Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE*

z dnia 8 stycznia 1998 r.


Sygn. Ts 17/97





Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Zdzisław Czeszejko-Sochacki



na posiedzeniu niejawnym po wstępnym rozpoznaniu na mocy art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) skargi konstytucyjnej Mieczysława K., w sprawie:

zgodności  3 Zarządzenia nr 31 Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 24 maja 1994 r. w sprawie szczegółowych zasad przeliczania uposażenia funkcjonariuszy dla celów emerytalnych (Dz.Urz. Min. Spraw Wewnętrznych Nr 2, poz. 26) z art. 5, 30, 31, 32, 45, 67 i 83 Konstytucji RP, a nadto z art. 58 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz.U. Nr 53, poz. 214 ze zm.) na mocy art. 49 w związku z art. 36 ust. 1 oraz art. 39 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643)





p o s t a n o w i ł:



odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.







Uzasadnienie:



W skardze konstytucyjnej z 25 listopada 1997 r. zakwestionowano  3 Zarządzenia nr 31 Ministra Spraw Wewnętrznych z 24 maja 1994 r. w sprawie szczegółowych zasad przeliczania uposażenia funkcjonariuszy dla celów emerytalnych (Dz.Urz. Min. Spraw Wewnętrznych Nr 2, poz. 26), zarzucając mu niezgodność z art. 5, 30, 31, 32, 45, 67 i 83 Konstytucji RP, a nadto niezgodność z art. 58 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz.U. Nr 53, poz. 214).

Zdaniem skarżącego, stosując powyższe zarządzenie Komenda Wojewódzka Policji w S. decyzją z 8 czerwca 1994 r. dokonała przeliczenia emerytury skarżącego zaniżając ją w ten sposób, iż do okresu wysługi lat, od którego uzależniona była wysokość uposażenia zasadniczego wpływająca na wysokość podstawy wymiaru emerytury, zaliczyła jedynie 28 lat, a więc okres służby zaliczony na dzień zwolnienia ze służby. Zdaniem skarżącego, okres ten powinien obejmować 31 lat 7 miesięcy i 14 dni, a więc rzeczywisty okres wysługi emerytalnej (okres służby) w rozumieniu art. 15 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz.U. Nr 53, poz. 214).

Od decyzji Komendy Wojewódzkiej w S. skarżący odwołał się do Sądu Wojewódzkiego - Wydział VII Ubezpieczeń w S. Sąd ten wyrokiem z 28 maja 1996 r. odwołanie skarżącego oddalił. Wyrok ten został przez skarżącego zakwestionowany w apelacji złożonej w Sądzie Apelacyjnym w P. Sąd Apelacyjny oddalił apelację skarżącego wyrokiem z 19 listopada 1996 r. Skarżący złożył w związku z tym sporządzoną przez siebie skargę kasacyjną, dołączając do niej wniosek o zwolnienie od kosztów postępowania oraz o wyznaczeniu adwokata z urzędu celem sporządzenia kasacji. Wniosek ten został rozpatrzony przez Sąd Apelacyjny w P. odmownie postanowieniem z 16 stycznia 1997 r. Jednocześnie w postanowieniu tym odrzucono skargę kasacyjną wniesioną samodzielnie przez skarżącego. Skarżący wniósł na to postanowienie zażalenie do Sądu Najwyższego, który postanowieniem z 21 maja 1997 r. zażalenie oddalił.

Trybunał Konstytucyjny, poddając wstępnej kontroli na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) skargę konstytucyjną, musi wyjść ze stwierdzenia, że skarga konstytucyjna, nieznana poprzednio obowiązującemu systemowi prawnemu, została ustanowiona w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja natomiast, zgodnie z art. 243, weszła w życie po upływie 3 miesięcy od daty jej ogłoszenia, tj. 17 października 1997 r. Termin do wniesienia skargi konstytucyjnej określił art. 46 ust. 1 powołanej ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Zgodnie z tym przepisem, skarga konstytucyjna może być złożona w ciągu dwóch miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Wspomniany termin dwóch miesięcy do wniesienia skargi konstytucyjnej biegnie od doręczenia stronie tego wyroku, decyzji lub rozstrzygnięcia, które przesądza o ostatecznym charakterze merytorycznego orzeczenia o konstytucyjnych prawach, wolnościach lub obowiązkach skarżącego.

W świetle powołanych przepisów skarga konstytucyjna może być kierowana do Trybunału Konstytucyjnego jedynie w tej sprawie, w której po wyczerpaniu toku instancyjnego prawomocny wyrok, ostateczna decyzja lub inne ostateczne rozstrzygnięcie zostało doręczone skarżącemu po 17 sierpnia 1997 r. W rozpatrywanej sprawie nie ulega wątpliwości, że merytoryczne rozstrzygnięcie zostało dokonane wyrokiem Sądu Apelacyjnego z 19 listopada 1996 r. Gdyby nawet skarżący chciał brać pod uwagę (czego obiektywnie nie można byłoby podzielić) datę postanowienia Sądu Najwyższego z 21 maja 1997 r., oddalającego zażalenie skarżącego, to i to zdarzenie miało miejsce przed 18 sierpnia 1997 roku.

W tym stanie rzeczy dojść należy do wniosku, że skarżącemu nie przysługuje w konkretnej sprawie skarga konstytucyjna i dlatego Trybunał Konstytucyjny postanowił nie nadawać jej dalszego biegu.

Na postanowienie niniejsze przysługuje skarżącemu zażalenie do Trybunału Konstytucyjnego w terminie 7 dni od daty doręczenia (art. 36 ust. 5 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym).