Ts 142/99
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:I Ns 56/98
Pełny tekst orzeczenia
688/II/B/2014
POSTANOWIENIE
z dnia 15 września 2004 r.
Sygn. akt Ts 142/99
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Mirosław Wyrzykowski,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej J.C. w sprawie zgodności:
§ 291 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 11 kwietnia 1992 r. Regulamin wewnętrznego urzędowania powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury (Dz. U. Nr 38, poz. 163, ze zm.) z art. 2 i art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej J.C., wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 27 września 1999 r., zakwestionowano zgodność § 291 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 11 kwietnia 1992 r. Regulamin wewnętrznego urzędowania powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury (Dz. U. Nr 38, poz. 163, ze zm.) z art. 2 i art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego kwestionowany w skardze przepis narusza także art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (Dz. U. z 2002 r. Nr 21, poz. 206, ze zm.).
W uzasadnieniu skargi pełnomocnik skarżącego wskazał, iż złożony w oparciu o zaskarżony przepis wniosek Prokuratora Okręgowego w Szczecinie został oddalony postanowieniem Sądu Okręgowego w Szczecinie (sygn. akt I Ns 56/98). Na postanowienie to skarżący wniósł zażalenie, którego celem było wykazanie samej niedopuszczalności takiego wniosku. Ponieważ sprawa w I instancji została rozstrzygnięta zgodnie z wolą skarżącego, Sąd Okręgowy odrzucił zażalenie, które zostało doręczone 30 czerwca 1999 r.
Skarga została wniesiona przez ustanowionego z urzędu pełnomocnika, jednak w piśmie procesowym z 1 października 1999 r. skarżący oświadczył, iż wystąpił do Sądu Rejonowego w Łobzie o zmianę pełnomocnika. Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 4 stycznia 2000 r. skarżący został wezwany do przesłania informacji o ustanowieniu nowego pełnomocnika w terminie 7 dni od daty doręczenia stosownego zawiadomienia pod rygorem zawieszenia postępowania w przedmiotowej sprawie. Z przeprowadzonych w sprawie ustaleń wynika, iż w niniejszej sprawie pełnomocnik został ustanowiony co najmniej dwukrotnie, o którym to fakcie skarżący nie zawiadomił Trybunału Konstytucyjnego, co skutkowało zastosowaniem rygoru z zarządzenia przez wydanie 4 lipca 2001 r. postanowienia o zawieszeniu postępowania w sprawie. Skarżący do dnia dzisiejszego nie wskazał pełnomocnika spełniającego wymogi art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, który mógłby go reprezentować w przedmiotowym postępowaniu.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Z art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym wynika przymus adwokacko-radcowski w zakresie sporządzenia skargi konstytucyjnej oraz sporządzenia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu. W niniejszej sprawie skarżący wniósł wprawdzie skargę konstytucyjną za pośrednictwem adwokata, jednak w toku postępowania złożył oświadczenie, iż adwokat ten nie będzie reprezentował go przed Trybunałem Konstytucyjnym. Ponieważ kolejne czynności procesowe, np. uzupełnienie braków formalnych skargi konstytucyjnej, objęte są również przymusem adwokacko-radcowskim, brak pełnomocnika procesowego uniemożliwia prowadzenie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym. Z tego też powodu zostało wydane postanowienie o zawieszeniu postępowania w sprawie zgodności z Konstytucją § 291 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 11 kwietnia 1992 r. W ponadtrzyletnim okresie zawieszenia postępowania skarżący nie wskazał pełnomocnika procesowego, pełnomocnik taki nie wystąpił też z wnioskiem o podjęcie postępowania. Mając powyższe na względzie, w oparciu o art. 20 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym w zw. z art. 182 § 1 kodeksu postępowania cywilnego należało umorzyć postępowanie w sprawie zbadania zgodności z Konstytucją cytowanego wyżej przepisu rozporządzenia.
Wystąpienie, w fazie postępowania wstępnego w sprawie ze skargi konstytucyjnej, okoliczności uzasadniających umorzenie postępowania powoduje, iż Trybunał Konstytucyjny w oparciu o art. 36 ust. 3 i art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym wydaje postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Mając powyższe na względzie, należało orzec jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 15 września 2004 r.
