Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE
z dnia 30 czerwca 1998 r.
Sygn. Ts 83/98


Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marian Zdyb

na posiedzeniu niejawnym po wstępnym rozpoznaniu skargi konstytucyjnej Jadwigi i Tadeusza M., na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 1 oraz art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643)

p o s t a n o w i ł:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Jadwigi i Tadeusza M. sporządzonej 5 czerwca 1998 r., zarzucono naruszenie przez ustawę z dnia 4 września 1997 r. o przekształceniu prawa wieczystego użytkowania, przysługującego osobom fizycznym w prawo własności (Dz.U. Nr 123, poz. 781) art. 2 oraz art. 82 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Trybunał Konstytucyjny rozpatrując wniesioną skargę zważył co następuje.

W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) warunkiem rozpoznania przez Trybunał skargi konstytucyjnej jest wydanie na podstawie zaskarżonego aktu normatywnego wyroku, decyzji lub innego rozstrzygnięcia, w którym orzeczono ostatecznie o konstytucyjnych prawach, wolnościach lub obowiązkach skarżącego. Nie dochowanie tego warunku powoduje, iż rozpoznanie przez Trybunał Konstytucyjny skargi konstytucyjnej staje się niedopuszczalne. W rozpoznawanej skardze bezspornym jest, iż w oparciu o przepisy zaskarżonej ustawy nie wydano żadnej decyzji administracyjnej i nie zapadło żadne orzeczenie w sprawie skarżących. Skierowanie do skarżących pisma Biura Listów i Opinii Obywatelskich Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej, Departamentu Legislacyjno-Prawnego Ministerstwa Sprawiedliwości oraz Biura Rzecznika Praw Obywatelskich nie odnoszą się bezpośrednio do skarżących, nie określają też w sposób władczy sytuacji prawnej skarżących. Pisma te nie noszą więc żadnych znamion “ostatecznego orzeczenia” o konstytucyjnych prawach lub wolnościach skarżących w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Ponadto skarżący zdają się nie wiedzieć, iż zgodnie z treścią art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym warunkiem rozpoznania przez Trybunał skargi konstytucyjnej jest dokładne określenie w skardze ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach, albo obowiązkach skarżącego określonych w konstytucji. Natomiast, jak wynika z treści złożonej skargi nie spełnia ona powyższego wymogu, ponieważ nie wskazuje przepisu, któremu skarżący zarzucają niezgodność z powołanymi w skardze art. 2 i 82 Konstytucji RP. Wręcz przeciwnie, ze skargi wynika, iż rzeczywistym przedmiotem zaskarżenia jest brak w ustawie z 4 września 1997 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego, przysługującego osobom fizycznym w prawo własności regulacji uprawniającej osoby, które nabyły na własność, przed dniem ogłoszenia niniejszej ustawy, grunty pozostające w ich dotychczasowym użytkowaniu wieczystym, do uchylenia się od skutków prawnych zawartych umów sprzedaży działek lub otrzymania zwrotu zapłaconych w wykonaniu tych umów kwot.
W tym stanie rzeczy na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 1 oraz art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym należy odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.