Pełny tekst orzeczenia

83/1/B/2015

POSTANOWIENIE
z dnia 13 lutego 2015 r.
Sygn. akt Ts 122/14

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Stanisław Biernat – przewodniczący
Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz – sprawozdawca
Marek Zubik,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Przedsiębiorstwa Komunikacyjno-Spedycyjnego Tychy Sp. z o.o.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 12 maja 2014 r. Przedsiębiorstwo Komunikacyjno-Spedycyjne Tychy Sp. z o.o. (dalej: skarżąca) wystąpiła o zbadanie zgodności art. 4172 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, ze zm.; dalej: k.c.) z art. 32 w zw. z art. 64 Konstytucji.
Postanowieniem z 21 października 2014 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Zdaniem Trybunału zakwestionowany przepis nie był podstawą – w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji w zw. z art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) – ostatecznego rozstrzygnięcia, z którego wydaniem skarżąca wiąże naruszenie swoich wolności i praw konstytucyjnych.
W zażaleniu na to postanowienie skarżąca podnosi, że: „[z] oceną Trybunału Konstytucyjnego nie sposób się zgodzić, a wydane postanowienie nie jest słuszne”. Skarżąca przypomina, że została pozbawiona możliwości prowadzenia działalności gospodarczej w wyniku zatrzymania przez Policję samochodu, za pomocą którego wykonywała tę działalność. Zdaniem skarżącej art. 4172 k.c. niezgodnie z Konstytucją ogranicza naprawienie szkody powstałej w wyniku zgodnego z prawem wykonywania władzy publicznej − do szkód na osobie. W przekonaniu skarżącej przepis ten zdeterminował treść rozstrzygnięcia wydanego w jej sprawie. Jak podkreśla, „odmienne ustalenia Trybunału Konstytucyjnego rażą nadmiernym formalizmem i uniemożliwiają dochodzenie ochrony przysługujących [jej] praw”. W odniesieniu do zasady równości skarżąca zauważa, że ma ona charakter „podstawowy i generalny”, należy ją stosować zarówno do osób fizycznych, jak i osób prawnych, a wszelkie odstępstwa od niej są nieusprawiedliwione.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 36 ust. 4 w zw. z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b in fine w zw. z art. 36 ust. 6 i 7 ustawy o TK). Na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał Konstytucyjny bada – w zakresie zarzutów sformułowanych w tym środku odwoławczym – czy w wydanym postanowieniu prawidłowo ustalił przesłanki odmowy nadania skardze dalszego biegu.
W ocenie Trybunału zaskarżone postanowienie jest prawidłowe. Skarżąca nie przedstawiła w zażaleniu żadnych argumentów zmierzających do podważenia ustaleń poczynionych w tym orzeczeniu.
Trybunał przypomina, że w ocenie Sądu Apelacyjnego w Katowicach – I Wydział Cywilny skarżąca zupełnie bezzasadnie powołała się na art. 4172 k.c., ponieważ kwestionowała zgodność z prawem wykonywania władzy publicznej. Poza tym – jak podkreślił sąd – skarżąca nie udowodniła szkody. Nie wykazała bowiem, że zlecono jej usługę przewozową, której nie zrealizowała z powodu zatrzymania samochodu, i nie złożyła wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu rachunkowości w celu wykazania utraconych korzyści. Z powyższych przyczyn powództwo zostałoby oddalone nawet wtedy, gdyby art. 4172 k.c. miał treść postulowaną przez skarżącą.
W swoim zażaleniu skarżąca ograniczyła się jedynie do zakwestionowania postanowienia o odmowie nadania skardze dalszego biegu i stwierdzenia, że art. 4172 k.c. zdeterminował treść wydanego w jej sprawie rozstrzygnięcia, a stanowisko Trybunału jest nadmiernie formalistyczne. Skarżąca nie przedstawiła jednak argumentów na uzasadnienie swoich twierdzeń.
Rolą Trybunału na obecnym etapie postępowania jest rozpoznanie zarzutów sformułowanych w zażaleniu. Samo niezaaprobowanie przez skarżącą postanowienia o odmowie nadania skardze dalszego biegu jest niewystarczające. Skarżąca powinna przytoczyć konkretne argumenty, do których Trybunał mógłby się odnieść. Warunku tego nie spełnia polemiczne stwierdzenie, że zaskarżony przepis był podstawą rozstrzygnięcia wydanego w sprawie skarżącej. Skarżąca w ogóle nie odniosła się do szczegółowego uzasadnienia podstawy odmowy nadania skardze dalszego biegu, a zatem jej zażalenie nie może zostać uwzględnione.
Niezależnie od powyższego trzeba stwierdzić, że powoławszy się w zażaleniu na zasadę równości, skarżąca w dalszym ciągu nie wykazała, iż podmioty, które doznały szkody na osobie, i podmioty, które poniosły szkodę na mieniu, mają wspólną istotną cechę uzasadniającą konieczność ich równego traktowania w kontekście możliwości dochodzenia odszkodowania za zgodne z prawem wykonywanie władzy publicznej. Ogólnikowe stwierdzenie, że zasada równości ma charakter „podstawowy i generalny”, nie może zastąpić argumentacji, którą skarżąca obowiązana jest przedstawić.

W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny postanowił jak na wstępie.