Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 06 listopada 2015 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Barbara Syta

Protokolant: Karolina Kowalczyk

Przy udziale oskarżyciela publicznego A. P., J. P.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 05 października 2015 roku, 06 listopada 2015 roku w W.

sprawy P. N.

syna A. i B.

urodzonego dnia (...) w S.

obwinionego o to, że:

w dniu 11.12.2013r. ok. godz. 06.52 w W. jadąc tramwajem linii 9 na trasie przystanek „Dw. Centralny” a przystanek Centrum w Al. (...) pomimo nie uiszczenia dwukrotnie nałożonej kary pieniężnej, po raz trzeci w ciągu roku bez zamiaru uiszczenia należności wyłudził przejazd środkami komunikacji miejskiej na kwotę 717,97 zł na szkodę „ Zarządu (...) w W.”.

tj. za wykroczenie z art. 121 § 1 kw

orzeka:

I.  obwinionego P. N. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu stanowiącego wykroczenie z art. 121 § 1 kw i za to na podstawie wyżej wymienionego przepisu skazuje go, a na podstawie art. 17 § 2 kw odstępuje od wymierzenia obwinionemu kary;

II.  na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 kpk w zw. z art. 119 kpw zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata G. K. kwotę 252 (dwieście pięćdziesiąt dwa) złotych plus podatek od towarów i usług VAT według stawki obowiązującej w dniu wydania orzeczenia, tytułem zwrotu kosztów pełnionej obrony z urzędu obwinionego P. N.;

III.  na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z ar. 119 kpw zwalnia obwinionego od zapłaty kosztów postępowania i określa, że wchodzące w nie wydatki ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt XI W 6718/14

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 października 2013 r. w W. o godzinie 17:47 P. N. jechał tramwajem linii 1. Podczas kontroli biletowej pomiędzy przystankami D. – C. ujawniono u niego brak biletu zbiorowej komunikacji miejskiej i za to zostało mu wystawione przez kontrolera wezwanie do uiszczenia należności za przewóz w wysokości – 4,40 zł oraz opłaty dodatkowej w wysokości– 220,00 zł.

Podobna sytuacja miała miejsce w dniu 30 listopada 2013 r. o godz. 09:45. P. N. jechał w tym dniu tramwajem linii 37 i ponownie nie posiadał biletu zbiorowej komunikacji miejskiej, co zostało ujawnione podczas kontroli na odcinku H. – K. F.. Za brak ważnego biletu kontroler wystawił P. N. wezwanie do uiszczenia należności za przewóz w wysokości – 4,40 zł oraz opłaty dodatkowej w wysokości– 220,00 zł.

Obydwa wezwania do zapłaty P. N. własnoręcznie podpisał. W obydwu w/w przypadkach nałożone na P. N. kary pieniężne określone w taryfie za brak ważnego dokumentu przewozu nie zostały przez niego uiszczone.

P. N. w dniu 11 grudnia 2013 r. ponownie korzystał z komunikacji miejskiej nie posiadając ważnego dokumentu przewozu. W tym dniu o godz. 06:52. P. N. jechał tramwajem linii 9 i podczas kontroli na odcinku D. –C. został ujawniony u niego brak ważnego biletu na przejazd. Kontroler wystawił P. N. wezwanie do uiszczenia należności za przewóz w wysokości – 4,40 zł oraz opłaty dodatkowej w wysokości– 220,00 zł, które P. N. podpisał.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

-

wyjaśnień obwinionego złożonych podczas czynności wyjaśniających (k. 5v) oraz w postępowaniu przed Sądem;

-

zeznań świadka J. W. (k. 120);

-

zawiadomienia k. 1;

-

wezwań do zapłaty k. 2-4;

-

danych z KRK k. 8-9;

-

informacji z NFZ k. 23-24;

-

opinii sądowo-psychiatrycznej k. 105-106.

Obwiniony P. N. przesłuchany podczas czynności wyjaśniających oraz w postępowaniu przed Sądem przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wskazał okoliczności jego popełnienia. Podał, że w dniu popełnienia wykroczenia jechał do pracy, nie miał pieniędzy przy sobie i nie miał za co kupić biletu. Wskazał, że przejechał bez biletu tylko jeden przystanek. Na rozprawie w dniu 6 listopada 2015 roku obwiniony wyjaśnił, że trzy razy jechał bez biletu komunikacją miejską. Podał, że powodem nieskasowania biletu w pozostałych dwóch przypadkach były jego zaburzenia lękowe.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje.

Sad uznał wyjaśnienia obwinionego za wiarygodne w całości. Obwiniony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia i wskazał okoliczności, w jakich doszło do popełnienia przez niego zarzucanego mu czynu. Ponadto, obwiniony w swoich wyjaśnieniach odniósł się również do faktu trzykrotnej jazdy komunikacją miejską bez ważnego biletu. Wyjaśnienia obwinionego znajdują potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, w szczególności w postaci wezwań do zapłaty. Odmienne tłumaczenia obwinionego w trakcie czynności wyjaśniających i postępowania sądowego odnośnie przyczyn jazdy bez biletu spowodowane są, w ocenie Sądu, upływem długiego okresu czasu od zaistnienia tych zdarzeń i nie wpływają na ocenę wiarygodności tych wyjaśnień.

