U 2/93
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Pełny tekst orzeczenia
24
Postanowienie
z dnia 16 czerwca 1993 r.
Sygn. akt (U. 2/93)
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Przewodniczący: Sędzia TK Wojciech Łączkowski
Sędziowie TK: Ferdynand Rymarz - sprawozdawca
Mieczysław Tyczka
po rozpoznaniu w dniu 16 czerwca 1993 r. na posiedzeniu sprawy z wniosku pięćdziesięciu sześciu posłów o stwierdzenie zgodności § 3 ust. 1 oraz § 5 zarządzenia Ministra Finansów z dnia 27 sierpnia 1992 roku w sprawie powołania Funduszu Ochrony Ubezpieczonych, jego organizacji i trybu działania oraz procentu składki wnoszonej przez ubezpieczycieli na ten fundusz (MP Nr 29, poz. 202) z art. 57 ustawy z dnia 28 sierpnia 1990 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz.U. Nr 59, poz. 344).
postanowił:
pozostawić wniosek bez rozpoznania.
UZASADNIENIE
Grupa pięćdziesięciu sześciu posłów wystąpiła do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem o stwierdzenie zgodności § 3 ust. 1 oraz § 5 zarządzenia Ministra Finansów z dnia 27 sierpnia 1992 r. w sprawie powołania Funduszu Ochrony Ubezpieczonych, jego organizacji i trybu działania oraz procentu składki wnoszonej przez ubezpieczycieli na ten fundusz (MP Nr 29, poz. 202) z art. 57 ustawy z dnia 28 sierpnia 1990 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz.U. Nr 59, poz. 344).
Do tego wniosku ustosunkował się Minister Finansów, który w swoim piśmie z dnia 26 kwietnia 1993 r. skierowanym do Trybunału Konstytucyjnego stwierdził, że nie dopatruje się sprzeczności zarządzenia z ustawą, natomiast traktuje wniosek jako krytykę - jego zdaniem niesłuszną - przyjętego merytorycznego rozwiązania kwestii wysokości składki na Fundusz Ochrony Ubezpieczonych.
Podobne stanowisko zajął pismem z dnia 31 maja 1993 r. Prokurator Generalny, który również nie stwierdził niezgodności wymienionych we wniosku przepisów, podkreślając że krytyczna ocena ustawy nie uzasadnia trafności zarzutu sprzeczności wydanego na jej podstawie zarządzenia.
W międzyczasie Prezydent RP Zarządzeniem z dnia 29 maja 1993 r. rozwiązał Sejm (MP Nr 27, poz. 285, opublikowany 31 maja 1993 r.), co rodzi określone skutki procesowe dla wnioskodawców, w tym przypadku grupy 56 posłów oraz dla dalszego biegu postępowania.
Według art. 22 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. z 1991 r. Nr 109, poz.470) z wnioskiem o stwierdzenie zgodności m.in. zarządzenia z ustawą mogą wystąpić określone podmioty w tym, niezależnie od organów sejmowych także grupa pięćdziesięciu posłów. W chwili wystąpienia z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego grupa pięćdziesięciu sześciu posłów miała uprawnienie do takiego wystąpienia lecz wobec rozwiązania Sejmu utraciła legitymację do dalszego występowania w tej sprawie. Zgodnie bowiem z art. 26 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym obecność na rozprawie wnioskodawcy lub jego przedstawiciela jest obligatoryjna. Grupa posłów będąca wnioskodawcą, stosownie do art. 10 ust. 2 uchwały Sejmu z dnia 31 lipca 1985 r. w sprawie szczegółowego trybu postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (Dz.U. z 1985r. Nr 39, poz.184) działa w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym przez wyznaczonego przez siebie posła. Taka sytuacja, wobec rozwiązania Sejmu i wygaśnięcia mandatów poselskich jest już niemożliwa, ponieważ przestał istnieć podmiot uprawniony do obowiązkowego udziału w rozprawie.
W tej sytuacji należało pozostawić wniosek bez rozpoznania.
