Pełny tekst orzeczenia

43


POSTANOWIENIE


z dnia 13 października 1998 r.


Sygn. Ts 117/98





Trybunał Konstytucyjny w składzie:


Wiesław Johann


na posiedzeniu niejawnym po wstępnym rozpoznaniu skargi konstytucyjnej Bogusława B., w sprawie:
zgodności rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 2 września 1991 r. w sprawie postępowania dotyczącego pozbawienia prawa wykonywania zawodu lekarza z powodu niezdolności do jego wykonywania (Dz.U. Nr 83, poz. 379) z art. 24, art. 32 ust. 1 i 2, art. 45, art. 47, art. 65 ust. 1 w związku z art. 1, 2 i 5 Konstytucji RP,



p o s t a n a w i a:


odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.



Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Bogusława B., sporządzonej 18 sierpnia 1998 r. zarzucono, iż rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 2 września 1991 r. w sprawie postępowania dotyczącego pozbawienia prawa wykonywania zawodu lekarza z powodu niezdolności do jego wykonywania (Dz.U. Nr 83, poz. 379) jest niezgodne z art. 24, art. 32 ust. 1 i 2, art. 45, art. 47, art. 65 ust. 1 w związku z art. 1, 2 i 5 Konstytucji RP.
Zdaniem skarżącego zakwestionowane rozporządzenie narusza jego prawa z uwagi na to, iż nie reguluje w sposób dostateczny kwestii zawieszenia prawa do wykonywania zawodu oraz procedury z tym związanej.
Skarżący wskazał, iż stosując zakwestionowane rozporządzenie Okręgowa Rada Lekarska w L. uchwałą z 29 grudnia 1993 r. zawiesiła prawo skarżącego do wykonywania zawodu lekarza. Decyzję tę podtrzymało w mocy Prezydium Naczelnej Rady Lekarskiej uchwałą z 19 października 1994 r. Zdaniem skarżącego, ostatecznym rozstrzygnięciem w jego sprawie jest natomiast pismo Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego z 23 czerwca 1998 r. odmawiające złożenia rewizji nadzwyczajnej od postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 12 września 1997 r. odrzucającego skargę na bezczynność Okręgowej Rady Lekarskiej w L., która nie ustosunkowała się do wniosków skarżącego o zweryfikowanie swojej uchwały w sprawie zawieszenia prawa do wykonywania zawodu lekarza.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wydanie na podstawie zakwestionowanego aktu normatywnego orzeczenia ostatecznie rozstrzygającego o prawach lub wolnościach konstytucyjnych skarżącego. Nadto zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o TK niezbędne jest dochowanie dwumiesięcznego terminu do złożenia skargi konstytucyjnej liczonego od dnia, w którym skarżącemu doręczono wyrok, decyzję lub inne rozstrzygnięcie przesądzające o ostatecznym charakterze orzeczenia o tych prawach lub wolnościach.
Jak wynika z wyraźnego oświadczenia pełnomocnika skarżącego, za ostateczne rozstrzygnięcie w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP traktuje on wspomniane wcześniej pismo Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego z 23 czerwca 1998 r. odmawiające złożenia rewizji nadzwyczajnej od postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 12 września 1997 roku.
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego pismo to nie spełnia wszakże kryteriów “ostatecznego orzeczenia” w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP. Nie zawiera ono bowiem żadnego rozstrzygnięcia o prawach lub wolnościach konstytucyjnych skarżącego, to znaczy nie określa jego sytuacji prawnej. W piśmie tym poinformowano natomiast skarżącego, iż Prezes NSA nie znalazł podstaw do złożenia w jego sprawie rewizji nadzwyczajnej z uwagi na upływ terminu, w jakim rewizja ta może być złożona.
Nie został także spełniony drugi warunek wynikający z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, w szczególności zaś podstawy wydania pisma Prezesa NSA nie stanowiły zakwestionowane przez skarżącego w skardze konstytucyjnej przepisy rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 2 września 1991 r. w sprawie postępowania dotyczącego pozbawienia prawa wykonywania zawodu lekarza z powodu niezdolności do jego wykonywania (Dz.U. Nr 83, poz. 379). Wyraźnie wskazano w nim natomiast na art. 10 ustawy z dnia 1 marca 1996 r. o zmianie Kodeksu postępowania cywilnego oraz zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 43, poz. 189 ze zm.) jako podstawę odmowy złożenia rewizji nadzwyczajnej.
W tym stanie rzeczy, z uwagi na niespełnienie przesłanek określonych w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, skarga konstytucyjna nie mogła zostać merytorycznie rozpoznana i należało odmówić nadania jej dalszego biegu.