P 2/94
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
33
ORZECZENIE
w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej
Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 13 września 1994 r.
(Sygn. akt P. 2/94)
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Przewodniczący Sędzia TK: Stefan Jaworski
Sędziowie TK: Wojciech Łączkowski
Janusz Trzciński – sprawozdawca
po rozpoznaniu w dniu 13 września 1994 r. na rozprawie sprawy z wniosku składu orzekającego NSA Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku z udziałem umocowanych przedstawicieli uczestników postępowania: Wnioskodawcy, Ministra Spraw Wewnętrznych i Prokuratora Generalnego o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie prawne:
czy przepisy § 11 ust. 1, § 12 i § 21 ust. 4 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 14 lutego 1987 r. w sprawie zasad sporządzania aktów stanu cywilnego, prowadzenia i kontroli ksiąg stanu cywilnego, ich przechowywania oraz zabezpieczenia (Dz. U. Nr 7, poz. 43) są zgodne z art. 80 i art. 27 ustawy z dnia 29 września 1986 r. – Prawo o aktach stanu cywilnego (Dz. U. Nr 36, poz. 180; zm. z 1988 r. Nr 19, poz. 132; z 1989 r. Nr 29, poz. 154 i z 1990 r. Nr 34, poz. 198)
orzeka:
przepisy § 11 ust. 1, § 12 i § 21 ust. 4 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 14 lutego 1987 r. w sprawie zasad sporządzania aktów stanu cywilnego, prowadzenia i kontroli ksiąg stanu cywilnego, ich przechowywania oraz zabezpieczania (Dz. U. Nr 7, poz. 43) są zgodne z przepisami art. 80 i art. 27 ustawy z dnia 29 września 1986 r. Prawo o aktach stanu cywilnego (Dz. U. Nr 36, poz. 180; zm. z 1988 r., Nr 19, poz. 132; z 1989 r. Nr 29, poz. 154 i z 1990 r. Nr 34, poz. 198).
Uzasadnienie
I
1. Pytanie prawne skierowane do TK przez skład orzekający Naczelnego Sądu Administracyjnego – Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku podnosi zagadnienie zgodności niektórych przepisów (§ 11 ust. 1, § 12 i § 21 ust. 4) rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 14 lutego 1987 r. w sprawie zasad sporządzania aktów stanu cywilnego, prowadzenia i kontroli ksiąg stanu cywilnego, ich przechowywania oraz zabezpieczania (Dz. U. Nr 7, poz. 43) z art. 80 i art. 27 ustawy z dnia 29 września 1986 r. – Prawo o aktach stanu cywilnego (Dz. U. Nr 36, poz. 180 z późn. zm.). Kwestionowane przepisy rozporządzenia ustanowiły zasadę, iż odpisy zupełne a także skrócone aktów stanu cywilnego (aktu urodzenia, aktu małżeństwa i aktu zgonu) sporządza się na drukach według wzorów określonych w załącznikach do tego rozporządzenia (§ 11 ust. 1), zaś nazwę miejscowości, w której nastąpiło zdarzenie mające wpływ na stan cywilny osoby i wymagające zarejestrowania wpisuje się do odpisu aktu stanu cywilnego w brzmieniu aktualnie obowiązującym; w razie zmiany nazwy miejscowości adnotację o tej zmianie wpisuje się w akcie stanu cywilnego w formie wzmianki dodatkowej (§ 12). Prócz urzędu stanu cywilnego adresatem tych zasad stały się również archiwa państwowe. Zgodnie z § 21 ust. 4 rozporządzenia archiwa państwowe wydając odpisy z ksiąg stanu cywilnego, stosują druki określone w § 11 ust. 1 rozporządzenia.
Punktem odniesienia dla kontroli powyższych przepisów, zdaniem NSA, winien być art. 27 Prawa o aktach stanu cywilnego zobowiązujący Ministra Spraw Wewnętrznych do określenia w drodze rozporządzenia szczegółowych zasad “sporządzania aktów stanu cywilnego, prowadzenia i kontroli ksiąg stanu cywilnego, ich przechowywania i zabezpieczenia”, jak również art. 80 tej ustawy stanowiący, że “odpis zupełny stanowi dosłowne powtórzenie treści aktu stanu cywilnego wraz ze wszystkimi wzmiankami dodatkowymi... “ Zdaniem składu orzekającego NSA, wskazane przepisy rozporządzenia MSW są niezgodne z powyższymi przepisami Prawa o aktach stanu cywilnego. Określone w załącznikach do rozporządzenia wzory odpisów zupełnych aktów stanu cywilnego nie w każdym wypadku spełniać będą wymagania określone w art. 80 Prawa o aktach stanu cywilnego tj. stanowić “dosłowne powtórzenie treści aktu stanu cywilnego”. Spełniać je będą w odniesieniu do aktów sporządzonych od dnia wejścia w życie aktualnie obowiązującego Prawa o aktach stanu cywilnego, natomiast odpisy zupełne aktów stanu cywilnego sporządzonych przed dniem 1 marca 1987 r., a wśród nich szczególnie aktów sporządzonych przed dniem 1 stycznia 1946 r. nie będą wiernym powtórzeniem tych aktów z uwagi na różnice co do danych, które podlegały wpisaniu do tych aktów w czasie ich sporządzania w stosunku do danych określonych w drukach stanowiących załączniki do tego rozporządzenia. Akty stanu cywilnego sporządzone przed dniem 1 stycznia 1946 r. zawierają bowiem dane (np. dotyczące zawodu rodziców dziecka, wyznania), których brak wyszczególnienia we wzorach określonych rozporządzeniem prowadzi do ich pomijania w odpisach zupełnych tych aktów.
Dla zachowania formuły “dosłowne powtórzenie treści aktu stanu cywilnego”, zdaniem NSA konieczne byłoby także zachowanie języka oryginału aktu stanu cywilnego.
Tak więc zarówno § 11 ust. 1 rozporządzenia nakazujący sporządzanie przez urzędy stanu cywilnego odpisów zupełnych na drukach według wzorów określonych w załącznikach jak też jego § 21 ust. 4 nakazujący stosowanie tych druków przy wydawaniu odpisów z tych akt przez archiwa państwowe, zdaniem składu orzekającego NSA, są niezgodne zarówno z art. 80 Prawa o aktach stanu cywilnego, gdyż zobowiązują organy sporządzające odpisy do sporządzania odpisów zupełnych nie będących dosłownym powtórzeniem treści aktu stanu cywilnego, jak też z art. 27 tej ustawy. Zdaniem NSA powyższe przepisy rozporządzenia wykroczyły poza upoważnienia zawarte w art. 27 bowiem z jego treści nie wynika, aby Minister Spraw Wewnętrznych miał prawo określić w rozporządzeniu według jakich wzorów i na jakich drukach mają być sporządzane odpisy zupełne aktów stanu cywilnego. Podobna argumentacja występuje w odniesieniu do uzasadnienia niezgodności § 12 rozporządzenia z art. 80 i art. 27 Prawa o aktach stanu cywilnego. Zdaniem NSA przez użyte w art. 80 ustawy określenie “dosłowne powtórzenie treści aktu” należy rozumieć literalne brzmienie tego aktu a więc np. również w języku, w którym akt ten był sporządzony; powyższy przepis rozporządzenia wykracza również poza granice upoważnienia zawartego w art. 27 Prawa o aktach stanu cywilnego.
Wątpliwości te i w efekcie powyższe pytania prawne skład orzekający NSA zgłosił w trakcie rozpatrywania skargi strony na odmowę wydania odpisów – wyciągów autentycznych (ścisłych) dokumentów stanu cywilnego z ksiąg urodzeń i małżeństwa byłego królewskiego Pruskiego Urzędu Stanu Cywilnego w Kartuzach, względnie wydania mu kserokopii aktu urodzenia matki, aktu urodzenia babci oraz aktu małżeństwa dziadków.
2. W związku z pytaniem prawnym przedstawionym przez NSA zajął stanowisko Minister Spraw Wewnętrznych, w którym nie podzielił poglądów i sugestii Sądu.
Zdaniem Ministra Spraw Wewnętrznych § 11 ust. 1 rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 14 lutego 1987 r. nie jest sprzeczny z art. 80 i art. 27 ustawy – Prawo o aktach stanu cywilnego a rozporządzenie nie wykracza poza zakres spraw związanych ze sporządzeniem aktów i prowadzeniem ksiąg stanu cywilnego. Zdaniem Ministra Spraw Wewnętrznych “akt stanu cywilnego mieści w sobie wszystkie elementy z tym dokumentem związane, a więc także jego odpis, który nie ma samodzielnego bytu, a więc nie może istnieć w momencie kiedy nie sporządzono aktu stanu cywilnego”. Według Ministra Spraw Wewnętrznych uzasadniony wydaje się pogląd, iż zawarta w art. 27 Prawa o aktach stanu cywilnego formuła, iż Minister w drodze rozporządzenia określa “szczegółowe zasady sporządzania aktów stanu cywilnego”(w piśmie Ministra użyte jest sformułowanie potoczne – “sposób sporządzania aktu stanu cywilnego”) – “mieści w swojej treści wszelkie działania z tym aktem związane, a więc wpisywanie nazwisk, nazw miejscowości, omawianie pomyłek, odpisy tego dokumentu, akta zbiorowe, a więc te elementy, które samodzielnie poza aktem nie istnieją”.
Polemizując ze sposobem rozumienia pojęcia “dosłowne powtórzenie treści aktu stanu cywilnego” Minister Spraw Wewnętrznych stwierdza, iż na gruncie ustawy z 1986 r. należy go rozumieć jako “określony prawnie zakres danych, ustalonych przez konkretny przepis dla aktów stanu cywilnego”.
