Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej nr (...) z dnia 25.04.1997 r. M. Ś. prowadził działalność gospodarczą pod firmą (...) w zakresie m.in. sprzedaży samochodów używanych i komisu. Siedziba działalności znajdowała się przy ul. (...) w W., a miejscem jej prowadzenia była ul. (...) w W.-W..

dowód: protokół kontroli podatkowej – k. 1-2 akt VIII Ks 15/10 tut. Sądu.

Osobą odpowiedzialną za prowadzenie ksiąg podatkowych (rachunkowych) była A. W., prowadząca biuro księgowe. Zajmowała się ona jednak wyłącznie dokonywaniem rozliczeń. Nie wystawiała faktur, nie wykonywała przelewów i nie prowadziła doradztwa podatkowego.

dowód: protokół kontroli podatkowej – k. 2 akt VIII Ks 15/10 tut. Sądu, zeznania świadka A. W. – k. 129 as.

W toku działalności wystawiono m. in. następujące faktury VAT:

- fakturę VAT marża (...) z 13.11.2006 r. na kwotę 600 zł za sprzedaż samochodu marki O. (...) na rzecz J. G. (k. 144 akt VIII Ks 15/10 tut. Sądu),

- fakturę VAT marża (...) z 03.11.2006 r. na kwotę 700 zł za sprzedaż samochodu marki V. (...) na rzecz Z. M. (1) (k. 152 akt VIII Ks 15/10 tut. Sądu),

- fakturę VAT marża (...) z 08.12.2006 r. na kwotę 33. 000 zł za sprzedaż samochodu marki V. (...) na rzecz Z. M. (2) (k. 47v akt VIII Ks 15/10 tut. Sądu),

- fakturę VAT (...) z 19.12.2006 r. na kwotę 26.840 zł za sprzedaż samochodu marki F. (...) na rzecz T. S. (k. 57 as akt VIII Ks 15/10 tut. Sądu),

- fakturę VAT marża (...) z 20.11.2006 r. na kwotę 1.200 zł za sprzedaż samochodu marki R. (...) na rzecz A. M. (1) (k. 244 as),

Powyższe faktury wystawiał osobiście M. Ś. lub D. K., przy czym kwoty widniejące na tych fakturach były zgodne z wpłatami dokonanymi przez nabywców.

W dniu 10 sierpnia 2006 r. wystawiono fakturę VAT marża (...) na kwotę 2.000 zł za sprzedaż samochodu marki O. (...) na rzecz T. B. (k. 133 as VIII Ks 15/10 tut. Sądu). Rzeczywista kwota, za jaką T. B. nabył wskazany pojazd wynosiła jednak 22.000 zł

dowód: zeznania świadka T. B. – k. 371-371v as.

Ponadto w dniu 10 października 2006 r. wystawiono fakturę VAT nr (...) na kwotę 46.970 zł za sprzedaż samochodu M. (...) na rzecz B. P., podczas gdy faktyczna cena pojazdu wynosiła 54.700 zł.

dowód: zeznania świadka B. P. złożone w ramach pomocy sądowej– k. 454-456 as, zestawienie operacji bankowych - k.18-20 akt VIII Ks 15/10 tut. Sądu i k. 272 as.

W dniu 6 grudnia 2006 r. wystawiono fakturę VAT marża (...) z dnia 06.12.2006 r. na kwotę 1.500 zł za sprzedaż samochodu marki V. (...) na rzecz A. M. (2), podczas gdy faktyczna cena pojazdu wynosiła 51.900 zł.

Dowód: zeznania świadka A. M. (2) k. 179 as; faktura k. 38 i umowa kredytu k. 37 - akta VIII Ks 15/10 tut. Sądu.

W okresie od dnia 21 sierpnia 2009 r. do dnia 31 sierpnia 2009 r. Urząd Skarbowy W. - P. przeprowadził kontrolę podatkową w zakresie prawidłowości rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych, tj. podatnika M. Ś. w okresie od 01 stycznia 2006 r. do 31 grudnia 2006 r.

dowód: protokół kontroli podatkowej – k. 2-9 as.

W oparciu o ustalenia kontroli Naczelnik Urzędu Skarbowego W. P. w W. decyzją nr (...) z dnia 25 stycznia 2010 r. postanowił określić za rok 2006 wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych na kwotę 11.211,00 zł.

