Pełny tekst orzeczenia

425/4/B/2015

POSTANOWIENIE
z dnia 3 sierpnia 2015 r.
Sygn. akt Ts 354/14

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Maria Gintowt-Jankowicz,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Energetyka Sp. z o.o. w Lubinie w sprawie zgodności:
1) art. 15 § 1 pkt 1, art. 173 § 1 i art. 194 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. ‒ Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, ze zm.) z art. 45 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 3 i art. 64 ust. 1 oraz z art. 78 w zw. z art. 176 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
2) art. 203 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. ‒ Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, ze zm.) z art. 45 ust. 1 w zw. z art. 77 ust. 2 Konstytucji,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 17 grudnia 2014 r. (data nadania) Energetyka Sp. z o.o. w Lubinie (dalej: skarżąca) zakwestionowała zgodność art. 15 § 1 pkt 1, art. 173 § 1 i art. 194 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. ‒ Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, ze zm.; dalej: p.p.s.a.) w zakresie, w jakim nie dają podstaw do zaskarżenia postanowienia, w którym oddalono wniosek o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego, z art. 45 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 3 i art. 64 ust. 1 oraz z art. 78 w zw. z art. 176 ust. 1 Konstytucji. Ponadto skarżąca zarzuciła niezgodność art. 203 pkt 1 p.p.s.a. w zakresie, w jakim nie daje podstaw do zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego w sytuacji, gdy uwzględniono skargę kasacyjną od wyroku sądu pierwszej instancji uchylającego zaskarżoną decyzję administracyjną, z art. 45 ust. 1 w zw. z art. 77 ust. 2 Konstytucji.
Skarga konstytucyjna została wniesiona w związku z następującym stanem faktycznym sprawy. W decyzji z 25 lutego 2010 r. (nr 452000-UAGR-9110-14/10/mm) Naczelnik Urzędu Celnego w Legnicy oddalił wniosek skarżącej o stwierdzenie nadpłaty w podatku akcyzowym. Rozpoznawszy odwołanie skarżącej, Dyrektor Izby Celnej we Wrocławiu, w decyzji z 28 maja 2010 r. (nr 450000-IAGW-9110C-6/10/241/JK), utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.
Skargę, którą od decyzji organu drugiej instancji wniosła skarżąca, uwzględnił Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu (dalej: WSA), w wyroku z 27 października 2011 r. (sygn. akt I SA/Wr 1132/11).
Skarżąca, nie zgadzając się z oceną prawną wyrażoną przez WSA w tym orzeczeniu, wniosła od niego skargę kasacyjną. Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: NSA), w wyroku z 27 listopada 2013 r. (sygn. akt I GSK 231/12), uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji. Na wniosek skarżącej wyrok ten został w postanowieniu z 22 maja 2014 r. (sygn. akt I GSK 231/12) uzupełniony o rozstrzygnięcie dotyczące kosztów postępowania kasacyjnego – NSA oddalił wniosek o zasądzenie zwrotu tych kosztów. Sąd stwierdził, że ustawodawca w art. 203 pkt 1 p.p.s.a. nie przewidział możliwości zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego od organu administracji w przypadku uchylenia wyroku sądu pierwszej instancji uwzględniającego skargę strony przeciwnej.
Skarżąca wywiodła od postanowienia NSA z 22 maja 2014 r. zażalenie, które NSA odrzucił w postanowieniu z 19 sierpnia 2014 r. (sygn. akt I GSK 231/12). Sąd uznał, że zażalenie jest niedopuszczalne, gdyż ustawa p.p.s.a. nie zawiera przepisu, który przewidywałby możliwość wniesienia środka zaskarżenia od orzeczeń wydanych przez NSA.
Postanowienie z 19 sierpnia 2014 r. zostało doręczone skarżącej 16 września 2014 r., natomiast skargę konstytucyjną nadano w placówce pocztowej 17 grudnia 2014 r.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

1. Przesłanki merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej zostały określone w art. 79 ust. 1 Konstytucji i doprecyzowane w przepisach ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Z przepisów tych wynika obowiązek wniesienia skargi w terminie trzech miesięcy od dnia doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia.
Zgodnie z art. 20 ustawy o TK w sprawach nieuregulowanych w tej ustawie do postępowania przed Trybunałem stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 101, ze zm.; dalej: k.p.c.). Artykuł 165 § 1 k.p.c. przewiduje, że terminy oblicza się według przepisów prawa cywilnego; art. 112 zdanie pierwsze ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121; dalej: k.c.) stanowi: „[t]ermin oznaczony w tygodniach, miesiącach lub latach kończy się z upływem dnia, który nazwą lub datą odpowiada początkowemu dniowi terminu, a gdyby takiego dnia w ostatnim miesiącu nie było – w ostatnim dniu tego miesiąca”.
Skarżąca jako ostateczne orzeczenie o jej konstytucyjnych prawach wskazała postanowienie NSA z 19 sierpnia 2014 r. Jak wynika z oświadczenia zawartego w piśmie skarżącej z 26 marca 2015 r. oraz z dołączonej do skargi kopii koperty, w której skarżąca otrzymała to postanowienie, doręczenie postanowienia nastąpiło 16 września 2014 r. Skarga konstytucyjna została natomiast nadana w urzędzie pocztowym 17 grudnia 2014 r. (środa), a więc jeden dzień po upływie ustawowego trzymiesięcznego terminu przewidzianego w art. 46 ust. 1 ustawy o TK.
Okoliczność ta jest samoistną podstawą odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu na podstawie art. 49 w zw. z art. 46 ust. 1 ustawy o TK.

2. Na marginesie Trybunał stwierdził także, że skarżąca błędnie wskazała postanowienie NSA z 19 sierpnia 2014 r. jako ostateczne orzeczenie, w którym na podstawie art. 203 pkt 1 p.p.s.a. orzeczono o odmowie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. W postanowieniu tym NSA nie orzekał o tych prawach skarżącej, o których ochronę wnosi, lecz ocenił jedynie, czy zażalenie na postanowienie tego sądu było dopuszczalne.

Wziąwszy powyższe pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.