Minister Spraw Wewnętrznych nie podzielił też poglądu o sprzeczności § 12 cytowanego rozporządzenia z art. 27 i art. 80 ustawy – Prawo o aktach stanu cywilnego. Zdaniem Ministra § 12 rozporządzenia jest powieleniem ogólnej zasady zawartej w obowiązującym Rozporządzeniu Prezydenta RP z dnia 24 października 1934 r. o ustalaniu nazw miejscowości i o numeracji nieruchomości (Dz. U. RP Nr 94, poz. 850 z późn. zm.). Art. 7 cyt. Rozporządzenia wprowadza obowiązek używania nazw miejscowości jedynie w brzmieniu urzędowym (aktualnym).
I wreszcie co do języka w jakim powinien być sporządzony odpis aktu stanu cywilnego Minister Spraw Wewnętrznych przypomina postanowienia dekretu z dnia 30 listopada 1945 r. o języku państwowym i języku urzędowania rządowych i samorządowych władz administracyjnych (Dz. U. Nr 57, poz. 324). Cyt. dekret nakazuje by władze polskie “urzędowały” a więc także wypełniały dokumenty urzędowe w języku polskim.
3. Stanowisko w stosunku do pytania prawnego zajął także Prokurator Generalny. Zdaniem Prokuratora Generalnego z art. 80 ustawy – Prawo o aktach stanu cywilnego wynika, że odpis zupełny aktu stanu cywilnego stanowi dosłowne powtórzenie aktu stanu cywilnego, ale tylko co do treści, nie zaś co do formy i języka, w którym został sporządzony. Za takim rozumieniem przepisu przemawia m. in. z okoliczności braku w przepisach przejściowych i końcowych Prawa o aktach stanu cywilnego regulacji przewidującej odstępstwo od jednolitej zasady sporządzania odpisów zupełnych aktów stanu cywilnego w odniesieniu do aktów stanu cywilnego sporządzonych przed dniem 1 stycznia 1946 r. Za przytoczonym rozumieniem art. 80 Prawa o aktach stanu cywilnego przemawiają, zdaniem Prokuratora Generalnego, także przepisy dekretu z 30 listopada 1945 r. o języku państwowym i języku urzędowania rządowych i samorządowych władz administracyjnych (Dz. U. Nr 57, poz. 324)) oraz wspomniane już rozporządzenie Prezydenta RP z dnia 24 października 1934 r. Uregulowania te nie pozostawiają wątpliwości, że odpisy zupełne aktów stanu cywilnego powinny mieć dosłowną treść z aktami stanu cywilnego, zaś formę jednolitą, bez względu na czas i język w jakim akt stanu cywilnego był sporządzony.
Zdaniem Prokuratora Generalnego przepisy § 11 ust. 1, § 12 i § 21 ust. 4 rozporządzenia nie wyszły poza zakres upoważnienia ustawowego. Przemawia za tym zasada jednolitości odpisów zupełnych stanu cywilnego, co powoduje, że wykonawca upoważnienia mógł ustalić zasady szczegółowe łącznie z odpowiednimi wzorcami tych odpisów. Za legalnością tych przepisów przemawia też ich merytoryczna zgodność z ustawą.
4. Uczestnicy postępowania w toku postępowania podtrzymali swoje stanowiska wcześniej złożone na piśmie.
II
Na podstawie analizy aktów prawnych i wyników rozprawy Trybunał Konstytucyjny ustalił co następuje:
1. Przedstawione przez Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku pytanie o zgodność przepisów § 11 ust. 1, § 12 i § 21 ust. 4 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 14 lutego 1981 r. w sprawie zasad sporządzania aktów stanu cywilnego, prowadzenia i kontroli ksiąg stanu cywilnego ich przechowywania oraz zabezpieczenia z art. 27 i art. 80 ustawy z dnia 29 września 1986 r. Prawo o aktach stanu cywilnego (dalej prawo a.s.c.) wymaga przypomnienia ogólnych reguł uznanych przez naukę prawa konstytucyjnego oraz przez orzecznictwo TK odnoszących się do pojęcia rozporządzenia oraz jego stosunku do ustawy a w szczególności do zakresu przedmiotowego ustawy (materii ustawy).
Stosownie do postanowień art. 54 ust. 1 Małej Konstytucji rozporządzenie Rady Ministrów jest aktem prawnym wydawanym “w celu wykonania ustaw” i “na podstawie udzielonych w nich upoważnień”. Konstrukcja rozporządzenia jako aktu wykonawczego wobec ustawy jest zatem zdeterminowana trzema warunkami, które TK pragnie przypomnieć. Są to: “1) warunek wydania rozporządzenia na podstawie wyraźnego, to jest nie opartego tylko na domniemaniu, i szczegółowego upoważnienia ustawy w materiach określonych w upoważnieniu, 2) warunek wydania rozporządzenia w granicach upoważnienia ustawy i w celu jej wykonania, 3) warunek niesprzeczności treści rozporządzenia z normami Konstytucji PRL a także z wszystkimi obowiązującymi aktami ustawodawczymi, które w sposób bezpośredni bądź pośredni regulują materie będące przedmiotem rozporządzenia” (orzeczenie TK U. 5/86). Warunki te przełożone na normy prawne oznaczają odpowiednio: zakaz wydawania rozporządzeń bez upoważnienia ustawowego (bez podstawy w ustawie); zakaz wydawania rozporządzeń nie będących aktami wykonującymi ustawę (np. zakaz regulacji materii ustawowej w sposób samoistny lub wykraczający poza przedmiot delegacji ustawowej co byłoby ustawodawstwem delegowanym dopuszczalnym tylko w trybie art. 23 Małej Konstytucji a nie mieszczącym się w konstrukcji rozporządzeń wykonawczych) oraz zakaz wydawania rozporządzeń sprzecznych z Konstytucją i obowiązującymi ustawami. Naruszenie każdego z powyżej sformułowanych warunków może stanowić zarzut niezgodności rozporządzenia z ustawą.
Analiza uzasadnienia postanowienia NSA w Gdańsku, którego treścią jest pytanie prawne skierowane do TK wskazuje, że NSA stawia cytowanym przepisom rozporządzenia zarówno zarzut złamania zasady iż rozporządzenie musi być wydane tylko w granicach upoważnienia ustawy i w celu jej wykonania jak i zarzut niezgodności cytowanych postanowień rozporządzenia z ustawą pr. a.s.c.
2. Co do zagadnienia zgodności (niezgodności) § 11 ust. 1 z art. 27 i 80 ustawy pr. a.s.c. to NSA stoi na stanowisku, że art. 27 pr. a.s.c.: “Minister Spraw Wewnętrznych w drodze rozporządzenia określa szczegółowe zasady sporządzania aktów stanu cywilnego, prowadzenia i kontroli ksiąg stanu cywilnego, ich przechowywania oraz zabezpieczenia” – nie daje Ministrowi “uprawnień do określania w rozporządzeniu według jakich wzorów i na jakich drukach mają być sporządzane odpisy zupełne aktów stanu cywilnego” (s. 5). Jest tu więc zarzut wkroczenia rozporządzenia w materię ustawy bez upoważnienia ustawy a więc zarzut przekroczenia delegacji ustawodawczej.
Nie ulega wątpliwości, iż zagadnienia dotyczące akt stanu cywilnego jest materią ustawową a więc należącą do zakresu przedmiotowego ustawy w takim stopniu w jakim do zakresu przedmiotowego ustawy należy regulacja sytuacji prawnej człowieka i ochrona jego dóbr osobistych. W konkretnym przypadku dotyczy to stwierdzenia faktów: urodzenia, małżeństwa, zgonu oraz innych zdarzeń, które mają wpływ na stan cywilny osoby (zob. art. 1 pr. a.s.c.). Zaliczenie pewnej materii do materii ustawy oznacza, iż rozporządzenie jako akt wykonawczy nie może regulować materii ustawowej w sposób sprzeczny z ustawą bądź uzupełniać ustawę tam, gdzie ustawa danej kwestii nie reguluje.
TK nie dostrzega niezgodności § 11 ust. 1 cytowanego rozporządzenia określającego (w załącznikach) wzory odpisów zupełnych aktów stanu cywilnego ani z art. 27 pr. a.s.c. upoważniającym Ministra Spraw Wewnętrznych do określenia w drodze rozporządzenia “szczegółowych zasad sporządzania aktów stanu cywilnego... “ ani z art. 80 pr. a.s.c. stanowiącym, że “odpis zupełny stanowi dosłowne powtórzenie treści aktu stanu cywilnego... “ Natomiast zdaniem NSA, choć nie jest to wyraźnie powiedziane, związek art. 27 z art. 80 polega na tym, iż art. 80 powinien być samodzielną i wystarczającą podstawą dla wydawania odpisów zupełnych na tej podstawie, że art. 27 pr. a.s.c. nie daje podstawy do określenia przez Ministra Spraw Wewnętrznych formy i treści odpisu zwykłego aktu stanu cywilnego.
Co do tych kwestii TK pragnie zwrócić uwagę na następujące okoliczności:
a) Treść poszczególnych aktów stanu cywilnego uregulowana jest w ustawie pr. a.s.c. Artykuły 40 ust. 2, 62 ust. 1, 67 ust. 1 – regulują odpowiednio treść aktu urodzenia, małżeństwa oraz zgonu. Np. art. 40 ust. 2 postanawia, że “Do aktu urodzenia wpisuje się: 1) nazwisko, imię (imiona) i płeć dziecka, 2) miejsce i datę urodzenia dziecka, 3) nazwiska, nazwiska rodowe rodziców, imię (imiona), miejsce i datę urodzenia, miejsce zamieszkania każdego z rodziców w chwili urodzenia dziecka, 4) nazwisko, imię i miejsce zamieszkania zgłaszającego, 5) dane dotyczące szpitala lub innego zakładu, jeżeli sporządzenie aktu następuje na podstawie zgłoszenia, o którym mowa w art. 39 ust. 2”.
Skoro zatem “odpis zupełny stanowi dosłowne powtórzenie treści aktu stanu cywilnego”, to musi powtórzyć te elementy treści aktu stanu cywilnego, które wymienia ustawa jako istotne dla danego rodzaju aktu np. dla aktu urodzenia.
b) Kwestionowane rozporządzenie nie określa samodzielnie treści odpisu zupełnego aktu stanu cywilnego. Przeciwnie powtarza tylko elementy treści poszczególnych aktów stanu cywilnego przewidziane odpowiednio w cyt. artykułach ustawy pr. a.s.c. Tak więc, jeśli zarzut niezgodności § 11 ust. 1 rozporządzenia z art. 27 i art. 80 ustawy pr. a.s.c. miałby być prawdziwy, należałoby dowieść, że wzory odpisów zupełnych aktów stanu cywilnego przewidziane w rozporządzeniu zawierają co do swojej treści inne dane niż te, które jako istotne dla konkretnego aktu stanu cywilnego wymienia odpowiedni przepis obowiązującej ustawy pr. a.s.c.
Analiza wzorów odpisów zupełnych poszczególnych aktów stanu cywilnego wskazuje na fakt, iż są one co do danych dotyczących treści aktu powtórzeniem ustawowych wymogów przewidzianych dla samego aktu stanu cywilnego. Rozporządzenie określiło jedynie formę aktu stanu cywilnego oraz formę odpisu. TK zwraca uwagę na fakt, że ustawodawca nie zastrzegł do właściwości ustawy zagadnienia wzoru aktu stanu cywilnego ani wzoru odpisu zupełnego aktu stanu cywilnego.
Trybunał Konstytucyjny przyjmuje, że art. 27 pr. a.s.c., który stanowi, że “Minister Spraw Wewnętrznych w drodze rozporządzenia, określa szczegółowe zasady sporządzania aktów stanu cywilnego, prowadzenia i kontroli ksiąg stanu cywilnego, ich przechowywania i zabezpieczenia” – daje Ministrowi Spraw Wewnętrznych prawo do ukształtowania formy aktu stanu cywilnego a poprzez postanowienie art. 80 także i jego odpisu. W sformułowaniu “szczegółowe zasady sporządzania aktów stanu cywilnego” mieści się możliwość określenia formy aktów stanu cywilnego a co za tym idzie także ich odpisów. Za niedopuszczalne należałoby uznać ustalanie w drodze rozporządzenia zasad sporządzenia aktów stanu cywilnego oraz ich odpisów, a więc kształtowanie w drodze rozporządzenia treści aktu stanu cywilnego i jego odpisu.
c) odrębnym zagadnieniem, na które Trybunał Konstytucyjny pragnie zwrócić uwagę to zagadnienie dotyczące odpisów zupełnych aktów stanu cywilnego sporządzonych przed 1 marca 1987 r. a w szczególności przed 1 stycznia 1946 r. Zagadnienie to było bezpośrednią inspiracją sformułowania przez NSA pytania prawnego do Trybunału Konstytucyjnego. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego jest to zagadnienie dotyczące faktów a nie prawa. TK stoi na stanowisku, że odpisy aktów stanu cywilnego wydawane obecnie muszą uwzględniać przepisy obowiązującej ustawy prawo o a.s.c. z 29 września 1986 r. Otóż w świetle obowiązującego prawa o a.s.c. jest faktem bezspornym, iż odpis zupełny aktu stanu cywilnego nie może być fotokopią czy reprodukcją samego aktu jeśli ma mieć znaczenie dokumentu urzędowego. Nie oznacza to, iż urząd stanu cywilnego nie ma obowiązku na wniosek strony takiej kopii wystawić. Taka kopia nie będzie jednak miała mocy dokumentu urzędowego ze wszystkimi konsekwencjami dla jego mocy dowodowej (np. w postępowaniu o stwierdzenie praw do spadku) i przysługującej dokumentowi urzędowemu ochrony prawnej.
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego art. 80 pr. a.s.c. dotyczący odpisów zupełnych aktów stanu cywilnego i definiujący go jako “dosłowne powtórzenie treści aktu stanu cywilnego” odnosi się nie tylko do odpisów aktów stanu cywilnego sporządzonych po wejściu w życie ustawy prawo o a.s.c. z 29 września 1986 r. lecz także do odpisów aktów stanu cywilnego sporządzanych przed tą datą. Oznacza to. że odpis aktu stanu cywilnego musi być sporządzony według reguł przewidzianych przez obowiązującą ustawę prawo o a.s.c. Formuła “dosłownego powtórzenia treści aktu stanu cywilnego” (art. 80 pr. o a.s.c.) musi być interpretowana z uwzględnieniem treści art. 1 i art. 18 a także art. 40 ust. 2 art. 62 ust. 1 i art. 67 ust. 1 ustawy pr. a.s.c. Nie oznacza to zatem, że odpis zupełny aktu stanu cywilnego jest tożsamy z kopią aktu stanu cywilnego.
Skoro więc sprawy związane z regulacją urodzeń, małżeństw oraz zgonów, a także sprawy dotyczące innych zdarzeń, które mają wpływ na stan cywilny osób reguluje ustawa tzn. obowiązująca ustawa (art. 1 prawa o a.s.c.) (mieści się w tej formule także wydawanie odpisów zupełnych aktów stanu cywilnego), a treść aktu stanu cywilnego powinna zawierać tylko dane wymagane przez prawo (art. 18 pr. a.s.c.) – tzn. przez art. 42 ust. 2, art. 62 ust. 1 i art. 67 ust. 1 pr. a.s.c. – to odpis zupełny aktu stanu cywilnego także musi zawierać tylko dane wymagane przez obowiązujące prawo nawet, gdy jest to odpis zupełny z aktu stanu cywilnego sporządzonego przed 1 marca 1987 r.
Dodatkowym argumentem przemawiającym na rzecz zamiaru ujednolicenia przez ustawodawcę odpisów zupełnych wszelkich aktów stanu cywilnego jest przewidziana w ustawie możliwość wydawania obok odpisów zupełnych aktów stanu cywilnego także zaświadczeń (art. 79 ust. 2) Otóż dane aktu stanu cywilnego nie mieszczące się we wzorze odpisu zupełnego aktu stanu cywilnego przewidzianym przez kwestionowane rozporządzenie z dnia 14 lutego 1987 r. w sprawie zasad sporządzania aktów stanu cywilnego, mogą być zamieszczone w zaświadczeniu wydanym na podstawie art. 79 ust. 2. Można wyobrazić sobie też sytuację, w której obok odpisu zupełnego wydanego według reguł opisanych w obowiązującej ustawie, strona zażąda wydania jej także zaświadczenia, którego treścią będzie opis znajdującego się w księgach stanu cywilnego wpisu aktu urodzenia sporządzonego np. przed 1 stycznia 1946 r.
Na uzasadnienie tezy, że odpis zupełny aktu stanu cywilnego musi być sporządzony stosownie do zasad obowiązującej ustawy a.s.c. niezależnie od tego kiedy sam akt stanu cywilnego został sporządzony, Trybunał Konstytucyjny odwołuje się nie tylko do art. 1, 18, 42 ust. 2, 62 ust. 1, 67 ust. 1, 80 ale także do art. 87 i art. 82 prawo o a.s.c. Z treści art. 87 pr. a.s.c. wynika, że wypisy z ksiąg stanu cywilnego wystawione przed 1 stycznia 1946 r. w pewnych warunkach (zaginięcie lub zniszczenie ksiąg) mogą być wpisane do ksiąg stanu cywilnego. Jest sprawą oczywistą, że sam akt będzie sporządzony wg reguł obowiązującej ustawy, co oznacza, że akt urodzenia będzie posiadał tylko te dane, o których mówi art. 40 ust. 2 prawo o a.s.c. W konsekwencji odpis zupełny aktu stanu cywilnego będzie nie kopią wypisu, o którym powyżej mowa, lecz będzie powtórzeniem treści danych zawartych w akcie wpisanym do ksiąg stanu cywilnego według zasad obowiązującej ustawy prawo o a.s.c.
Art. 82 formułuje jakie dane spośród wymienionych w ustawie powinien zawierać odpis skrócony aktu urodzenia, aktu małżeństwa i aktu zgonu, co oznacza, że w odpisie skróconym niezależnie od tego jakie dane zawierałby sam akt stanu cywilnego mogą być zamieszczone tylko w dane wyszczególnione w art. 82, który przypomnijmy to, powtarza niektóre spośród danych właściwych dla poszczególnych aktów stanu cywilnego (art. 42 ust. 2 – akt urodzenia, art. 62 ust. 1 – akt małżeństwa i art. 67 ust. 1 akt zgonu).
Odnosząc tę uwagę do art. 80 pr. a.s.c. staje się jasne, że formuła “dosłowne powtórzenie treści aktu stanu cywilnego” oznacza dosłowne powtórzenie danych charakteryzujących poszczególne akty stanu cywilnego. Ustawodawca w art. 80 zrezygnował z wyliczania danych, które powinny być ujęte w odpisie zupełnym aktu stanu cywilnego, uznając to za zbędne, z punktu widzenia techniki legislacyjnej powtórzenie, i w to miejsce użył formuły “dosłowne powtórzenie treści aktu stanu cywilnego” tzn. dosłowne powtórzenie danych zawartych odpowiednio w art. 42 ust. 2, art. 62 ust. 1 i art. 67 ust. 1 pr. a.s.c.
Wreszcie nie bez znaczenia dla oceny omawianego zagadnienia jest i ta okoliczność, że gdyby ustawodawca chciał dla aktów stanu cywilnego sporządzonych przed 1 marca 1987 r., a w szczególności sporządzonych przed 1 stycznia 1946 r., zachować inne zasady sporządzania odpisów zupełnych tych aktów – postanowiłby to wyraźnie i zagadnienie uregulował odrębnie. Nie uczynił jednak tego.
