Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 stycznia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Łowiczu w Wydziale I Cywilnym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Dorota Znyk

Protokolant: sekr. sąd. Anna Pełka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 grudnia 2015 r. w Ł. sprawy

z powództwa (...) Spółka z o.o. z siedzibą w K.

przeciwko E. G.

o zapłatę kwoty 926, 75 zł

1.  zasądza od pozwanej E. G. na rzecz powoda (...) Spółka z o.o. z siedzibą w K. kwotę 404, 42 (czterystu czterech złotych 42/100) złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 15 lutego 2015 roku do dnia zapłaty;

2.  w pozostałej części oddala powództwo;

3.  zasądza od E. G. na rzecz powoda (...) Spółka z o.o. z siedzibą w K. kwotę 92, 40 (dziewięćdziesiąt dwa 40/100) złote tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 310/15

UZASADNIENIE

W dniu 17 lutego 2015 r. powód – (...) spółka z o.o. z siedzibą w K. wniósł pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko E. G. o zapłatę kwoty 926, 75 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kosztów sądowych w kwocie 30 złotych oraz kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu swojego stanowiska powód podniósł, iż pozwana zawarła umowę pożyczki, z której warunków nie wywiązała się w terminie. Strony w par. 7 umowy ustaliły , iż pierwotny termin spłaty nastąpi w dniu 04 grudnia 2014 roku. Strony ustaliły jednak, iż termin ten może ulec przesunięciu o 1 miesiąc, co nie stanowi zmiany pożyczki po dokonaniu tzw. „opłaty odraczającej spłatę”. Ponadto strony umówiły się, iż powód za udzielenie pożyczki jednorazowo poniesie prowizję w wysokości 17 % kwoty pożyczki tj. 92, 52 zł oraz opłatę z tytułu zwiększonego ryzyka związanego z udzieleniem pożyczki w wysokości 9, 50 % kwoty pożyczki tj. 51, 70 zł- łącznie 149, 59 zł. Prowizja i opłata zostały pobrane z kwoty pożyczki. Całkowita kwota do zapłaty przez pożyczkobiorcę wynosiła 549, 59 zł. W przypadku całkowitej spłaty kwoty pożyczki w terminie lub dokonaniu odroczenia terminu spłaty, pożyczkobiorca otrzymuje upust polegający na zrabatowaniu kosztów do kwoty 1 zł, która to kwota miała stanowić wszystkie koszty należne (...) Sp. z o.o.. Pozwana jednak nie dokonała spłaty w terminie, wobec czego koszty pożyczki w oparciu o par. 6 ust. 5 zostały naliczone bez rabatu w wysokości 149, 59 zł .

Powód podniósł, iż powódka skorzystała z opcji rolowania tj. odroczenia terminu spłaty. Wobec czego w oparciu o par. 5 umowy ust. 1 umowy została naliczona opłata dodatkowa w wysokości 149, 59 zł za okres rolowania od dnia 04 grudnia 2014 roku- pierwotnego terminu spłaty do dnia zapłaty 03 stycznia 2015 roku. Mimo, iż pozwany otrzymał do dyspozycji kwotę 400 zł, to jednak nie wywiązał się z zobowiązania i nie spłacił pożyczki do dnia 03 stycznia 2015 roku, mimo udzielenie jej dodatkowego terminu na spłatę.

Wobec pozwanej prowadzone były czynności windykacyjne przez okres 2 miesięcy, wykonywane były telefony i wysyłane wezwania, wobec czego zgodnie z par. 3 załącznika nr 3 do umowy pożyczki, zadłużenie wzrosło o kwotę 370 zł .

