Ts 106/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:I Co 1092/13/P II Cz 2612/13
Pełny tekst orzeczenia
81/1/B/2015
POSTANOWIENIE
z dnia 20 stycznia 2015 r.
Sygn. akt Ts 106/14
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz – przewodnicząca
Andrzej Wróbel – sprawozdawca
Andrzej Rzepliński,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 7 lipca 2014 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej M.T.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 27 kwietnia 2014 r. (data nadania) M.T. (dalej: skarżąca) wystąpiła o zbadanie zgodności art. 96 ust. 1 i 2, art. 97 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (Dz. U. z 2012 r. poz. 1376, ze zm.; dalej: prawo bankowe) oraz art. 7862 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 101, ze zm.; dalej: k.p.c.) z art. 32 ust. 1 oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji, a także art. 9 Konstytucji w zw. z art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r., zmienionej następnie Protokołami nr 3, 5 i 8 oraz uzupełnionej Protokołem nr 2 (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284, ze zm.; dalej: Konwencja o ochronie praw człowieka).
Postanowieniem z 11 lipca 2014 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania wniesionej skardze dalszego biegu, stwierdziwszy, że nie spełnia ona przesłanki określonej w art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Jak ustalił Trybunał, skarżąca wyczerpała drogę prawną, uzyskawszy 7 sierpnia 2013 r. postanowienie Sądu Rejonowego dla Krakowa-Podgórza w Krakowie – Wydział I Cywilny (dalej: Sąd Rejonowy w Krakowie) z 18 lipca 2013 r. (sygn. akt I Co 1092/13/P). Tym samym Trybunał uznał, że skargę złożono po terminie, który upłynął 7 listopada 2013 r. Trybunał zwrócił również uwagę na to, że wskazany w złożonej skardze art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka, nawet w powiązaniu z art. 9 Konstytucji, nie mógł być konstytucyjnym wzorcem kontroli w postępowaniu skargowym, co w tym zakresie także uzasadniało odmowę nadania skardze dalszego biegu.
Na powyższe postanowienie skarżąca złożyła zażalenie, w którym podkreśla, że „z uwagi na specyfikę [jej] sprawy stanowisko Trybunału nie jest trafne”. Podnosi przy tym, że ze względu na niejednoznaczną relację zachodzącą pomiędzy przepisami art. 7673a oraz art. 7674 § 1 w zw. z art. 795 § 1 k.p.c. konieczne było wniesienie przez nią dwóch zażaleń, z których drugie zostało odrzucone postanowieniem Sądu Okręgowego w Krakowie – Wydział II Cywilny Odwoławczy (dalej: Sąd Okręgowy w Krakowie) z 2 stycznia 2014 r. (sygn. akt sygn. akt II Cz 2612/13), doręczonym jej 27 stycznia 2014 r. Zdaniem skarżącej termin do wniesienia skargi konstytucyjnej należało więc liczyć dopiero od 27 stycznia 2014 r.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 36 ust. 4 w zw. z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b in fine w zw. z art. 36 ust. 6 i 7 ustawy o TK). Na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał bada przede wszystkim, czy w zaskarżonym postanowieniu prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu.
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego kwestionowane postanowienie jest prawidłowe, a argumenty przytoczone w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu i dlatego nie zasługują na uwzględnienie.
Trybunał ponownie zwraca uwagę na to, że przedmiotem skargi skarżąca uczyniła przepisy, które nie były podstawą wydanych w jej sprawie orzeczeń Sądu Okręgowego w Krakowie (ani postanowienia z 14 października 2013 r., ani postanowienia z 2 stycznia 2014 r.). Jak słusznie ustalił Trybunał w postanowieniu o odmowie nadania skardze dalszego biegu, skarżąca uzyskała ostateczne (prawomocne) orzeczenie wydane na podstawie zaskarżonych przepisów, gdy doręczono jej postanowienie Sądu Rejonowego w Krakowie z 7 sierpnia 2013 r. To właśnie z tym orzeczeniem skarżąca powinna była wiązać wyczerpanie drogi prawnej, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o TK. Trybunał powtórnie zaznacza, że w sprawie skarżącej orzeczeniem pierwszej instancji było bowiem postanowienie Referendarza Sądowego w Sądzie Rejonowym w Krakowie z 6 marca 2013 r. (sygn. akt I Co 1092/13/P), a orzeczeniem drugiej instancji – postanowienie Sądu Rejonowego w Krakowie z 18 lipca 2013 r. (sygnatura jw.). Tylko te orzeczenia – spośród dołączonych do skargi – zostały wydane na podstawie zakwestionowanych przepisów. Przytoczone przez skarżącą argumenty dotyczące „niejednoznaczności” przepisów k.p.c. nie mogą usprawiedliwiać podejmowanych przez nią prób zaskarżania już prawomocnego orzeczenia Sądu Rejonowego w Krakowie.
Trybunał zatem jeszcze raz stwierdza, że skoro skarżąca zainicjowała postępowanie skargowe dopiero 27 kwietnia 2014 r., a termin do wniesienia skargi upłynął 7 listopada 2013 r., to niewątpliwie skarga została złożona po terminie i należało odmówić nadania jej dalszego biegu.