W konkluzji tej części rozważań Trybunał Konstytucyjny pragnie stwierdzić, że pojęcie odpisu zupełnego aktu stanu cywilnego zawarte w art. 80 prawa o a.s.c. (“dosłowne powtórzenie treści aktu stanu cywilnego ze wszystkimi wzmiankami dodatkowymi”, rozumie jako powtórzenie tych danych, które jako charakteryzujące osobę (jej stan cywilny) podlegają na podstawie obowiązującej ustawy (prawo o a.s.c.) wpisaniu do aktu stanu cywilnego.
Przyjęcie innego rozwiązania sugerowanego przez NSA byłoby sprzeczne z regułami wykładni systemowej i funkcjonalnej i prowadziłoby do sytuacji, w której urzędy stanu cywilnego dla aktów stanu cywilnego wydanych na podstawie obowiązującej ustawy, a więc wydanych po 1 marca 1987 r. wydawałyby odpisy zupełne według zasad tej ustawy, zaś dla aktów sporządzanych np. przed 1 stycznia 1946 r. sporządzałyby odpisy, będące w rzeczywistości kopią aktu, kierując się treścią wtedy obowiązującego prawa a więc w istocie bez podstawy prawnej. Odpisy tego drugiego rodzaju (kopie) nie mogłyby być traktowane w obrocie prawnym jako dokumenty urzędowe. Odpis zupełny aktu urodzenia jako dokument urzędowy nie może przybierać różnych postaci na gruncie tego samego prawa.
W opinii Trybunału Konstytucyjnego nie bez znaczenia jest też i ta okoliczność, że sporządzenie odpisu zupełnego aktu stanu cywilnego mającego w istocie charakter kopii w pewnych okolicznościach mogłoby naruszać, wbrew postanowieniom art. 18 prawo a.s.c. (odnoszącego się do samego aktu stanu cywilnego) dobra osobiste danej osoby np. przez fakt ujawnienia pewnych okoliczności, których ta osoba nie chciałaby ujawnić.
3. Trybunał Konstytucyjny nie dopatrzył się również niezgodności § 12 cyt. rozporządzenia ani z art. 27 ani z art. 80 prawa a.s.c. § 12 stanowi, że “Nazwę miejscowości, w której nastąpiło zdarzenie mające wpływ na stan cywilny osoby i wymagające zarejestrowania, wpisuje się do odpisu aktu stanu cywilnego w brzmieniu aktualnie obowiązującym; w razie zmiany nazwy miejscowości, adnotację o tej zmianie wpisuje się w akcie stanu cywilnego w formie wzmianki dodatkowej”. Natomiast art. 27, jak już o tym była mowa wcześniej ustanawia upoważnienie dla Ministra Spraw Wewnętrznych do określenia między innymi szczegółowych zasad sporządzania aktów stanu cywilnego. Zdaniem TK nie ma punktów stycznych pomiędzy cytowanymi przepisami.
Co się zaś tyczy ewentualnej niezgodności § 12 rozporządzenia z art. 80 pr. a.s.c. stanowiącym o pojęciu odpisu zupełnego aktu stanu cywilnego, to jest to zagadnienie interpretacji pojęcia “dosłowne powtórzenie treści aktu stanu cywilnego”. Zagadnienie polega więc na odpowiedzi na pytanie czy nazwa miejscowości, w której nastąpiło zdarzenie mające wpływ na stan cywilny osoby, powinna być wpisana do odpisu aktu stanu cywilnego w brzmieniu zapisanym w akcie stanu cywilnego czy też w aktualnym brzmieniu, jeżeli obecna nazwa miejscowości jest inna.
NSA sugeruje, że § 12 rozporządzenia regulujący kwestię nazwy miejscowości został sformułowany bez wyraźnego upoważnienia ustawy i wbrew postanowieniom art. 80 a.s.c., który stanowi, że odpis zupełny jest dosłownym powtórzeniem treści aktu stanu cywilnego.
W sprawie tego zagadnienia Trybunał Konstytucyjny pragnie zwrócić uwagę na następujące okoliczności. Otóż zagadnienie aktów stanu cywilnego i odpisów aktów stanu cywilnego jest regulowane przede wszystkim ustawą prawo a.s.c., ale nie wyłącznie. W związku z tym należy przy rozstrzyganiu zagadnień z tym związanych a nie uregulowanych wyraźnie w ustawie o a.s.c. sięgnąć do obowiązującego ustawodawstwa (np. prawo rodzinne, prawo cywilne czy prawo administracyjne). Zagadnienie nazwy miejscowości jest tego przykładem. Otóż z jednej strony mamy postanowienie, że odpis zupełny jest dosłownym powtórzeniem treści aktu stanu cywilnego (art. 80 a.s.c.) a z drugiej art. 7 Rozporządzenia Prezydenta RP z dnia 24 października 1934 r. (Dz. U. Nr 94, poz. 850; zm. Dz. U. z 1948 r., Nr 36, poz. 251; Dz. U. z 1971 r. Nr 12, poz. 115), który stanowi, że w stosunkach publicznych wolno używać nazw miejscowości jedynie w brzmieniu urzędowym, ustalonym w trybie cytowanego rozporządzenia Prezydenta RP. Obydwa postanowienia odnoszą się do warunków formułowania odpisów a.s.c.
Skoro więc ustawodawca ani nie uchylił art. 7 Rozporządzenia Prezydenta RP ani nie zastrzegł w ustawie o a.s.c., że przy sporządzaniu odpisów zupełnych aktów stanu cywilnego nie stosuje się art. 7 Rozporządzenia Prezydenta RP w sytuacji, gdy aktualna nazwa miejscowości różni się od tej, która jest w akcie stanu cywilnego ujęta – to trzeba przyjąć, że art. 7 jako lex specialis ma zastosowanie do sporządzania odpisów aktów stanu cywilnego. Oznacza to, że nazwę miejscowości wpisuje się do odpisu aktu stanu cywilnego w brzmieniu aktualnie obowiązującym, tzn. w brzmieniu urzędowym.
4. Trybunał Konstytucyjny nie dostrzega również sprzeczności § 11 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z art. 80 prawo a.s.c. mającej polegać na sporządzaniu odpisu w języku polskim w sytuacji, gdy sam akt stanu cywilnego sporządzony był w języku obcym. Zdaniem NSA ze sformułowania, że odpis zupełny jest dosłownym powtórzeniem treści aktu stanu cywilnego (art. 80 a.s.c.) wynika także obowiązek sporządzenia go w języku oryginału.
Trybunał Konstytucyjny pragnie i w tym przypadku zwrócić uwagę na okoliczność, iż postanowienie art. 80 a.s.c. należy czytać łącznie z postanowieniami obowiązującego dekretu (mającego moc ustawy) z dnia 30 listopada 1945 r. o języku państwowym i języku urzędowania rządowych i samorządowych władz administracyjnych (Dz. U. Nr 57, poz. 324), który postanawia, że “językiem państwowym Rzeczypospolitej Polskiej jest język polski” (art. 1 ust. 1) i że “w języku państwowym urzędują wszystkie rządowe i samorządowe władze i urzędy administracyjne” (art. 1 ust. 2).
Powyższe postanowienia, a w szczególności, że wszystkie rządowe i samorządowe władze i urzędy urzędują w języku państwowym oznacza, że dokumenty urzędowe wydawane w toku urzędowania muszą być wystawione w języku polskim. Trybunał Konstytucyjny nie znajduje w obowiązującym prawie uzasadnienia dla czynienia wobec odpisów aktów stanu cywilnego wyjątków. W charakterze dygresji TK pragnie zwrócić także uwagę na okoliczność, że art. 80 prawo a.. s. c. odnosi się do treści a nie formy aktu stanu cywilnego. Język, w którym dokument jest sporządzony nie jest elementem treści dokumentu lecz jego formy.
Nadto Trybunał Konstytucyjny pragnie wypowiedzieć się co do zagadnienia natury historycznej poruszanego przez NSA a mającego przemawiać za tezą, że w konkretnej sprawie toczącej się przed NSA odpisy zupełne aktów stanu cywilnego powinny być wydane w języku niemieckim, a więc w języku w jakim zostały wystawione same księgi stanu cywilnego. NSA powołuje Układ Polsko-Niemiecki w sprawie przejęcia rejestrów stanu cywilnego podpisany w Berlinie dnia 27 października 1926 r. (Dz. U. R.. P. Nr 55 z 1930, poz. 462). Otóż cytowany Układ nic nie mówił na temat języka w jakim miały być sporządzone odpisy przyjętych przez Polskę aktów stanu cywilnego. Zagadnienie to regulowane było w Układzie Polsko-Niemieckim o obrocie prawnym podpisanym w Warszawie 5 marca 1924 r. (Dz. U. R. P. Nr 36 z 1926 r., poz. 217) i z treści tego Układu wynika, że dokumenty urzędowe powinny być sporządzane w języku kraju wezwanego do udzielenia pomocy prawnej. TK chce przez to powiedzieć, że nie znajduje również argumentów historycznych dla tezy według której odpisy aktów stanu cywilnego sporządzane obecnie przez urzędy stanu cywilnego mają być sporządzane w języku obcym, jeżeli w takim języku sporządzony został sam akt stanu cywilnego.
5. Trybunał Konstytucyjny nie dopatrzył się również niezgodności § 21 ust. 4 rozporządzenia z dnia 14 lutego 1987 r. z art. 80 i art. 27 prawo a.s.c. § 21 ust. 2 postanawia, że “Archiwa państwowe, wydając odpisy z ksiąg stanu cywilnego, stosują druki określone w § 11 ust. 1”. Ponieważ istota zagadnienia zawarta była w zarzucie niezgodności § 11 ust. 1 z art. 80 i art. 27 pr. a.s.c. – TK odwołuje się dla uzasadnienia swego stanowiska do argumentów sformułowanych powyżej w pkt. 2, 3 i 4.