Na dzień wniesienia pozwu zadłużenie pozwanej wyniosło 926, 75 zł. Złożyła się na nie kwota:

- 5, 37 zł tytułem skapitalizowanych odsetek maksymalnych za okres od dnia 04 grudnia 2014 roku do dnia 03 stycznia 2015 roku liczone od kwoty kapitału pożyczki tj. 544, 22 zł w wysokości 12 % w stosunku rocznym;

-7, 16 zł- tytułem skapitalizowanych odsetek maksymalnych liczonych od dnia następnego wyznaczonego terminu spłaty tj. 04 stycznia 2015 roku do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu 14 lutego 2015 roku;

- 544, 22 zł- tytułem niespłaconego kapitału pożyczki;

-370 zł -tytułem kosztów windykacji przedsądowej (20 zł- wykonanie telefonów, 50 zł- wysłanie wezwania do zapłaty, 300 zł- koszty związane z prowadzeniem czynności windykacyjnych).

( k.2-5- pozew, k. 45- 46- pismo procesowe)

Postanowieniem z dnia 25 lutego 2015 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Łowiczu.

(k. 5 v., 6 -postanowienie)

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym, w dniu 08 maja 2015 roku, Sąd Rejonowy w Łowiczu nakazał pozwanej E. G., aby zapłaciła na rzecz powoda kwotę 926, 75 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od tejże kwoty od dnia złożenia pozwu do dnia zapłaty.

( k. 29- nakaz zapłaty)

W sprzeciwie od nakazu zapłaty, E. G. wniosła o oddalenie powództwa ponad kwotę 400 zł. Jednocześnie wniosła o rozłożenie należności na raty, z uwagi na trudną sytuację majątkową. Powódka zakwestionowała rzeczywistą wysokość należności w zakresie naliczania odsetek oraz dodatkowych opłat.

(k. 35-37 –sprzeciw od nakazu zapłaty)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 04 listopada 2014 r. pozwana E. G. zawarła z (...) spółka z o.o. z siedzibą w K. umowę pożyczki kwoty 544, 22 złotych, która miała być spłacona w ciągu 30 dni do dnia 04 grudnia 2014 roku. Na kwotę pożyczki złożyła się kwota 400 zł- postawiona do dyspozycji pożyczkobiorcy E. G., koszty dodatkowe tj. prowizja w wysokości 17 % -92, 52 zł oraz opłata z tytułu zwiększonego ryzyka związanego z udzieleniem pożyczki w wysokości 9, 50 % tj. kwota 51, 70 zł. Oprocentowanie pożyczki za okres od dnia wypłaty aż do ustalonego w umowie dnia całkowitej spłaty jest stałe i wynosi 12 % w stosunku rocznym.

(k. 18-19 - umowa pożyczki par. 1, 3, 4, 7)

W przypadku całkowitej spłaty kredytu, zgodnie z par.6 umowy pkt. 4 pożyczkobiorca uzyska rabat w wysokości w zakresie kosztów związanych zawarciem umowy pożyczki o których mowa w par. 6 ust. 1 zdanie pierwsze określonych na kwotę 149, 59 zł, które to koszty zostaną pomniejszone do kwoty 1 zł. W przypadku spłaty pożyczki po terminie koszty z tytułu pożyczki będą naliczone zgodnie z par. 6 pkt. 1 tj. w wysokości łącznej 149, 59 zł, która to kwota stanowi odsetki od kwoty 544, 22 zł, prowizję za udzielenie pożyczki, koszty usługi dodatkowej- składki ubezpieczeniowej).

(umowa pożyczki)

Zgodnie z par. 10 umowy, pożyczkobiorcy przysługuje prawo wielokrotnego przesunięcia terminu spłaty kapitału pożyczki każdorazowo o 1 miesiąc przy czym dokonanie przedłużenia okresu spłaty pożyczki następuje automatycznie o 1 miesiąc po wpłaceniu przez pożyczkobiorcę nie później niż do dnia poprzednio ustalonego terminu spłaty pożyczki kwoty nie mniejszej niż 1 zł. Pożyczkobiorca jest zobowiązany do uiszczenia prowizji za przedłużenie umowy wysokości 17 % - 92,52 zł, spłaty odsetek umownych w wysokości – 5, 37 zł, opłaty z tytułu zwiększonego ryzyka związanego z udzieleniem pożyczki spłaty na wypadek śmierci – 51, 70 zł. W razie przedłużenia okresu spłaty zadłużenie kwoty kapitału pożyczki, o którym mowa w par. 2 ust. 1 tj. kwoty 400 zł rzeczywista roczna stopa procentowa wyniesie 4672, 46 %.

