Ts 9/99
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:1 Ds 357/98 Dsn 194/98/Wr
Pełny tekst orzeczenia
107
POSTANOWIENIE*
z dnia 17 marca 1999 r.
Sygn. Ts 9/99
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Teresa Dębowska-Romanowska
na posiedzeniu niejawnym po wstępnym rozpoznaniu skargi konstytucyjnej Adama U., w sprawie:
zgodności art. 413 § 2 ustawy z dnia 19 kwietnia 1969 r. Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 13, poz. 96 ze zmian.) oraz art. 9 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Przepisy wprowadzające Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 89, poz. 556 ze zm.) z art. 2, art. 45 ust. 1 oraz z art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Adama U., sporządzonej 25 stycznia 1999 r. zarzucono, iż art. 413 § 2 ustawy z dnia 19 kwietnia 1969 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 13, poz. 96 ze zm.) oraz art. 9 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Przepisy wprowadzające Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 89, poz. 556 ze zm.) są niezgodne z art. 2, art. 45 ust. 1 oraz z art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Zdaniem skarżącego zakwestionowane przepisy pozbawiają skarżącego konstytucyjnego prawa do bezstronnego sądu w odniesieniu do działań prokuratorskich oraz zamykają skarżącemu drogę sądowej kontroli nad merytorycznymi decyzjami prokuratora zapadłymi w karnym postępowaniu przygotowawczym.
Skarżący wskazał, iż stosując powyższe przepisy Prokurator Prokuratury Wojewódzkiej w W. postanowieniami z 20 sierpnia 1998 r. (sygn. akt Dsn 194/98/Wr II, 1 Dsn 193/98/Wr II) nie uwzględnił zażaleń skarżącego na postanowienia Prokuratora Prokuratury Rejonowej W.-S. z 20 czerwca 1998 r. (sygn. akt 1 Ds 357/98 oraz 1 Ds 1254/98) o umorzeniu prowadzonych przez tą prokuraturę dochodzeń.
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje.
Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest jej złożenie w terminie dwóch miesięcy od doręczenia skarżącemu tego rozstrzygnięcia, które przesądziło o ostatecznym charakterze orzeczenia o przysługujących mu prawach lub wolnościach konstytucyjnych.
Jak wynika z uzasadnienia skargi konstytucyjnej za orzeczenie takie skarżący traktuje postanowienia Prokuratora Prokuratury Wojewódzkiej w W., odmawiające uwzględnienia zażaleń na decyzje o umorzeniu wspomnianych w tej skardze dochodzeń prowadzonych przez Prokuraturę Rejonową W.-S. skarżący oświadczył, iż postanowienia te zostały mu doręczone 26 września 1998 r.
Jak podkreśla to sam skarżący, postanowienia Prokuratura Prokuratury Wojewódzkiej miały charakter ostateczny i w toku instancji nie przysługiwał już na nie żaden środek zażalenia. W tej sytuacji dzień ich doręczenia był równocześnie dniem, od którego rozpoczął bieg dwumiesięczny termin do złożenia skargi konstytucyjnej. 20 listopada 1998 r. uległ on co prawda zawieszeniu na czas rozpatrywania przez Sąd Rejonowy dla W.-S. wniosku o ustanowienie adwokata lub radcy prawnego z urzędu, tym niemniej zawieszenie to ustało z dniem doręczenia skarżącemu orzeczenia o ustanowieniu dla niego adwokata z urzędu celem sporządzenia skargi konstytucyjnej, tj. w dniu 30 grudnia 1998 r. Po tej dacie termin do złożenia skargi konstytucyjnej biegł w dalszym ciągu, by ostatecznie upłynąć w dniu 5 stycznia 1999 r.
Ponieważ skarga konstytucyjna została w Trybunale Konstytucyjnym złożona dopiero 28 stycznia 1999 r., doszło w tej sytuacji do przekroczenia dwumiesięcznego terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
Trybunał Konstytucyjny jednocześnie stwierdza, iż dla kwestii upływu terminu do złożenia skargi konstytucyjnej nie miał znaczenia fakt, iż skarżący pismem z 28 września 1998 r. wystąpił do Prokuratora Generalnego o uchylenie postanowień Prokuratury Wojewódzkiej w W. Stanowiące odpowiedź na ten wniosek pismo Prokuratury Apelacyjnej w W. z 27 października 1998 r. nie ma bowiem charakteru rozstrzygnięcia, o którym mówi art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, a którego doręczenie skarżącemu decyduje o początku biegu terminu do złożenia skargi konstytucyjnej. Pismo to, nie mając charakteru rozstrzygnięcia wydanego w ramach toku instancji na skutek złożonego przez skarżącego zaskarżenia, nie mogło równocześnie mieć wpływu na uzyskanie przez wskazane w skardze konstytucyjnej postanowienia Prokuratura Prokuratury Wojewódzkiej przymiotu ostatecznego orzeczenia w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP.
