U 7/88
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
17
Postanowienie
z dnia 26 października 1988 r.
(U. 7/88)
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Prezes TK: Alfons Klafkowski
Sędziowie TK: Kazimierz Buchała
Kazimierz Działocha (sprawozdawca)
Natalia Gajl
Henryk Groszyk
Adam Józefowicz
Andrzej Kabat (sprawozdawca)
Maria Łabor-Soroka
Leonard Łukaszuk
Remigiusz Orzechowski
Stanisław Pawela
po rozpoznaniu w dniu 26 października 1988 r., na rozprawie, pisma Prezesa Rady Ministrów z dnia 25 października 1988 r. cofającego wniosek z dnia 12 maja 1988 r. o ponowne rozpatrzenie przez Trybunał Konstytucyjny w pełnym składzie sprawy sygn. akt U. 7/87,
postanawia:
Wniosek Prezesa Rady Ministrów z dnia 12 maja 1988 r. o ponowne rozpatrzenie przez Trybunał Konstytucyjny w pełnym składzie sprawy sygn. akt U. 7/87 pozostawić bez rozpoznania.
UZASADNIENIE
Prezes Rady Ministrów pismem z dnia 25 października 1988 r. cofnął swój wniosek z dnia 12 maja 1988 r. o ponowne rozpoznanie przez Trybunał Konstytucyjny w pełnym składzie sprawy sygn. U. 7/87.
W związku z tym Trybunał Konstytucyjny w pełnym składzie stwierdza co następuje.
Przepis art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytucyjnym stanowi, że orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego są ostateczne. Oznacza to, że orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego są niezaskarżalne w toku postępowania, które w ogóle nie przewiduje instancji odwoławczej w znaczeniu, jakie zostało ukształtowane w postępowaniu sądowym lub administracyjnym.
Konsekwencją prawną zasady, że orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego są ostateczne jest więc to, że z chwilą ogłoszenia stają się prawomocne.
Ponowne rozpatrzenie sprawy przez Trybunał Konstytucyjny w pełnym składzie nie ma charakteru środka odwoławczego, zwykłego lub nadzwyczajnego. Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił istotę tej instytucji w orzeczeniu pełnego składu z dnia 5 listopada 1986 r. (sygn. U. 5/86) stwierdzając, że polega ona na powtórnym zbadaniu przez Trybunał zgodności z prawem aktu normatywnego objętego orzeczeniem wydanym w składzie zwykłym. Jest to jedyny skutek prawny jaki ustawa o Trybunale Konstytucyjnym łączy ze złożeniem wspomnianego wniosku.
Wprawdzie z powołanej ustawy o Trybunale Konstytucyjnym oraz z uchwały sejmu PRL z dnia 31 lipca 1985 r. w sprawie szczegółowego trybu postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym nie wynika, czy organ, który złożył wniosek na podstawie art. 27 ust. 2 lub 3 ustawy jest uprawniony do jego cofnięcia, jednakże - zdaniem Trybunału Konstytucyjnego w pełnym składzie - brak jest wystarczających argumentów przemawiających za nieprzyznaniem wymienionemu podmiotowi takiego uprawnienia. Skoro zaś wspomniany wniosek stanowi jedynie środek prawny prowadzący do ponownego rozpatrzenia sprawy przez Trybunał Konstytucyjny w pełnym składzie, należy uznać, że jego cofnięcie stanowi przeszkodę do dalszego prowadzenia postępowania, zakończonego już ostatecznym orzeczeniem Trybunału (art. 27 ust. 1 ustawy), które podlega wykonaniu w trybie i zakresie w nim ustalonym.
Z tych powodów postanowiono jak w sentencji.
Postanowienie
z dnia 26 października 1988 r.
(U. 7/88)
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Prezes TK: Alfons Klafkowski
Sędziowie TK: Kazimierz Buchała
Kazimierz Działocha (sprawozdawca)
Natalia Gajl
Henryk Groszyk
Adam Józefowicz
Andrzej Kabat (sprawozdawca)
Maria Łabor-Soroka
Leonard Łukaszuk
Remigiusz Orzechowski
Stanisław Pawela
po rozpoznaniu w dniu 26 października 1988 r., na rozprawie, pisma Prezesa Rady Ministrów z dnia 25 października 1988 r. cofającego wniosek z dnia 12 maja 1988 r. o ponowne rozpatrzenie przez Trybunał Konstytucyjny w pełnym składzie sprawy sygn. akt U. 7/87,
postanawia:
Wniosek Prezesa Rady Ministrów z dnia 12 maja 1988 r. o ponowne rozpatrzenie przez Trybunał Konstytucyjny w pełnym składzie sprawy sygn. akt U. 7/87 pozostawić bez rozpoznania.
UZASADNIENIE
Prezes Rady Ministrów pismem z dnia 25 października 1988 r. cofnął swój wniosek z dnia 12 maja 1988 r. o ponowne rozpoznanie przez Trybunał Konstytucyjny w pełnym składzie sprawy sygn. U. 7/87.
W związku z tym Trybunał Konstytucyjny w pełnym składzie stwierdza co następuje.
Przepis art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytucyjnym stanowi, że orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego są ostateczne. Oznacza to, że orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego są niezaskarżalne w toku postępowania, które w ogóle nie przewiduje instancji odwoławczej w znaczeniu, jakie zostało ukształtowane w postępowaniu sądowym lub administracyjnym.
Konsekwencją prawną zasady, że orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego są ostateczne jest więc to, że z chwilą ogłoszenia stają się prawomocne.
Ponowne rozpatrzenie sprawy przez Trybunał Konstytucyjny w pełnym składzie nie ma charakteru środka odwoławczego, zwykłego lub nadzwyczajnego. Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił istotę tej instytucji w orzeczeniu pełnego składu z dnia 5 listopada 1986 r. (sygn. U. 5/86) stwierdzając, że polega ona na powtórnym zbadaniu przez Trybunał zgodności z prawem aktu normatywnego objętego orzeczeniem wydanym w składzie zwykłym. Jest to jedyny skutek prawny jaki ustawa o Trybunale Konstytucyjnym łączy ze złożeniem wspomnianego wniosku.
Wprawdzie z powołanej ustawy o Trybunale Konstytucyjnym oraz z uchwały sejmu PRL z dnia 31 lipca 1985 r. w sprawie szczegółowego trybu postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym nie wynika, czy organ, który złożył wniosek na podstawie art. 27 ust. 2 lub 3 ustawy jest uprawniony do jego cofnięcia, jednakże - zdaniem Trybunału Konstytucyjnego w pełnym składzie - brak jest wystarczających argumentów przemawiających za nieprzyznaniem wymienionemu podmiotowi takiego uprawnienia. Skoro zaś wspomniany wniosek stanowi jedynie środek prawny prowadzący do ponownego rozpatrzenia sprawy przez Trybunał Konstytucyjny w pełnym składzie, należy uznać, że jego cofnięcie stanowi przeszkodę do dalszego prowadzenia postępowania, zakończonego już ostatecznym orzeczeniem Trybunału (art. 27 ust. 1 ustawy), które podlega wykonaniu w trybie i zakresie w nim ustalonym.
Z tych powodów postanowiono jak w sentencji.