/ umowa- par. 10, par. 5 pkt. 8/

W sprawach nieuregulowanych w umowie, zastosowanie znajdą przepisy o kodeksu cywilnego i ustawy o kredycie konsumenckim.

/ umowa – par.22/

Strony ustaliły, że w przypadku nieterminowej spłaty pożyczki pożyczkodawca może wszcząć lub zlecić podmiotom zewnętrznym wszczęcie postępowania mającego na celu doprowadzenie pozwanej do dobrowolnej spłaty pożyczki, którego koszty ponosi pożyczkobiorca. Pozwana zapoznała się z regulaminem monitoringu i windykacji zadłużenia. Zgodnie z nim za wykonanie telefonów interwencyjnych do pożyczkobiorcy w sprawie opóźnienia w spłacie zostanie naliczona zryczałtowana opłata w wysokości 20 zł za wykonanie połączenie- naliczana, nie częściej niż raz na miesiąc, bez względu na ilość wykonanych połączeń. Pożyczkodawca za sporządzenie i wysyłanie do pożyczkobiorcy wypowiedzenia /wezwania do zapłaty, dokonywanych nie częściej niż raz w miesiącu, ma prawo naliczyć opłatę jednorazową w wysokości 50 zł. Za wizytę u klienta, przez którą rozumie się również pozostawienie wizytówki lub ulotki windykacyjnej nalicza się każdorazowo opłatę zryczałtowaną w wysokości 150 zł lub też rzeczywiste koszty dojazdu do miejsca zamieszkania lub zatrudnienia dłużnika i diet wyliczonych według przepisów w sprawie delegacji służbowych oraz wynagrodzenie pracownika windykacji- do wyboru klienta.

/ regulamin- k. 22-23/

Do pozwanej wysłane były sms-y wzywające do zapłaty, w których wzywano do uiszczenia opłat dodatkowych- początkowo w dniach 19 stycznia 2015 roku, 29 stycznia 2015 roku kwoty 70 zł, zaś w dniu 09 lutego 2015 roku- kwoty kosztów dodatkowych w wysokości 370 zł.

/ dowód- k.47-k.48/

Powyższy stan faktyczny Sąd oparł na przedłożonych przez powoda dokumentach urzędowych. Sąd uznał za przyznany fakt niespłacenia przez pozwanego całej należności z umowy pożyczki w wysokości 400 złotych. Stan faktyczny sprawy nie był między stronami sporny w zakresie okoliczności istotnych dla jej rozstrzygnięcia.

Sąd zważył, co następuje:

W rozpoznawanej sprawie bezspornym jest, że powódka E. G. i powód (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. byli stronami umowy pożyczki. Pozwana przyznała fakt zawarcia umowy pożyczki gotówkowej, potwierdziła istnienie niespłaconego zobowiązania w wysokości 400 zł, w pozostałej części zakwestionowała naliczenie dodatkowych opłat, które złożyły się na przedmiot postępowania.

W okolicznościach niniejszej sprawy znajdą zastosowanie przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011r. o kredycie konsumenckim, która weszła w życie w dniu 17 grudnia 2011r.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 i 2 ustawy o kredycie konsumenckim przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki.

Umowa została zawarta przez przedsiębiorcę (powódkę) w ramach prowadzonej działalności z konsumentem (pozwanym). Powód jest przedsiębiorcą, który w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zajmuje się m.in. udzielaniem pożyczek gotówkowych. Pozwany jest konsumentem w rozumieniu ustawy, bowiem z umowy nie wynika, aby zaciągał pożyczkę na działalność gospodarczą. A za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. (art. 22 ¹ kc w zw. z art. 5 pkt 1 ukk).

Ponadto zastosowanie będą miały przepisy kodeksu cywilnego tj. art. 359 kc w zakresie dotyczącym maksymalnych odsetek umownych oraz art. 384- 385 ³kc dotyczących zobowiązań umownych z udziałem konsumenta.

Odesłanie do kodeksu cywilnego i ustawy o kredycie konsumenckim zawiera także wspomniana wyżej umowa pożyczki zawarta między stronami sporu. ( w §13 umowy ) .

Zastrzeżenie odsetek w umowie w tej wysokości było prawnie dopuszczalne . Przewiduje to art. 359 & 2 ( 1 -2 ) kc , który maksymalną wysokość odsetek umownych w stosunku rocznym ustalił na poziomie czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego. Nie mniej jednak, odsetki te winny być naliczane od kwoty 400 zł tj . kwoty pożyczki rzeczywiście udzielonej pozwanej . Odsetki powinny być naliczane od rzeczywiście wypłaconego pozwanemu kapitału , którym pozwany mógł swobodnie- kosztem powódki -dysponować. Stąd żądanie odsetek maksymalnych także od kwoty 144, 22 zł traktowanej jako całkowity koszt pożyczki jest nieuzasadnione. Należy bowiem zwrócić uwagę , że te koszty to koszty wyliczone przez powoda jako koszty udzielenia pożyczki, nie mają charakteru zobowiązaniowego. Sąd zasądził więc odsetki umowne w wysokości 4- krotności stopy kredytu lombardowego od kwoty 400 zł od dnia 04 grudnia 2014 roku- kiedy miała nastąpić spłata w wysokości 4, 42 zł, które skapitalizował. Następnie od kwoty 404, 42 zł, zasądził odsetki ustawowe od dnia 15 lutego 2015 r.- a więc zgodnie z żądaniem pozwu.

W niniejszej sprawie, jak twierdzi powód, E. G. skorzystała z opcji odpłatnego przesunięcia spłaty pożyczki do dnia 03 stycznia 2015 r., czego ww nie zakwestionowała. W związku z powyższym, jak wynika z zapisów umowy (par. 6 pkt. 4 umowy –k.18), koszty obsługi pożyczki zostały zrabatowane do 1 zł i tych kosztów powód nie może dochodzić. Nie mniej jednak z uwagi na przesunięcie terminu spłaty pożyczki o 1 miesiąc, pożyczkobiorca, jak wynikało z zapisów umowy poniesie koszty prowizji za przedłużenie umowy w wysokości 17 % niespłaconej pożyczki – 92, 52 zł oraz opłatę z tytułu zwiększonego ryzyka związanego z udzieleniem pożyczki spłaty zadłużenia na wypadek śmierci pożyczkobiorcy w czasie trwania umowy w kwocie 51, 70 zł. (k. 19, par. 10 umowy, twierdzenia pozwu). W razie przedłużenia okresu spłaty zadłużenia kwoty kapitału pożyczki, o którym mowa w par. 2 ust. 1 umowy pożyczki o okres jednego miesiąca roczna rzeczywista stopa oprocentowania wyniesie 4672, 46 zł (vide par 5 pkt. 8 umowy).

W ocenie Sądu dochodzenie opłat z tytułu przedłużenia terminu spłaty pożyczki jest nieuzasadnione.

Powód nie udowodnił, by w toku rozpoznawania wniosku pozwanego o udzielenie pożyczki, jak też w czasie wykonywania umowy pożyczki podejmował jakiekolwiek działania opisane w § 10 umowy dodatkowej w ramach zabezpieczenia i by poniósł z tego tytułu konkretne koszty, uzasadniające żądanie zapłaty kwoty 51, 70 złotych, wliczonej do całkowitych kosztów pożyczki. Nie uzasadnione jest również żądanie prowizji za przedłużenie umowy spłaty na okres 1 miesiąca w wysokości 92, 52 zł.

