Ts 98/98
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
81
POSTANOWIENIE
z dnia 6 października 1998 r.
Sygn. Ts 98/98
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Krzysztof Kolasiński
na posiedzeniu niejawnym po wstępnym rozpoznaniu skargi konstytucyjnej Magdaleny Ł. oraz Ryszarda S., w sprawie zgodności:
art. 10 ust. 3 i 4 oraz art. 144 ust. 3 ustawy z dnia 22 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. Nr 98, poz. 602 ze zm.) art. 30 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym (tekst jednolity z 1996 r. Dz.U. Nr 13, poz. 74),
Uchwały Rady Miasta Krakowa z dnia 28 stycznia 1993 r. nr LXX/468/93 w sprawie zasad polityki transportowej dla Krakowa,
Uchwały Rady Miasta Krakowa z dnia 20 maja 1994 r. nr CXIII/748/94 w sprawie polityki rozwoju przestrzennego i ochrony środowiska wraz z politykami sektorowymi,
Uchwały Zarządu Miasta nr 186/98 z dnia 2 marca 1998 r. w sprawie organizacji ruchu w śródmieściu Krakowa
z art. 5, 21, 31, 32 i 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Magdaleny Ł. i Ryszarda S. wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 9 lipca 1998 r. zarzucono, iż art. 10 ust. 3 i 4 oraz art. 144 ust. 3 ustawy z dnia 22 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. Nr 98, poz. 602 ze zm.), jak również art. 30 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym (Dz.U. Nr 13, poz. 74) są niezgodne z art. 5, 21, 31, 32 i 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zarzut naruszenia wskazanych przepisów konstytucji postawiono również uchwale Rady Miasta Krakowa z 28 stycznia 1993 r. nr LXX/468/93 w sprawie zasad polityki transportowej dla Krakowa, uchwale Rady Miasta Krakowa z 20 maja 1994 r. nr CXIII/748/94 w sprawie polityki rozwoju przestrzennego i ochrony środowiska wraz z politykami sektorowymi oraz uchwale Zarządu Miasta z 2 marca 1998 r. nr 186/98 w sprawie organizacji ruchu w śródmieściu Krakowa. W petitum skargi wskazano, że Zarząd Miasta Krakowa Uchwałą nr 429/98 z 27 kwietnia 1998 r. oddalił żądanie skarżących w przedmiocie zmiany Uchwały Nr 186/98 Zarządu Miasta Krakowa z 2 marca 1998 r. w sprawie organizacji ruchu w śródmieściu Krakowa.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 31 sierpnia 1998 r. pełnomocnik skarżących został wezwany do usunięcia braków skargi konstytucyjnej, w szczególności poprzez dokładne wskazanie sposobu, w jaki zaskarżone przepisy naruszają konstytucyjne prawa i wolności przysługujące skarżącym, wynikające z art. 5, 21, 31, 32 i 64 Konstytucji RP. W piśmie procesowym z 14 września 1998 r. pełnomocnik skarżących podniósł, iż art. 10 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 22 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym oraz art. 30 ust. 2 pkt 6 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym, ze względu na niesprecyzowane sformułowanie, dopuszczają dowolną ich interpretację, co umożliwia organom gminy naruszanie praw konstytucyjnych skarżących.
Z ustaleń Trybunału Konstytucyjnego wynika, że skarżący skorzystali z przysługującego im prawa określonego w art. 101 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym i złożyli 10 czerwca 1998 r. skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego na Uchwałę Zarządu Miasta Krakowa Nr 429/98 z 27 kwietnia 1998 r., która nie została do chwili obecnej rozpoznana.
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej skarga konstytucyjna może być wniesiona do Trybunału Konstytucyjnego, jeżeli na podstawie zakwestionowanego aktu normatywnego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o prawach lub wonnościach konstytucyjnych skarżącego. Ów ostateczny charakter orzeczenie władzy publicznej nabywa wówczas, gdy skarżącemu nie przysługuje już środek odwoławczy od tego orzeczenia, ani też nie toczy się żadne postępowanie, w ramach którego orzeczenie to może zostać zmienione lub uchylone. Z treści art. 46 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643), konkretyzującego wymóg zawarty w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP wnioskujemy, że skarżący przed wniesieniem skargi powinien wykorzystać przysługujące mu środki proceduralne w celu doprowadzenia do rozstrzygnięcia sprawy prawomocnym wyrokiem (por. postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z: 5 grudnia 1997 r., sygn. Ts 1/97, OTK ZU Nr 2/1998, poz. 17 oraz sygn. Ts 14/97, OTK ZU Nr 1/1998, poz. 9; 21 stycznia 1998 r., sygn. Ts 27/97, OTK ZU Nr 2/1998, poz. 19).
Jak wynika z ustaleń poczynionych przez Trybunał Konstytucyjny, złożona przez skarżących skarga do NSA nie została dotychczas rozpoznana, tym samym nie doszło jeszcze do wydania prawomocnego rozstrzygnięcia w sprawie będącej przedmiotem niniejszej skargi konstytucyjnej. W tym stanie rzeczy, ze względu na niespełnienie przesłanek zawartych w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP i art. 46 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, skarga ta jako przedwczesna nie może zostać rozpatrzona przez Trybunał, w związku z czym należało odmówić jej nadania dalszego biegu.
