Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 czerwca 2013 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:SSR del. Jacek Liszka

Protokolant: st.sekr.sądowy Małgorzata Houda

po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2013 roku w Tarnowie na rozprawie

odwołań Z. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 30 listopada 2012 roku nr (...) oraz

z dnia 18 stycznia 2013 roku (...)

w sprawie Z. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o emeryturę w obniżonym wieku emerytalnym

1.  oddala odwołanie od decyzji z dnia 30 listopada 2012r,

2.  zmienia zaskarżoną decyzję z dnia 18 stycznia 2013r. w ten sposób, że przyznaje odwołującemu się Z. B. emeryturę począwszy od dnia 27 grudnia 2012r.

Sygn. akt IV U 126/13

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie z dnia 26 czerwca 2013 roku

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 30 listopada 2012 r. odmówił Z. B. prawa do emerytury. W uzasadnieniu wskazał, iż odwołujący nie spełnia warunków, od których zależy prawo do emerytury. Ubezpieczony nie posiada bowiem do dnia 1.01.1999 r. udokumentowanego okresu składkowego i nieskładkowego wynoszącego co najmniej 25 lat, lecz wynoszący ponad 23 lata, co więcej nie wykazał wymaganych co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych, co nie daje podstaw do przyznania świadczenia emerytalnego na podstawie art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009 roku Nr 153, poz. 1227 ze zm.).

Kolejną decyzją z dnia 18 stycznia 2013 r. ZUS na podstawie dokumentacji załączonej do odwołania od powyższej decyzji ustalił ubezpieczonemu łączny staż zatrudnienia wynoszący na dzień 1.01.1999 r. 25 lat pracy odmawiając jednak ubezpieczonemu emerytury z uwagi na brak co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Odwołania od powyższych decyzji wniósł Z. B. podnosząc, iż posiada ponad 15 lat pracy w warunkach szczególnych - poprzez zaliczenie pracy w Przedsiębiorstwie (...) jako pracy w szczególnych warunkach.

W odpowiedzi na odwołanie organ emerytalny domagał się jego oddalenia, powołując argumentację z zaskarżonej decyzji i podnosząc, iż przedłożona dokumentacja archiwalna nie pozwala jednoznacznie potwierdzić, iż praca w Przedsiębiorstwie (...) była wykonywana w warunkach szczególnych.

Bezsporne między stronami było:

Z. B. urodzony w dniu (...) ukończył 60 lat. Posiada na dzień 1.01.1999 r. łączny staż zatrudnienia wynoszący 25 lat.

Nadto Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W okresie od 14.12.1976 roku do dnia 22.05.1994 roku odwołujący był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) S.A. z siedzibą w K.. Zakład ten zajmował się budową oraz remontem różnorakich instalacji technologicznych, rurociągów przede wszystkim energetycznych, przesyłu ciepłej wody, pary, izolowaniem i malowaniem konstrukcji stalowych.

Dowód

- akta ZUS,

- akta osobowe odwołującego się,

- dokumenty dołączone do odwołania k. 10-15,

- zeznania świadków M. B. i J. K. k. 40-41,

- zeznania odwołującego się k. 41.

Odwołujący pracował tam jako monter izolacji termicznej w przeważającej części wskazanego powyżej okresu. Pracę tę wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Przed założeniem izolacji termicznej, a po zdemontowaniu starej należało rury wyczyścić szczotkami drucianymi, wypiaskować, pomalować, a następnie kładziony był na nie materiał izolacyjny oraz warstwa ochronna w postaci płaszcza azbestowego lub blachy.

W pozostałym okresie w zakładzie tym odwołujący pracował jako malarz konstrukcji stalowych na wysokości. Ubezpieczony malował słupy nośne hal, jak również konstrukcje stalowe na których idą rurociągi. Okresy tej pracy 23.01.1986-2.04.1986 i 21.11.1988-28.02.1989 zostały uznane przez organ rentowy jako praca w warunkach szczególnych. Oprócz tych uznanych okresów odwołujący pracował jako malarz konstrukcji stalowych na wysokości w okresach 26.06.1978-31.12.1978, 1.02.1982-16.09.1984, 8.12.1984-2.05.1985 i 1.03.1989-19.06.1991.

Dowód

- akta ZUS,

- akta osobowe odwołującego się,

- dokumenty dołączone do odwołania k. 10-15,

- zeznania świadków M. B. i J. K. k. 40-41,

- zeznania odwołującego się k. 41.

W czasie tego zatrudnienia odwołujący świadczył również identyczną pracę jak powyżej montera izolacji termicznej na eksporcie w okresie od 3.04.1986 r. do 17.04.1987 r.

Dowód

- akta ZUS,

- akta osobowe odwołującego się,

- dokumenty dołączone do odwołania k. 10-15,

- zeznania świadków M. B. i J. K. k. 40-41,

- zeznania odwołującego się k. 41.

- zaświadczenia z umowami o pracę k. 33-39

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty zalegające w aktach organu emerytalnego, aktach osobowych odwołującego, dokumenty dostarczone przez odwołującego, jak również w oparciu o zeznania odwołującego się oraz świadków M. B. i J. K..

Dokumenty dające podstawę dla poczynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd uznał za autentyczne i wiarygodne. Poza tym treść i forma tych dokumentów nie budziły zastrzeżeń i wątpliwości uczestników postępowania, nie ujawniły się też takie okoliczności, które należałoby brać pod uwagę z urzędu, a które podważałyby wiarygodność tej kategorii dowodów i godziły w ich moc dowodową od strony materialnej czy formalnej. Dokumenty urzędowe stanowiły zatem dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone (art. 244 k.p.c.), a dokumenty prywatne, że osoba która je podpisała złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie (art. 245 kpc).

