Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 03 września 2013r.

Sąd Okręgowy w Koszalinie V Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący – Sędzia: SO Marek Walentynowicz

Sędziowie: SO Marek Mazur

SO Renata Rzepecka-Gawrysiak (spr.)

Protokolant: sekr. sąd. Katarzyna Dzierżyńska

przy udziale Prokuratora Prok. Okręg. w Koszalinie Wacława Jona

po rozpoznaniu w dniu 03 września 2013r. sprawy

1.  Ł. R., 2. M. W.

oskarżonych ad. 1 z art. 280 § 1 kk i z art. 157 § 2 kk, ad. 2 z art.
280 § 1 kk
na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Koszalinie

z dnia 19 grudnia 2012 roku sygn. akt X K 1090/11

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając obie apelacje za oczywiście bezzasadne,

2.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. L. kwotę 516,60 (pięćset szesnaście 60/100) złotych tytułem obrony
z urzędu oskarżonego M. W. w postępowaniu odwoławczym,

3.  zwalnia oskarżonych od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt: V Ka 449/13

UZASADNIENIE

Na zasadzie art. 423§1a kpk uzasadnienie dotyczy oskarżonego Ł. R..

Ł. R. został oskarżony o to, że:

I.  w dniu 16 maja 2011 roku w K. przy (...), działając wspólnie z ustalonymi i nieustalonymi osobami, używając przemocy w postaci uderzenia pięścią w twarz D. R., uderzenia pięścią w twarz A. R., przewrócenia na ziemię, uderzenia pięścią i kolanem w twarz i kopnięcia w plecy P. J. dokonał zaboru mienia należącego do D. R. w postaci telefonu komórkowego marki S. (...) o wartości 300 złotych, zaboru mienia należącego do A. R. w postaci telefonu komórkowego marki S. (...) o wartości 300 złotych i zaboru mienia należącego do P. J. w postaci scyzoryka o wartości 30 złotych,

tj. o czyn z art. 280 § l k.k,

II.  w dniu 16 maja 2011 roku w K. przy (...) uderzając uprzednio zabranym scyzorykiem P. J. w okolicę lewej łopatki spowodował ranę ciętą grzbietu tej okolicy, co naruszyło czynności narządów jego ciała na okres poniżej dni siedmiu,

tj. o czyn z art. 157 § 2 k.k.

Sąd Rejonowy w Koszalinie wyrokiem z dnia 19 grudnia 2012r. w sprawie sygn. akt X K 1090/11:

I.  uznał oskarżonego Ł. R. za winnego tego, że w dniu 16 maja 2011 roku w K. na terenie obiektu (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. W. oraz z ustalonymi i nieustalonymi osobami, w tym z ustalonym nieletnim, używając przemocy w postaci uderzenia pięścią w twarz D. R., przewrócenia na ziemię, uderzenia pięścią i kolanem w twarz, kopania w głowę i w klatkę piersiową P. J. oraz doprowadzając małoletniego A. R. do stanu bezbronności dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci: należącego do D. R. telefonu komórkowego marki S. (...) o wartości 300,00 złotych, należącego do A. R. telefonu komórkowego marki S. (...) o wartości 300,00 złotych, należącego do P. J. scyzoryka o wartości 30, 00 złotych, tj. popełnienia czynu z art. 280§ l kk i za ten czyn na podstawie art. 280§ l kk skazał go na karę 2 lat pozbawienia wolności,

II.  uznał oskarżonego Ł. R. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie II aktu oskarżenia, tj. występku z art. 157§2 kk i za ten czyn, na podstawie art. 157 § 2 kk skazał go na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności,

III.  na podstawie art. 85 kk i art. 86§1 kk połączył orzeczone wobec oskarżonego Ł. R. w punkcie I i III wyroku kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności,

IV.  na podstawie art. 63§1 kk na poczet orzeczonej w punkcie IV wyroku kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu Ł. R. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniach 08 -09 czerwca 2011 roku, przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności,

V.  zasądził od oskarżonych Ł. R. i M. W. koszty postępowania w częściach równych i nie wymierzył im opłat.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonego Ł. R..

Obrońca oskarżonego Ł. R. zaskarżył powyższy wyrok w części dotyczącej kary na korzyść oskarżonego.

