K 2/96
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
P O S T A N O W I E N I E
z dnia 24 września 1996 r.
sygn. akt K. 2/96
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Tomasz Dybowski – przewodniczący
Krzysztof Kolasiński – sprawozdawca
Zdzisław Czeszejko-Sochacki
Ferdynand Rymarz
Błażej Wierzbowski
po rozpoznaniu w dniu 24 września 1996 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego o stwierdzenie zgodności:
1. art. 40 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (Dz.U. z 1994 r. Nr 10, poz. 36),
2. art. 41 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz.U. Nr 53, poz, 214), z art. 1 i 67 pkt 2 przepisów konstytucyjnych utrzymanych w mocy na podstawie art. 77 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym (Dz.U. Nr 84, poz. 426 ze zmianiami)
p o s t a n a w i a :
umorzyć postępowanie.
U z a s a d n i e n i e:
Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego, działając na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym z dnia 29 kwietnia 1985 r. (tekst jednolity z 1991 r. Dz.U. Nr 109, poz. 470, ze zmianami) zwrócił się do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem o stwierdzenie zgodności art. 40 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (Dz.U. z 1994 r. Nr 10, poz. 36) oraz art. 41 ustawy z 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin, z art. 1 i 67 pkt 2 przepisów konstytucyjnych.
W uzasadnieniu wniosku Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego wyraził pogląd, że zakwestionowane przepisy wskazanych ustaw dyskryminują funkcjonariuszy służb, których dotyczą w relacji do sytuacji prawnej osób objętych ustawą z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tekst jednolity z 1983 r. Dz.U. Nr 30, poz. 144 ze zmianami). Ustawa ta bowiem, w przeciwieństwie do zakwestionowanych aktów prawnych nie przewiduje zawieszalności rent z wypadku przy pracy, jeżeli rencista podejmie zatrudnienie.
Minister Obrony Narodowej w piśmie z 12 marca 1996 r. nie podzielił zastrzeżeń Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego co do niekonstytucyjności przepisów zaskarżonych ustaw wskazując, że podstawowym kryterium przy ustalaniu inwalidztwa w rozumieniu wojskowej ustawy emerytalnej jest niezdolność do służby wojskowej, a nie do pracy. Nie budzą dlatego zastrzeżeń regulacje prawne przewidujące ograniczenie świadczeń rentowych w związku z osiąganiem wynagrodzenia z tytułu zatrudnienia. Podobnie Minister Spraw Wewnętrznych w piśmie z 29 lutego 1996 r. nie dopatrzył się dyskryminacji funkcjonariuszy służb tego resortu w regulacji przepisów zaskarżonych ustaw, zwracając uwagę na odmienność pojęć: niezdolności do służby i niezdolności do pracy. Prokurator Generalny w piśmie z 4 kwietnia 1996 r. też zajął stanowisko, iż zaskarżone przepisy znajdują uzasadnienie w specyfice regulacji prawnej zaopatrzenia emerytalnego funkcjonariuszy służb, których dotyczą i nie naruszają przepisów konstytucyjnych.
Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego po zapoznaniu się ze stanowiskiem Ministra Obrony Narodowej oraz stanowiskiem Ministra Spraw Wewnętrznych pismem z 17 kwietnia 1996 r. wycofał wniosek z dnia 26 stycznia 1996 r. o zbadanie konstytucyjności przepisów wskazanych w tym wniosku ustaw.
Wobec wycofania przez Pierwszego Prezesa SN wniosku z 26 stycznia 1996 r. o stwierdzenie konstytucyjności przepisów zakwestionowanych w nim ustaw, po zapoznaniu się z merytorycznymi uwagami uczestników postępowania, Trybunał Konstytucyjny podjął postanowienie jak w sentencji.
z dnia 24 września 1996 r.
sygn. akt K. 2/96
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Tomasz Dybowski – przewodniczący
Krzysztof Kolasiński – sprawozdawca
Zdzisław Czeszejko-Sochacki
Ferdynand Rymarz
Błażej Wierzbowski
po rozpoznaniu w dniu 24 września 1996 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego o stwierdzenie zgodności:
1. art. 40 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (Dz.U. z 1994 r. Nr 10, poz. 36),
2. art. 41 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz.U. Nr 53, poz, 214), z art. 1 i 67 pkt 2 przepisów konstytucyjnych utrzymanych w mocy na podstawie art. 77 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym (Dz.U. Nr 84, poz. 426 ze zmianiami)
p o s t a n a w i a :
umorzyć postępowanie.
U z a s a d n i e n i e:
Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego, działając na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym z dnia 29 kwietnia 1985 r. (tekst jednolity z 1991 r. Dz.U. Nr 109, poz. 470, ze zmianami) zwrócił się do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem o stwierdzenie zgodności art. 40 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (Dz.U. z 1994 r. Nr 10, poz. 36) oraz art. 41 ustawy z 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin, z art. 1 i 67 pkt 2 przepisów konstytucyjnych.
W uzasadnieniu wniosku Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego wyraził pogląd, że zakwestionowane przepisy wskazanych ustaw dyskryminują funkcjonariuszy służb, których dotyczą w relacji do sytuacji prawnej osób objętych ustawą z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tekst jednolity z 1983 r. Dz.U. Nr 30, poz. 144 ze zmianami). Ustawa ta bowiem, w przeciwieństwie do zakwestionowanych aktów prawnych nie przewiduje zawieszalności rent z wypadku przy pracy, jeżeli rencista podejmie zatrudnienie.
Minister Obrony Narodowej w piśmie z 12 marca 1996 r. nie podzielił zastrzeżeń Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego co do niekonstytucyjności przepisów zaskarżonych ustaw wskazując, że podstawowym kryterium przy ustalaniu inwalidztwa w rozumieniu wojskowej ustawy emerytalnej jest niezdolność do służby wojskowej, a nie do pracy. Nie budzą dlatego zastrzeżeń regulacje prawne przewidujące ograniczenie świadczeń rentowych w związku z osiąganiem wynagrodzenia z tytułu zatrudnienia. Podobnie Minister Spraw Wewnętrznych w piśmie z 29 lutego 1996 r. nie dopatrzył się dyskryminacji funkcjonariuszy służb tego resortu w regulacji przepisów zaskarżonych ustaw, zwracając uwagę na odmienność pojęć: niezdolności do służby i niezdolności do pracy. Prokurator Generalny w piśmie z 4 kwietnia 1996 r. też zajął stanowisko, iż zaskarżone przepisy znajdują uzasadnienie w specyfice regulacji prawnej zaopatrzenia emerytalnego funkcjonariuszy służb, których dotyczą i nie naruszają przepisów konstytucyjnych.
Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego po zapoznaniu się ze stanowiskiem Ministra Obrony Narodowej oraz stanowiskiem Ministra Spraw Wewnętrznych pismem z 17 kwietnia 1996 r. wycofał wniosek z dnia 26 stycznia 1996 r. o zbadanie konstytucyjności przepisów wskazanych w tym wniosku ustaw.
Wobec wycofania przez Pierwszego Prezesa SN wniosku z 26 stycznia 1996 r. o stwierdzenie konstytucyjności przepisów zakwestionowanych w nim ustaw, po zapoznaniu się z merytorycznymi uwagami uczestników postępowania, Trybunał Konstytucyjny podjął postanowienie jak w sentencji.