Zeznania świadka J. W. Sąd uznał za wiarygodne w całości. Świadek potwierdził, że to on jako kontroler biletów wystawił P. N. wezwanie do zapłaty w dniu 11 grudnia 2013 roku. Ponadto świadek wskazał w jaki sposób dokonuje weryfikacji osoby kontrolowanej, u której ujawniono brak ważnego biletu na przejazd. Świadek nie pamiętał natomiast osoby obwinionego ani okoliczności wystawienia wezwania do zapłaty.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na dowodach z dokumentów w postaci: zawiadomienia (k. 1), wezwań do zapłaty (k. 2-4), danych z KRK (k.8-9), informacji z NFZ (k. 23-24). Wskazane dokumenty nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz informacji w nich zawartych. Żadna ze stron nie kwestionowała ich wiarygodności oraz zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd z urzędu nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym stanowiły one podstawę dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Z treści zawiadomienia oraz wezwań do zapłaty wynikało wprost, że P. N. trzykrotnie korzystał z usług komunikacji miejskiej w W. bez posiadania ważnego biletu. Obwinionemu wystawione zostały wezwania do zapłaty kar pieniężnych przewidzianych w odpowiedniej taryfie za przejazdy bez ważnego biletu. Ponadto, z treści zawiadomienia wynika, że obwiniony w każdym z trzech w/w przypadków nie uiścił nałożonych na niego kar pieniężnych.

Ze sporządzonej przez biegłego lekarza psychiatrę J. M. opinii sądowo-psychiatrycznej wynika, że czyn obwinionego został popełniony w warunkach zaburzeń psychicznych o charakterze reakcji lekowej, co w znacznym stopniu ograniczało jego zdolność rozpoznania znaczenia czynu i kierowania swoim postępowaniem. Na podstawie analizy akt sprawy i dołączonej dokumentacji medycznej biegły nie znalazł przeciwwskazań psychiatrycznych do udziału obwinionego w postępowaniu sądowym, jednak zdaniem biegłego z powodu zaburzeń psychicznych prowadzenie obrony przez obwinionego może być utrudnione i mało rozsądne. W związku z powyższym obwiniony był reprezentowany w postępowaniu przez wyznaczonego mu obrońcę z urzędu adwokata G. K..

W ocenie Sądu w/w opinia jest pełna, jasna i rzetelna. Stanowi logiczną całość, ponadto została sporządzona przez osobę dysponującą niezbędną wiedzą specjalistyczną. Wobec tego Sąd w pełni podzielił wnioski wypływające z opinii i uznał opinię za wiarygodną w całości.

Zarzucone obwinionemu wnioskiem o ukaranie wykroczenie określone w art. 121 § 1 kw popełnia ten, kto pomimo nieuiszczenia dwukrotnie nałożonej na niego kary pieniężnej określonej w taryfie, po raz trzeci w ciągu roku bez zamiaru uiszczenia należności wyłudza przejazd koleją lub innym środkiem lokomocji. Wykroczenie z art. 121 § 1 kw zagrożone jest karą aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny. Wskazany w art. 121 § 1 kw okres obejmuje 12 miesięcy, licząc od pierwszego zdarzenia, i nie należy utożsamiać go z rokiem kalendarzowym. Stylizacja przepisu art. 121 § 1 kw wskazuje na to, że wyłudzenie przejazdu wchodzi w rachubę, jeżeli sprawca chce skorzystać z przejazdu bez zamiaru uiszczenia należności. Wyłudzenie przez sprawcę przejazdu środkiem publicznej lub prywatnej lokomocji dotyczy przejazdu osoby fizycznej (por. M. Zbrojewska, Kodeks wykroczeń: Komentarz, 2013).

W ocenie Sądu P. N. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 121 § 1 kw. Obwiniony bowiem w dniu 11 grudnia 2013 roku ok. godz. 06:52 w W. jadąc tramwajem linii 9 na trasie przystanek „D. a przystanek Centrum w Al. (...), pomimo nieuiszczenia dwukrotnie nałożonej na niego kary pieniężnej określonej w taryfie za przejazd bez ważnego biletu, po raz trzeci w ciągu roku, bez zamiaru uiszczenia należności, wyłudził przejazd środkiem komunikacji miejskiej.

Obwiniony popełnił wykroczenie z art. 121 § 1 kw w warunkach ograniczonej poczytalności. Okoliczność ta miała wpływ na ocenę przez Sąd stopnia zawinienia obwinionego. W ocenie Sądu z uwagi na zaburzenia lękowe obwiniony mógł nie zareagować w odpowiednio szybkim czasie i nie zorientować się, że jedzie bez ważnego biletu. Uwzględniając jednak treść wyjaśnień obwinionego stwierdzić należy, iż uświadamiał sobie dostatecznie fakt jazdy bez ważnego biletu.

Mając powyższe na uwadze, ponadto uwzględniając charakter i okoliczności czynu oraz właściwości i warunki osobiste obwinionego P. N., Sąd odstąpił od wymierzenia obwinionemu kary uznając, że samo stwierdzenie jego winy stanowić będzie adekwatną reakcję na czyn, jakiego się dopuścił. W ocenie Sądu odstąpienie od wymierzenia obwinionemu kary spełni również swoje zadania w zakresie prewencji szczególnej i pomoże mu zrozumieć naganność jego zachowania wdrażając go tym samym do przestrzegania porządku prawnego w przyszłości.

W punkcie II wyroku Sąd na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 kpk w zw. z art. 119 kpw zasadził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata G. K. kwotę 252 (dwieście pięćdziesiąt dwa) złotych plus podatek od towarów i usług VAT według stawki obowiązującej w dniu wydania orzeczenia, tytułem zwrotu kosztów pełnionej obrony z urzędu obwinionego P. N.. Stawkę minimalną w wysokości 180 zł Sąd podwyższył z uwagi na to, że rozprawa trwała dwa dni, zgodnie z treścią § 14 ust. 2 pkt 2 i § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tj. Dz. U. z 2013r., poz. 461).

W oparciu o treść art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw i art. 17 ust. 1 i 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, Sąd uwzględniając sytuację materialną obwinionego zwolnił go od ponoszenia kosztów postępowania, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.