Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 stycznia 2016r.

Sąd Okręgowy w Łodzi II Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący p.o. SSO. E. Dąbrowski

Protokolant: sekr. sąd. Marta Witek

po rozpoznaniu w dniu 7 stycznia 2016r. w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa K. M. (1)

przeciwko (...) Funduszowi (...) w W.

o zapłatę i ustalenie

1.  oddala powództwo;

2.  nie obciąża powoda kosztami postępowania należnymi stronie pozwanej.

II C 912/13

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 4 lipca 2013r. skierowanym przeciwko (...) Funduszowi (...) w W. powód K. M. (1) wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 90 000zł. z odsetkami od dnia 16 kwietnia 2013r. tytułem naprawienia krzywdy wyrządzonej w wyniku wypadku komunikacyjnego spowodowanego przez nieznanego sprawcę oraz ustalenia odpowiedzialności pozwanego za dalsze następstwa przedmiotowego wypadku (pozew k. 2 – 6).

W odpowiedzi na pozew z dnia 30 września 2013r. pozwany negując zarówno zasadę swojej odpowiedzialności jak i rozmiar szkody wniósł o oddalenie powództwa w całości (odpowiedź na pozew k. 32 – 34).

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

W dniu 21 września 2012r. funkcjonariusze policji udali się na skrzyżowanie ulicy (...) z drogą wyjazdową z terenu osiedla 650 - lecia w Z., gdzie zastali powoda oraz udzielające mu pomocy pogotowie ratunkowe. Z relacji powoda dowiedzieli się, iż w trakcie wykonywania manewru skrętu w prawo z drogi wyjazdowej na ulicę (...) został on przewrócony przez jadący za nim niezidentyfikowany pojazd, którego sprawca następnie zbiegł. W wyniku upadku powód doznał obrażeń w postaci rany ciętej brody i lewego oczodołu. Z uwagi na powyższe obrażenia powoda przewieziono do szpitala. Obecni na miejscu policjanci stwierdzili, że rower powoda nie został uszkodzony, na jezdni natomiast stwierdzili obecność plam koloru czerwonego (notatka urzędowa k. 19, 15 akt 1 Ds. 1642/12).

Postanowieniem z dnia 12 grudnia 2012r. śledztwo w sprawie przedmiotowego wypadku zostało umorzone. W uzasadnieniu postanowienia wskazano, iż jedyny – poza powodem - obecny na miejscu zdarzenia w chwili jego wystąpienia świadek nie widział żadnego samochodu, który mógłby spowodować upadek powoda, jak również nie słyszał żadnych odgłosów mogących świadczyć o obecności takiego pojazdu na miejscu zdarzenia w postaci dźwięku klaksonu bądź też odgłosu hamowania. Także żaden z mieszkańców pobliskiego bloku, pracowników okolicznej cukierni jak również robotników kładących kostkę brukową nie potwierdził, jakoby w chwili zdarzenia na jego miejscu obecny miał być jakikolwiek pojazd. Wersji powoda wskazującej na udział w wypadku niezidentyfikowanego sprawcy nie potwierdziły także nagrania z monitoringu miejskiego autobusu, który w chwili wypadku przejeżdżał ulicą (...) (postanowienie z uzasadnieniem k. 21, zeznania świadków A. M. k. 53 – odwrót, Z. W. k. 54, R. S. k. 54).

W chwili wypadku powód miał 80 lat (pisemna opinia biegłego sądowego lekarza z zakresu medycyny sądowej k. 89).

Także sam powód początkowo nie pamiętał przebiegu zdarzenia, o jego spowodowanie zaś oskarżał początkowo dwie obecne na miejscu wypadku kobiety, które udzielały mu pomocy (zeznania świadka J. M. k. 53 – odwrót, zeznania powoda k. 180). O obecności samochodu koloru jasnego, który miał zawadzić go w lewą rękę, powód mówił w trakcie swojego pobytu na izbie przyjęć w szpitalu (zeznania świadków K. M. (2) k. 54 – odwrót - 55, K. M. (3) k. 55).

Powołując się na wskazane wyżej okoliczności pozwany pismem z dnia 28 marca 2013r. odpowiedział odmownie na wcześniejsze skierowane doń przez pełnomocnika powoda wezwanie do zapłaty (pisma k. 17 – 18, 20).