ORZECZENIE
w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej
Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 13 września 1994 r.
(Sygn. akt P. 2/94)
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Przewodniczący Sędzia TK: Stefan Jaworski
Sędziowie TK: Wojciech Łączkowski
Janusz Trzciński – sprawozdawca
po rozpoznaniu w dniu 13 września 1994 r. na rozprawie sprawy z wniosku składu orzekającego NSA Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku z udziałem umocowanych przedstawicieli uczestników postępowania: Wnioskodawcy, Ministra Spraw Wewnętrznych i Prokuratora Generalnego o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie prawne:
czy przepisy § 11 ust. 1, § 12 i § 21 ust. 4 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 14 lutego 1987 r. w sprawie zasad sporządzania aktów stanu cywilnego, prowadzenia i kontroli ksiąg stanu cywilnego, ich przechowywania oraz zabezpieczenia (Dz. U. Nr 7, poz. 43) są zgodne z art. 80 i art. 27 ustawy z dnia 29 września 1986 r. – Prawo o aktach stanu cywilnego (Dz. U. Nr 36, poz. 180; zm. z 1988 r. Nr 19, poz. 132; z 1989 r. Nr 29, poz. 154 i z 1990 r. Nr 34, poz. 198)
orzeka:
przepisy § 11 ust. 1, § 12 i § 21 ust. 4 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 14 lutego 1987 r. w sprawie zasad sporządzania aktów stanu cywilnego, prowadzenia i kontroli ksiąg stanu cywilnego, ich przechowywania oraz zabezpieczania (Dz. U. Nr 7, poz. 43) są zgodne z przepisami art. 80 i art. 27 ustawy z dnia 29 września 1986 r. Prawo o aktach stanu cywilnego (Dz. U. Nr 36, poz. 180; zm. z 1988 r., Nr 19, poz. 132; z 1989 r. Nr 29, poz. 154 i z 1990 r. Nr 34, poz. 198).
Uzasadnienie
I
1. Pytanie prawne skierowane do TK przez skład orzekający Naczelnego Sądu Administracyjnego – Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku podnosi zagadnienie zgodności niektórych przepisów (§ 11 ust. 1, § 12 i § 21 ust. 4) rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 14 lutego 1987 r. w sprawie zasad sporządzania aktów stanu cywilnego, prowadzenia i kontroli ksiąg stanu cywilnego, ich przechowywania oraz zabezpieczania (Dz. U. Nr 7, poz. 43) z art. 80 i art. 27 ustawy z dnia 29 września 1986 r. – Prawo o aktach stanu cywilnego (Dz. U. Nr 36, poz. 180 z późn. zm.). Kwestionowane przepisy rozporządzenia ustanowiły zasadę, iż odpisy zupełne a także skrócone aktów stanu cywilnego (aktu urodzenia, aktu małżeństwa i aktu zgonu) sporządza się na drukach według wzorów określonych w załącznikach do tego rozporządzenia (§ 11 ust. 1), zaś nazwę miejscowości, w której nastąpiło zdarzenie mające wpływ na stan cywilny osoby i wymagające zarejestrowania wpisuje się do odpisu aktu stanu cywilnego w brzmieniu aktualnie obowiązującym; w razie zmiany nazwy miejscowości adnotację o tej zmianie wpisuje się w akcie stanu cywilnego w formie wzmianki dodatkowej (§ 12). Prócz urzędu stanu cywilnego adresatem tych zasad stały się również archiwa państwowe. Zgodnie z § 21 ust. 4 rozporządzenia archiwa państwowe wydając odpisy z ksiąg stanu cywilnego, stosują druki określone w § 11 ust. 1 rozporządzenia.
Punktem odniesienia dla kontroli powyższych przepisów, zdaniem NSA, winien być art. 27 Prawa o aktach stanu cywilnego zobowiązujący Ministra Spraw Wewnętrznych do określenia w drodze rozporządzenia szczegółowych zasad “sporządzania aktów stanu cywilnego, prowadzenia i kontroli ksiąg stanu cywilnego, ich przechowywania i zabezpieczenia”, jak również art. 80 tej ustawy stanowiący, że “odpis zupełny stanowi dosłowne powtórzenie treści aktu stanu cywilnego wraz ze wszystkimi wzmiankami dodatkowymi... “ Zdaniem składu orzekającego NSA, wskazane przepisy rozporządzenia MSW są niezgodne z powyższymi przepisami Prawa o aktach stanu cywilnego. Określone w załącznikach do rozporządzenia wzory odpisów zupełnych aktów stanu cywilnego nie w każdym wypadku spełniać będą wymagania określone w art. 80 Prawa o aktach stanu cywilnego tj. stanowić “dosłowne powtórzenie treści aktu stanu cywilnego”. Spełniać je będą w odniesieniu do aktów sporządzonych od dnia wejścia w życie aktualnie obowiązującego Prawa o aktach stanu cywilnego, natomiast odpisy zupełne aktów stanu cywilnego sporządzonych przed dniem 1 marca 1987 r., a wśród nich szczególnie aktów sporządzonych przed dniem 1 stycznia 1946 r. nie będą wiernym powtórzeniem tych aktów z uwagi na różnice co do danych, które podlegały wpisaniu do tych aktów w czasie ich sporządzania w stosunku do danych określonych w drukach stanowiących załączniki do tego rozporządzenia. Akty stanu cywilnego sporządzone przed dniem 1 stycznia 1946 r. zawierają bowiem dane (np. dotyczące zawodu rodziców dziecka, wyznania), których brak wyszczególnienia we wzorach określonych rozporządzeniem prowadzi do ich pomijania w odpisach zupełnych tych aktów.
Dla zachowania formuły “dosłowne powtórzenie treści aktu stanu cywilnego”, zdaniem NSA konieczne byłoby także zachowanie języka oryginału aktu stanu cywilnego.
Tak więc zarówno § 11 ust. 1 rozporządzenia nakazujący sporządzanie przez urzędy stanu cywilnego odpisów zupełnych na drukach według wzorów określonych w załącznikach jak też jego § 21 ust. 4 nakazujący stosowanie tych druków przy wydawaniu odpisów z tych akt przez archiwa państwowe, zdaniem składu orzekającego NSA, są niezgodne zarówno z art. 80 Prawa o aktach stanu cywilnego, gdyż zobowiązują organy sporządzające odpisy do sporządzania odpisów zupełnych nie będących dosłownym powtórzeniem treści aktu stanu cywilnego, jak też z art. 27 tej ustawy. Zdaniem NSA powyższe przepisy rozporządzenia wykroczyły poza upoważnienia zawarte w art. 27 bowiem z jego treści nie wynika, aby Minister Spraw Wewnętrznych miał prawo określić w rozporządzeniu według jakich wzorów i na jakich drukach mają być sporządzane odpisy zupełne aktów stanu cywilnego. Podobna argumentacja występuje w odniesieniu do uzasadnienia niezgodności § 12 rozporządzenia z art. 80 i art. 27 Prawa o aktach stanu cywilnego. Zdaniem NSA przez użyte w art. 80 ustawy określenie “dosłowne powtórzenie treści aktu” należy rozumieć literalne brzmienie tego aktu a więc np. również w języku, w którym akt ten był sporządzony; powyższy przepis rozporządzenia wykracza również poza granice upoważnienia zawartego w art. 27 Prawa o aktach stanu cywilnego.
Wątpliwości te i w efekcie powyższe pytania prawne skład orzekający NSA zgłosił w trakcie rozpatrywania skargi strony na odmowę wydania odpisów – wyciągów autentycznych (ścisłych) dokumentów stanu cywilnego z ksiąg urodzeń i małżeństwa byłego królewskiego Pruskiego Urzędu Stanu Cywilnego w Kartuzach, względnie wydania mu kserokopii aktu urodzenia matki, aktu urodzenia babci oraz aktu małżeństwa dziadków.
2. W związku z pytaniem prawnym przedstawionym przez NSA zajął stanowisko Minister Spraw Wewnętrznych, w którym nie podzielił poglądów i sugestii Sądu.
Zdaniem Ministra Spraw Wewnętrznych § 11 ust. 1 rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 14 lutego 1987 r. nie jest sprzeczny z art. 80 i art. 27 ustawy – Prawo o aktach stanu cywilnego a rozporządzenie nie wykracza poza zakres spraw związanych ze sporządzeniem aktów i prowadzeniem ksiąg stanu cywilnego. Zdaniem Ministra Spraw Wewnętrznych “akt stanu cywilnego mieści w sobie wszystkie elementy z tym dokumentem związane, a więc także jego odpis, który nie ma samodzielnego bytu, a więc nie może istnieć w momencie kiedy nie sporządzono aktu stanu cywilnego”. Według Ministra Spraw Wewnętrznych uzasadniony wydaje się pogląd, iż zawarta w art. 27 Prawa o aktach stanu cywilnego formuła, iż Minister w drodze rozporządzenia określa “szczegółowe zasady sporządzania aktów stanu cywilnego”(w piśmie Ministra użyte jest sformułowanie potoczne – “sposób sporządzania aktu stanu cywilnego”) – “mieści w swojej treści wszelkie działania z tym aktem związane, a więc wpisywanie nazwisk, nazw miejscowości, omawianie pomyłek, odpisy tego dokumentu, akta zbiorowe, a więc te elementy, które samodzielnie poza aktem nie istnieją”.
Polemizując ze sposobem rozumienia pojęcia “dosłowne powtórzenie treści aktu stanu cywilnego” Minister Spraw Wewnętrznych stwierdza, iż na gruncie ustawy z 1986 r. należy go rozumieć jako “określony prawnie zakres danych, ustalonych przez konkretny przepis dla aktów stanu cywilnego”.
