Ts 121/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
789/II/B/2014
POSTANOWIENIE
z dnia 21 lipca 2011 r.
Sygn. akt Ts 121/09
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Piotr Tuleja – przewodniczący
Zbigniew Cieślak – sprawozdawca
Teresa Liszcz,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 lutego 2010 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej J.K.,
p o s t a n a w i a:
uwzględnić zażalenie.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 22 maja 2009 r., sporządzonej przez pełnomocnika skarżącego, zakwestionowana została zgodność art. 61 ust. 2 ustawy z dnia 24 lipca 1999 r. o Służbie Celnej (Dz. U. z 2004 r. Nr 156, poz. 1641, ze zm.; dalej: ustawa o Służbie Celnej) w zakresie, w jakim przewiduje naruszenie praw jednostki przez unormowanie stanowiące, że przerwę w służbie w okresie pomiędzy zwolnieniem na podstawie art. 25 ust. 1 pkt 8a tej ustawy a przywróceniem uważa się za przerwę w służbie w zakresie identycznych skutków przywrócenia do służby w wypadku uniewinnienia uprzednio wydalonego celnika oraz celnika, wobec którego umorzono postępowanie karne będące podstawą wydalenia, z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 i art. 67 ust. 1 Konstytucji.
Postanowieniem z 17 lutego 2010 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Takie rozstrzygnięcie spowodowane było niewłaściwym określeniem podstawy skargi oraz nieokreśleniem sposobu naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw skarżącego. W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia wskazano ponadto, że skarga skierowana była przeciwko luce normatywnej.
Na powyższe postanowienie pełnomocnik skarżącego wniósł zażalenie. W piśmie dowodzi, że: (1) skarga zawierała wszystkie elementy wymagane przez ustawę z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK); (2) w skardze dokładnie określono, na czym polegało naruszenie zasady równości wobec prawa; (3) naruszenie art. 32 Konstytucji zostało powiązane z art. 67 ust. 1 Konstytucji – w kontekście uprawnień emerytalnych; (4) skarżący wskazywał, że zaskarżony przepis ustawy o Służbie Celnej ma niepełną treść, którą należy zakwalifikować jako pominięcie prawodawcze.
Trybunał Konstytucyjny zważył, o następuje:
Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6-7 i z art. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.
Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że zarzuty podniesione w zażaleniu zasługują na uwzględnienie.
Podstawą odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu było uznanie, że skarga dotyczyła luki normatywnej – zaniechania prawodawczego. Trybunał Konstytucyjny w zaskarżonym postanowieniu stwierdził, że uzupełnienie przepisu o postulowane przez skarżącego fragmenty oznaczałoby znaczne poszerzenie zakresu unormowania, a w istocie spowodowałoby stworzenie nowej normy prawnej. Zdaniem składu rozpoznającego zażalenie, pogląd ten nie jest możliwy do zaakceptowania, zwłaszcza wobec rozważań zawartych w wyroku TK z 19 października 2004 r., K 1/04 (OTK ZU nr 9/A/2004, poz. 93).
Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny orzekł jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 21 lipca 2011 r.
Sygn. akt Ts 121/09
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Piotr Tuleja – przewodniczący
Zbigniew Cieślak – sprawozdawca
Teresa Liszcz,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 lutego 2010 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej J.K.,
p o s t a n a w i a:
uwzględnić zażalenie.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 22 maja 2009 r., sporządzonej przez pełnomocnika skarżącego, zakwestionowana została zgodność art. 61 ust. 2 ustawy z dnia 24 lipca 1999 r. o Służbie Celnej (Dz. U. z 2004 r. Nr 156, poz. 1641, ze zm.; dalej: ustawa o Służbie Celnej) w zakresie, w jakim przewiduje naruszenie praw jednostki przez unormowanie stanowiące, że przerwę w służbie w okresie pomiędzy zwolnieniem na podstawie art. 25 ust. 1 pkt 8a tej ustawy a przywróceniem uważa się za przerwę w służbie w zakresie identycznych skutków przywrócenia do służby w wypadku uniewinnienia uprzednio wydalonego celnika oraz celnika, wobec którego umorzono postępowanie karne będące podstawą wydalenia, z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 i art. 67 ust. 1 Konstytucji.
Postanowieniem z 17 lutego 2010 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Takie rozstrzygnięcie spowodowane było niewłaściwym określeniem podstawy skargi oraz nieokreśleniem sposobu naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw skarżącego. W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia wskazano ponadto, że skarga skierowana była przeciwko luce normatywnej.
Na powyższe postanowienie pełnomocnik skarżącego wniósł zażalenie. W piśmie dowodzi, że: (1) skarga zawierała wszystkie elementy wymagane przez ustawę z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK); (2) w skardze dokładnie określono, na czym polegało naruszenie zasady równości wobec prawa; (3) naruszenie art. 32 Konstytucji zostało powiązane z art. 67 ust. 1 Konstytucji – w kontekście uprawnień emerytalnych; (4) skarżący wskazywał, że zaskarżony przepis ustawy o Służbie Celnej ma niepełną treść, którą należy zakwalifikować jako pominięcie prawodawcze.
Trybunał Konstytucyjny zważył, o następuje:
Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6-7 i z art. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.
Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że zarzuty podniesione w zażaleniu zasługują na uwzględnienie.
Podstawą odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu było uznanie, że skarga dotyczyła luki normatywnej – zaniechania prawodawczego. Trybunał Konstytucyjny w zaskarżonym postanowieniu stwierdził, że uzupełnienie przepisu o postulowane przez skarżącego fragmenty oznaczałoby znaczne poszerzenie zakresu unormowania, a w istocie spowodowałoby stworzenie nowej normy prawnej. Zdaniem składu rozpoznającego zażalenie, pogląd ten nie jest możliwy do zaakceptowania, zwłaszcza wobec rozważań zawartych w wyroku TK z 19 października 2004 r., K 1/04 (OTK ZU nr 9/A/2004, poz. 93).
Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny orzekł jak w sentencji.