W uzasadnieniu decyzji wskazano, że wykazane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów koszty uzyskania przychodów zostały zawyżone o kwotę 5.368,00 zł, a przychód z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej zaniżony o kwotę 123.467,30 zł, w wyniku niezaewidencjonowania pełnej kwoty należnej ze sprzedaży samochodów.

dowód: Decyzja Naczelnika US W. P. z dnia 25 stycznia 2010 r., Nr (...)TA z dnia 25 stycznia 2010 r. – k. 12-16v as.

Oskarżony ma w chwili obecnej 46 lat. Jest obywatelem polskim, legitymuje się wykształceniem średnim, pracuje na podstawie umowy o dzieło w firmie budowlanej. Jest rozwiedziony. Posiada zobowiązania alimentacyjne wobec jednego dziecka. Nie leczył się psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo. Dotychczas nie był karany.

dowód: dane osobopoznawcze k. 126-127 as.

Oskarżony w postępowaniu przygotowawczym wyjaśnił, iż nie zrozumiał treści przedstawionych mu zarzutów, nie przyznał się do ich popełnienia i skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień.

dowód: protokół przesłuchania podejrzanego k. 50-51 as.

Z kolei na sądowym etapie postępowania oskarżony wniósł sprzeciw od wyroku nakazowego z dnia 6 sierpnia 2013 r., a na rozprawie wyjaśnił, iż zrozumiał treść zarzutu i nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, a także odmówił składania wyjaśnień. Stwierdził jednak, że będzie odpowiadał na pytania Sądu i stron oraz obrońcy.

dowód: pismo oskarżonego z dnia 14 lutego 2014 r. (k. 78 as).

Oskarżony odpowiadając na pytania wskazał, że prowadził działalność gospodarczą wraz z „cichym wspólnikiem” D. K. w postaci handlu samochodami. Obsługę księgową prowadziła natomiast A. W.. Działalność polegała m.in. na kupnie uszkodzonych aut za granicą i ich naprawie w Polsce, a także na pośrednictwie w sprzedaży tychże samochodów.

W kwestii zaniżania wartości sprzedawanych pojazdów, oskarżony stwierdził, że koszt naprawy auta w Polsce jest na tyle niski, że nabywcy opłaca się kupić uszkodzone auto i je naprawić. Oskarżony nie mógł sobie przypomnieć okoliczności sprzedaży wszystkich pojazdów, na które wystawił faktury VAT, będące przedmiotem niniejszego postępowania, ale podał jako przykład, że samochód nabyty przez Z. M. (1) nie był rozbity, mógł być uszkodzony, ale z pewnością był niekompletny, zniszczony w środku. M. Ś. odniósł się również do sprzedaży samochodu nabytego przez Z. M. (2) - stwierdził, że w umowie kredytu zawartego między bankiem (...) i nabywcą doszło do pomyłki, wpisana została błędna kwota, wyższa niż faktycznie otrzymana, o czym może świadczyć późniejsze pismo nadesłane z tego banku zawierające przeprosiny za zaistniałą sytuację.

Oskarżony wskazywał, że fakt dopuszczenia do ruchu pojazdu, jego wartość zgłoszona do ubezpieczenia OC oraz jego realna, rynkowa cena to są kwestie ze sobą niezwiązane i samochody przez niego sprowadzane mogły mieć taką wartość, jak na fakturach i być dopuszczonymi do ruchu drogowego. Dodał też, że kwota udzielonego kredytu na zakup samochodu wcale nie odzwierciedla jego wartości, bowiem na wysokość tego kredytu wpływają również inne czynniki, jak np. tabele wartości, dodatkowe środki na spłatę innych kredytów, itp.

Odnośnie błędnie zaksięgowanych odpisów amortyzacyjnych samochodu marki V. (...) za okres styczeń i grudzień, M. Ś. stwierdził, iż w celu odliczenia takich kosztów nie wydawał żadnych poleceń ani nie wystawiał żadnych faktur dla księgowej A. W.. Oskarżony wskazał, że nie jest fachowcem w dziedzinie księgowości, ma świadomość, że to on odpowiada za rzetelne prowadzenie ksiąg rachunkowych, ale po to zatrudnił księgową, jak stwierdził, aby to ona tym się zajmowała (k. 127 - 128, k. 177, k.180-181, k. 183-184, k. 375-375v as).

