Pełny tekst orzeczenia

383/4/B/2015

POSTANOWIENIE

z dnia 18 sierpnia 2015 r.

Sygn. akt Ts 210/14



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Wojciech Hermeliński – przewodniczący

Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz – sprawozdawca

Zbigniew Cieślak,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 19 stycznia 2015 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej A.S.,



p o s t a n a w i a:



pozostawić zażalenie bez rozpoznania.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 4 sierpnia 2014 r. skarżący domagał się stwierdzenia niezgodności decyzji Mazowieckiego Komendanta Wojewódzkiego Policji z 10 listopada 2011 r. (nr PA 26011/22623/11) z art. 42 ust. 1 Konstytucji.

Skarga konstytucyjna została wniesiona w związku z następującym stanem faktycznym. Wyrokiem z 22 października 2010 r. Sąd Rejonowy w Radomiu – VIII Wydział Karny (sygn. akt VIII K 1737/10) uznał skarżącego za winnego popełnienia przestępstwa opisanego w art. 178a § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, ze zm.). Po uzyskaniu odpisu prawomocnego wyroku Mazowiecki Komendant Wojewódzki Policji – działając na podstawie art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2012 r. poz. 576, ze zm.; dalej: ustawa o broni i amunicji) – wydał 10 listopada 2011 r. decyzję (nr PA 26011/22623/11), w której cofnął przyznane skarżącemu pozwolenie na broń palną myśliwską. Odwołanie od powyższej decyzji zostało wniesione do Komendanta Głównego Policji po upływie ustawowego terminu.

Z dołączonych do skargi materiałów wynika, że skarżący kwestionował zasadność wydanej wobec niego decyzji: występował do organów administracyjnych ze skargą w trybie i na zasadach określonych w rozdziale VIII ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267, ze zm.), a także z pismami do Rzecznika Praw Obywatelskich oraz Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.

Z treści wniesionej skargi można wywieść, że zdaniem skarżącego zastosowanie przez Mazowieckiego Komendanta Wojewódzkiego Policji ustawy o broni i amunicji w brzmieniu obowiązującym w 2011 r., pomimo tego, że wyrok stwierdzający popełnienie przez skarżącego przestępstwa został wydany 22 października 2010 r., narusza art. 42 ust. 1 Konstytucji, ponieważ przepis ten „stanowi o odpowiedzialności karnej przez Ustawę obowiązującą w czasie popełnienia przestępstwa”. W 2010 r. treść ustawy, na podstawie której wydano kwestionowaną decyzję, była zaś odmienna od tej, obowiązującej w 2011 r. Ponadto skarżący wskazuje na niewspółmierność wymierzonej mu kary w stosunku do popełnionego przez niego wykroczenia.

Zarządzeniem z 11 września 2014 r. wezwano pełnomocnika skarżącego do uzupełnienia braku skargi konstytucyjnej przez nadesłanie pełnomocnictwa szczególnego do wniesienia skargi konstytucyjnej. Przesłane w odpowiedzi na powyższe zarządzenie pełnomocnictwo nie zostało jednak podpisane przez skarżącego.

Postanowieniem z 19 stycznia 2015 r. Trybunał odmówił nadania dalszego biegu wniesionej skardze konstytucyjnej. W uzasadnieniu odmowy Trybunał wskazał m.in. na niewyczerpanie drogi prawnej od orzeczenia, z którego wydaniem skarżący wiąże naruszenie przysługujących mu praw konstytucyjnych, a także na oczywistą bezzasadność zarzutu naruszenia art. 42 ust. 1 Konstytucji przez kwestionowaną regulację.

W zażaleniu wniesionym przez skarżącego stwierdzono, że na skutek błędów proceduralnych skarżący nigdy nie otrzymał oryginału decyzji PA-26011/11, a jej kopię dopiero w dniu 8 lutego 2012 r. Tym samym – jak wskazuje skarżący – „terminy odwoławcze były już spóźnione”. Ponadto skarżący zakwestionował przyjętą w orzecznictwie TK wykładnię terminu „kara”.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



W myśl art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.) skarga konstytucyjna i zażalenie na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej powinny być sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego. Treść pisma, które wpłynęło do Trybunału Konstytucyjnego 28 stycznia 2015 r., oraz opatrzenie go wyłącznie podpisem skarżącego wskazują jednoznacznie, że zostało ono sporządzone przez skarżącego samodzielnie. Z uwagi na to, że skarżący nie jest podmiotem legitymowanym – w świetle wskazanego przepisu ustawy o Trybunale Konstytucyjnym – do samodzielnego występowania z zażaleniem na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, należy wniesione przez niego zażalenie pozostawić bez rozpoznania.

W tej sytuacji, jedynie na marginesie, Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że we wniesionym zażaleniu skarżący nie przedstawił żadnych argumentów, które podważałyby zasadność podstaw odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W załączonym do zażalenia postanowieniu Prokuratury Rejonowej w Radomiu z 14 maja 2013 r. o odmowie wszczęcia śledztwa (sygn. akt 3 Ds. 66/13), poza zaznaczeniem, że wskazane w skardze jako ostateczne orzeczenie nie zostało wydane na podstawie zaskarżonej ustawy (czego Trybunał Konstytucyjny w zaskarżonym postanowieniu nie kwestionował), nie zostały przedstawione żadne okoliczności, które usprawiedliwiałyby niewyczerpanie przez skarżącego drogi prawnej. Stwierdzenie przez skarżącego, że odebranie pozwolenia na posiadanie broni myśliwskiej traktuje subiektywnie jako karę w rozumieniu art. 42 ust. 1 Konstytucji, nie wystarcza dla przyjęcia naruszenia przez zaskarżony przepis zasady nullum crimen sine lege praevia.



Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało wniesione zażalenie pozostawić bez rozpoznania.