Ts 135/98
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
28
POSTANOWIENIE
z dnia 3 listopada 1998 r.
Sygn. Ts 135/98
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Krzysztof Kolasiński
na posiedzeniu niejawnym po wstępnym rozpoznaniu skargi konstytucyjnej Władysławy W. w sprawie zgodności:
ustawy z dnia 15 lipca 1987 r. o Rzeczniku Praw Obywatelskich (tekst jednolity z 1991 r. Dz.U. Nr 109, poz. 471) z art. 80 i art. 208 Konstytucji RP,
art. 7 ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o zmianie ustawy o zasiłkach rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz o zmianie innych ustaw (Dz.U. Nr 93, poz. 569) z art. 32 i art. 33 Konstytucji RP,
3) art. 327 § 2 kodeksu postępowania cywilnego z art. 78 i art. 79 Konstytucji RP
oraz
4) art. 28 ust. 3 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (tekst jednolity z 7 listopada 1997 r. Dz.U. z 1998 r. Nr 7, poz. 25) z art. 2 i art. 31 Konstytucji RP
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Władysławy W. z 2 września 1998 r. zarzucono niezgodność ustawy z 15 lipca 1987 r. o Rzeczniku Praw Obywatelskich z art. 208 konstytucji poprzez pozbawienie Rzecznika możliwości wnoszenia rewizji nadzwyczajnej do Sądu Najwyższego. Ponadto skarżąca zarzuciła naruszenie art. 32 i art. 33 konstytucji przez art. 7 ustawy z 27 czerwca 1997 r. o zmianie ustawy o zasiłkach rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz o zmianie innych ustaw poprzez pozbawienie jej prawa do dodatku pielęgnacyjnego, co prowadzi do zróżnicowania prawa skarżącej do zabezpieczenia społecznego względem innych grup zawodowych. Zdaniem skarżącej, art. 7 powołanej wyżej ustawy w związku z art. 28 ust. 3 ustawy z 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników narusza art. 2 i art. 31 konstytucji, gdyż pozbawienie jej prawa do dodatku pielęgnacyjnego godzi tym samym w zasadę ochrony praw słusznie nabytych.
Decyzją z 1 października 1997 r. Regionalny Oddział Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego w K. odmówił dalszego wypłacania dodatku pielęgnacyjnego pani Władysławie W. Zdaniem organu rentowego w myśl art. 7 ustawy z 27 czerwca 1997 r. o zmianie ustawy o zasiłkach rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz zmianie innych ustaw w związku z art. 28 ust. 3 ustawy z 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników zawiesza się wypłatę dodatku pielęgnacyjnego, jeżeli osoba, której do tej pory zasiłek przysługiwał prowadzi nadal działalność rolniczą i z tego tytułu ma zawieszoną emeryturę lub rentę. Od powyższej decyzji skarżąca złożyła odwołanie do Sądu Wojewódzkiego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w K., który wyrokiem z 5 marca 1997 r. odwołanie oddalił. Skarżąca w przepisanym terminie nie wystąpiła z wnioskiem o sporządzenie uzasadnienia, natomiast po upływie terminu złożyła wniosek do Sądu Wojewódzkiego w K. o przywrócenie terminu do powyższej czynności, oraz o sporządzenie uzasadnienia wyroku. Wniosek powyższy został przez Sąd Wojewódzki odrzucony postanowieniem z 20 kwietnia 1998 roku.
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP skarga konstytucyjna może być wniesiona do Trybunału Konstytucyjnego, jeżeli na podstawie zakwestionowanego w skardze aktu normatywnego sąd lub organ administracji publicznej ostatecznie orzekł o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach konstytucyjnych. Orzeczenie takie ma charakter ostateczny, gdy skarżącemu nie przysługuje już środek odwoławczy od tego orzeczenia ani też nie toczy się żadne postępowanie, w ramach którego orzeczenie może zostać zmienione lub uchylone. W myśl art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym skarga może być wniesiona po wyczerpaniu toku instancyjnego. Zgodnie z wcześniejszym stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego wyrażonym w postanowieniu z 21 stycznia 1998 r. (sygn. Ts 27/97, OTK ZU Nr 2/1997, poz. 19, s. 119) należy stwierdzić, że obowiązek “wyczerpania toku instancyjnego” wyklucza wniesienie skargi konstytucyjnej, gdy orzeczenie stało się prawomocne dlatego, że zainteresowany nie wykorzystał możliwości wyczerpania całego dostępnego toku instancji. W przedmiotowej sprawie skarżąca nie złożyła w przewidzianym terminie wniosku o sporządzenie uzasadnienia oraz apelacji od wyroku. W związku z powyższym należy stwierdzić, że nie został spełniony warunek formalny do złożenia skargi konstytucyjnej. Należy też stwierdzić, że Trybunał Konstytucyjny nie jest uprawniony do oceny zasadności postanowienia Sądu Wojewódzkiego odrzucającego wniosek o przywrócenie terminu.
W tym stanie rzeczy, z uwagi na niewyczerpanie jednego z warunków merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej należało odmówić nadania jej dalszego biegu.