Sąd zważył, co następuje :

Odnosząc się do wyjaśnień oskarżonego, Sąd co do zasady dał im wiarę. Z analizy materiału dowodowego zebranego w przedmiotowej sprawie wynika, że wyjaśnienia M. Ś. częściowo znajdują bezpośrednie lub pośrednie potwierdzenie w innych zebranych w sprawie dowodach ale też w toku postępowania nie zostały ujawnione takie dowody, które wiarygodność tychże wyjaśnień by podważały.

Sąd nie dał jednakże wiary wyjaśnieniom M. Ś. w zakresie odnoszącym się do wystawienia następujących faktur VAT:

- faktury VAT marża (...) na kwotę 2.000 zł za sprzedaż samochodu marki O. (...) na rzecz T. B.,

- faktury VAT nr (...) na kwotę 46.970 zł za sprzedaż samochodu M. (...) na rzecz B. P. ,

- faktury VAT marża nr (...) na kwotę 1.500 zł za sprzedaż samochodu marki V. (...) na rzecz A. M. (2);

W tych przypadkach złożone zeznania przez T. B. i B. P. w niniejszej sprawie, jak również wyciąg z rachunku bankowego B. P., a także treść umowy kredytu zawartej przez A. M. (2) jednoznacznie wskazują, że kwoty wskazane na przedmiotowych fakturach zostały zaniżone w stosunku do rzeczywistej kwoty przekazanych środków finansowych. Zeznania świadków A. M. (2) oraz P. M. (k. 179-180 as) nie pozwalają co prawda na określenie, czy suma jaka została zapłacona była zgodna z wystawioną fakturą, aczkolwiek jest pewne, że ww. umowa w sposób wyraźny i bezsporny określała cenę pojazdu na sumę wynoszącą 51.900 zł. W niniejszej sprawie została wystawiona faktura VAT marża nr (...) przez firmę prowadzoną przez oskarżonego opiewająca na kwotę wynoszącą 1.500 zł. Natomiast z treści dołączonej do akt sprawy umowy kredytu złotowego wynika, że cena nabycia pojazdu wynosiła 51.900 zł. (...) Bank S.A., co wynika z treści zawartej umowy, udzielił kredytu na kwotę wynoszącą 44.088,40 zł, z czego suma pieniędzy wynosząca 39.900 zł miała zostać przelana na rachunek (...) M. Ś. (vide: umowa kredytu wraz z fakturą k. 36-38 akt VIII Ks 15/10 tut. Sądu).

Natomiast, jako prawdziwe, Sąd ocenił wyjaśnienia M. Ś. nieprzyznającego się do popełnienia zarzucanego mu czynu w zakresie odnoszącym się do wystawienia następujących faktur VAT:

a) faktura VAT marża (...) (samochód m-ki O. (...), kupujący: J. G.);

W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego pozostają w zbieżności z zeznaniami świadków J. G. oraz jej syna T. G. (k. 178 as). Powyżsi świadkowie w toku postępowania jurysdykcyjnego zeznali, że kwota wskazana na fakturze była zgodna z ceną rzeczywistą, a przyczyną niskiej ceny był zły stan pojazdu i konieczność poczynienia znacznych nakładów w celu doprowadzenia go do stanu właściwego. Z relacji świadków wynika bowiem, że auto było poobijane, miało wgniecenia. Samochód odpalał, ale był mocno uszkodzony. Zgodnie z zeznaniami świadka R. T. (pracownika stacji diagnostycznej w G.) złożonymi w toku postępowania sądowego, a także tymi ujawnionymi z akt sprawy o sygn. VIII K 7/12 tut. Sądu (k. 335 as), auto jest dopuszczone do ruchu nawet po wypadku drogowym, czy kolizji, musi jedynie nie mieć wystających części. Samochód nie może stwarzać zagrożenia w ruchu drogowym dla kierowców, pasażerów i innych uczestników tego ruchu. Uszkodzenia blacharskie nie są odnotowywane. Jak wynika z jego zeznań, w samochodzie może być poobijana i wgnieciona blacha, a i tak samochód przejdzie pozytywnie badania. Również okoliczność, że rejestracji pojazdu dokonano zaledwie po trzech dniach od daty zakupu nie przesądza, że samochód musiał być już w tej dacie całkowicie sprawny. Co więcej, zdaniem tego świadka fakt, iż samochód przeszedł pozytywne badania w żaden sposób nie koreluje z jego wartością.