Sygn. akt Ts 142/99
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Mirosław Wyrzykowski,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej J.C. w sprawie zgodności:
§ 291 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 11 kwietnia 1992 r. Regulamin wewnętrznego urzędowania powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury (Dz. U. Nr 38, poz. 163, ze zm.) z art. 2 i art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej J.C., wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 27 września 1999 r., zakwestionowano zgodność § 291 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 11 kwietnia 1992 r. Regulamin wewnętrznego urzędowania powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury (Dz. U. Nr 38, poz. 163, ze zm.) z art. 2 i art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego kwestionowany w skardze przepis narusza także art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (Dz. U. z 2002 r. Nr 21, poz. 206, ze zm.).
W uzasadnieniu skargi pełnomocnik skarżącego wskazał, iż złożony w oparciu o zaskarżony przepis wniosek Prokuratora Okręgowego w Szczecinie został oddalony postanowieniem Sądu Okręgowego w Szczecinie (sygn. akt I Ns 56/98). Na postanowienie to skarżący wniósł zażalenie, którego celem było wykazanie samej niedopuszczalności takiego wniosku. Ponieważ sprawa w I instancji została rozstrzygnięta zgodnie z wolą skarżącego, Sąd Okręgowy odrzucił zażalenie, które zostało doręczone 30 czerwca 1999 r.
Skarga została wniesiona przez ustanowionego z urzędu pełnomocnika, jednak w piśmie procesowym z 1 października 1999 r. skarżący oświadczył, iż wystąpił do Sądu Rejonowego w Łobzie o zmianę pełnomocnika. Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 4 stycznia 2000 r. skarżący został wezwany do przesłania informacji o ustanowieniu nowego pełnomocnika w terminie 7 dni od daty doręczenia stosownego zawiadomienia pod rygorem zawieszenia postępowania w przedmiotowej sprawie. Z przeprowadzonych w sprawie ustaleń wynika, iż w niniejszej sprawie pełnomocnik został ustanowiony co najmniej dwukrotnie, o którym to fakcie skarżący nie zawiadomił Trybunału Konstytucyjnego, co skutkowało zastosowaniem rygoru z zarządzenia przez wydanie 4 lipca 2001 r. postanowienia o zawieszeniu postępowania w sprawie. Skarżący do dnia dzisiejszego nie wskazał pełnomocnika spełniającego wymogi art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, który mógłby go reprezentować w przedmiotowym postępowaniu.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Z art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym wynika przymus adwokacko-radcowski w zakresie sporządzenia skargi konstytucyjnej oraz sporządzenia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu. W niniejszej sprawie skarżący wniósł wprawdzie skargę konstytucyjną za pośrednictwem adwokata, jednak w toku postępowania złożył oświadczenie, iż adwokat ten nie będzie reprezentował go przed Trybunałem Konstytucyjnym. Ponieważ kolejne czynności procesowe, np. uzupełnienie braków formalnych skargi konstytucyjnej, objęte są również przymusem adwokacko-radcowskim, brak pełnomocnika procesowego uniemożliwia prowadzenie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym. Z tego też powodu zostało wydane postanowienie o zawieszeniu postępowania w sprawie zgodności z Konstytucją § 291 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 11 kwietnia 1992 r. W ponadtrzyletnim okresie zawieszenia postępowania skarżący nie wskazał pełnomocnika procesowego, pełnomocnik taki nie wystąpił też z wnioskiem o podjęcie postępowania. Mając powyższe na względzie, w oparciu o art. 20 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym w zw. z art. 182 § 1 kodeksu postępowania cywilnego należało umorzyć postępowanie w sprawie zbadania zgodności z Konstytucją cytowanego wyżej przepisu rozporządzenia.
Wystąpienie, w fazie postępowania wstępnego w sprawie ze skargi konstytucyjnej, okoliczności uzasadniających umorzenie postępowania powoduje, iż Trybunał Konstytucyjny w oparciu o art. 36 ust. 3 i art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym wydaje postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Mając powyższe na względzie, należało orzec jak w sentencji.