W 4/95
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
Powołane przepisy:
Pełny tekst orzeczenia
13
POSTANOWIENIE
z dnia 3 października 1995 r.
Sygn. akt W. 4/95
Trybunał Konstytucyjny w pełnym składzie:
Andrzej Zoll - przewodniczący
Zdzisław Czeszejko-Sochacki
Tomasz Dybowski
Lech Garlicki
Stefan J. Jaworski
Krzysztof Kolasiński
Wojciech Łączkowski - sprawozdawca
Ferdynand Rymarz
Jadwiga Skórzewska-Łosiak
Wojciech Sokolewicz
Janusz Trzciński
Błażej Wierzbowski
po rozpoznaniu w dniu 3 października 1995 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku Rzecznika Praw Obywatelskich z dnia 27 marca 1995 r.
o ustalenie powszechnie obowiązującej wykładni art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (Dz.U. Nr 105, poz. 509) wyłączającego z zakresu stosowania przepisów ustawy lokale mieszkalne będące w dyspozycji jednostek organizacyjnych podległych Ministrom: Obrony Narodowej, Spraw Wewnętrznych oraz Ministrowi Sprawiedliwości w zakresie Służby Więziennej, a w szczególności o ustalenie, czy wyłączenie tych lokali spod przepisów ustawy oznacza równoczesne wyłączenie najemców tych lokali z uprawnień do dodatku mieszkaniowego gwarantowanego art. 39 ust. 1 ustawy
p o s t a n o w i ł
umorzyć postępowanie
U z a s a d n i e n i e:
Rzecznik Praw Obywatelskich występując do Trybunału Konstytucyjnego o ustalenie powszechnie obowiązującej wykładni art. 2 ust. 2 cytowanej wyżej ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych, uwzględniał stan prawny istniejący w dniu sporządzenia wniosku tj. w dniu 27 marca 1995 r. W dniu tym obowiązującym tekstem przytoczonej wyżej ustawy był tekst ogłoszony w Dzienniku Ustaw z 1994 r. Nr 105, poz. 509. Przedmiotem wniosku o wykładnię był art. 2 ust. 2 powyższej ustawy. Miał on następujące brzmienie:
“Przepisów ustawy nie stosuje się do lokali mieszkalnych będących w dyspozycji jednostek organizacyjnych podległych Ministrom: Obrony Narodowej, Spraw Wewnętrznych oraz Ministrowi Sprawiedliwości w zakresie Służby Więziennej”.
Z uzasadnienia wniosku Rzecznika Praw Obywatelskich wynika, że nie zgadza się On z interpretacją cytowanego wyżej przepisu w sposób pozbawiający najemców lokali, o których w nim mowa, uprawnień do dodatku mieszkaniowego gwarantowanego art. 39 ust. 1 omawianej ustawy. Tymczasem taką interpretację - według informacji Rzecznika Praw Obywatelskich - stosują organy administracji publicznej. Wnioskodawca twierdzi, że pozostaje to w sprzeczności z art. 1 i art. 67 ust. 2 utrzymanych w mocy przepisów konstytucyjnych. Intencja Rzecznika Praw Obywatelskich była więc wyraźna i zmierzała do uznania w trybie powszechnie obowiązującej wykładni Trybunału Konstytucyjnego, że art. 2 ust. 2 cytowanej ustawy nie ma związku z uprawnieniami do dodatku mieszkaniowego.
Po nadaniu sprawie biegu został zmieniony przepis mający być przedmiotem wykładni. Art. 92 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. Nr 86, poz. 433) nadał kwestionowanemu przez Rzecznika Praw Obywatelskich przepisowi brzmienie następujące:
“Przepisów ustawy nie stosuje się, z wyjątkiem rozdziału 6, do lokali mieszkalnych będących w dyspozycji jednostek organizacyjnych podległych lub nadzorowanych przez Ministrów Obrony Narodowej i Spraw Wewnętrznych oraz Ministra Sprawiedliwości w zakresie Służby Więziennej”. W związku z tym, że wspomniany wyżej rozdział 6 ustawy o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych zawiera przepisy przyznające prawo do dodatków mieszkaniowych, bezprzedmiotowe stały się wątpliwości podniesione we wniosku Rzecznika Praw Obywatelskich.
Wnioskodawca odpowiadając na pytanie Trybunału Konstytucyjnego, w piśmie z dnia 18 września 1995 r. stwierdził, że nowelizacja art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych, zbiega się z jego intencją wyrażoną we wniosku o dokonanie powszechnie obowiązującej wykładni wymienionego wyżej przepisu i wycofał wniosek.
W tej sytuacji Trybunał Konstytucyjny umorzył postępowanie, gdyż w sprawach dotyczących powszechnie obowiązującej wykładni ustaw może się ono toczyć jedynie na wniosek uprawnionego podmiotu.