Analiza tak zgromadzonego materiału dowodowego wskazuje, iż prawdopodobne jest, że zakup uszkodzonego samochodu mógł być korzystny dla J. G., a cena – mimo znacznych nakładów koniecznych na jego naprawę – atrakcyjna. W realiach niniejszej sprawy samo zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym nie może stanowić zatem domniemania o winie oskarżonego. Nie znajduje to potwierdzenia w żadnych innych dowodach, co w konsekwencji prowadzi do przyjęcia, iż zeznania w/w świadków potwierdzają wyjaśnienia złożone przez oskarżonego M. Ś..

b) faktura VAT marża (...) (samochód marki V. (...), kupujący: Z. M. (1));

Podobne, jak wyżej opisane rozważania, należy poczynić co do faktury VAT marża nr (...). Świadek J. M., który nabywał pojazd dla ojca Z. M. (1), wskazał, że ww. samochód był zniszczony. Po udzieleniu mu pomocy w usprawnieniu tego pojazdu, świadek go zarejestrował. Nadto świadek wskazał, iż kwota pieniędzy, którą uiścił za przedmiotowy pojazd marki V. była zgodna z treścią faktury otrzymaną od firmy oskarżonego (k. 177-178 as).

Także i w tym przypadku samo zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym nie dało wystarczających podstaw do przyjęcia, że wyjaśnienia złożone przez oskarżonego są niewiarygodne, zwłaszcza, że świadek J. M. stanowczo stwierdził, że za zakupiony samochód zapłacił kwotę zgodną z wystawioną fakturą.

c) faktura VAT marża (...) (samochód m-ki V. (...), kupujący: Z. M. (2));

Odnosząc się do wyjaśnień oskarżonego w części dotyczącej faktury VAT marża (...), należało wziąć pod uwagę okoliczność, iż z treści pisma przesłanego przez G. Bank (k. 44 akt VIII Ks 15/10 tut. Sądu) wynika, że dane w umowie kredytowej zawartej przez Z. M. (2) w celu sfinansowania zakupu pojazdu V. (...) zostały błędnie wygenerowane przez system bankowy w zakresie ceny pojazdu i wpłaty własnej. Aneks do zawartej umowy z dnia 25.11.2006 r. skorygował te wartości, wskazując, jako cenę detaliczną pojazdu kwotę 33.000 zł, zaś wpłatę własną określił na kwotę 8.000 zł. Tym samym więc kwota 33.000 zł wskazana w aneksie do umowy pozostaje w zbieżności z kwotą widniejącą na fakturze VAT marża (...) z dnia 8.12.2006 r.

Nadto Sąd nie znalazł podstaw, by kwestionować wiarygodność opisanych dokumentów, zważywszy na okoliczność, że zeznania świadka Z. M. (2) nie mogą stanowić dostatecznego potwierdzenia tezy zawartej w akcie oskarżenia. Jak sam świadek zeznał, był wtedy chory a sprawa ewentualnych rozbieżności na fakturze i ceny zapłaconej przez niego aż tak go nie interesowała. Świadek pamięta jedynie, że otrzymał list z banku (...) zawierający przeprosiny, ale nie kojarzy dokładnej treści tego pisma (k. 178-179 as).

d) faktura VAT (...) (samochód m-ki F. (...), kupujący: T. S.);

Odnośnie faktury VAT (...) swoje zeznania złożyli świadkowie: T. S. i W. S. (k. 335-336 as). Z ich zeznań wynika, że kwota za jaką samochód został nabyty zgadzała się z kwotą widniejącą na fakturze. Po ujawnieniu i odczytaniu zeznań w/w świadków z akt sprawy o sygn. VIII K 7/12 tut. Sądu potwierdzili oni, że zawarli w celu sfinansowania zakupu pojazdu umowę kredytową, a za samochód F. (...) faktycznie uiścili kwotę ok. 26.800 zł – taką jaka widnieje zatem na kwestionowanej fakturze. Nadto podali, iż z pozostałej kwoty kredytu zostały opłacone dodatkowe koszty związane z zakupem auta w postaci m.in. ubezpieczenia OC i AC. Wobec powyższego wskazać należy, iż wyższa od rzeczywistej ceny auta kwota udzielonego kredytu nie przesądza w żaden sposób o sprawstwie oskarżonego.

e) faktura VAT marża (...) (samochód R. (...), kupujący: A. M. (1));

Odnosząc się do przedmiotowej faktury VAT Sąd wziął pod uwagę, że w umowie kredytu o nr (...) zawartej dnia 20 listopada 2006 r. (k.51-52v akt VIII Ks 15/10 tut. Sądu) przez A. i K. M. w celu sfinansowania zakupu pojazdu R. (...) istnieje wyraźne rozróżnienie co do dyspozycji przelewu środków pieniężnych na rachunek oskarżonego M. Ś. oraz na rachunek G. B.. Jak wynika bowiem z § 7. wskazanej umowy kwota wynosząca 1.200 zł miała zostać przelana na rachunek sprzedawcy kredytowanego pojazdu, tj. (...) M. Ś., zaś kwota wynosząca 34.800,00 zł na rachunek G. B. tytułem kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem pojazdu. Nadto w § 2. powyższej umowy wyraźnie wskazano, że w przypadku zakupu za gotówkę cena detaliczna pojazdu wynosi 1.200,00 zł.

Ponadto Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków : A. M. (1), K. M., Z. M. (2), T. S., B. P., W. S., T. G., J. G., J. M., A. M. (2), P. M. i T. B.. Sąd miał na uwadze, że w/w świadkowie to osoby postronne, przeważnie przypadkowi klienci firmy oskarżonego, niezainteresowani rozstrzygnięciem w przedmiotowej sprawie. W poczet wartościowego materiału dowodowego Sąd zaliczył także zeznania A. W. (k. 129). Są one zbieżne z pozostałymi dowodami zebranymi w sprawie i nie budzą zastrzeżeń co do ich wiarygodności.

Przymiotem wiarygodności Sąd obdarzył nadto zeznania świadka A. J. (k. 373-373v). Zeznania tego świadka były spójne i logiczne. Świadek pracowała, jako przedstawiciel bankowy i nie była zatrudniona w firmie oskarżonego. W żaden sposób nie była też od niego zależna, albowiem za przyznanie kredytu dla klientów firmy oskarżonego nie otrzymywała żadnej prowizji.

Za wiarygodne Sąd uznał także zeznania świadka R. T. (k. 335 as). Świadek ten, jako pracownik stacji diagnostycznej, dysponował fachową wiedzą pozwalającą w sposób prawidłowy ustalić w jaki sposób przebiegały badania techniczne pojazdów sprzedawanych przez firmę oskarżonego. Zeznania złożone przez tego świadka są również spójne i logiczne.

Sąd nie znalazł także podstaw, by odmówić wiarygodności kalkulacji napraw przedłożonych przez obrońcę oskarżonego wraz z pismem (vide: k. 132-152 as).

Natomiast przeprowadzony dowód z nagrań plików video (k. 391-392, 460 as) nie miał istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, a wskazywał jedynie na istniejący konflikt pomiędzy M. Ś. a D. K..

Odnośnie zeznań świadka D. K. (k. 372-373 as) Sąd dał im wiarę jedynie w zakresie zgodnym z ustalonym w sprawie stanem faktycznym. Z wypowiedzi tego świadka wynika, że współpracował on z oskarżonym M. Ś. przy sprzedaży używanych samochodów pochodzących z zagranicy. W pracy zajmował się różnymi sprawami, w tym sprzedażą i wystawianiem faktur – podpisywał się parafką na pieczątce firmy w rubryce sprzedający. Świadkowi nic nie wiadomo, czy wartości aut widniejące na fakturach różniły się od tych widniejących na umowach sprzedaży, nie pamięta, czy oskarżony polecał mu wystawianie faktur z zaniżoną kwotą sprzedaży. Natomiast D. K. wskazał, że zdarzało się, iż M. Ś. mówił mu, żeby wystawił fakturę z konkretną kwotą sprzedaży, jak również czasem sam podejmował decyzje o wystawieniu faktury. Stwierdził też, że faktury były gromadzone w ogólnodostępnym segregatorze lub koszyczku na terenie biura firmy.