Wprowadzone do umowy pożyczki postanowieniami umowy dodatkowej obowiązek ponoszenia kosztów zabezpieczenia oraz prowizji za przedłużenie spłaty pożyczki jest w ocenie sądu niedopuszczalną praktyką, wykraczająca poza zasadę swobody zawierania umów i zmierzająca do narzucenia ukrytego, lichwiarskiego oprocentowania pożyczki sprzecznie z postanowieniami art. 359 §2 ¹ i §2 ³ k.c. Przepis art. 359 § 2 ¹ k.c. stanowi bowiem, że maksymalna wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej nie może w stosunku rocznym przekraczać czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego (odsetki maksymalne). Natomiast § 2 ² tego przepisu stanowi, że jeżeli wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej przekracza wysokość odsetek maksymalnych, należą się odsetki maksymalne.

Nie ma natomiast w ustawie o kredycie konsumenckim podstaw do żądania zapłaty przez pożyczkobiorcę kwoty 370,00 zł , jako koszty działań windykacyjnych. Ustalenie kosztów na poziomie opisanym w harmonogramie tj.: 20 zł- ryczałt za wykonywanie sms-ów i połączeń telefonicznych naliczany nie częściej niż na miesiąc, 50 zł.- wezwanie do zapłaty naliczano każdorazowo, wizyta u klienta lub w miejscu zamieszkania- każdorazowo rzeczywiste koszty dojazdu do miejsca zamieszkania lub zatrudnienia dłużnika i diet wyliczonych według przepisów w sprawie delegacji służbowych oraz wynagrodzenie pracownika windykacji bądź 150 zł tytułem zryczałtowanej opłaty w wysokości średnich kosztów wizyt przypadających na jednego zadłużonego- do wyboru klienta.

W ocenie Sądu takie określenie kosztów windykacji jest rażąco nadmiernym zyskiem kosztem konsumenta, który faktycznie otrzymał niewielką kwotę, w tym wypadku 400 zł , a zobowiązany były zgodnie z żądaniem pozwu do spłaty kwoty ponad 2,3- krotnie wyższej , w tym przypadku 926, 75 zł., na które złożyły się koszty windykacji w wysokości 370 zł- sięgające wysokością udzielonej pożyczki. Umowa nie różnicuje kosztów windykacji od długości terminu opóźnienia.

Wysokość wprowadzanych do umowy dodatkowych opłat powinna znajdować uzasadnienie w rzeczywistych nakładach jakie musi ponieść powódka w związku z podjęciem czynności windykacyjnych. Nawet przyjmując, że działalność powódki nastawiona jest na zysk finansowy z tytułu zgody na korzystanie z jej kapitału, to nie może pozostawać ona poza kontrolą sądu i być nadmierna. Nie uprawnia to także powódki do przerzucania na konsumenta kosztów działalności gospodarczej i związanego z tym ryzyka własnej działalności parabankowej. Przerzucanie na pożyczkobiorcę „ kosztów windykacji „ prowadzi do nieuzasadnionego obciążania konsumenta kosztami ryzyka związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą. Takie działanie należy ocenić jako sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco naruszające interesy konsumenta .

Istotne jest bowiem, aby te dodatkowe koszty, pomimo umownego ich zastrzeżenia i wyrażenia na nie zgody przez pozwanego w umowie pożyczki, nie były rażąco wygórowane. Żądanie 50 zł za wysłanie wezwania do zapłaty, gdy przeciętny koszt tych usług na rynku wynosi średnio 5 zł w przypadku listów poleconych, określenie opłaty ryczałtowej na poziomie 20 zł naliczanej nie częściej niż na miesiąc, bez względu na ilość wykonanych połączeń i wysłanych sms-ów jest rażąco wygórowane.