Zebrane co do przebiegu zdarzenia informacje nie pozwalają na określenie przyczyny wypadku z dnia 21 września 2012r. Jego przyczyną bowiem poza potrąceniem przez nieustalony pojazd mogła być także utrata panowania nad prowadzonym przez powoda rowerem spowodowana bądź chwilową utratą przytomności bądź też błędem w technice jazdy. W przypadku natomiast uderzenia w rower przez przejeżdżający samochód z siłą na tyle dużą, by spowodować powstanie u powoda obrażeń ciała, rower ten zostałby odrzucony w kierunku prawo – skos, siła zaś działająca na kierownicę roweru spowodowałaby najprawdopodobniej także jej skręcenie w stronę prawą, uszkodzenia zatem, których w ogóle nie stwierdzono. Jedyny zatem możliwy przebieg wypadku z udziałem samochodu zakładałby lekkie jedynie uderzenie lusterkiem zewnętrznym powodujące utratę równowagi nad rowerem i upadek (pisemna opinia biegłego sądowego do spraw analizy i rekonstrukcji wypadków drogowych k. 81). Charakter ujawnionych u powoda obrażeń w postaci krwiaka nadtwardówkowego w okolicy skroniowej i czołowo – ciemieniowej po stronie lewej oraz złamania końca bliższego kości promieniowej lewej jak również obrzęku lewej kostki wskazuje, że do ich powstania doszło pod działaniem narzędzia twardego, tępego lub tępokrawędzistego, a zatem o dużej powierzchni, godzącego z dużą siłą. Obrażenia te mogły powstać w wyniku upadku powoda z roweru na twarde podłoże o charakterze trawiastym bądź piaszczystym, za mało prawdopodobne zamiast uznać należy ich powstanie w wyniku bezpośredniego uderzenia przez samochód, aby je bowiem wywołać siła działająca musiałaby być na tyle duża, że powód zostałby znacznie przemieszczony do przodu na stronę prawą, następnie zaś musiałby upaść na stronę prawą. W takiej też sytuacji doznane obrażenia musiałby być większe od ostatecznie stwierdzonych (pisemna opinia biegłego sądowego lekarza z zakresu medycyny sądowej k. 91, ustna uzupełniająca opinia biegłego k. 180 - odwrót).

Zakładając jednak nawet, iż – jak wskazano w opinii biegłego do spraw rekonstrukcji wypadków – upadek powoda z roweru spowodowany był utratą jego równowagi w wyniku lekkiego jedynie potrącenia przez przejeżdżający samochód, wtedy również jednak upadku powoda należałoby spodziewać się na jego prawą stronę. Takiego przebiegu zdarzenia żadną miarą nie potwierdza jednak usytuowanie obrażeń wyłącznie po lewej stronie ciała powoda, regułą jest bowiem, że spowodowane upadkiem obrażenia musiałyby powstać po tej stronie ciała, na którą nastąpił upadek. Potwierdzają to zeznania jedynego obecnego na miejscu zdarzenia w chwili jego wystąpienia świadka A. M., wedle obserwacji którego upadek nastąpić miał na stronę lewą, niezgodnie zatem z kierunkiem działania siły wytworzonej przez przejeżdżający po stronie lewej pojazd powoda (ustna uzupełniająca opinia biegłego do spraw medycyny sądowej k. 180 - odwrót, zeznania świadka A. M. k. 54 - odwrót). Wersji świadka co do kierunku, w jakim powód upadł, zgodnej z przedstawionym przez obu biegłych wyjaśnieniem możliwych przyczyn upadku znajdującym potwierdzenie zarówno w charakterze jak i usytuowaniu obrażeń powoda, nie podważa treść zeznań złożonych na ostatnim terminie rozprawy przez powoda, zeznania te bowiem – w przeciwieństwie do zeznań świadka M. - żadną miarą nie tłumaczą, w jaki sposób powód spadając z roweru na swoją prawą stronę doznać mógł obrażeń, które niemal w całości usytuowane były wyłącznie po lewej stronie jego ciała (zeznania powoda k. 180). Złożone na terminie rozprawy w dniu 7 stycznia 2016r. zeznania powoda, jakoby bezpośrednio po wypadku kojarzyć miał on jego przebieg, kłopoty zaś z pamięcią na tyle poważne, iż nie wiedział, gdzie jest, miały u niego wystąpić dopiero w szpitalu, pozostają wreszcie w sprzeczności z zeznaniami przesłuchanego wcześniej świadka K. M. (2), z których wynika dla odmiany, iż przebieg zdarzenia został przez powoda opisany właśnie w szpitalu. W ocenie sądu, gdyby istotnie bezpośrednio po zdarzeniu powód zachować miał w pamięci jego przebieg zgodny z rzeczywistością, kłopoty zaś z pamięcią wystąpić miały dopiero później, to oskarżeń o spowodowanie wypadku nie kierowałby pod adresem dwóch obecnych na miejscu zdarzenia kobiet, o czym zeznawał sam powód (zeznania świadka K. M. (2) k. 54 – odwrót, zeznania powoda k. 180). Wszystkie podniesione wyżej okoliczności nakazują z dużą ostrożnością podejść do kwestii wiarygodności zeznań powoda co do przyczyn wypadku, prezentowaną zaś przez stronę powodową wersję zdarzenia, jako opartą wyłącznie na powyższych zeznaniach, złożonych przez osobę niewątpliwie zainteresowaną wynikiem postępowania, uznać za niewiarygodną.