Ponadto Sąd za wiarygodny uznał pozostały nieosobowy materiał dowodowy ujawniony w sprawie, albowiem został on zgromadzony zgodnie z zasadami procedury karnej i nie budził wątpliwości. Także żadna ze stron nie kwestionowała jego prawdziwości. W szczególności Sąd, jako wiarygodne ocenił dokumenty zgromadzone w aktach o sygn. VIII Ks 15/10, tj.: pisma Naczelnika Urzędu Skarbowego dotyczącego prawidłowości i rzetelności transakcji sprzedaży (k. 10), protokółu czynności sprawdzających (k.14-15), oświadczenia (k. 16), zestawienia operacji bankowych (k.18-20), umowy o prowadzenie podatkowej księgi przychodów i rozchodów (k. 170-176); z akt o sygn. VIII K 106/13 –protokół kontroli podatkowej (k. 2-9), zeznanie PIT-36L (k.10 -11), Decyzja Naczelnika Urzędu Skarbowego (k.12-17).

Analizując niniejszą sprawę, Sąd stwierdził, że wyrok skazujący może być oparty jedynie na takich dowodach, które nie powodują żadnych wątpliwości co do okoliczności danej sprawy. Nie nasuwają też żadnych wątpliwości co do winy sprawcy. Takowe merytoryczne rozstrzygnięcie musi być oparte na dowodach, które wzajemnie ze sobą korespondują, są spójne i przez to w pełni wiarygodne, jak również w sposób jednoznaczny wskazują na osobę oskarżonego, jako na sprawcę danego przestępstwa.

W konsekwencji oznacza to, że udowodnienie winy oskarżonego musi być całkowite, pewne i wolne od wątpliwości. Jednocześnie to oskarżyciel wykazać winien sprawstwo oskarżonego co do zarzucanego mu czynu. Według zasad obowiązującej procedury karnej to nie oskarżony musi udowodnić swoją niewinność, lecz oskarżyciel winien udowodnić winę oskarżonego. Przy czym udowodnić, to znaczy dowieść winę w sposób niebudzący wątpliwości wiarygodnymi dowodami - bezpośrednimi lub pośrednimi. Poczynione domniemania w zakresie zaniżenia należnego przychodu i zawyżenia kosztów uzyskania przychodu mogą stanowić jedynie okoliczność uzasadniającą przeprowadzenie kontroli skarbowej, natomiast nie są one wystarczające dla poczynienia jednoznacznych i nie budzących wątpliwości interpretacyjnych ustaleń faktycznych. Dla wydania wyroku skazującego nie wystarczy jedynie uzasadnione popełnienie przestępstwa, ale całkowita pewność i brak jakichkolwiek wątpliwości w tym zakresie. Polski proces karny został ukształtowany w taki sposób, aby osoba niewinna nie poniosła odpowiedzialności karnej. Przejawem tego jest obowiązująca w procedurze karnej i Konstytucji RP zasada domniemania niewinności oraz wynikająca z niej, wyrażona w art. 5 § 2 k.p.k. reguła in dubio pro reo.

M. Ś. został oskarżony o to, że podał nieprawdę w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) PIT – 36L za 2006 r. złożonym w dniu 09.05.2007 r. w Urzędzie Skarbowym W. P. z siedzibą w W., ul. (...), poprzez zaniżenie przychodu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej o kwotę 123 467,30 zł oraz zawyżenie kosztów uzyskania przychodu o kwotę 5 368,00 zł, wykazanie straty w kwocie 69 827,95 zł, podczas, gdy faktycznie został osiągnięty dochód w wysokości 59 007,35 zł, w wyniku czego naraził należny podatek dochodowy od osób fizycznych na uszczuplenie w kwocie 24 478,00 zł, co stanowi naruszenie art. 14 ust. 1, art. 22 ust. 8, art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy z dn. 26 lipca 1991 o podatku dochodowym od osób fizycznych ( Dz. U. z 2000 r. nr 14 poz. 176 z późn. zm.) tj. o przestępstwo skarbowe z art. 56 § 2 kks.

