S 3/91
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
31
Postanowienie
z dnia 24 kwietnia 1991 r.
(S. 3/91)
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Przewodniczący: sędzia TK Antoni Filcek
Sędziowie TK: Czesław Bakalarski
Wojciech Łączkowski (sprawozdawca)
na posiedzeniu niejawnym w dniu 24 kwietnia 1991 r., w związku z rozpoznaną na rozprawie w dniu 9 kwietnia 1991 r. sprawą sygn. akt U. 9/90 z wniosku Rzecznika Praw Obywatelskich,
postanowił
przedstawić Sejmowi RP celowość zmiany ustawy z dnia 15 lutego 1989 r. - Prawo dewizowe (Dz.U. Nr 6, poz. 33 ze zm.), tak aby wprowadzić dla osób ubiegających się o zezwolenie dewizowe na prowadzenie działalności gospodarczej polegającej na kupnie i sprzedaży wartości dewizowych oraz na pośrednictwie w kupnie i sprzedaży tych wartości, jak również dla osób, które bezpośrednio taką działalnością będą się zajmowały - wymogu:
- niekaralności za przestępstwa skarbowe, przeciwko mieniu lub za inne przestępstwo popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej,
- wykazania się stosownymi kwalifikacjami (przygotowaniem fachowym).
UZASADNIENIE
Przedstawione wyżej postanowienie sygnalizacyjne Trybunał Konstytucyjny podjął w wyniku rozpatrywania sprawy legalności zarządzenia Prezesa NBP z dnia 31 marca 1990 r. w sprawie warunków prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na kupnie i sprzedaży wartości dewizowych i na pośrednictwie w kupnie i sprzedaży tych wartości oraz maksymalnej wysokości marż pobieranych przy wykonywaniu tych czynności (Monitor Polski Nr 15, poz. 119) - sygn. akt U. 9/90.
Powyższe zarządzenie wprowadziło obydwa ograniczenia, o których mowa w postanowieniu sygnalizacyjnym. Trybunał Konstytucyjny musiał jednak orzec, że w tym zakresie powołane zarządzenie Prezesa NBP jest niezgodne m. in. z art. 6 Konstytucji RP, a także z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej (Dz.U. Nr 41, poz. 324).
Przepisy te postanawiają bowiem, że omawiane tu wymogi (ograniczenia) mogą być wprowadzone jedynie w drodze ustawowej. Ponadto Trybunał Konstytucyjny stwierdził brak upoważnienia ustawowego, pozwalającego Prezesowi NBP na wydanie zakwestionowanych przepisów.
Ponieważ Trybunał Konstytucyjny doszedł do wniosku, że bezpieczeństwo obrotu wartościami dewizowymi oraz interes obywateli wymagają ustawowego wprowadzenia powyższych ograniczeń, postanowił jak w sentencji.
Postanowienie
z dnia 24 kwietnia 1991 r.
(S. 3/91)
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Przewodniczący: sędzia TK Antoni Filcek
Sędziowie TK: Czesław Bakalarski
Wojciech Łączkowski (sprawozdawca)
na posiedzeniu niejawnym w dniu 24 kwietnia 1991 r., w związku z rozpoznaną na rozprawie w dniu 9 kwietnia 1991 r. sprawą sygn. akt U. 9/90 z wniosku Rzecznika Praw Obywatelskich,
postanowił
przedstawić Sejmowi RP celowość zmiany ustawy z dnia 15 lutego 1989 r. - Prawo dewizowe (Dz.U. Nr 6, poz. 33 ze zm.), tak aby wprowadzić dla osób ubiegających się o zezwolenie dewizowe na prowadzenie działalności gospodarczej polegającej na kupnie i sprzedaży wartości dewizowych oraz na pośrednictwie w kupnie i sprzedaży tych wartości, jak również dla osób, które bezpośrednio taką działalnością będą się zajmowały - wymogu:
- niekaralności za przestępstwa skarbowe, przeciwko mieniu lub za inne przestępstwo popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej,
- wykazania się stosownymi kwalifikacjami (przygotowaniem fachowym).
UZASADNIENIE
Przedstawione wyżej postanowienie sygnalizacyjne Trybunał Konstytucyjny podjął w wyniku rozpatrywania sprawy legalności zarządzenia Prezesa NBP z dnia 31 marca 1990 r. w sprawie warunków prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na kupnie i sprzedaży wartości dewizowych i na pośrednictwie w kupnie i sprzedaży tych wartości oraz maksymalnej wysokości marż pobieranych przy wykonywaniu tych czynności (Monitor Polski Nr 15, poz. 119) - sygn. akt U. 9/90.
Powyższe zarządzenie wprowadziło obydwa ograniczenia, o których mowa w postanowieniu sygnalizacyjnym. Trybunał Konstytucyjny musiał jednak orzec, że w tym zakresie powołane zarządzenie Prezesa NBP jest niezgodne m. in. z art. 6 Konstytucji RP, a także z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej (Dz.U. Nr 41, poz. 324).
Przepisy te postanawiają bowiem, że omawiane tu wymogi (ograniczenia) mogą być wprowadzone jedynie w drodze ustawowej. Ponadto Trybunał Konstytucyjny stwierdził brak upoważnienia ustawowego, pozwalającego Prezesowi NBP na wydanie zakwestionowanych przepisów.
Ponieważ Trybunał Konstytucyjny doszedł do wniosku, że bezpieczeństwo obrotu wartościami dewizowymi oraz interes obywateli wymagają ustawowego wprowadzenia powyższych ograniczeń, postanowił jak w sentencji.