POSTANOWIENIE
z dnia 3 listopada 1998 r.
Sygn. Ts 135/98
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Krzysztof Kolasiński
na posiedzeniu niejawnym po wstępnym rozpoznaniu skargi konstytucyjnej Władysławy W. w sprawie zgodności:
ustawy z dnia 15 lipca 1987 r. o Rzeczniku Praw Obywatelskich (tekst jednolity z 1991 r. Dz.U. Nr 109, poz. 471) z art. 80 i art. 208 Konstytucji RP,
art. 7 ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o zmianie ustawy o zasiłkach rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz o zmianie innych ustaw (Dz.U. Nr 93, poz. 569) z art. 32 i art. 33 Konstytucji RP,
3) art. 327 § 2 kodeksu postępowania cywilnego z art. 78 i art. 79 Konstytucji RP
oraz
4) art. 28 ust. 3 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (tekst jednolity z 7 listopada 1997 r. Dz.U. z 1998 r. Nr 7, poz. 25) z art. 2 i art. 31 Konstytucji RP
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Władysławy W. z 2 września 1998 r. zarzucono niezgodność ustawy z 15 lipca 1987 r. o Rzeczniku Praw Obywatelskich z art. 208 konstytucji poprzez pozbawienie Rzecznika możliwości wnoszenia rewizji nadzwyczajnej do Sądu Najwyższego. Ponadto skarżąca zarzuciła naruszenie art. 32 i art. 33 konstytucji przez art. 7 ustawy z 27 czerwca 1997 r. o zmianie ustawy o zasiłkach rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz o zmianie innych ustaw poprzez pozbawienie jej prawa do dodatku pielęgnacyjnego, co prowadzi do zróżnicowania prawa skarżącej do zabezpieczenia społecznego względem innych grup zawodowych. Zdaniem skarżącej, art. 7 powołanej wyżej ustawy w związku z art. 28 ust. 3 ustawy z 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników narusza art. 2 i art. 31 konstytucji, gdyż pozbawienie jej prawa do dodatku pielęgnacyjnego godzi tym samym w zasadę ochrony praw słusznie nabytych.
Decyzją z 1 października 1997 r. Regionalny Oddział Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego w K. odmówił dalszego wypłacania dodatku pielęgnacyjnego pani Władysławie W. Zdaniem organu rentowego w myśl art. 7 ustawy z 27 czerwca 1997 r. o zmianie ustawy o zasiłkach rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz zmianie innych ustaw w związku z art. 28 ust. 3 ustawy z 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników zawiesza się wypłatę dodatku pielęgnacyjnego, jeżeli osoba, której do tej pory zasiłek przysługiwał prowadzi nadal działalność rolniczą i z tego tytułu ma zawieszoną emeryturę lub rentę. Od powyższej decyzji skarżąca złożyła odwołanie do Sądu Wojewódzkiego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w K., który wyrokiem z 5 marca 1997 r. odwołanie oddalił. Skarżąca w przepisanym terminie nie wystąpiła z wnioskiem o sporządzenie uzasadnienia, natomiast po upływie terminu złożyła wniosek do Sądu Wojewódzkiego w K. o przywrócenie terminu do powyższej czynności, oraz o sporządzenie uzasadnienia wyroku. Wniosek powyższy został przez Sąd Wojewódzki odrzucony postanowieniem z 20 kwietnia 1998 roku.
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP skarga konstytucyjna może być wniesiona do Trybunału Konstytucyjnego, jeżeli na podstawie zakwestionowanego w skardze aktu normatywnego sąd lub organ administracji publicznej ostatecznie orzekł o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach konstytucyjnych. Orzeczenie takie ma charakter ostateczny, gdy skarżącemu nie przysługuje już środek odwoławczy od tego orzeczenia ani też nie toczy się żadne postępowanie, w ramach którego orzeczenie może zostać zmienione lub uchylone. W myśl art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym skarga może być wniesiona po wyczerpaniu toku instancyjnego. Zgodnie z wcześniejszym stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego wyrażonym w postanowieniu z 21 stycznia 1998 r. (sygn. Ts 27/97, OTK ZU Nr 2/1997, poz. 19, s. 119) należy stwierdzić, że obowiązek “wyczerpania toku instancyjnego” wyklucza wniesienie skargi konstytucyjnej, gdy orzeczenie stało się prawomocne dlatego, że zainteresowany nie wykorzystał możliwości wyczerpania całego dostępnego toku instancji. W przedmiotowej sprawie skarżąca nie złożyła w przewidzianym terminie wniosku o sporządzenie uzasadnienia oraz apelacji od wyroku. W związku z powyższym należy stwierdzić, że nie został spełniony warunek formalny do złożenia skargi konstytucyjnej. Należy też stwierdzić, że Trybunał Konstytucyjny nie jest uprawniony do oceny zasadności postanowienia Sądu Wojewódzkiego odrzucającego wniosek o przywrócenie terminu.
W tym stanie rzeczy, z uwagi na niewyczerpanie jednego z warunków merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej należało odmówić nadania jej dalszego biegu.