POSTANOWIENIE
z dnia 6 października 1998 r.
Sygn. Ts 98/98
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Krzysztof Kolasiński
na posiedzeniu niejawnym po wstępnym rozpoznaniu skargi konstytucyjnej Magdaleny Ł. oraz Ryszarda S., w sprawie zgodności:
art. 10 ust. 3 i 4 oraz art. 144 ust. 3 ustawy z dnia 22 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. Nr 98, poz. 602 ze zm.) art. 30 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym (tekst jednolity z 1996 r. Dz.U. Nr 13, poz. 74),
Uchwały Rady Miasta Krakowa z dnia 28 stycznia 1993 r. nr LXX/468/93 w sprawie zasad polityki transportowej dla Krakowa,
Uchwały Rady Miasta Krakowa z dnia 20 maja 1994 r. nr CXIII/748/94 w sprawie polityki rozwoju przestrzennego i ochrony środowiska wraz z politykami sektorowymi,
Uchwały Zarządu Miasta nr 186/98 z dnia 2 marca 1998 r. w sprawie organizacji ruchu w śródmieściu Krakowa
z art. 5, 21, 31, 32 i 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Magdaleny Ł. i Ryszarda S. wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 9 lipca 1998 r. zarzucono, iż art. 10 ust. 3 i 4 oraz art. 144 ust. 3 ustawy z dnia 22 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. Nr 98, poz. 602 ze zm.), jak również art. 30 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym (Dz.U. Nr 13, poz. 74) są niezgodne z art. 5, 21, 31, 32 i 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zarzut naruszenia wskazanych przepisów konstytucji postawiono również uchwale Rady Miasta Krakowa z 28 stycznia 1993 r. nr LXX/468/93 w sprawie zasad polityki transportowej dla Krakowa, uchwale Rady Miasta Krakowa z 20 maja 1994 r. nr CXIII/748/94 w sprawie polityki rozwoju przestrzennego i ochrony środowiska wraz z politykami sektorowymi oraz uchwale Zarządu Miasta z 2 marca 1998 r. nr 186/98 w sprawie organizacji ruchu w śródmieściu Krakowa. W petitum skargi wskazano, że Zarząd Miasta Krakowa Uchwałą nr 429/98 z 27 kwietnia 1998 r. oddalił żądanie skarżących w przedmiocie zmiany Uchwały Nr 186/98 Zarządu Miasta Krakowa z 2 marca 1998 r. w sprawie organizacji ruchu w śródmieściu Krakowa.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 31 sierpnia 1998 r. pełnomocnik skarżących został wezwany do usunięcia braków skargi konstytucyjnej, w szczególności poprzez dokładne wskazanie sposobu, w jaki zaskarżone przepisy naruszają konstytucyjne prawa i wolności przysługujące skarżącym, wynikające z art. 5, 21, 31, 32 i 64 Konstytucji RP. W piśmie procesowym z 14 września 1998 r. pełnomocnik skarżących podniósł, iż art. 10 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 22 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym oraz art. 30 ust. 2 pkt 6 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym, ze względu na niesprecyzowane sformułowanie, dopuszczają dowolną ich interpretację, co umożliwia organom gminy naruszanie praw konstytucyjnych skarżących.
Z ustaleń Trybunału Konstytucyjnego wynika, że skarżący skorzystali z przysługującego im prawa określonego w art. 101 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym i złożyli 10 czerwca 1998 r. skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego na Uchwałę Zarządu Miasta Krakowa Nr 429/98 z 27 kwietnia 1998 r., która nie została do chwili obecnej rozpoznana.
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej skarga konstytucyjna może być wniesiona do Trybunału Konstytucyjnego, jeżeli na podstawie zakwestionowanego aktu normatywnego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o prawach lub wonnościach konstytucyjnych skarżącego. Ów ostateczny charakter orzeczenie władzy publicznej nabywa wówczas, gdy skarżącemu nie przysługuje już środek odwoławczy od tego orzeczenia, ani też nie toczy się żadne postępowanie, w ramach którego orzeczenie to może zostać zmienione lub uchylone. Z treści art. 46 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643), konkretyzującego wymóg zawarty w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP wnioskujemy, że skarżący przed wniesieniem skargi powinien wykorzystać przysługujące mu środki proceduralne w celu doprowadzenia do rozstrzygnięcia sprawy prawomocnym wyrokiem (por. postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z: 5 grudnia 1997 r., sygn. Ts 1/97, OTK ZU Nr 2/1998, poz. 17 oraz sygn. Ts 14/97, OTK ZU Nr 1/1998, poz. 9; 21 stycznia 1998 r., sygn. Ts 27/97, OTK ZU Nr 2/1998, poz. 19).
Jak wynika z ustaleń poczynionych przez Trybunał Konstytucyjny, złożona przez skarżących skarga do NSA nie została dotychczas rozpoznana, tym samym nie doszło jeszcze do wydania prawomocnego rozstrzygnięcia w sprawie będącej przedmiotem niniejszej skargi konstytucyjnej. W tym stanie rzeczy, ze względu na niespełnienie przesłanek zawartych w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP i art. 46 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, skarga ta jako przedwczesna nie może zostać rozpatrzona przez Trybunał, w związku z czym należało odmówić jej nadania dalszego biegu.