Żądanie kosztów windykacji jest nie tylko uzasadnione prawnie ale również dowodowo, o czym wspomniano powyżej. Nie jest wiadome za co powódka żąda kwoty 300 zł. Jakie to usługi zostały wykonane w celu egzekucji, skoro już po 40 dniach od daty wymagalności roszczenia tj. 03 stycznia 2015 roku, powód skierował postępowanie na drogę sądową.

Żądanie pozwu poza kwotę 400 zł w ocenie Sądu nie tylko pozostało nieudowodnione, ale rażąco narusza interesy konsumenta oraz kształtuje jego obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami w rozumieniu art. 385 ¹ kc.

Sąd w niniejszym składzie podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w orzeczeniu z dnia 13.07.2005r. I CK 832/04 w którym doprecyzowując w/w pojęcia kodeksowe SN wyjaśnił , że w rozumieniu art. 385 ¹ § 1 kc „rażące naruszenie interesów konsumenta „oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym, natomiast „ działanie wbrew dobrym obyczajom „ w zakresie kształtowania treści stosunku obligacyjnego wyraża się w tworzeniu przez partnera konsumenta takich klauzul umownych , które godzą w równowagę kontraktową tego stosunku. Obie , wskazane w tym przepisie formuły prawne służą do oceny tego, czy standardowe klauzule zawarte we wzorcu umownym przekraczają zakreślone przez ustawodawcę granice rzetelności kontraktowej twórcy wzorca w zakresie kształtowania praw i obowiązków konsumenta „.

Odnosząc się do powyższej interpretacji należy stwierdzić, że żądanie kwoty 370,00 zł tytułem hipotetycznych kosztów windykacji godzą zarówno w równowagę kontraktową jak i wprowadzają nieusprawiedliwioną dysproporcję praw pożyczkodawcy i obowiązków pożyczkobiorcy. Żądanie zwrotu hipotetycznych kosztów windykacji należy uznać za przejaw dublowania opłat i dążenie do przerzucania na konsumenta , własnego ryzyka gospodarczego .

Zgodnie z art. 385 ¹ § 1 kc, postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. W § 3 art. 385 ¹ kc, ustawodawca wyjaśnił, że nie uzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta.

Nie budzi wątpliwości Sądu – jako fakt znany z urzędu – (z uwagi na licznie wnoszone przez powódkę pozwy), że powódka posługuje się wzorcem umowy, na treść którego pożyczkobiorcy nie mają wpływu i nie są z nimi uzgadniane indywidualnie.

Powódka w obrocie posługuje się formularzem umowy , którego treści od §1 do ostatniego są powielane , jednostronnie ustalone przez powódkę . Pożyczkobiorca nie ma żadnego wpływu na ich treść, albowiem postanowienia umowy nie podlegają negocjacjom. Nieuzgodnione indywidualnie postanowienia umowy dotyczące wysokości kosztów windykacyjnych w sposób oczywisty kształtują obowiązki pożyczkobiorcy w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. Są sprzeczne z ogólnie obowiązującymi przepisami prawa cywilnego kształtującymi zasady odpowiedzialności za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania ( z art. 361 KC w zw. z art. 471 KC ). To powódkę obciąża obowiązek wykazania wysokości szkody i związku przyczynowego pomiędzy niewykonaniem zobowiązania a szkodą . Powódka tego związku nie wykazała. Zdaniem Sądu żądane od pozwanego koszty windykacji muszą wynikać z kosztów faktycznie poniesionych przez powoda, bowiem w przeciwnym razie należałoby rozważyć, czy nie mamy tu do czynienia z ukrytą karą umowną, której zastrzeganie przy zobowiązaniach pieniężnych jest niedopuszczalne (art.483 kc, por. art. 385 ³ pkt 17 kc ).

Z podanych powodów powództwo ponad kwotę 404, 42 zł (kapitał pozostawiony do dyspozycji pozwanej i kwota odsetek) należało oddalić.