feralnego dnia. Wszak w dniu 11 września 2006r. oskarżona nabyła tylko jeden raz złom miedziany w ilości 7,8 kg, wystawiając druk karty przyjęcia odpadu, w którym poświadczyła nieprawdę co do tożsamości osoby sprzedającej odpad, wskazując jako sprzedawcę S. Ć. zamiast D. K. (1) (zarzut VII, objęty pierwszym ciągiem przestępstw w pkt 1 zaskarżonego wyroku – rachunek k. 58). Wbrew zatem poczynionym ustaleniom faktycznym, w dacie wskazanej błędnie w zarzucie VI aktu oskarżenia nie doszło do wskazanego tam nabycia przez oskarżoną od D. K. (1) złomu pochodzącego z kradzieży w ilości 23,4 kg, o wartości 444,60 zł. Analiza dokumentów dołączonych do akt sprawy dowodzi natomiast niezbicie, iż przedmiotowa sprzedaż oskarżonej przez D. K. (1) złomu miedzianego pochodzącego z czynu zabronionego, we wskazanej wyżej ilości i wartości, miała miejsce tyle że w dniu 6 czerwca 2006r., na dowód czego wystawiony został stosowny rachunek – karta przyjęcia odpadu, podpisany przez sprzedającego D. K. i oskarżoną (k. 50).

Wobec powyższego, mając na uwadze w/w ustalenia, a także kierunek środka odwoławczego, treść sformułowanych zarzutów i wniosków jedynie przez obrońcę oskarżonej, a więc na jej korzyść, Sąd odwoławczy – wobec nieprawidłowo objętego aktem oskarżenia, a następnie także i przypisanego oskarżonej czynu, mającego mieć miejsce w dniu 11 września 2006r. (zarzut VI aktu oskarżenia) w miejsce czynu pochodzącego z daty 6 czerwca 2006r. – zmienił zaskarżone orzeczenie w tej części i w pkt 3 uniewinnił oskarżoną od czynu zarzucanego jej w pkt VI aktu oskarżenia.

Konsekwencją powyższej zmiany była konieczność wymierzenia w pkt 3 za ciąg przestępstw zarzucanych oskarżonej w pkt IV i V aktu oskarżenia w oparciu o przepis art. 291 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk i art. 33 § 2 kk nowej, jednej kary pozbawienia wolności oraz grzywny, a także – po uchyleniu pkt 5 zaskarżonego wyroku – połączenie po myśli art. 91 § 2 kk wobec oskarżonej kar pozbawienia wolności orzeczonych w pkt 1 i 2 zaskarżonego wyroku oraz kary wymierzonej w pkt 3 przez Sąd odwoławczy i wymierzenie oskarżonej nowej kary łącznej 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności.

Mając to wszystko na uwadze i uznając zaskarżony wyrok za prawidłowy i słuszny w pozostałym zakresie, nadto wolny od jakichkolwiek innych uchybień, w szczególności tych podlegających uwzględnieniu niezależnie od kierunku i granic zaskarżenia, Sąd II instancji – poza omówionymi wyżej zmianami - utrzymał go w mocy.

Nieuwzględnienie apelacji wywiedzionej na korzyść oskarżonej przez jej obrońcę zgodnie z art. 636 § 1 kpk skutkować musiało również obciążeniem I. K. wydatkami postępowania odwoławczego, na które złożył się ryczałt za doręczenie pism w kwocie 20 złotych, a także wymierzono oskarżonej jedną opłatą za obie instancje w kwocie 580 złotych, będącą konsekwencją wymierzonych kar.