Minister Spraw Wewnętrznych nie podzielił też poglądu o sprzeczności § 12 cytowanego rozporządzenia z art. 27 i art. 80 ustawy – Prawo o aktach stanu cywilnego. Zdaniem Ministra § 12 rozporządzenia jest powieleniem ogólnej zasady zawartej w obowiązującym Rozporządzeniu Prezydenta RP z dnia 24 października 1934 r. o ustalaniu nazw miejscowości i o numeracji nieruchomości (Dz. U. RP Nr 94, poz. 850 z późn. zm.). Art. 7 cyt. Rozporządzenia wprowadza obowiązek używania nazw miejscowości jedynie w brzmieniu urzędowym (aktualnym).
I wreszcie co do języka w jakim powinien być sporządzony odpis aktu stanu cywilnego Minister Spraw Wewnętrznych przypomina postanowienia dekretu z dnia 30 listopada 1945 r. o języku państwowym i języku urzędowania rządowych i samorządowych władz administracyjnych (Dz. U. Nr 57, poz. 324). Cyt. dekret nakazuje by władze polskie “urzędowały” a więc także wypełniały dokumenty urzędowe w języku polskim.
3. Stanowisko w stosunku do pytania prawnego zajął także Prokurator Generalny. Zdaniem Prokuratora Generalnego z art. 80 ustawy – Prawo o aktach stanu cywilnego wynika, że odpis zupełny aktu stanu cywilnego stanowi dosłowne powtórzenie aktu stanu cywilnego, ale tylko co do treści, nie zaś co do formy i języka, w którym został sporządzony. Za takim rozumieniem przepisu przemawia m. in. z okoliczności braku w przepisach przejściowych i końcowych Prawa o aktach stanu cywilnego regulacji przewidującej odstępstwo od jednolitej zasady sporządzania odpisów zupełnych aktów stanu cywilnego w odniesieniu do aktów stanu cywilnego sporządzonych przed dniem 1 stycznia 1946 r. Za przytoczonym rozumieniem art. 80 Prawa o aktach stanu cywilnego przemawiają, zdaniem Prokuratora Generalnego, także przepisy dekretu z 30 listopada 1945 r. o języku państwowym i języku urzędowania rządowych i samorządowych władz administracyjnych (Dz. U. Nr 57, poz. 324)) oraz wspomniane już rozporządzenie Prezydenta RP z dnia 24 października 1934 r. Uregulowania te nie pozostawiają wątpliwości, że odpisy zupełne aktów stanu cywilnego powinny mieć dosłowną treść z aktami stanu cywilnego, zaś formę jednolitą, bez względu na czas i język w jakim akt stanu cywilnego był sporządzony.
Zdaniem Prokuratora Generalnego przepisy § 11 ust. 1, § 12 i § 21 ust. 4 rozporządzenia nie wyszły poza zakres upoważnienia ustawowego. Przemawia za tym zasada jednolitości odpisów zupełnych stanu cywilnego, co powoduje, że wykonawca upoważnienia mógł ustalić zasady szczegółowe łącznie z odpowiednimi wzorcami tych odpisów. Za legalnością tych przepisów przemawia też ich merytoryczna zgodność z ustawą.
4. Uczestnicy postępowania w toku postępowania podtrzymali swoje stanowiska wcześniej złożone na piśmie.
II
Na podstawie analizy aktów prawnych i wyników rozprawy Trybunał Konstytucyjny ustalił co następuje:
1. Przedstawione przez Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku pytanie o zgodność przepisów § 11 ust. 1, § 12 i § 21 ust. 4 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 14 lutego 1981 r. w sprawie zasad sporządzania aktów stanu cywilnego, prowadzenia i kontroli ksiąg stanu cywilnego ich przechowywania oraz zabezpieczenia z art. 27 i art. 80 ustawy z dnia 29 września 1986 r. Prawo o aktach stanu cywilnego (dalej prawo a.s.c.) wymaga przypomnienia ogólnych reguł uznanych przez naukę prawa konstytucyjnego oraz przez orzecznictwo TK odnoszących się do pojęcia rozporządzenia oraz jego stosunku do ustawy a w szczególności do zakresu przedmiotowego ustawy (materii ustawy).
Stosownie do postanowień art. 54 ust. 1 Małej Konstytucji rozporządzenie Rady Ministrów jest aktem prawnym wydawanym “w celu wykonania ustaw” i “na podstawie udzielonych w nich upoważnień”. Konstrukcja rozporządzenia jako aktu wykonawczego wobec ustawy jest zatem zdeterminowana trzema warunkami, które TK pragnie przypomnieć. Są to: “1) warunek wydania rozporządzenia na podstawie wyraźnego, to jest nie opartego tylko na domniemaniu, i szczegółowego upoważnienia ustawy w materiach określonych w upoważnieniu, 2) warunek wydania rozporządzenia w granicach upoważnienia ustawy i w celu jej wykonania, 3) warunek niesprzeczności treści rozporządzenia z normami Konstytucji PRL a także z wszystkimi obowiązującymi aktami ustawodawczymi, które w sposób bezpośredni bądź pośredni regulują materie będące przedmiotem rozporządzenia” (orzeczenie TK U. 5/86). Warunki te przełożone na normy prawne oznaczają odpowiednio: zakaz wydawania rozporządzeń bez upoważnienia ustawowego (bez podstawy w ustawie); zakaz wydawania rozporządzeń nie będących aktami wykonującymi ustawę (np. zakaz regulacji materii ustawowej w sposób samoistny lub wykraczający poza przedmiot delegacji ustawowej co byłoby ustawodawstwem delegowanym dopuszczalnym tylko w trybie art. 23 Małej Konstytucji a nie mieszczącym się w konstrukcji rozporządzeń wykonawczych) oraz zakaz wydawania rozporządzeń sprzecznych z Konstytucją i obowiązującymi ustawami. Naruszenie każdego z powyżej sformułowanych warunków może stanowić zarzut niezgodności rozporządzenia z ustawą.
Analiza uzasadnienia postanowienia NSA w Gdańsku, którego treścią jest pytanie prawne skierowane do TK wskazuje, że NSA stawia cytowanym przepisom rozporządzenia zarówno zarzut złamania zasady iż rozporządzenie musi być wydane tylko w granicach upoważnienia ustawy i w celu jej wykonania jak i zarzut niezgodności cytowanych postanowień rozporządzenia z ustawą pr. a.s.c.
2. Co do zagadnienia zgodności (niezgodności) § 11 ust. 1 z art. 27 i 80 ustawy pr. a.s.c. to NSA stoi na stanowisku, że art. 27 pr. a.s.c.: “Minister Spraw Wewnętrznych w drodze rozporządzenia określa szczegółowe zasady sporządzania aktów stanu cywilnego, prowadzenia i kontroli ksiąg stanu cywilnego, ich przechowywania oraz zabezpieczenia” – nie daje Ministrowi “uprawnień do określania w rozporządzeniu według jakich wzorów i na jakich drukach mają być sporządzane odpisy zupełne aktów stanu cywilnego” (s. 5). Jest tu więc zarzut wkroczenia rozporządzenia w materię ustawy bez upoważnienia ustawy a więc zarzut przekroczenia delegacji ustawodawczej.
Nie ulega wątpliwości, iż zagadnienia dotyczące akt stanu cywilnego jest materią ustawową a więc należącą do zakresu przedmiotowego ustawy w takim stopniu w jakim do zakresu przedmiotowego ustawy należy regulacja sytuacji prawnej człowieka i ochrona jego dóbr osobistych. W konkretnym przypadku dotyczy to stwierdzenia faktów: urodzenia, małżeństwa, zgonu oraz innych zdarzeń, które mają wpływ na stan cywilny osoby (zob. art. 1 pr. a.s.c.). Zaliczenie pewnej materii do materii ustawy oznacza, iż rozporządzenie jako akt wykonawczy nie może regulować materii ustawowej w sposób sprzeczny z ustawą bądź uzupełniać ustawę tam, gdzie ustawa danej kwestii nie reguluje.
TK nie dostrzega niezgodności § 11 ust. 1 cytowanego rozporządzenia określającego (w załącznikach) wzory odpisów zupełnych aktów stanu cywilnego ani z art. 27 pr. a.s.c. upoważniającym Ministra Spraw Wewnętrznych do określenia w drodze rozporządzenia “szczegółowych zasad sporządzania aktów stanu cywilnego... “ ani z art. 80 pr. a.s.c. stanowiącym, że “odpis zupełny stanowi dosłowne powtórzenie treści aktu stanu cywilnego... “ Natomiast zdaniem NSA, choć nie jest to wyraźnie powiedziane, związek art. 27 z art. 80 polega na tym, iż art. 80 powinien być samodzielną i wystarczającą podstawą dla wydawania odpisów zupełnych na tej podstawie, że art. 27 pr. a.s.c. nie daje podstawy do określenia przez Ministra Spraw Wewnętrznych formy i treści odpisu zwykłego aktu stanu cywilnego.
Co do tych kwestii TK pragnie zwrócić uwagę na następujące okoliczności:
a) Treść poszczególnych aktów stanu cywilnego uregulowana jest w ustawie pr. a.s.c. Artykuły 40 ust. 2, 62 ust. 1, 67 ust. 1 – regulują odpowiednio treść aktu urodzenia, małżeństwa oraz zgonu. Np. art. 40 ust. 2 postanawia, że “Do aktu urodzenia wpisuje się: 1) nazwisko, imię (imiona) i płeć dziecka, 2) miejsce i datę urodzenia dziecka, 3) nazwiska, nazwiska rodowe rodziców, imię (imiona), miejsce i datę urodzenia, miejsce zamieszkania każdego z rodziców w chwili urodzenia dziecka, 4) nazwisko, imię i miejsce zamieszkania zgłaszającego, 5) dane dotyczące szpitala lub innego zakładu, jeżeli sporządzenie aktu następuje na podstawie zgłoszenia, o którym mowa w art. 39 ust. 2”.