W tym stanie rzeczy, z uwagi na przekroczenie terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
POSTANOWIENIE*
z dnia 17 marca 1999 r.
Sygn. Ts 9/99
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Teresa Dębowska-Romanowska
na posiedzeniu niejawnym po wstępnym rozpoznaniu skargi konstytucyjnej Adama U., w sprawie:
zgodności art. 413 § 2 ustawy z dnia 19 kwietnia 1969 r. Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 13, poz. 96 ze zmian.) oraz art. 9 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Przepisy wprowadzające Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 89, poz. 556 ze zm.) z art. 2, art. 45 ust. 1 oraz z art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Adama U., sporządzonej 25 stycznia 1999 r. zarzucono, iż art. 413 § 2 ustawy z dnia 19 kwietnia 1969 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 13, poz. 96 ze zm.) oraz art. 9 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Przepisy wprowadzające Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 89, poz. 556 ze zm.) są niezgodne z art. 2, art. 45 ust. 1 oraz z art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Zdaniem skarżącego zakwestionowane przepisy pozbawiają skarżącego konstytucyjnego prawa do bezstronnego sądu w odniesieniu do działań prokuratorskich oraz zamykają skarżącemu drogę sądowej kontroli nad merytorycznymi decyzjami prokuratora zapadłymi w karnym postępowaniu przygotowawczym.
Skarżący wskazał, iż stosując powyższe przepisy Prokurator Prokuratury Wojewódzkiej w W. postanowieniami z 20 sierpnia 1998 r. (sygn. akt Dsn 194/98/Wr II, 1 Dsn 193/98/Wr II) nie uwzględnił zażaleń skarżącego na postanowienia Prokuratora Prokuratury Rejonowej W.-S. z 20 czerwca 1998 r. (sygn. akt 1 Ds 357/98 oraz 1 Ds 1254/98) o umorzeniu prowadzonych przez tą prokuraturę dochodzeń.
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje.
Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest jej złożenie w terminie dwóch miesięcy od doręczenia skarżącemu tego rozstrzygnięcia, które przesądziło o ostatecznym charakterze orzeczenia o przysługujących mu prawach lub wolnościach konstytucyjnych.
Jak wynika z uzasadnienia skargi konstytucyjnej za orzeczenie takie skarżący traktuje postanowienia Prokuratora Prokuratury Wojewódzkiej w W., odmawiające uwzględnienia zażaleń na decyzje o umorzeniu wspomnianych w tej skardze dochodzeń prowadzonych przez Prokuraturę Rejonową W.-S. skarżący oświadczył, iż postanowienia te zostały mu doręczone 26 września 1998 r.
Jak podkreśla to sam skarżący, postanowienia Prokuratura Prokuratury Wojewódzkiej miały charakter ostateczny i w toku instancji nie przysługiwał już na nie żaden środek zażalenia. W tej sytuacji dzień ich doręczenia był równocześnie dniem, od którego rozpoczął bieg dwumiesięczny termin do złożenia skargi konstytucyjnej. 20 listopada 1998 r. uległ on co prawda zawieszeniu na czas rozpatrywania przez Sąd Rejonowy dla W.-S. wniosku o ustanowienie adwokata lub radcy prawnego z urzędu, tym niemniej zawieszenie to ustało z dniem doręczenia skarżącemu orzeczenia o ustanowieniu dla niego adwokata z urzędu celem sporządzenia skargi konstytucyjnej, tj. w dniu 30 grudnia 1998 r. Po tej dacie termin do złożenia skargi konstytucyjnej biegł w dalszym ciągu, by ostatecznie upłynąć w dniu 5 stycznia 1999 r.
Ponieważ skarga konstytucyjna została w Trybunale Konstytucyjnym złożona dopiero 28 stycznia 1999 r., doszło w tej sytuacji do przekroczenia dwumiesięcznego terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
Trybunał Konstytucyjny jednocześnie stwierdza, iż dla kwestii upływu terminu do złożenia skargi konstytucyjnej nie miał znaczenia fakt, iż skarżący pismem z 28 września 1998 r. wystąpił do Prokuratora Generalnego o uchylenie postanowień Prokuratury Wojewódzkiej w W. Stanowiące odpowiedź na ten wniosek pismo Prokuratury Apelacyjnej w W. z 27 października 1998 r. nie ma bowiem charakteru rozstrzygnięcia, o którym mówi art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, a którego doręczenie skarżącemu decyduje o początku biegu terminu do złożenia skargi konstytucyjnej. Pismo to, nie mając charakteru rozstrzygnięcia wydanego w ramach toku instancji na skutek złożonego przez skarżącego zaskarżenia, nie mogło równocześnie mieć wpływu na uzyskanie przez wskazane w skardze konstytucyjnej postanowienia Prokuratura Prokuratury Wojewódzkiej przymiotu ostatecznego orzeczenia w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP.
W tym stanie rzeczy, z uwagi na przekroczenie terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.