SK 17/03
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
34/4A/2004
POSTANOWIENIE
z dnia 6 kwietnia 2004 r.
Sygn. akt SK 17/03
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marian Zdyb – przewodniczący
Ewa Łętowska
Janusz Niemcewicz
Mirosław Wyrzykowski
Bohdan Zdziennicki – sprawozdawca,
po rozpoznaniu w dniu 6 kwietnia 2004 r. na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej o zbadanie zgodności:
art. 1 ust. 1, art. 2 ust. 1 oraz art. 6 ust. 1, 2 i 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 ze zm.):
a) z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 32, art. 47 oraz art. 51 ust. 1, 2 3 i 4 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
b) z art. 8 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284 ze zm.),
c) z art. 17 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych (Dz. U. z 1977 r. Nr 38, poz. 167),
p o s t a n a w i a:
umorzyć postępowanie na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) z powodu wycofania skargi konstytucyjnej.
UZASADNIENIE:
W złożonej w imieniu własnym skardze konstytucyjnej z 31 stycznia 2003 r. Tomasz Grzybkowski wniósł o zbadanie zgodności art. 1 ust. 1, art. 2 ust. 1 oraz art. 6 ust. 1, 2 i 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 ze zm.) z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 32, art. 47 oraz art. 51 ust. 1, 2, 3 i 4 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej; z art. 8 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284 ze zm.) oraz z art. 17 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych (Dz. U. z 1977 r. Nr 38, poz. 167).
W piśmie z 22 października 2003 r. Marszałek Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej przedstawił stanowisko, w myśl którego art. 1 ust. 1, art. 2 ust. 1 oraz art. 6 ust. 1, 2 i 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. Nr 101, poz. 926 ze zm.) są zgodne z: art. 2, art. 31 ust. 3, art. 32, art. 47 oraz art. 51 ust. 1, 2, 3 i 4 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej; art. 8 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284 ze zm.) oraz z art. 17 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych (Dz. U. z 1977 r. Nr 38, poz. 167). Nadto wskazał, iż w ocenie Sejmu przepis art. 1 ust. 1 kwestionowanej ustawy nie był przedmiotem ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie skarżącego (wyroku NSA z 28 listopada 2002 r., sygn. akt II SA 3389/01), toteż postępowanie w tym zakresie winno zostać umorzone na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
Skarżący wycofał swoją skargę konstytucyjną pismem z 13 stycznia 2004 r. Decyzję tą motywował uznaniem, że jego sprawa nie jest aż tak istotna, aby przedstawiać ją Trybunałowi Konstytucyjnemu, w którym czekają na rozpoznanie sprawy o najistotniejszym znaczeniu dla państwa i obywateli.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 31 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) wnioskodawca może do rozpoczęcia rozprawy wycofać wniosek, pytanie prawne albo skargę konstytucyjną. W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego przyjmuje się, ze prawo do cofnięcia wniosku przed rozpoczęciem rozprawy mieści się w granicach swobodnego uznania wnioskodawcy i jest jednym z przejawów zasady dyspozycyjności, na której opiera się postępowanie przed Trybunałem Konstytucyjnym (por. postanowienia TK z: 4 marca 1999 r., sygn. SK 16/98, OTK ZU nr 2/1999, poz. 26; 8 marca 2000 r., sygn. K 32/98, OTK ZU nr 2/2000, poz. 64; 13 września 2000 r., sygn. K 24/99, OTK ZU nr 6/2000, poz. 192). Zatem cofnięcie skargi konstytucyjnej przed rozpoczęciem rozprawy nie podlega kontroli Trybunału Konstytucyjnego, co skutkuje umorzeniem postępowania stosownie do treści art. 39 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
Z uwagi na powyższe należy stwierdzić, że skarżący Tomasz Grzybkowski skutecznie cofnął skargę konstytucyjną, zatem postępowanie w tym zakresie podlega umorzeniu w trybie art. 39 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
POSTANOWIENIE
z dnia 6 kwietnia 2004 r.
