K 10/90
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Pełny tekst orzeczenia
11
Postanowienie
z dnia 5 lutego 1991 r.
(K. 10/90)
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Przewodniczący: sędzia TK Andrzej Zoll
Sędziowie TK: Czesław Bakalarski
Kazimierz Działocha
Henryk Groszyk
Wojciech Łączkowski (sprawozdawca)
po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 1991 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku Rzecznika Praw Obywatelskich, której uczestnikami postępowania są ponadto: Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, Minister Finansów oraz Prokurator Generalny, o stwierdzenie że: art. 15 ustawy z dnia 14.03.1985 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. Nr 12, poz. 50; zm. 1988 r. Nr 19, poz. 132; 1989 r. Nr 35, poz. 192 i Nr 74, poz. 443) nie ustalając górnej granicy stawki opłaty miejscowej, która (w takim stanie prawnym) może być w dowolnej wysokości uchwalana Przez rady gmin, narusza:
a) zasady demokratycznego państwa prawnego, urzeczywistniającego sprawiedliwość społeczną (art. 1 Konstytucji RP),
b) prawo do wypoczynku: na wczasach, poprzez uprawianie turystyki czy przebywanie w uzdrowiskach (art. 69 ust. 3 Konstytucji RP),
e) prawo do ochrony zdrowia (art. 70 Konstytucji RP), oraz
d) prawo do korzystania z wartości środowiska naturalnego (art. 71 Konstytucji RP),
postanawia
umorzyć postępowanie w sprawie.
UZASADNIENIE
Rzecznik Praw Obywatelskich zarzuca niezgodność z Konstytucją art. 15 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. Nr 12, poz. 50 ze zm.). Niezgodność ta - zdaniem Rzecznika Praw Obywatelskich - spowodowana została nowelizacją powyższej ustawy, polegającą na tym, że radom gmin przyznano swobodę ustalania stawek opłaty miejscowej, w tym także ich górnej granicy (art. 7 ustawy z dnia 28.12.1988 r. o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania, Dz.U. z 1989 r. Nr 74, poz. 443). Swoboda taka wprowadzona została także w odniesieniu do podatku od posiadania psów, opłaty targowej oraz opłaty administracyjnej, jednak w tym zakresie Rzecznik Praw Obywatelskich ustawy nie zaskarża.
Stan prawny, na którym Rzecznik Praw Obywatelskich opiera swój wniosek, uległ ostatnio zmianie. Zaskarżone przepisy zostały uchylone art. 23 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych z dnia 12 stycznia 1991 r. (Dz.U. Nr 9, poz. 31).
Ustawa ta w art. 19 określiła między innymi górną granicę dziennej stawki opłaty miejscowej, której rada gminy nie może przekroczyć. Tym samym zarzut Rzecznika Praw Obywatelskich w obecnym stanie prawnym stał się bezprzedmiotowy.
W związku z powyższym, na podstawie art. 4 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 22, poz. 98 ze zm.), postępowanie należało umorzyć.
Postanowienie
z dnia 5 lutego 1991 r.
(K. 10/90)
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Przewodniczący: sędzia TK Andrzej Zoll
Sędziowie TK: Czesław Bakalarski
Kazimierz Działocha
Henryk Groszyk
Wojciech Łączkowski (sprawozdawca)
po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 1991 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku Rzecznika Praw Obywatelskich, której uczestnikami postępowania są ponadto: Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, Minister Finansów oraz Prokurator Generalny, o stwierdzenie że: art. 15 ustawy z dnia 14.03.1985 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. Nr 12, poz. 50; zm. 1988 r. Nr 19, poz. 132; 1989 r. Nr 35, poz. 192 i Nr 74, poz. 443) nie ustalając górnej granicy stawki opłaty miejscowej, która (w takim stanie prawnym) może być w dowolnej wysokości uchwalana Przez rady gmin, narusza:
a) zasady demokratycznego państwa prawnego, urzeczywistniającego sprawiedliwość społeczną (art. 1 Konstytucji RP),
b) prawo do wypoczynku: na wczasach, poprzez uprawianie turystyki czy przebywanie w uzdrowiskach (art. 69 ust. 3 Konstytucji RP),
e) prawo do ochrony zdrowia (art. 70 Konstytucji RP), oraz
d) prawo do korzystania z wartości środowiska naturalnego (art. 71 Konstytucji RP),
postanawia
umorzyć postępowanie w sprawie.
UZASADNIENIE
Rzecznik Praw Obywatelskich zarzuca niezgodność z Konstytucją art. 15 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. Nr 12, poz. 50 ze zm.). Niezgodność ta - zdaniem Rzecznika Praw Obywatelskich - spowodowana została nowelizacją powyższej ustawy, polegającą na tym, że radom gmin przyznano swobodę ustalania stawek opłaty miejscowej, w tym także ich górnej granicy (art. 7 ustawy z dnia 28.12.1988 r. o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania, Dz.U. z 1989 r. Nr 74, poz. 443). Swoboda taka wprowadzona została także w odniesieniu do podatku od posiadania psów, opłaty targowej oraz opłaty administracyjnej, jednak w tym zakresie Rzecznik Praw Obywatelskich ustawy nie zaskarża.
Stan prawny, na którym Rzecznik Praw Obywatelskich opiera swój wniosek, uległ ostatnio zmianie. Zaskarżone przepisy zostały uchylone art. 23 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych z dnia 12 stycznia 1991 r. (Dz.U. Nr 9, poz. 31).
Ustawa ta w art. 19 określiła między innymi górną granicę dziennej stawki opłaty miejscowej, której rada gminy nie może przekroczyć. Tym samym zarzut Rzecznika Praw Obywatelskich w obecnym stanie prawnym stał się bezprzedmiotowy.
W związku z powyższym, na podstawie art. 4 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 22, poz. 98 ze zm.), postępowanie należało umorzyć.