T 4/94
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Pełny tekst orzeczenia
POSTANOWIENIE
z dnia 13 maja 1994 r.
(Sygn. T. 4/94)
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Wiceprezes TK: Janusz Trzciński
po rozpoznaniu w dniu 13 maja 1994 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku Rady Miejskiej w Tarnowskich Górach z dnia 28 kwietnia 1994 r. o stwierdzenie zgodności art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 31 lipca 1989 r. o obowiązkach i prawach posłów i senatorów (tekst jednolity Dz.U. z 1991 r. Nr 18, poz. 79) – z art. 18 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym (Dz.U. Nr 16, poz. 95; zm.: z 1990 r. Nr 32, poz. 191; Nr 34, poz. 199; Nr 43, poz. 251 i Nr 89, poz. 518; z 1991 r. Nr 4, poz. 18 i Nr 110, poz. 473; z 1992 r. Nr 85, poz. 428 i Nr 100, poz. 499 oraz z 1993 r. Nr 17, poz. 78), na podstawie art. 23 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. z 1991 r. Nr 109, poz. 470; zm.: z 1993 r. Nr 47, poz. 213)
postanowił
nie nadawać wnioskowi dalszego biegu.
Uzasadnienie
Podejmując decyzję o nienadaniu wnioskowi dalszego biegu Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje.
Rada Miejska w Tarnowskich Górach uprawniona, na pod. stawie art. 23 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie zgodności aktu ustawodawczego z Konstytucją albo innego aktu normatywnego z Konstytucją lub aktem ustawodawczym, wystąpiła z wnioskiem (uchwała Nr LXI/490/94 z dnia 27 kwietnia 1994 r.) o stwierdzenie zgodności art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 31 lipca 1989 r. z art. 18 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r., co oznacza, iż wniosek jako nie podlegający kognicji Trybunału Konstytucyjnego nie odpowiada wymaganiom wynikającym z przepisów ustawy.
Co prawda Wnioskodawca jednej z ustaw (ustawie o samorządzie terytorialnym) przypisuje wyższą moc prawną w porównaniu do ustawy o obowiązkach i prawach posłów i senatorów, to jednak jest sprawą nie budzącą najmniejszej wątpliwości, iż po pierwsze – jest to teza w świetle ugruntowanej teorii źródeł prawa nieprawdziwa i po drugie – jest to zadanie niewykonalne z prawniczego punktu widzenia. Zgodność lub niezgodność ustawy można badać jedynie w odniesieniu do postanowień Konstytucji (art. 31a ust. 1 pozostawionych w mocy przepisów konstytucyjnych).
Z opisanego stanu faktycznego będącego inspiracją dla sformułowania wniosku przez Radę wynika, iż zagadnienie to dotyczy wykładni postanowień cytowanych ustaw. Wprawdzie dokonywanie wykładni ustaw należy także do kompetencji Trybunału, to musi się to jednak odbywać według procedury opisanej w art. 13 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
Na postanowienie w niniejszej sprawie służy zażalenie do Trybunału Konstytucyjnego w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia.
z dnia 13 maja 1994 r.
(Sygn. T. 4/94)
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Wiceprezes TK: Janusz Trzciński
po rozpoznaniu w dniu 13 maja 1994 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku Rady Miejskiej w Tarnowskich Górach z dnia 28 kwietnia 1994 r. o stwierdzenie zgodności art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 31 lipca 1989 r. o obowiązkach i prawach posłów i senatorów (tekst jednolity Dz.U. z 1991 r. Nr 18, poz. 79) – z art. 18 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym (Dz.U. Nr 16, poz. 95; zm.: z 1990 r. Nr 32, poz. 191; Nr 34, poz. 199; Nr 43, poz. 251 i Nr 89, poz. 518; z 1991 r. Nr 4, poz. 18 i Nr 110, poz. 473; z 1992 r. Nr 85, poz. 428 i Nr 100, poz. 499 oraz z 1993 r. Nr 17, poz. 78), na podstawie art. 23 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. z 1991 r. Nr 109, poz. 470; zm.: z 1993 r. Nr 47, poz. 213)
postanowił
nie nadawać wnioskowi dalszego biegu.
Uzasadnienie
Podejmując decyzję o nienadaniu wnioskowi dalszego biegu Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje.
Rada Miejska w Tarnowskich Górach uprawniona, na pod. stawie art. 23 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie zgodności aktu ustawodawczego z Konstytucją albo innego aktu normatywnego z Konstytucją lub aktem ustawodawczym, wystąpiła z wnioskiem (uchwała Nr LXI/490/94 z dnia 27 kwietnia 1994 r.) o stwierdzenie zgodności art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 31 lipca 1989 r. z art. 18 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r., co oznacza, iż wniosek jako nie podlegający kognicji Trybunału Konstytucyjnego nie odpowiada wymaganiom wynikającym z przepisów ustawy.
Co prawda Wnioskodawca jednej z ustaw (ustawie o samorządzie terytorialnym) przypisuje wyższą moc prawną w porównaniu do ustawy o obowiązkach i prawach posłów i senatorów, to jednak jest sprawą nie budzącą najmniejszej wątpliwości, iż po pierwsze – jest to teza w świetle ugruntowanej teorii źródeł prawa nieprawdziwa i po drugie – jest to zadanie niewykonalne z prawniczego punktu widzenia. Zgodność lub niezgodność ustawy można badać jedynie w odniesieniu do postanowień Konstytucji (art. 31a ust. 1 pozostawionych w mocy przepisów konstytucyjnych).
Z opisanego stanu faktycznego będącego inspiracją dla sformułowania wniosku przez Radę wynika, iż zagadnienie to dotyczy wykładni postanowień cytowanych ustaw. Wprawdzie dokonywanie wykładni ustaw należy także do kompetencji Trybunału, to musi się to jednak odbywać według procedury opisanej w art. 13 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
Na postanowienie w niniejszej sprawie służy zażalenie do Trybunału Konstytucyjnego w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia.