Ts 113/98
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Pełny tekst orzeczenia
76
POSTANOWIENIE
z dnia 25 sierpnia 1998 r.
Sygn. Ts 113/98
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Ferdynand Rymarz
na posiedzeniu niejawnym po wstępnym rozpoznaniu skargi konstytucyjnej Emiliana K., na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643)
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Emiliana K. złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 20 sierpnia 1998 r., zarzucono naruszenie przez wyrok Sądu Rejonowego P. z 19 października 1997 r. oraz “wyrok Sądu Wojewódzkiego w P. oddalający apelację pozwanego” (jak wynika z akt sprawy pełnomocnik skarżącego błędnie określił w ten sposób postanowienie Sądu Wojewódzkiego w P. z 15 kwietnia 1998 r., odrzucające kasację skarżącego) art. 45 i art. 83 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Pełnomocnik skarżącego wniósł o stwierdzenie, iż orzeczenia te naruszyły powołane w skardze przepisy Konstytucji RP oraz o wstrzymanie wykonalności zaskarżonych wyroków.
Pełnomocnik skarżącego wskazał, iż wyrokiem Sądu Rejonowego w P. z 19 października 1997 r. zakazano skarżącemu oddziaływania na sąsiednią działkę i zmiany stosunków wodnych w sposób tam opisany oraz nakazano przywrócenie naturalnego spływu wody i usunięcie przeszkód spływ uniemożliwiających. Wyrok ten pełnomocnik skarżącego uczynił przedmiotem zaskarżenia w złożonej skardze konstytucyjnej.
Rozpoznając niniejszą skargę konstytucyjną Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przedmiotem skargi konstytucyjnej jest niezgodność ustawy lub innego aktu normatywnego z konstytucją. Oznacza to, iż brak sformułowania w skardze konstytucyjnej zarzutu niekonstytucyjności konkretnego przepisu prawnego czyni skargę oczywiście bezzasadną, co skutkuje zgodnie z treścią art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym odmową nadania dalszego biegu takiej skardze.
W niniejszej skardze konstytucyjnej nie sformułowano zarzutu niezgodności przepisu prawnego z konstytucją, skutkiem czego nie jest możliwe merytoryczne rozpoznanie skargi i należy odmówić nadania jej dalszego biegu, co obejmuje również zawarty w skardze dodatkowy wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonych wyroków.
POSTANOWIENIE
z dnia 25 sierpnia 1998 r.
Sygn. Ts 113/98
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Ferdynand Rymarz
na posiedzeniu niejawnym po wstępnym rozpoznaniu skargi konstytucyjnej Emiliana K., na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643)
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Emiliana K. złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 20 sierpnia 1998 r., zarzucono naruszenie przez wyrok Sądu Rejonowego P. z 19 października 1997 r. oraz “wyrok Sądu Wojewódzkiego w P. oddalający apelację pozwanego” (jak wynika z akt sprawy pełnomocnik skarżącego błędnie określił w ten sposób postanowienie Sądu Wojewódzkiego w P. z 15 kwietnia 1998 r., odrzucające kasację skarżącego) art. 45 i art. 83 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Pełnomocnik skarżącego wniósł o stwierdzenie, iż orzeczenia te naruszyły powołane w skardze przepisy Konstytucji RP oraz o wstrzymanie wykonalności zaskarżonych wyroków.
Pełnomocnik skarżącego wskazał, iż wyrokiem Sądu Rejonowego w P. z 19 października 1997 r. zakazano skarżącemu oddziaływania na sąsiednią działkę i zmiany stosunków wodnych w sposób tam opisany oraz nakazano przywrócenie naturalnego spływu wody i usunięcie przeszkód spływ uniemożliwiających. Wyrok ten pełnomocnik skarżącego uczynił przedmiotem zaskarżenia w złożonej skardze konstytucyjnej.
Rozpoznając niniejszą skargę konstytucyjną Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przedmiotem skargi konstytucyjnej jest niezgodność ustawy lub innego aktu normatywnego z konstytucją. Oznacza to, iż brak sformułowania w skardze konstytucyjnej zarzutu niekonstytucyjności konkretnego przepisu prawnego czyni skargę oczywiście bezzasadną, co skutkuje zgodnie z treścią art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym odmową nadania dalszego biegu takiej skardze.
W niniejszej skardze konstytucyjnej nie sformułowano zarzutu niezgodności przepisu prawnego z konstytucją, skutkiem czego nie jest możliwe merytoryczne rozpoznanie skargi i należy odmówić nadania jej dalszego biegu, co obejmuje również zawarty w skardze dodatkowy wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonych wyroków.