Sygn. akt SK 17/03
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marian Zdyb – przewodniczący
Ewa Łętowska
Janusz Niemcewicz
Mirosław Wyrzykowski
Bohdan Zdziennicki – sprawozdawca,
po rozpoznaniu w dniu 6 kwietnia 2004 r. na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej o zbadanie zgodności:
art. 1 ust. 1, art. 2 ust. 1 oraz art. 6 ust. 1, 2 i 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 ze zm.):
a) z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 32, art. 47 oraz art. 51 ust. 1, 2 3 i 4 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
b) z art. 8 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284 ze zm.),
c) z art. 17 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych (Dz. U. z 1977 r. Nr 38, poz. 167),
p o s t a n a w i a:
umorzyć postępowanie na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) z powodu wycofania skargi konstytucyjnej.
UZASADNIENIE:
W złożonej w imieniu własnym skardze konstytucyjnej z 31 stycznia 2003 r. Tomasz Grzybkowski wniósł o zbadanie zgodności art. 1 ust. 1, art. 2 ust. 1 oraz art. 6 ust. 1, 2 i 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 ze zm.) z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 32, art. 47 oraz art. 51 ust. 1, 2, 3 i 4 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej; z art. 8 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284 ze zm.) oraz z art. 17 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych (Dz. U. z 1977 r. Nr 38, poz. 167).
W piśmie z 22 października 2003 r. Marszałek Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej przedstawił stanowisko, w myśl którego art. 1 ust. 1, art. 2 ust. 1 oraz art. 6 ust. 1, 2 i 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. Nr 101, poz. 926 ze zm.) są zgodne z: art. 2, art. 31 ust. 3, art. 32, art. 47 oraz art. 51 ust. 1, 2, 3 i 4 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej; art. 8 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284 ze zm.) oraz z art. 17 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych (Dz. U. z 1977 r. Nr 38, poz. 167). Nadto wskazał, iż w ocenie Sejmu przepis art. 1 ust. 1 kwestionowanej ustawy nie był przedmiotem ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie skarżącego (wyroku NSA z 28 listopada 2002 r., sygn. akt II SA 3389/01), toteż postępowanie w tym zakresie winno zostać umorzone na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
Skarżący wycofał swoją skargę konstytucyjną pismem z 13 stycznia 2004 r. Decyzję tą motywował uznaniem, że jego sprawa nie jest aż tak istotna, aby przedstawiać ją Trybunałowi Konstytucyjnemu, w którym czekają na rozpoznanie sprawy o najistotniejszym znaczeniu dla państwa i obywateli.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 31 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) wnioskodawca może do rozpoczęcia rozprawy wycofać wniosek, pytanie prawne albo skargę konstytucyjną. W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego przyjmuje się, ze prawo do cofnięcia wniosku przed rozpoczęciem rozprawy mieści się w granicach swobodnego uznania wnioskodawcy i jest jednym z przejawów zasady dyspozycyjności, na której opiera się postępowanie przed Trybunałem Konstytucyjnym (por. postanowienia TK z: 4 marca 1999 r., sygn. SK 16/98, OTK ZU nr 2/1999, poz. 26; 8 marca 2000 r., sygn. K 32/98, OTK ZU nr 2/2000, poz. 64; 13 września 2000 r., sygn. K 24/99, OTK ZU nr 6/2000, poz. 192). Zatem cofnięcie skargi konstytucyjnej przed rozpoczęciem rozprawy nie podlega kontroli Trybunału Konstytucyjnego, co skutkuje umorzeniem postępowania stosownie do treści art. 39 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
Z uwagi na powyższe należy stwierdzić, że skarżący Tomasz Grzybkowski skutecznie cofnął skargę konstytucyjną, zatem postępowanie w tym zakresie podlega umorzeniu w trybie art. 39 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.