Z tych przyczyn Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 20 stycznia 2015 r.
Sygn. akt Ts 106/14
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz – przewodnicząca
Andrzej Wróbel – sprawozdawca
Andrzej Rzepliński,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 7 lipca 2014 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej M.T.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 27 kwietnia 2014 r. (data nadania) M.T. (dalej: skarżąca) wystąpiła o zbadanie zgodności art. 96 ust. 1 i 2, art. 97 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (Dz. U. z 2012 r. poz. 1376, ze zm.; dalej: prawo bankowe) oraz art. 7862 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 101, ze zm.; dalej: k.p.c.) z art. 32 ust. 1 oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji, a także art. 9 Konstytucji w zw. z art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r., zmienionej następnie Protokołami nr 3, 5 i 8 oraz uzupełnionej Protokołem nr 2 (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284, ze zm.; dalej: Konwencja o ochronie praw człowieka).
Postanowieniem z 11 lipca 2014 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania wniesionej skardze dalszego biegu, stwierdziwszy, że nie spełnia ona przesłanki określonej w art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Jak ustalił Trybunał, skarżąca wyczerpała drogę prawną, uzyskawszy 7 sierpnia 2013 r. postanowienie Sądu Rejonowego dla Krakowa-Podgórza w Krakowie – Wydział I Cywilny (dalej: Sąd Rejonowy w Krakowie) z 18 lipca 2013 r. (sygn. akt I Co 1092/13/P). Tym samym Trybunał uznał, że skargę złożono po terminie, który upłynął 7 listopada 2013 r. Trybunał zwrócił również uwagę na to, że wskazany w złożonej skardze art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka, nawet w powiązaniu z art. 9 Konstytucji, nie mógł być konstytucyjnym wzorcem kontroli w postępowaniu skargowym, co w tym zakresie także uzasadniało odmowę nadania skardze dalszego biegu.
Na powyższe postanowienie skarżąca złożyła zażalenie, w którym podkreśla, że „z uwagi na specyfikę [jej] sprawy stanowisko Trybunału nie jest trafne”. Podnosi przy tym, że ze względu na niejednoznaczną relację zachodzącą pomiędzy przepisami art. 7673a oraz art. 7674 § 1 w zw. z art. 795 § 1 k.p.c. konieczne było wniesienie przez nią dwóch zażaleń, z których drugie zostało odrzucone postanowieniem Sądu Okręgowego w Krakowie – Wydział II Cywilny Odwoławczy (dalej: Sąd Okręgowy w Krakowie) z 2 stycznia 2014 r. (sygn. akt sygn. akt II Cz 2612/13), doręczonym jej 27 stycznia 2014 r. Zdaniem skarżącej termin do wniesienia skargi konstytucyjnej należało więc liczyć dopiero od 27 stycznia 2014 r.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 36 ust. 4 w zw. z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b in fine w zw. z art. 36 ust. 6 i 7 ustawy o TK). Na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał bada przede wszystkim, czy w zaskarżonym postanowieniu prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu.
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego kwestionowane postanowienie jest prawidłowe, a argumenty przytoczone w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu i dlatego nie zasługują na uwzględnienie.
Trybunał ponownie zwraca uwagę na to, że przedmiotem skargi skarżąca uczyniła przepisy, które nie były podstawą wydanych w jej sprawie orzeczeń Sądu Okręgowego w Krakowie (ani postanowienia z 14 października 2013 r., ani postanowienia z 2 stycznia 2014 r.). Jak słusznie ustalił Trybunał w postanowieniu o odmowie nadania skardze dalszego biegu, skarżąca uzyskała ostateczne (prawomocne) orzeczenie wydane na podstawie zaskarżonych przepisów, gdy doręczono jej postanowienie Sądu Rejonowego w Krakowie z 7 sierpnia 2013 r. To właśnie z tym orzeczeniem skarżąca powinna była wiązać wyczerpanie drogi prawnej, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o TK. Trybunał powtórnie zaznacza, że w sprawie skarżącej orzeczeniem pierwszej instancji było bowiem postanowienie Referendarza Sądowego w Sądzie Rejonowym w Krakowie z 6 marca 2013 r. (sygn. akt I Co 1092/13/P), a orzeczeniem drugiej instancji – postanowienie Sądu Rejonowego w Krakowie z 18 lipca 2013 r. (sygnatura jw.). Tylko te orzeczenia – spośród dołączonych do skargi – zostały wydane na podstawie zakwestionowanych przepisów. Przytoczone przez skarżącą argumenty dotyczące „niejednoznaczności” przepisów k.p.c. nie mogą usprawiedliwiać podejmowanych przez nią prób zaskarżania już prawomocnego orzeczenia Sądu Rejonowego w Krakowie.
Trybunał zatem jeszcze raz stwierdza, że skoro skarżąca zainicjowała postępowanie skargowe dopiero 27 kwietnia 2014 r., a termin do wniesienia skargi upłynął 7 listopada 2013 r., to niewątpliwie skarga została złożona po terminie i należało odmówić nadania jej dalszego biegu.
Z tych przyczyn Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.