Skoro zatem “odpis zupełny stanowi dosłowne powtórzenie treści aktu stanu cywilnego”, to musi powtórzyć te elementy treści aktu stanu cywilnego, które wymienia ustawa jako istotne dla danego rodzaju aktu np. dla aktu urodzenia.
b) Kwestionowane rozporządzenie nie określa samodzielnie treści odpisu zupełnego aktu stanu cywilnego. Przeciwnie powtarza tylko elementy treści poszczególnych aktów stanu cywilnego przewidziane odpowiednio w cyt. artykułach ustawy pr. a.s.c. Tak więc, jeśli zarzut niezgodności § 11 ust. 1 rozporządzenia z art. 27 i art. 80 ustawy pr. a.s.c. miałby być prawdziwy, należałoby dowieść, że wzory odpisów zupełnych aktów stanu cywilnego przewidziane w rozporządzeniu zawierają co do swojej treści inne dane niż te, które jako istotne dla konkretnego aktu stanu cywilnego wymienia odpowiedni przepis obowiązującej ustawy pr. a.s.c.
Analiza wzorów odpisów zupełnych poszczególnych aktów stanu cywilnego wskazuje na fakt, iż są one co do danych dotyczących treści aktu powtórzeniem ustawowych wymogów przewidzianych dla samego aktu stanu cywilnego. Rozporządzenie określiło jedynie formę aktu stanu cywilnego oraz formę odpisu. TK zwraca uwagę na fakt, że ustawodawca nie zastrzegł do właściwości ustawy zagadnienia wzoru aktu stanu cywilnego ani wzoru odpisu zupełnego aktu stanu cywilnego.
Trybunał Konstytucyjny przyjmuje, że art. 27 pr. a.s.c., który stanowi, że “Minister Spraw Wewnętrznych w drodze rozporządzenia, określa szczegółowe zasady sporządzania aktów stanu cywilnego, prowadzenia i kontroli ksiąg stanu cywilnego, ich przechowywania i zabezpieczenia” – daje Ministrowi Spraw Wewnętrznych prawo do ukształtowania formy aktu stanu cywilnego a poprzez postanowienie art. 80 także i jego odpisu. W sformułowaniu “szczegółowe zasady sporządzania aktów stanu cywilnego” mieści się możliwość określenia formy aktów stanu cywilnego a co za tym idzie także ich odpisów. Za niedopuszczalne należałoby uznać ustalanie w drodze rozporządzenia zasad sporządzenia aktów stanu cywilnego oraz ich odpisów, a więc kształtowanie w drodze rozporządzenia treści aktu stanu cywilnego i jego odpisu.
c) odrębnym zagadnieniem, na które Trybunał Konstytucyjny pragnie zwrócić uwagę to zagadnienie dotyczące odpisów zupełnych aktów stanu cywilnego sporządzonych przed 1 marca 1987 r. a w szczególności przed 1 stycznia 1946 r. Zagadnienie to było bezpośrednią inspiracją sformułowania przez NSA pytania prawnego do Trybunału Konstytucyjnego. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego jest to zagadnienie dotyczące faktów a nie prawa. TK stoi na stanowisku, że odpisy aktów stanu cywilnego wydawane obecnie muszą uwzględniać przepisy obowiązującej ustawy prawo o a.s.c. z 29 września 1986 r. Otóż w świetle obowiązującego prawa o a.s.c. jest faktem bezspornym, iż odpis zupełny aktu stanu cywilnego nie może być fotokopią czy reprodukcją samego aktu jeśli ma mieć znaczenie dokumentu urzędowego. Nie oznacza to, iż urząd stanu cywilnego nie ma obowiązku na wniosek strony takiej kopii wystawić. Taka kopia nie będzie jednak miała mocy dokumentu urzędowego ze wszystkimi konsekwencjami dla jego mocy dowodowej (np. w postępowaniu o stwierdzenie praw do spadku) i przysługującej dokumentowi urzędowemu ochrony prawnej.
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego art. 80 pr. a.s.c. dotyczący odpisów zupełnych aktów stanu cywilnego i definiujący go jako “dosłowne powtórzenie treści aktu stanu cywilnego” odnosi się nie tylko do odpisów aktów stanu cywilnego sporządzonych po wejściu w życie ustawy prawo o a.s.c. z 29 września 1986 r. lecz także do odpisów aktów stanu cywilnego sporządzanych przed tą datą. Oznacza to. że odpis aktu stanu cywilnego musi być sporządzony według reguł przewidzianych przez obowiązującą ustawę prawo o a.s.c. Formuła “dosłownego powtórzenia treści aktu stanu cywilnego” (art. 80 pr. o a.s.c.) musi być interpretowana z uwzględnieniem treści art. 1 i art. 18 a także art. 40 ust. 2 art. 62 ust. 1 i art. 67 ust. 1 ustawy pr. a.s.c. Nie oznacza to zatem, że odpis zupełny aktu stanu cywilnego jest tożsamy z kopią aktu stanu cywilnego.
Skoro więc sprawy związane z regulacją urodzeń, małżeństw oraz zgonów, a także sprawy dotyczące innych zdarzeń, które mają wpływ na stan cywilny osób reguluje ustawa tzn. obowiązująca ustawa (art. 1 prawa o a.s.c.) (mieści się w tej formule także wydawanie odpisów zupełnych aktów stanu cywilnego), a treść aktu stanu cywilnego powinna zawierać tylko dane wymagane przez prawo (art. 18 pr. a.s.c.) – tzn. przez art. 42 ust. 2, art. 62 ust. 1 i art. 67 ust. 1 pr. a.s.c. – to odpis zupełny aktu stanu cywilnego także musi zawierać tylko dane wymagane przez obowiązujące prawo nawet, gdy jest to odpis zupełny z aktu stanu cywilnego sporządzonego przed 1 marca 1987 r.
Dodatkowym argumentem przemawiającym na rzecz zamiaru ujednolicenia przez ustawodawcę odpisów zupełnych wszelkich aktów stanu cywilnego jest przewidziana w ustawie możliwość wydawania obok odpisów zupełnych aktów stanu cywilnego także zaświadczeń (art. 79 ust. 2) Otóż dane aktu stanu cywilnego nie mieszczące się we wzorze odpisu zupełnego aktu stanu cywilnego przewidzianym przez kwestionowane rozporządzenie z dnia 14 lutego 1987 r. w sprawie zasad sporządzania aktów stanu cywilnego, mogą być zamieszczone w zaświadczeniu wydanym na podstawie art. 79 ust. 2. Można wyobrazić sobie też sytuację, w której obok odpisu zupełnego wydanego według reguł opisanych w obowiązującej ustawie, strona zażąda wydania jej także zaświadczenia, którego treścią będzie opis znajdującego się w księgach stanu cywilnego wpisu aktu urodzenia sporządzonego np. przed 1 stycznia 1946 r.
Na uzasadnienie tezy, że odpis zupełny aktu stanu cywilnego musi być sporządzony stosownie do zasad obowiązującej ustawy a.s.c. niezależnie od tego kiedy sam akt stanu cywilnego został sporządzony, Trybunał Konstytucyjny odwołuje się nie tylko do art. 1, 18, 42 ust. 2, 62 ust. 1, 67 ust. 1, 80 ale także do art. 87 i art. 82 prawo o a.s.c. Z treści art. 87 pr. a.s.c. wynika, że wypisy z ksiąg stanu cywilnego wystawione przed 1 stycznia 1946 r. w pewnych warunkach (zaginięcie lub zniszczenie ksiąg) mogą być wpisane do ksiąg stanu cywilnego. Jest sprawą oczywistą, że sam akt będzie sporządzony wg reguł obowiązującej ustawy, co oznacza, że akt urodzenia będzie posiadał tylko te dane, o których mówi art. 40 ust. 2 prawo o a.s.c. W konsekwencji odpis zupełny aktu stanu cywilnego będzie nie kopią wypisu, o którym powyżej mowa, lecz będzie powtórzeniem treści danych zawartych w akcie wpisanym do ksiąg stanu cywilnego według zasad obowiązującej ustawy prawo o a.s.c.
Art. 82 formułuje jakie dane spośród wymienionych w ustawie powinien zawierać odpis skrócony aktu urodzenia, aktu małżeństwa i aktu zgonu, co oznacza, że w odpisie skróconym niezależnie od tego jakie dane zawierałby sam akt stanu cywilnego mogą być zamieszczone tylko w dane wyszczególnione w art. 82, który przypomnijmy to, powtarza niektóre spośród danych właściwych dla poszczególnych aktów stanu cywilnego (art. 42 ust. 2 – akt urodzenia, art. 62 ust. 1 – akt małżeństwa i art. 67 ust. 1 akt zgonu).
Odnosząc tę uwagę do art. 80 pr. a.s.c. staje się jasne, że formuła “dosłowne powtórzenie treści aktu stanu cywilnego” oznacza dosłowne powtórzenie danych charakteryzujących poszczególne akty stanu cywilnego. Ustawodawca w art. 80 zrezygnował z wyliczania danych, które powinny być ujęte w odpisie zupełnym aktu stanu cywilnego, uznając to za zbędne, z punktu widzenia techniki legislacyjnej powtórzenie, i w to miejsce użył formuły “dosłowne powtórzenie treści aktu stanu cywilnego” tzn. dosłowne powtórzenie danych zawartych odpowiednio w art. 42 ust. 2, art. 62 ust. 1 i art. 67 ust. 1 pr. a.s.c.
Wreszcie nie bez znaczenia dla oceny omawianego zagadnienia jest i ta okoliczność, że gdyby ustawodawca chciał dla aktów stanu cywilnego sporządzonych przed 1 marca 1987 r., a w szczególności sporządzonych przed 1 stycznia 1946 r., zachować inne zasady sporządzania odpisów zupełnych tych aktów – postanowiłby to wyraźnie i zagadnienie uregulował odrębnie. Nie uczynił jednak tego.