Wiarygodne w ocenie Sądu były także zeznania odwołującego się jak i świadków M. B. i J. K.. Korespondowały one z materiałem dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie. Depozycje te nie zawierały żadnych wewnętrznych sprzeczności, były logiczne i spójne. Razem wzięte dały pełny i jasny obraz badanej rzeczywistości.

Sąd Okręgowy rozważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem postępowania było ustalenie czy Z. B. przysługuje prawo do emerytury w niższym wieku z tytułu wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Z analizy stanowiska procesowego organu emerytalnego wynika, że zastrzeżenie ZUS budzi fakt, że okoliczność ta nie została wykazana stosownymi dokumentami, które byłyby dla organu emerytalnego wiążące.

Z powyższych względów zwrócić uwagę należy na regulację zawartą w art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS ( Dz.U. z 2009 roku Nr 153 poz.1227 ze zm.) zgodnie, z którym ubezpieczonymi urodzonymi przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącymi pracownikami ( o których mowa w ust 2-3 tegoż artykułu ), zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1 – tj. 65 lat w przypadku mężczyzn. Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa powyżej, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych. Przepis art. 32 ust. 4 powołanej ustawy stanowi natomiast, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Za owe przepisy dotychczasowe należy uważać przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 ze zm.) wydanego na podstawie upoważnienia zawartego w art. 55 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. 1982 r. Nr 40 poz. 267 ze zm.).

Zgodnie z uchwałą składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 13 lutego 2002 roku ( sygn. akt III CZP 30/2001, opubl. OSNAPiUS 2002/10 poz. 243 ) zawarte w art. 32 ust. 4 ustawy odesłanie do przepisów dotychczasowych, sankcjonujących obowiązywanie rozporządzenia, można odnosić tylko do tych przepisów rozporządzenia, które regulują materię określoną w przepisie ustawy, a więc wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk, oraz warunki, na jakich osobom wykonującym te prace przysługuje prawo do emerytury. Zachowały zatem moc przepisy § 4-8a określające wiek emerytalny i okres wykonywania pracy w szczególnych warunkach pracowników wykonujących prace wyszczególnione w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia, przepisy § 9-15 określające wiek emerytalny i warunki przechodzenia na emeryturę osób zatrudnionych w szczególnym charakterze, a ponadto przepis § 3 określający ogólny wymagany okres zatrudnienia oraz przepis § 2 ust. 1 stanowiący, że okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Zgodnie zatem z § 4 rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn i ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż Z. B. spełnia wszystkie przesłanki nabycia prawa do emerytury. Otóż ukończył 60 lat, posiada wymagany okres ogólnego stażu pracy, bo wynoszący 25 lat jak również legitymuje się okresem pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze na stanowiskach objętych wykazem A cytowanego rozporządzenia wynoszącym co najmniej 15 lat pracy.

Należy w tym miejscu zauważyć, iż zgodnie z art. 473 k.p.c. w postępowaniu przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się żadnych ograniczeń dowodowych. To sprawia, że fakt zatrudnienia, bądź jego brak w warunkach szczególnych może być dowodzony za pomocą każdego środka dowodowego, w tym z zeznań stron i świadków.

Przeprowadzone w niniejszej sprawie dowody z zeznań odwołującego i zeznań świadków w sposób jednoznaczny potwierdziły, że Z. B. w okresie od dnia 14.12.1976 roku do dnia 22.05.1994 roku był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) S.A. z siedzibą w K.. Przedsiębiorstwo to zajmowało się budową oraz remontem różnorakich instalacji technologicznych, rurociągów przede wszystkim energetycznych, przesyłu ciepłej wody, pary, izolowaniem i malowaniem konstrukcji stalowych. Odwołujący był tam zatrudniony jako monter izolacji termicznej. Praca jego polegała na zakładaniu izolacji termicznej po zdemontowaniu starej, czyszczeniu rur, piaskowaniu ich, malowaniu, a następnie kładzeniu na nie materiału izolacyjnego oraz warstwy ochronnej w postaci płaszcza azbestowego lub blachy.

Opisana praca w Przedsiębiorstwie (...) jest pracą, którą należy zaliczyć do prac wymienionych w Wykazie A Dziale II jako prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych, jak i w Dziale IV pkt 38 jako prace antykorozyjne i termoizolacyjne urządzeń i instalacji technologicznych. Ponadto ubezpieczony wykonując również w ustalonych okresach czasu prace malarskie konstrukcji stalowych na wysokości wykonywał także prace objętą Działem V pkt 6 Wykazu A rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Tym samym, biorąc pod uwagę okres zaliczony przez ZUS oraz powyższy okres zatrudnienia Z. B. spełnia on wymagany warunek co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Podkreślić należy, że nawet gdyby nie zaliczać okresu pracy jako malarz nie uznanego przez ZUS to i tak odwołujący spełni warunek 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Mając powyższe na uwadze, działając na mocy wskazanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 18.01.2013 i przyznał odwołującemu emeryturę począwszy od dnia 27 grudnia 2012 r., tj. od daty złożenia wniosku i dokumentów uzasadniających zaliczenie 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych oddalając przy tym odwołanie od wcześniejszej decyzji ZUS z dnia 30.11.2012 r. na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.