Na wstępie należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 8 § 1 kpk sąd karny rozstrzyga samodzielnie zagadnienia faktyczne i prawne oraz nie jest związany rozstrzygnięciem innego sądu lub organu, jednak, jak stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 grudnia 2007 r., V KK 96/07, LEX nr 359571, „(…) nie ulega wątpliwości, że takie rozstrzygnięcie, zapadłe w innej sprawie, dotyczące zdarzeń, które nie są wprawdzie tożsame, ale są ściśle związane ze zdarzeniami będącymi aktualnie przedmiotem osądu, winno być rozważone na płaszczyźnie oceny całokształtu okoliczności ujawnionych i podlegających ujawnieniu w toku rozpoznania sprawy”. Dalej powyższy Sąd wskazuje, że „(…)Rzecz, więc nie w tym, by wynik rozpoznania drugiej ze spraw, czy też możliwa odmienna ocena wiarygodności dowodów (np. wypowiedzi poszczególnych osób) miały ważyć na rozstrzygnięciu rozpoznawanej sprawy, lecz w tym, że zainteresowaniu orzekającego sądu winien podlegać już sam fakt wydania tego orzeczenia i jego treść(…)”. W podobnej rodzajowo sprawie, przeciwko tej samej osobie – M. Ś., o sygn. akt. VIII K 7/12, tut. Sąd uznał, że tylko dwie faktury VAT: o numerze (...) na kwotę 2.000 zł za sprzedaż samochodu marki O. (...) na rzecz T. B. oraz o numerze 15/10/2006 na kwotę 46.970 zł za sprzedaż samochodu M. (...) na rzecz B. P., będące również przedmiotem niniejszego postępowania, zostały zaniżone w stosunku do rzeczywistej wartości zakupionych pojazdów. Zdaniem jednakże niniejszego składu orzekającego taki sam charakter miała także faktura VAT marża nr (...) dotycząca kwoty 1.500 zł za sprzedaż samochodu marki V. (...) na rzecz A. M. (2) ze względów opisanych powyżej.

Oceniając materiał dowodowy zgromadzony i ujawniony w toku rozprawy głównej Sąd uznał, że zachowanie oskarżonego M. Ś. w ramach zarzucanego mu czynu polegało na tym, że podał nieprawdę w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) PIT – 36L za 2006 r. złożonym w dniu 09.05.2007 r. w Urzędzie Skarbowym W. P. z siedzibą w W., ul. (...), poprzez zaniżenie przychodu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej o kwotę 63.923,77 zł, wykazanie straty w kwocie 69.827,95 zł, podczas, gdy faktycznie został osiągnięty dochód w wysokości 10.319,99 zł, w wyniku czego naraził należny podatek dochodowy od osób fizycznych na uszczuplenie w kwocie 1.430,72 zł, co stanowi naruszenie art. 14 ust. 1 i art. 22 ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 z późn. zm.) a kwota podatku narażona na uszczuplenie nie przekracza ustawowego progu i czyn ten należy zakwalifikować, jako wykroczenie skarbowe z art. 56 § 3 k.k.s. i na podstawie art. 113 § 1 k.k.s. w zw z art. 17 § 1 pkt 6) k.p.k. postępowanie w tym zakresie umorzył wobec przedawnienia karalności czynu.

Sąd uznał, że oskarżony M. Ś. co prawda zawyżył koszty uzyskania przychodu o kwotę 5 368,00 zł, jednakże w odniesieniu do tak zredagowanego opisu czynu aktem oskarżenia, brak jest wystarczających przesłanek wskazujących na winę oskarżonego i umyślność działania. Zgodnie bowiem z art. 56 § 1 k.k.s. karze podlega podatnik, który składając organowi podatkowemu, innemu uprawnionemu organowi lub płatnikowi deklarację lub oświadczenie, podaje nieprawdę lub zataja prawdę albo nie dopełnia obowiązku zawiadomienia o zmianie objętych nimi danych, przez co naraża podatek na uszczuplenie. Przepis art. 56 k.k.s. nie przewiduje nieumyślnej postaci popełnienia tego czynu zabronionego, a więc można go dokonać jedynie w sposób umyślny, tj. z zamiarem bezpośrednim bądź ewentualnym. Podkreślić należy, że podawanie nieprawdy polega na świadomym przedstawieniu organowi podatkowemu okoliczności niezgodnych ze stanem rzeczywistym. Z kolei zatajenie prawdy oznacza nieujawnienie, czyli przemilczenie we wskazanych dokumentach określonych informacji, o których uprawniony organ finansowy bądź płatnik powinien wiedzieć z uwagi na możliwość powstania zobowiązania podatkowego. Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie oskarżonemu nie można przypisać winy w odniesieniu do powyższych zachowań, albowiem Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w tym zakresie, że nie wydawał on żadnych poleceń ani nie sporządzał żadnych faktur dla księgowej związanych z koniecznością dokonania odpisów amortyzacyjnych dotyczących samochodu marki V. (...) za okres styczeń i grudzień. Brak jest również w aktach sprawy dokumentów, które wskazywałyby na zachowania oskarżonego opisane powyżej. Oznacza to, iż oskarżonemu nie można przypisać winy w odniesieniu do tak opisanego zachowania przestępczego, a więc i pociągnąć do odpowiedzialności karnej. Nie zmienia to jednak faktu, że oskarżony w sposób nieświadomy zawyżył koszty uzyskania przychodu, dlatego należało wziąć tę okoliczność wziąć pod uwagę przy obliczaniu rzeczywiście osiągniętego przez niego dochodu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

Uwzględniając dane liczbowe zawarte w treści decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego W. P. z dnia 25 stycznia 2010 r. Nr (...)TA a widniejące na k. 16v as oraz mając na uwadze poczynione powyżej rozważania Sąd ustalił, iż oskarżony podał nieprawdę w złożonym zeznaniu rocznym za 2006 rok, albowiem osiągnął faktycznie wówczas dochód w wysokości 10.319,99 zł. Następnie obliczony od tej kwoty podatek dochodowy za 2006 r. wyniósł 1.430,72 zł i jest to kwota stanowiąca podatek dochodowy od osób fizycznych narażony na uszczuplenie wskutek zachowań podjętych przez oskarżonego. Wskazana kwota tytułem podatku nie przekracza jednakże ustawowego progu zgodnie z definicją wynikającą z treści art. 53 § 6 i 3 in principo k.k.s. Ta okoliczność implikowała zatem konieczność zmiany kwalifikacji prawnej czynu i przypisania oskarżonemu popełnienia wykroczenia stypizowanego w art. 56 § 3 k.k.s.

Stosownie natomiast do brzmienia art. 51 § 1 k.k.s. karalność wykroczenia skarbowego ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok. Jeżeli jednak w tym okresie wszczęto postępowanie przeciwko sprawcy, karalność popełnionego przez niego wykroczenia skarbowego ustaje z upływem 2. lat od zakończenia tego okresu (art. 51 § 2 k.k.s). Wobec faktu, że popełniony przez M. Ś. czyn miał miejsce w 2007 r., Sąd na podstawie art. 113 § 1 k.k.s. w zw. z art. 17 § 1 pkt 6) k.p.k., umorzył postępowanie co do wykroczenia skarbowego wobec przedawnienia jego karalności. W tym miejscu należy wskazać na redakcję art. 17 § 1 k.p.k., który stanowi, iż nie wszczyna się postępowania a w sytuacji, gdy do wszczęcia takiego postępowania doszło, wówczas zasadne staje się jego umorzenie.

O kosztach pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu orzeczono na podstawie art. 618 § 1 pkt 11) k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. oraz rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, uwzględniając udział obrońcy z urzędu i stawiennictwo na kolejne terminy rozprawy oraz stawkę 23 % podatku VAT. Sąd uznał, że zasadne jest w tym przypadku zasądzenie wynagrodzenia na rzecz obrońcy w wysokości 200% stawki minimalnej ze względu na skomplikowany charakter sprawy karnoskarbowej oraz widoczną aktywność obrońcy w toku postępowania jurysdykcyjnego.

Wobec umorzenia postępowania o jego kosztach orzeczono zgodnie z art. 113 § 1 k.k.s. w zw. z art. 632 pkt 2) k.p.k., ustalając, że ponosi je Skarb Państwa.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł, jak w wyroku.