POSTANOWIENIE
z dnia 3 października 1995 r.
Sygn. akt W. 4/95
Trybunał Konstytucyjny w pełnym składzie:
Andrzej Zoll - przewodniczący
Zdzisław Czeszejko-Sochacki
Tomasz Dybowski
Lech Garlicki
Stefan J. Jaworski
Krzysztof Kolasiński
Wojciech Łączkowski - sprawozdawca
Ferdynand Rymarz
Jadwiga Skórzewska-Łosiak
Wojciech Sokolewicz
Janusz Trzciński
Błażej Wierzbowski
po rozpoznaniu w dniu 3 października 1995 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku Rzecznika Praw Obywatelskich z dnia 27 marca 1995 r.
o ustalenie powszechnie obowiązującej wykładni art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (Dz.U. Nr 105, poz. 509) wyłączającego z zakresu stosowania przepisów ustawy lokale mieszkalne będące w dyspozycji jednostek organizacyjnych podległych Ministrom: Obrony Narodowej, Spraw Wewnętrznych oraz Ministrowi Sprawiedliwości w zakresie Służby Więziennej, a w szczególności o ustalenie, czy wyłączenie tych lokali spod przepisów ustawy oznacza równoczesne wyłączenie najemców tych lokali z uprawnień do dodatku mieszkaniowego gwarantowanego art. 39 ust. 1 ustawy
p o s t a n o w i ł
umorzyć postępowanie
U z a s a d n i e n i e:
Rzecznik Praw Obywatelskich występując do Trybunału Konstytucyjnego o ustalenie powszechnie obowiązującej wykładni art. 2 ust. 2 cytowanej wyżej ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych, uwzględniał stan prawny istniejący w dniu sporządzenia wniosku tj. w dniu 27 marca 1995 r. W dniu tym obowiązującym tekstem przytoczonej wyżej ustawy był tekst ogłoszony w Dzienniku Ustaw z 1994 r. Nr 105, poz. 509. Przedmiotem wniosku o wykładnię był art. 2 ust. 2 powyższej ustawy. Miał on następujące brzmienie:
“Przepisów ustawy nie stosuje się do lokali mieszkalnych będących w dyspozycji jednostek organizacyjnych podległych Ministrom: Obrony Narodowej, Spraw Wewnętrznych oraz Ministrowi Sprawiedliwości w zakresie Służby Więziennej”.
Z uzasadnienia wniosku Rzecznika Praw Obywatelskich wynika, że nie zgadza się On z interpretacją cytowanego wyżej przepisu w sposób pozbawiający najemców lokali, o których w nim mowa, uprawnień do dodatku mieszkaniowego gwarantowanego art. 39 ust. 1 omawianej ustawy. Tymczasem taką interpretację - według informacji Rzecznika Praw Obywatelskich - stosują organy administracji publicznej. Wnioskodawca twierdzi, że pozostaje to w sprzeczności z art. 1 i art. 67 ust. 2 utrzymanych w mocy przepisów konstytucyjnych. Intencja Rzecznika Praw Obywatelskich była więc wyraźna i zmierzała do uznania w trybie powszechnie obowiązującej wykładni Trybunału Konstytucyjnego, że art. 2 ust. 2 cytowanej ustawy nie ma związku z uprawnieniami do dodatku mieszkaniowego.
Po nadaniu sprawie biegu został zmieniony przepis mający być przedmiotem wykładni. Art. 92 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. Nr 86, poz. 433) nadał kwestionowanemu przez Rzecznika Praw Obywatelskich przepisowi brzmienie następujące:
“Przepisów ustawy nie stosuje się, z wyjątkiem rozdziału 6, do lokali mieszkalnych będących w dyspozycji jednostek organizacyjnych podległych lub nadzorowanych przez Ministrów Obrony Narodowej i Spraw Wewnętrznych oraz Ministra Sprawiedliwości w zakresie Służby Więziennej”. W związku z tym, że wspomniany wyżej rozdział 6 ustawy o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych zawiera przepisy przyznające prawo do dodatków mieszkaniowych, bezprzedmiotowe stały się wątpliwości podniesione we wniosku Rzecznika Praw Obywatelskich.
Wnioskodawca odpowiadając na pytanie Trybunału Konstytucyjnego, w piśmie z dnia 18 września 1995 r. stwierdził, że nowelizacja art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych, zbiega się z jego intencją wyrażoną we wniosku o dokonanie powszechnie obowiązującej wykładni wymienionego wyżej przepisu i wycofał wniosek.
W tej sytuacji Trybunał Konstytucyjny umorzył postępowanie, gdyż w sprawach dotyczących powszechnie obowiązującej wykładni ustaw może się ono toczyć jedynie na wniosek uprawnionego podmiotu.