Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV Ka 438/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 września 2013 roku.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Marta Legeny-Błaszczyk

Sędziowie SO Ireneusz Grodek (spr.)

SO Tomasz Ignaczak

Protokolant Agnieszka Olczyk

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim I. S.

po rozpoznaniu w dniu 10 września 2013 roku

sprawy P. S.

oskarżonego z art.178a§2 kk i art.244 kk w zw. z art.11§2 kk

z powodu apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Opocznie

z dnia 5 czerwca 2013 roku sygn. akt II K 220/13

na podstawie art. 437 § 1 kpk, art. 438 pkt 1 kpk, art. 624 § 1 kpk zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że iż podstawę prawną wymiaru kary pozbawienia wolności orzeczonej w punkcie 1 uzupełnia o przepis art. 11 § 3 kk;

w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

zwalnia oskarżonego od wydatków za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt IV Ka 438 / 13

UZASADNIENIE

P. S. został oskarżony o to, że w dniu 28 lutego 2012 roku o godz. 19:00 w miejscowości S. gm. P., pow. (...), woj. (...) kierował rowerem znajdując się w stanie nietrzeźwości tj. 1,63 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu pomimo zakazu prowadzenia rowerów orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Opocznie, sygn. akt II K 671/11 z dnia 12 grudnia 2011 roku, tj. o czyn z art. 178a § 2 kk i art. 244 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Sąd Rejonowy w Opocznie wyrokiem z dnia 5 czerwca 2013 roku w sprawie II K 220 / 13:

1.  oskarżonego uznał za winnego popełnienia zarzucanego czynu wyczerpującego dyspozycję art. 178a § 2 kk i art. 244 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na podstawie art. 244 kk wymierzył mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby lat 2;

3.  na podstawie art. 71 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego karę grzywny w wysokości 60 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 10 złotych;

4.  na podstawie art. 42 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia rowerów po drodze publicznej w strefie zamieszkania i w strefie ruchu przez okres 3 lat;

5.  wymierzył oskarżonemu opłatę w kwocie 120 złotych i zasądził koszty postępowania w kwocie 90 złotych.

Powyższy wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze na niekorzyść oskarżonego zaskarżył prokurator, podnosząc zarzut obrazy przepisów prawa materialnego, tj. art. 11 § 3 kk, poprzez jego niezastosowanie i nie powołanie tego przepisu w podstawie prawnej skazania, który to przepis zobowiązuje Sąd do wymierzenia kary na podstawie przepisu najsurowszego. W konkluzji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez powołanie w podstawie prawnej skazania kary pozbawienia wolności, obok art. 244 kk, także art. 11 § 3 kk.

Sad Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżyciela jest skuteczna, choć podnieść należy, iż w wbrew sformułowaniom zawartym w jej części wstępnej, w rzeczywistości zmierza ona – na co wskazuje jej uzasadnienie – do uzupełnienia o przepis art. 11 § 3 kk nie podstawy prawnej skazania ( albowiem tę Sąd R. określił w wyroku prawidłowo, przywołując przepisy art. 178a § 2 kk i art. 244 kk w zw. z art. 11 § 2 kk ), lecz podstawy prawnej wymiaru kary pozbawienia wolności. Przepis art. 11 § 3 kk znajduje bowiem swoje zastosowanie nie podczas formułowania kwalifikacji prawnej czynu, lecz dopiero na etapie wymiaru kary. Stosownie do jego treści, w wypadku rzeczywistego zbiegu przepisów ustawy sąd wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą. Zgodzić się zatem należy z Sądem Apelacyjnym w Lublinie, który w wyroku z dnia 18 maja 2006 r. ( II AKa 93 / 06, opubl. L. ), podniósł, że stosując instytucję kumulatywnego zbiegu przepisów ustawy, należy dać temu wyraz w części dyspozytywnej wyroku przez powołanie w podstawie skazania art. 11 § 2 kk, a w podstawie wymiaru kary art. 11 § 3 kk. Z tych więc względów należało orzec jak w sentencji.

Mając na uwadze, iż postępowanie odwoławcze wywołał wyłącznie błąd sądu merytorycznego, zasady słuszności przemawiały za zwolnieniem oskarżonego od wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym.

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13