Pełny tekst orzeczenia

765/II/B/2014

POSTANOWIENIE
z dnia 16 grudnia 2009 r.
Sygn. akt Ts 164/08

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Mirosław Wyrzykowski – przewodniczący
Marek Kotlinowski – sprawozdawca
Marian Grzybowski,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 kwietnia 2009 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej J.P.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 20 maja 2008 r., zakwestionowana została zgodność art. 15b ust. 3 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. Nr 228, poz. 2255, ze zm.; dalej: u.s.r.) z art. 2 oraz art. 71 Konstytucji. W opinii skarżącego kwestionowany przepis narusza konstytucyjne prawo do przewidywalnej interpretacji przepisów prawa, zaufania do organów państwa oraz prawo do uwzględniania dobra rodziny w działaniach państwa, a w szczególności prawo do pomocy kobiecie po urodzeniu dziecka.
Postanowieniem z 20 kwietnia 2009 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze dalszego biegu. Rozstrzygnięcie to było uzasadnione niespełnieniem przesłanek dopuszczalności skargi – zarzuty skargi miały charakter oczywiście bezzasadny, ponadto nie zadośćuczyniono obowiązkowi wskazania sposobu naruszenia konstytucyjnych wolności i praw, o którym mowa w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK).
Na powyższe postanowienie skarżący wniósł zażalenie, w którym stara się wykazać, że względem kwestionowanego w skardze unormowania ukształtowała się powszechna i dominująca interpretacja sądów administracyjnych (co ma potwierdzać również treść zaskarżonego postanowienia). Ponadto, w środku odwoławczym wskazano, że o charakterze terminu zawartego w przepisie nie decyduje miejsce publikacji, ale jego funkcja. Skarżący – w ślad za skargą konstytucyjną – podniósł, że źródłem powstania prawa do uzyskania świadczenia pieniężnego jest fakt urodzenia się dziecka, natomiast art. 15b ust. 3 u.s.r. wskazuje tylko na sposób realizacji rozeznanego prawa.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Złożone zażalenie w żadnej mierze nie wykazało okoliczności, które mogłyby skutkować jego uwzględnieniem.
Już na samym wstępie rozważań należy podkreślić, że zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu nie zastępuje skargi konstytucyjnej, jest jedynie środkiem uruchamiającym kontrolę zapadłego już orzeczenia. W razie więc stwierdzenia w nim, że skarga konstytucyjna dotknięta była określonym brakiem formalnym (jak miało to miejsce w niniejszej sprawie), wywody zawarte w środku odwoławczym mogą jedynie mieć na celu wykazanie, że ustalenia Trybunału w tym zakresie były nieprawidłowe. Nie można natomiast wykorzystywać zażalenia do sanacji tych uchybień. Tym samym próby wykazania przez skarżącego – dopiero na etapie postępowania zażaleniowego – że art. 15b ust. 3 u.s.r. jest przedmiotem utrwalonej i powszechnej linii orzeczniczej sądownictwa administracyjnego, należy ocenić, po pierwsze jako spóźnione, a po drugie – jako potwierdzające ocenę zawartą w zaskarżonym postanowieniu, że skarga konstytucyjna nie zawierała dostatecznych argumentów w tym zakresie.
Z kolei nawiązując do charakteru terminu, o którym mowa w zaskarżonym unormowaniu, Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że skarżący nie przytoczył nowych – w porównaniu ze skargą konstytucyjną – racji mających uzasadnić tezę o procesowym (a tym samym przywracalnym) charakterze tego terminu. Zawarte w zażaleniu wywody są tożsame z argumentacją skargi, która w kwestionowanym postanowieniu – w pełni podzielanym przez obecny skład – została uznana za oczywiście bezzasadną.
Jedynie na marginesie Trybunał Konstytucyjny podnosi, że Prezydent m. st. Warszawy, Samorządowe Kolegium Odwoławcze oraz sądy administracyjne, wydając rozstrzygnięcia, były związane żądaniem skarżącego, który domagał się przywrócenia terminu do złożenia wniosku o wypłatę jednorazowej zapomogi z tytułu urodzenia się dziecka. Tym samym nie poddawały ocenie, czy skarżącemu − co do zasady − przysługiwało prawo do świadczenia pieniężnego, jeżeli jego dziecko urodziło się ponad sześć miesięcy przed wejściem w życie ustawy kwestionowanej w niniejszej skardze.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 36 ust. 7 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny zażalenia nie uwzględnił.