Pełny tekst orzeczenia

75





POSTANOWIENIE


z dnia 6 października 1998 r.


Sygn. Ts 43/98







Trybunał Konstytucyjny w składzie:


Lech Garlicki – przewodniczący
Wiesław Johann – sprawozdawca
Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska


po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia z 1 czerwca 1998 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 20 maja 1998 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Wandy C. z 27 lutego 1998 roku


p o s t a n a w i a:


nie uwzględnić zażalenia.



Uzasadnienie:



W skardze konstytucyjnej Wandy C. sporządzonej 27 lutego 1998 r., zarzucono niezgodność art. 1 i 10 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1990 r., Nr 4, poz. 19 ze zm.) z art. 32 ust. 1 oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Pełnomocnik skarżącej wskazał, że stosując zakwestionowane w skardze przepisy Sąd Rejonowy w Z. wyrokiem z 30 czerwca 1997 r. zasądził od niej odprawę pieniężną w kwocie 1448,61 zł wraz z ustawowymi odsetkami ustalając, iż skarżąca rozwiązała umowę o pracę z zatrudnionym u niej pracownikiem w warunkach określonych w zaskarżonej ustawie. Od wyroku tego skarżąca złożyła apelację, którą oddalono wyrokiem Sądu Wojewódzkiego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 1 grudnia 1997 roku.
W piśmie procesowym z 3 maja 1998 r., złożonym po wezwaniu zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 21 kwietnia 1998 r. do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, pełnomocnik skarżącej pomimo wyraźnego wskazania, aby określił na czym polega - zdaniem skarżącej - niezgodność art. 1 i 10 ustawy z 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw z powołanymi w skardze art. 32 ust. 1 oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji RP, braku tego nie uzupełnił. Z pisma złożonego w celu uzupełnienia skargi wynikało, iż zdaniem skarżącej orzeczenia sądów zapadłe w jej sprawie wskutek niewłaściwej interpretacji przepisów zaskarżonej ustawy naruszają zasadę równości wszystkich obywateli wobec prawa oraz prawo do sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy kierowanej do sądu. Nie przedstawiono natomiast żadnej argumentacji, z której należałoby wnosić, iż treść zakwestionowanych przepisów narusza powołane w skardze normy konstytucyjne. W związku z powyższym Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 20 maja 1998 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Na postanowienie to skarżąca wniosła zażalenie z 29 maja 1998 r. w którym stwierdziła, iż przedmiotem złożonej skargi konstytucyjnej jest ustawa z 28 grudnia 1989 r., nie zaś jej błędne zastosowanie przez sąd. Jednakże w dalszej części zażalenia skarżąca podkreśliła, iż zarzut niezgodności zaskarżonej ustawy z konstytucją polega na jej błędnym zastosowaniu przez sąd. Natomiast w zażaleniu nie wykazano, iżby brak skargi konstytucyjnej polegający na nieuzasadnieniu zarzutu naruszenia przez przepisy ustawy z 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw art. 32 ust. 1 oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji RP został usunięty w złożonym przez nią piśmie procesowym z 3 maja 1998 roku.
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zażalenie skarżącej nie zawiera zarzutów podważających prawidłowość postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z 20 maja 1998 r. Przedmiotem skargi konstytucyjnej jest niezgodność ustawy lub innego aktu normatywnego z konstytucją (art. 79 ust. 1 Konstytucji RP). Zgodnie z art. 47 ust. 1 pkt 3 skarga powinna zawierać uzasadnienie. Oznacza to, iż nie wystarczy sformułować zarzutu niekonstytucyjności przepisu i wykazać, że przy wydaniu rozstrzygnięcia naruszającego zdaniem skarżącego przysługujące mu prawa lub wolności zastosowano ten przepis prawny. Niezbędne jest nadto – z uwagi na domniemanie konstytucyjności prawa – opatrzenie tego zarzutu odpowiednim uzasadnieniem. W zażaleniu stwierdzono, iż zarzut niezgodności zaskarżonej ustawy z konstytucją polega na jej nieprawidłowym zastosowaniu przez sąd. Jednakże z faktu domniemanego lub rzeczywistego naruszenia przez orzeczenie sądu konstytucyjnego praw lub wolności skarżącej nie wynika automatycznie, że norma prawna zastosowana przy wydaniu tego orzeczenia ma również charakter niekonstytucyjny. Zarzut ten trzeba uzasadnić, natomiast w rozpoznawanej skardze, jak również w piśmie procesowym z 3 maja 1998 r., takiego uzasadnienia zabrakło.
Trybunał Konstytucyjny stwierdził ponadto, iż nie został dochowany warunek wydania w sprawie skarżącej ostatecznego orzeczenia o przysługujących jej prawach konstytucyjnych. Jak wynika bowiem z akt sprawy, skarżąca wniosła 24 lutego 1998 r. kasację od wyroku Sądu Wojewódzkiego w W. z 1 grudnia 1997 r., podnosząc w niej m.in. naruszenie art. 1 i 10 ustawy z 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy. Dopóki kasacja skarżącej nie zostanie rozpoznana nie można przyjąć, iż zaskarżony w niej wyrok Sądu Wojewódzkiego w W. ma charakter ostatecznego orzeczenia o konstytucyjnych prawach skarżącej w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP. Toczy się bowiem jeszcze postępowanie, w ramach którego wyrok ten może zostać zmieniony. W tej sytuacji merytoryczne rozpoznanie skargi konstytucyjnej jest niedopuszczalne, ma ona bowiem charakter przedwczesny.

W związku z powyższym należało uznać za zasadną odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej i nie uwzględnić zażalenia skarżącej na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 20 maja 1998 roku.