Postanowienie
z dnia 16 czerwca 1993 r.
Sygn. akt (U. 2/93)
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Przewodniczący: Sędzia TK Wojciech Łączkowski
Sędziowie TK: Ferdynand Rymarz - sprawozdawca
Mieczysław Tyczka
po rozpoznaniu w dniu 16 czerwca 1993 r. na posiedzeniu sprawy z wniosku pięćdziesięciu sześciu posłów o stwierdzenie zgodności § 3 ust. 1 oraz § 5 zarządzenia Ministra Finansów z dnia 27 sierpnia 1992 roku w sprawie powołania Funduszu Ochrony Ubezpieczonych, jego organizacji i trybu działania oraz procentu składki wnoszonej przez ubezpieczycieli na ten fundusz (MP Nr 29, poz. 202) z art. 57 ustawy z dnia 28 sierpnia 1990 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz.U. Nr 59, poz. 344).
postanowił:
pozostawić wniosek bez rozpoznania.
UZASADNIENIE
Grupa pięćdziesięciu sześciu posłów wystąpiła do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem o stwierdzenie zgodności § 3 ust. 1 oraz § 5 zarządzenia Ministra Finansów z dnia 27 sierpnia 1992 r. w sprawie powołania Funduszu Ochrony Ubezpieczonych, jego organizacji i trybu działania oraz procentu składki wnoszonej przez ubezpieczycieli na ten fundusz (MP Nr 29, poz. 202) z art. 57 ustawy z dnia 28 sierpnia 1990 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz.U. Nr 59, poz. 344).
Do tego wniosku ustosunkował się Minister Finansów, który w swoim piśmie z dnia 26 kwietnia 1993 r. skierowanym do Trybunału Konstytucyjnego stwierdził, że nie dopatruje się sprzeczności zarządzenia z ustawą, natomiast traktuje wniosek jako krytykę - jego zdaniem niesłuszną - przyjętego merytorycznego rozwiązania kwestii wysokości składki na Fundusz Ochrony Ubezpieczonych.
Podobne stanowisko zajął pismem z dnia 31 maja 1993 r. Prokurator Generalny, który również nie stwierdził niezgodności wymienionych we wniosku przepisów, podkreślając że krytyczna ocena ustawy nie uzasadnia trafności zarzutu sprzeczności wydanego na jej podstawie zarządzenia.
W międzyczasie Prezydent RP Zarządzeniem z dnia 29 maja 1993 r. rozwiązał Sejm (MP Nr 27, poz. 285, opublikowany 31 maja 1993 r.), co rodzi określone skutki procesowe dla wnioskodawców, w tym przypadku grupy 56 posłów oraz dla dalszego biegu postępowania.
Według art. 22 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. z 1991 r. Nr 109, poz.470) z wnioskiem o stwierdzenie zgodności m.in. zarządzenia z ustawą mogą wystąpić określone podmioty w tym, niezależnie od organów sejmowych także grupa pięćdziesięciu posłów. W chwili wystąpienia z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego grupa pięćdziesięciu sześciu posłów miała uprawnienie do takiego wystąpienia lecz wobec rozwiązania Sejmu utraciła legitymację do dalszego występowania w tej sprawie. Zgodnie bowiem z art. 26 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym obecność na rozprawie wnioskodawcy lub jego przedstawiciela jest obligatoryjna. Grupa posłów będąca wnioskodawcą, stosownie do art. 10 ust. 2 uchwały Sejmu z dnia 31 lipca 1985 r. w sprawie szczegółowego trybu postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (Dz.U. z 1985r. Nr 39, poz.184) działa w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym przez wyznaczonego przez siebie posła. Taka sytuacja, wobec rozwiązania Sejmu i wygaśnięcia mandatów poselskich jest już niemożliwa, ponieważ przestał istnieć podmiot uprawniony do obowiązkowego udziału w rozprawie.
W tej sytuacji należało pozostawić wniosek bez rozpoznania.