Na zasadzie art. 427 § 2 kpk i art. 438 pkt 4 kpk podniósł zarzut rażącej niewspółmierności kary pozbawienia wolności wymierzonej młodocianemu oskarżonemu Ł. R. bez warunkowego jej zawieszenia, co sprawia, że kara jest zbyt dolegliwa wobec młodocianego uprzednio niekaranego i nie uwzględniająca jego postawy, właściwości i warunków osobistych oraz aspektów wychowawczych, co jest celem kary wobec młodocianego sprawcy.

Na zasadzie art. 427§1 k.p.k. i art. 437§2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności wraz z jej warunkowym zawieszeniem oraz o zwolnienie oskarżonego od kosztów sądowych za II- gą instancję.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie stwierdzić należy, że analiza materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, a także analiza uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazuje, że sąd orzekający w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie, a ujawnione dowody poddał pełnej i wszechstronnej analizie. Wynikiem tego postępowania są prawidłowe ustalenia faktyczne w sprawie, w tym w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego Ł. R.. Sąd odwoławczy podziela również wnioski sądu pierwszej instancji w zakresie przyjętej kwalifikacji prawnej przypisanych oskarżonemu czynów.

Przechodząc do omówienia orzeczenia o karze, albowiem wyrok został w tej części zaskarżony przez obrońcę oskarżonego, zdaniem sądu odwoławczego wymierzone oskarżonemu kary jednostkowe i kara łączna pozbawienia wolności nie są karami rażąco niewspółmiernymi w rozumieniu art. 438 pkt 4 kpk. Kary te są adekwatne do stopnia zawinienia i do społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów z art. 280 § 1 kk i art. 157 § 2 kk. i w związku z tym zostały wymierzone prawidłowo w oparciu o dyrektywy wymiaru kary z art. 53 kk i 54 kk .

Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego sąd pierwszej instancji, kształtując orzeczenie o karze wobec młodocianego sprawcy Ł. R., nie naruszył zasad wymiaru kary dotyczących sprawców młodocianych (art. 54kk). Wręcz przeciwnie, sąd orzekający, wymierzając oskarżonemu kary jednostkowe i karę łączną pozbawienia wolności niezależnie od ustalenia stopnia winy i społecznej szkodliwości oskarżonego (art. 53 § 1 kk) wszechstronnie zbadał właściwości i warunki osobiste oskarżonego, sposób życia przed popełnieniem przestępstw i zachowanie po ich popełnieniu, naprawienie szkody, przeproszenie pokrzywdzonych.

Okoliczność, że oskarżony Ł. R. nie był dotychczas karany za przestępstwa miała znaczenie dla ukształtowania orzeczenia o karach jednostkowych w ich wymiarze najniższym ustawowo (art. 280 § 1 kk) i zbliżonym do dolnej granicy zagrożenia ustawowego karą pozbawienia wolności (art. 157 § 2 kk). Za przestępstwo z art. 280 § 1 kk sąd pierwszej instancji orzekł wobec oskarżonego karę dwóch lat pozbawienia wolności, czyli w najniższym ustawowym wymiarze.

Zdaniem sądu odwoławczego , należy podzielić stanowisko sądu pierwszej instancji , który za czyn z art. 157 § 2 kk nie wymierzył oskarżonemu kary grzywny lub kary ograniczenia wolności, czyli kar przewidzianych w sankcji przepisu art. 157 § 2 kk obok kary pozbawienia wolności do 2 lat . Sposób działania oskarżonego przez zadanie ciosu w łopatkę przy użyciu niebezpiecznego narzędzia- scyzoryka małoletniemu pokrzywdzonemu, w okolicznościach w jakich uprzednio doszło do rozboju na osobie tego pokrzywdzonego , sprzeciwiają się orzeczeniu kary grzywny lub kary ograniczenia wolności.

Z kolei orzeczona kara łączna dwóch lat pozbawienia wolności wobec oskarżonego Ł. R. to również kara orzeczona w najniższym ustawowym wymiarze (art. 86§ 1 kk). Sąd orzekający, kształtując orzeczenie o karze łącznej przyjął zasadę absorpcji, podczas, gdy przy zastosowaniu zasady kumulacji mógł orzec karę łączną 2 lat i 5 miesięcy pozbawienia wolności . Zdaniem sądu odwoławczego zastosowanie zasady absorpcji jest w pełni zasadne, gdy zważy się na, wskazany przez sąd meriti, bliski związek czasowo –przedmiotowy pomiędzy dwoma czynami na szkodę tego samego pokrzywdzonego.

