Pełny tekst orzeczenia

41





POSTANOWIENIE

z dnia 27 kwietnia 1998 r.

Sygn. Ts 47/98





Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Lech Garlicki



na posiedzeniu niejawnym po wstępnym rozpoznaniu skargi konstytucyjnej Tomasza B., w sprawie:

zgodności art. 172 ust. 1 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 65, poz. 385 ze zm.) z art. 32 oraz art. 2 Konstytucji RP, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643)



p o s t a n a w i a:



odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.





Uzasadnienie:



W skardze konstytucyjnej Tomasza B. sporządzonej 26 marca 1998 r. zarzucono, iż art. 172 ust. 1 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 65, poz. 385 ze zm.) jest niezgodny z art. 32 oraz art. 2 Konstytucji RP. Zdaniem skarżącego zakwestionowany przepis ustawy o szkolnictwie wyższym narusza zasadę równości wobec prawa różnicując uprawnienia studentów oraz nauczycieli akademickich w zakresie wnoszenia rewizji nadzwyczajnej od orzeczeń dyscyplinarnych. O ile bowiem, w przypadku nauczycieli akademickich rewizja nadzwyczajna przysługuje od każdego prawomocnego orzeczenia dyscyplinarnego, to w przypadku studentów stosowanie tej instytucji ograniczono wyłącznie do orzeczeń w których wymierzono kary dyscyplinarne zawieszenia w prawach studenta lub wydalenia z uczelni.

Zdaniem skarżącego art. 172 ust. 1 ustawy z 12 września 1990 r. narusza nadto zasadę państwa prawnego dopuszczając do funkcjonowania w “trwałym obrocie prawnym” orzeczeń dyscyplinarnych rażąco naruszających prawo. Nadto przepis ten nie zapewnia należytej ochrony praw i gwarancji sprawiedliwego i rzetelnego procesu dyscyplinarnego, co w państwie prawa powinno być zadaniem prawa wewnętrznego.

Skarżący wskazał, iż stosując zakwestionowany przepis Przewodniczący Komisji Dyscyplinarnej dla Studentów d/s Rewizji Nadzwyczajnych przy Radzie Głównej Szkolnictwa Wyższego postanowił pozostawić bez rozpoznania sprawę rewizji nadzwyczajnej od orzeczenia Komisji Dyscyplinarnej dla Studentów Politechniki W. z 3 czerwca 1997 r. oraz 13 czerwca 1997 r. oraz orzeczenia Odwoławczej Komisji Dyscyplinarnej dla Studentów Politechniki W. z 12 listopada 1997 r., wniesionej przez skarżącego do Komisji Dyscyplinarnej dla Studentów d/s Rewizji Nadzwyczajnych przy Radzie Głównej Szkolnictwa Wyższego. Postanowienie to (określone w piśmie przewodnim Departamentu Nauki i Szkolnictwa Wyższego Ministerstwa Edukacji Narodowej jako “stanowisko”) zostało doręczone skarżącemu 23 marca 1998 roku.



Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:



Przedmiotem rozpoznawanej skargi konstytucyjnej jest odmowa rozpoznania złożonej przez skarżącego rewizji nadzwyczajnej od orzeczenia Odwoławczej Komisji Dyscyplinarnej dla Studentów Politechniki W. Odmowa ta, wydana w postaci postanowienia Przewodniczącego Komisji Dyscyplinarnej dla Studentów d/s Rewizji Nadzwyczajnych przy Radzie Głównej Szkolnictwa Wyższego, przesądziła o braku prawa skarżącego do samodzielnego złożenia rewizji nadzwyczajnej. Poza zakresem badania Trybunału Konstytucyjnego pozostać musi natomiast samo orzeczenie dyscyplinarne, z uwagi na fakt, iż skarga konstytucyjna złożona została do Trybunału Konstytucyjnego po upływie dwóch miesięcy od daty doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia przesądzającego o ostatecznym charakterze decyzji Komisji Dyscyplinarnej dla Studentów Politechniki W. z 3 czerwca 1997 r. Rozstrzygnięciem tym było orzeczenie Odwoławczej Komisji Dyscyplinarnej dla Studentów Politechniki W. z 12 listopada 1997 r., od którego nie przysługiwał skarżącemu już żaden inny środek obrony swoich praw. W szczególności ostatecznego charakteru orzeczenia dyscyplinarnego nie mogło wzruszyć samodzielne złożenie do Komisji Dyscyplinarnej dla Studentów d/s Rewizji Nadzwyczajnych przy Radzie Głównej Szkolnictwa Wyższego rewizji nadzwyczajnej, skoro, co podkreśla w skardze konstytucyjnej sam skarżący, na gruncie obowiązujących przepisów rewizja taka mu nie przysługiwała.

W zakresie zarzutu pozbawienia skarżącego przez art. 172 ust. 1 ustawy z 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym prawa do samodzielnego złożenia rewizji nadzwyczajnej i naruszenia przez to przysługujących mu praw konstytucyjnych, Trybunał Konstytucyjny uznał go za oczywiście bezzasadny. Skarżący nie wskazał bowiem na takie okoliczności, które mogłyby nasuwać wątpliwości co do zgodności zakwestionowanego przepisu z konstytucją, a które równocześnie mogą być przedmiotem skargi konstytucyjnej. Odwołanie się do naruszenia przez określoną regulację zasady równości musi być poprzedzone wskazaniem, w zakresie jakiego konstytucyjnie chronionego prawa lub wolności przysługującego skarżącemu równość ta powinna być zachowana. Skarżący wspominając o prawie do złożenia rewizji nadzwyczajnej od orzeczenia dyscyplinarnego nie wskazał żadnej podstawy, z której należałoby domniemywać, iż prawo to ma charakter konstytucyjny. Na marginesie należy nadto stwierdzić, iż sam zarzut naruszenia zasady równości nie został dostatecznie uzasadniony, skoro oparty jest na porównaniu dwóch zupełnie odmiennych kategorii podmiotów - studentów i nauczycieli akademickich, których powiązanie ze szkołą wyższą wynika z równie odmiennych podstaw prawnych.

Zarzut naruszenia przez art. 172 ust. 1 ustawy o szkolnictwie wyższym prawa do sprawiedliwego i rzetelnego procesu dyscyplinarnego wymagał uzasadnienia, dlaczego zdaniem skarżącego, prawo do złożenia rewizji nadzwyczajnej jest koniecznym warunkiem takiego procesu. Skarżący uzasadnienia takiego nie przedstawił.

W tym stanie rzeczy należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej jako oczywiście bezzasadnej.