W konkluzji tej części rozważań Trybunał Konstytucyjny pragnie stwierdzić, że pojęcie odpisu zupełnego aktu stanu cywilnego zawarte w art. 80 prawa o a.s.c. (“dosłowne powtórzenie treści aktu stanu cywilnego ze wszystkimi wzmiankami dodatkowymi”, rozumie jako powtórzenie tych danych, które jako charakteryzujące osobę (jej stan cywilny) podlegają na podstawie obowiązującej ustawy (prawo o a.s.c.) wpisaniu do aktu stanu cywilnego.
Przyjęcie innego rozwiązania sugerowanego przez NSA byłoby sprzeczne z regułami wykładni systemowej i funkcjonalnej i prowadziłoby do sytuacji, w której urzędy stanu cywilnego dla aktów stanu cywilnego wydanych na podstawie obowiązującej ustawy, a więc wydanych po 1 marca 1987 r. wydawałyby odpisy zupełne według zasad tej ustawy, zaś dla aktów sporządzanych np. przed 1 stycznia 1946 r. sporządzałyby odpisy, będące w rzeczywistości kopią aktu, kierując się treścią wtedy obowiązującego prawa a więc w istocie bez podstawy prawnej. Odpisy tego drugiego rodzaju (kopie) nie mogłyby być traktowane w obrocie prawnym jako dokumenty urzędowe. Odpis zupełny aktu urodzenia jako dokument urzędowy nie może przybierać różnych postaci na gruncie tego samego prawa.
W opinii Trybunału Konstytucyjnego nie bez znaczenia jest też i ta okoliczność, że sporządzenie odpisu zupełnego aktu stanu cywilnego mającego w istocie charakter kopii w pewnych okolicznościach mogłoby naruszać, wbrew postanowieniom art. 18 prawo a.s.c. (odnoszącego się do samego aktu stanu cywilnego) dobra osobiste danej osoby np. przez fakt ujawnienia pewnych okoliczności, których ta osoba nie chciałaby ujawnić.
3. Trybunał Konstytucyjny nie dopatrzył się również niezgodności § 12 cyt. rozporządzenia ani z art. 27 ani z art. 80 prawa a.s.c. § 12 stanowi, że “Nazwę miejscowości, w której nastąpiło zdarzenie mające wpływ na stan cywilny osoby i wymagające zarejestrowania, wpisuje się do odpisu aktu stanu cywilnego w brzmieniu aktualnie obowiązującym; w razie zmiany nazwy miejscowości, adnotację o tej zmianie wpisuje się w akcie stanu cywilnego w formie wzmianki dodatkowej”. Natomiast art. 27, jak już o tym była mowa wcześniej ustanawia upoważnienie dla Ministra Spraw Wewnętrznych do określenia między innymi szczegółowych zasad sporządzania aktów stanu cywilnego. Zdaniem TK nie ma punktów stycznych pomiędzy cytowanymi przepisami.
Co się zaś tyczy ewentualnej niezgodności § 12 rozporządzenia z art. 80 pr. a.s.c. stanowiącym o pojęciu odpisu zupełnego aktu stanu cywilnego, to jest to zagadnienie interpretacji pojęcia “dosłowne powtórzenie treści aktu stanu cywilnego”. Zagadnienie polega więc na odpowiedzi na pytanie czy nazwa miejscowości, w której nastąpiło zdarzenie mające wpływ na stan cywilny osoby, powinna być wpisana do odpisu aktu stanu cywilnego w brzmieniu zapisanym w akcie stanu cywilnego czy też w aktualnym brzmieniu, jeżeli obecna nazwa miejscowości jest inna.
NSA sugeruje, że § 12 rozporządzenia regulujący kwestię nazwy miejscowości został sformułowany bez wyraźnego upoważnienia ustawy i wbrew postanowieniom art. 80 a.s.c., który stanowi, że odpis zupełny jest dosłownym powtórzeniem treści aktu stanu cywilnego.
W sprawie tego zagadnienia Trybunał Konstytucyjny pragnie zwrócić uwagę na następujące okoliczności. Otóż zagadnienie aktów stanu cywilnego i odpisów aktów stanu cywilnego jest regulowane przede wszystkim ustawą prawo a.s.c., ale nie wyłącznie. W związku z tym należy przy rozstrzyganiu zagadnień z tym związanych a nie uregulowanych wyraźnie w ustawie o a.s.c. sięgnąć do obowiązującego ustawodawstwa (np. prawo rodzinne, prawo cywilne czy prawo administracyjne). Zagadnienie nazwy miejscowości jest tego przykładem. Otóż z jednej strony mamy postanowienie, że odpis zupełny jest dosłownym powtórzeniem treści aktu stanu cywilnego (art. 80 a.s.c.) a z drugiej art. 7 Rozporządzenia Prezydenta RP z dnia 24 października 1934 r. (Dz. U. Nr 94, poz. 850; zm. Dz. U. z 1948 r., Nr 36, poz. 251; Dz. U. z 1971 r. Nr 12, poz. 115), który stanowi, że w stosunkach publicznych wolno używać nazw miejscowości jedynie w brzmieniu urzędowym, ustalonym w trybie cytowanego rozporządzenia Prezydenta RP. Obydwa postanowienia odnoszą się do warunków formułowania odpisów a.s.c.
Skoro więc ustawodawca ani nie uchylił art. 7 Rozporządzenia Prezydenta RP ani nie zastrzegł w ustawie o a.s.c., że przy sporządzaniu odpisów zupełnych aktów stanu cywilnego nie stosuje się art. 7 Rozporządzenia Prezydenta RP w sytuacji, gdy aktualna nazwa miejscowości różni się od tej, która jest w akcie stanu cywilnego ujęta – to trzeba przyjąć, że art. 7 jako lex specialis ma zastosowanie do sporządzania odpisów aktów stanu cywilnego. Oznacza to, że nazwę miejscowości wpisuje się do odpisu aktu stanu cywilnego w brzmieniu aktualnie obowiązującym, tzn. w brzmieniu urzędowym.
4. Trybunał Konstytucyjny nie dostrzega również sprzeczności § 11 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z art. 80 prawo a.s.c. mającej polegać na sporządzaniu odpisu w języku polskim w sytuacji, gdy sam akt stanu cywilnego sporządzony był w języku obcym. Zdaniem NSA ze sformułowania, że odpis zupełny jest dosłownym powtórzeniem treści aktu stanu cywilnego (art. 80 a.s.c.) wynika także obowiązek sporządzenia go w języku oryginału.
Trybunał Konstytucyjny pragnie i w tym przypadku zwrócić uwagę na okoliczność, iż postanowienie art. 80 a.s.c. należy czytać łącznie z postanowieniami obowiązującego dekretu (mającego moc ustawy) z dnia 30 listopada 1945 r. o języku państwowym i języku urzędowania rządowych i samorządowych władz administracyjnych (Dz. U. Nr 57, poz. 324), który postanawia, że “językiem państwowym Rzeczypospolitej Polskiej jest język polski” (art. 1 ust. 1) i że “w języku państwowym urzędują wszystkie rządowe i samorządowe władze i urzędy administracyjne” (art. 1 ust. 2).
Powyższe postanowienia, a w szczególności, że wszystkie rządowe i samorządowe władze i urzędy urzędują w języku państwowym oznacza, że dokumenty urzędowe wydawane w toku urzędowania muszą być wystawione w języku polskim. Trybunał Konstytucyjny nie znajduje w obowiązującym prawie uzasadnienia dla czynienia wobec odpisów aktów stanu cywilnego wyjątków. W charakterze dygresji TK pragnie zwrócić także uwagę na okoliczność, że art. 80 prawo a.. s. c. odnosi się do treści a nie formy aktu stanu cywilnego. Język, w którym dokument jest sporządzony nie jest elementem treści dokumentu lecz jego formy.
Nadto Trybunał Konstytucyjny pragnie wypowiedzieć się co do zagadnienia natury historycznej poruszanego przez NSA a mającego przemawiać za tezą, że w konkretnej sprawie toczącej się przed NSA odpisy zupełne aktów stanu cywilnego powinny być wydane w języku niemieckim, a więc w języku w jakim zostały wystawione same księgi stanu cywilnego. NSA powołuje Układ Polsko-Niemiecki w sprawie przejęcia rejestrów stanu cywilnego podpisany w Berlinie dnia 27 października 1926 r. (Dz. U. R.. P. Nr 55 z 1930, poz. 462). Otóż cytowany Układ nic nie mówił na temat języka w jakim miały być sporządzone odpisy przyjętych przez Polskę aktów stanu cywilnego. Zagadnienie to regulowane było w Układzie Polsko-Niemieckim o obrocie prawnym podpisanym w Warszawie 5 marca 1924 r. (Dz. U. R. P. Nr 36 z 1926 r., poz. 217) i z treści tego Układu wynika, że dokumenty urzędowe powinny być sporządzane w języku kraju wezwanego do udzielenia pomocy prawnej. TK chce przez to powiedzieć, że nie znajduje również argumentów historycznych dla tezy według której odpisy aktów stanu cywilnego sporządzane obecnie przez urzędy stanu cywilnego mają być sporządzane w języku obcym, jeżeli w takim języku sporządzony został sam akt stanu cywilnego.
5. Trybunał Konstytucyjny nie dopatrzył się również niezgodności § 21 ust. 4 rozporządzenia z dnia 14 lutego 1987 r. z art. 80 i art. 27 prawo a.s.c. § 21 ust. 2 postanawia, że “Archiwa państwowe, wydając odpisy z ksiąg stanu cywilnego, stosują druki określone w § 11 ust. 1”. Ponieważ istota zagadnienia zawarta była w zarzucie niezgodności § 11 ust. 1 z art. 80 i art. 27 pr. a.s.c. – TK odwołuje się dla uzasadnienia swego stanowiska do argumentów sformułowanych powyżej w pkt. 2, 3 i 4.