Obrońca oskarżonego zdaje się dostrzegać rażącą niewspółmierność orzeczonych wobec oskarżonego kar pozbawienia wolności poprzez niezastosowanie wobec niego instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary (przepis art. 60 § 1 kk w zw. z art. 54 kk).

Z tym zarzutem nie można się zgodzić , gdyż sąd orzekający słusznie przyjął, że oskarżony pomimo, iż w dacie czynu miał ukończone 17 lat i półtora miesiąca, jest sprawcą zdemoralizowanym, wobec którego środki wychowawcze stosowane przed ukończeniem 17 roku życia okazały się nieskuteczne. Sąd wskazał na fakt stosowania uprzednio oddziaływania wychowawczego poprzez zastosowanie wobec Ł. R. środka poprawczego przewidzianego w postępowaniu w sprawach nieletnich, w konsekwencji czego nieletni został umieszczony w młodzieżowym ośrodku wychowawczym za czyn karalny związany z naruszeniem nietykalności cielesnej pokrzywdzonego. Takie informacje dotyczące dotychczasowego życia oskarżonego, w powiązaniu z niekwestionowanymi ustaleniami w przedmiotowej sprawie, iż to oskarżony był sprawcą najbardziej agresywnym, podejmującym wobec pokrzywdzonych kilkakrotnie brutalne zachowania w postaci kopania, uderzania, a w końcu uderzenia scyzorykiem w ciało pokrzywdzonego, doprowadziły sąd pierwszej instancji do trafnego wniosku, że dotychczasowy sposób życia oskarżonego, pomimo młodego wieku tj. statusu sprawcy młodocianego wskazuje na konieczność orzeczenia wobec niego kary bezwzględnego pozbawienia wolności.

W tych okolicznościach nie sposób przyjąć, że sąd meriti błędnie nie zastosował wobec młodocianego, uprzednio nie karanego za przestępstwo Ł. R., nadzwyczajnego złagodzenia kary.

Podobnie należało podzielić stanowisko sądu pierwszej instancji , który nie znalazł podstaw do przyjęcia, iż wobec oskarżonego Ł. R. zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna pozwalająca na orzeczenie kary łącznej pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby (art. 69 § 1 i 2 kk). Sąd słusznie ocenił , że właściwości i warunki osobiste oskarżonego i jego dotychczasowy sposób życia nie pozwalają na przyjęcie poglądu, że oskarżony pomimo niewykonania kary nie powróci do przestępstwa. Okoliczności wskazane już na rozprawie odwoławczej, iż oskarżony ukończył gimnazjum (świadectwo ukończenia gimnazjum k. 507), podjął naukę w liceum( k. 506), wykonuje umowę o dzieło ( k. 505) dowodzą jedynie tego , że oskarżony zmienił stosunek do nauki szkolnej, a nie wskazują, iż swoim zachowaniem oskarżony daje gwarancję przestrzegania porządku prawnego w przyszłości. Także przeproszenie pokrzywdzonych przez oskarżonego i naprawienie szkody takiej gwarancji nie zapewniają.

Nie sposób w tej sytuacji zgodzić się z apelującym, że sąd pierwszej instancji orzekł wobec oskarżonego karę rażąco niewspółmiernie surową i aby zaskarżony wyrok wymagał zmiany na korzyść oskarżonego Ł. R..

Mając powyższe na względzie , sąd odwoławczy podzielił stanowisko sądu pierwszej instancji także w zakresie wymierzonej oskarżonemu kary.

Zgodnie z powyższym na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy orzekł o utrzymaniu w mocy zaskarżonego wyroku, uznając apelację obrońcy oskarżonego Ł. R. za oczywiście bezzasadną.

O kosztach sądowych za II instancję Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 636 kpk w zw. z art. 634 kpk i art. 624 § 1 kpk zwalniając oskarżonego od obowiązku ich uiszczenia z uwagi na jego trudną sytuację materialną, to jest brak stałego zatrudnienia.