W chwili wypadku powód poruszał się rowerem drogą dojazdową z osiedla do ulicy pomimo tego, iż zgodnie z art. 33 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym winien w tej sytuacji przemieszczać się przez wyznaczoną obok drogę dla rowerów (pisemna opinia biegłego sądowego do spraw analizy i rekonstrukcji wypadków drogowych k. 81).

Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne nie potwierdzają tezy strony powodowej, jakoby wypadek spowodowany miał zostać przez niezidentyfikowanego sprawcę, gdyby bowiem sytuacja taka miała mieć miejsce, to – pomijając potwierdzoną przez świadka M. nieobecność takiego pojazdu w miejscu i czasie zdarzenia – upadek powoda nastąpić musiałby na jego prawą stronę i po tej też stronie ciała wystąpić musiałyby spowodowane tymże upadkiem obrażenia ciała, inaczej zatem, aniżeli miało to miejsce w ustalonym stanie faktycznym, w którym wszystkie obrażenia te skoncentrowane są wyłącznie po stronie lewej. Okoliczności powyższe nakazują wypadek z udziałem powoda tłumaczyć utratą równowagi spowodowaną bądź to błędem w technice jazdy bądź też chwilowym pogorszeniem samopoczucia powoda, wykluczają one natomiast udział osoby trzeciej w taki sposób, jak w toku postępowania przedstawiała to strona powodowa. Tym samym też przyjąć należało, iż roszczenie powoda nie znajduje oparcia w przepisie art. 98 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, co skutkować musiało oddaleniem powództwa w całości. Z uwagi na powyższe, jako prowadzące do jedynie do przedłużenia postępowania oddaleniu podlegały wnioski dowodowe zmierzające do ustalenia rozmiaru doznanej przez powoda szkody jak również wniosek o przesłuchania w charakterze świadka kolejnego funkcjonariusza policji w osobie I. G. (1), której udział w sprawie polegał jedynie na przesłuchiwaniu w toku postępowania karnego powoda oraz świadków przesłuchanych później w toku sprawy cywilnej (protokoły k. 10 – 11, 26, 40 - odwrót akt 1 Ds. 1642/12, pismo k. 41, postanowienie k. 21). Wskazany wyżej świadek zeznawać mógł zatem jedynie co do okoliczności usłyszanych od osób przesłuchanych w sprawie karnej, które ponownie przesłuchano później w postępowaniu cywilnym. Nadmienić należy, iż czynności tych w postaci przesłuchań dla potrzeb sprawy karnej sporządzone zostały protokoły, które wraz z tworzącymi je aktami postępowania karnego załączono do sprawy cywilnej. W ocenie sądu nie zachodzą żadne przekonywające względy do przyjęcia, iż przesłuchując w sprawie karnej tych samych świadków, których i tak później jeszcze raz przesłuchano w sprawie cywilnej, I. G. (2) usłyszała jakiekolwiek istotne dla ustalenia przebiegu zdarzenia twierdzenia, których nie odnotowała w protokołach zeznań potwierdzonych następnie podpisami samych świadków, a których świadkowie ci z kolei nie powtórzyli w ramach przesłuchania prowadzonego przed sądem cywilnym.

Także podnoszony przez stronę powodową fakt odnotowania w notatce urzędowej z dnia 21 września 2012r. obecności na podłożu czerwonej plamy stanowić może co najwyżej kolejny dowód na okoliczność odniesienia przez powoda obrażeń ciała, których powstanie nie było jednak okolicznością sporną w niniejszej sprawie, żadną miarą natomiast nie potwierdza on, aby obrażenia te w jakikolwiek sposób spowodowane miały zostać przez innego zmotoryzowanego uczestnika ruchu drogowego. Z uwagi na to zatem, iż wiedza I. G. (1) na temat okoliczności zdarzenia nie może wykraczać poza to, co wiadome było pozostałym przybyłym na miejsce zdarzenia i przesłuchanym już osobom, wniosek o przesłuchanie ocenić należało jako nieprzydatny dla poczynienia ustaleń istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

Z uwagi na powyższe, należało orzec jak w sentencji.

Mając na uwadze trudną sytuację materialną powoda, której potwierdzeniem był fakt uzyskania przezeń zwolnienia od kosztów sądowych w całości, na podstawie art. 102 kpc. nie obciążono go kosztami postępowania należnymi stronie pozwanej.