Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 04 grudnia 2015r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Joanna Jurkiewicz

Protokolant: Marek Madaj

przy udziale prokuratora Prokuratury Rejonowej w Pruszczu Gdańskim Jarosława Żelazka

po rozpoznaniu w dniu 02.12.2015r. sprawy Z. G. (1) ( (...)) , syna A. i Z. z domu L., urodzonego (...) w P.,

oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 10 lipca 2015r. w miejscowości U. gmina P. dopuścił się czynnej napaści na funkcjonariusza policji z Komisariatu Policji w T. M. K. podczas i w związku z wykonywaniem przez niego obowiązków służbowych w ten sposób, że podczas czynności służbowych wykonywanych z jego udziałem na skutek interwencji domowej oblał go niebezpiecznym przedmiotem w postaci benzyny grożąc mu jednocześnie podpaleniem przy użyciu zapalniczki w celu zmuszenia w ten sposób funkcjonariusza policji do zaniechania prawnej czynności służbowej,

tj. o czyn z art. 223§1 k.k. w zb. z art. 224§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.

II.  w dniu 10 lipca 2015r. w miejscowości U. groził pozbawieniem życia i spaleniem domu E. G. i K. G., przy czym groźba ta wzbudziła w wyżej wymienionych uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona,

tj. o czyn z art. 190§1 k.k.

III.  w dniu 10 lipca 2015r. w G. groził pozbawieniem życia i spaleniem domu E. G. i K. G., przy czym groźba ta wzbudziła w wyżej wymienionych uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona,

tj. o czyn z art. 190§1 k.k.

I.  Oskarżonego Z. G. (2) uznaje za winnego czynu zarzucanego mu w punkcie I oskarżenia, czyn ten kwalifikuje z art. 223§1 k.k. w zb. z art. 224§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. i za to, przy zastosowaniu art. 11§3 k.k. i art. 37b k.k., na mocy art. 223§1 k.k. w zw. z art. 34§1 i 1a pkt 1 i 3 k.k., art. 35§1 k.k., art. 72§1 pkt 5 k.k. skazuje go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz 1 (jednego) roku ograniczenia wolności, polegającej na wykonywaniu wskazanej przez sąd nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym oraz powstrzymywania się od nadużywania alkoholu.

II.  Na podstawie art. 63§1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 14.08.2015r. do dnia 04.12.2015r.

III.  Oskarżonego uznaje za winnego czynu zarzucanego mu w punkcie II oskarżenia, czyn ten kwalifikuje z art. 190§1 k.k.

IV.  Oskarżonego uznaje za winnego czynu zarzucanego mu w punkcie III oskarżenia, czyn ten kwalifikuje z art. 190§1 k.k.

V.  Uznając, że czyny opisane w punktach III i IV wyroku stanowią ciąg przestępstw, przy zastosowaniu art. 91§1 k.k., na podstawie art. 190§1 k.k. w zw. z art. 34§1 i 1a pkt 1 i 3 k.k., art. 35§1 k.k. wymierza oskarżonemu karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu wskazanej przez sąd nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym oraz powstrzymywania się od nadużywania alkoholu.

VI.  Na podstawie na mocy art. 86§1 i 3 k.k., art. 91§2 k.k. łączy jednostkowe kary ograniczenia wolności orzeczone w punktach I i V wyroku i wymierza w ich miejsce karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na wykonywaniu wskazanej przez sąd nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym oraz powstrzymywania się od nadużywania alkoholu.

VII.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata Z. B. kwotę 885,60 zł. (osiemset osiemdziesiąt pięć złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu Z. G. (2) z urzędu.

VIII.  Na podstawie art. 626§1 k.p.k. i art. 624§1 k.p.k. zwalania oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Na oryginale właściwy podpis

Sygn. akt X K 989/15

UZASADNIENIE

Mając na uwadze, iż wyrok w niniejszej sprawie został wydany w trybie art. 387 k.p.k., Sąd stosownie do treści art. 424§3 k.p.k. ograniczył zakres uzasadnienia do wyjaśnienia podstawy prawnej tegoż wyroku oraz wskazanych rozstrzygnięć.

Uznając Z. G. (2) za winnego popełnienia zarzucanych mu oskarżeniem czynów, Sąd doszedł do przekonania, że w świetle wszystkich ujawnionych w toku posiedzenia dowodów w szczególności zeznań pokrzywdzonych, sprawstwo Z. G. (1) we wskazanym zakresie nie budzi wątpliwości. Nadto oskarżony jest zdolny ze względu na wiek do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dostarcza podstaw do przyjęcia, iż w chwili czynów Z. G. (3) był niepoczytalny lub znajdował się w anormalnej sytuacji motywacyjnej.

Sąd stwierdził w tym zakresie, iż Z. G. (2) w dniu 10 lipca 2015 roku w U. działał z zamiarem uniemożliwienia funkcjonariuszowi policji M. K. przeprowadzenia czynności służbowych z jego udziałem. W tym celu oblał go benzyną i groził popełnieniem przestępstwa na jego szkodę poprzez podpaleniem go przy użyciu zapalniczki, jeśli ten nie zaniecha prawnej czynności służbowej. Tym samym oskarżony dopuścił się czynnej napaści na funkcjonariusza publicznego w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych, używając przy tym przedmiotu podobnie niebezpiecznego jak broń palna lub nóż. W rozumieniu Kodeksu karnego „innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem” jest bowiem taki, którego użycie może spowodować śmierć człowieka lub uszczerbek na jego zdrowiu. Jest on pod tym względem podobny do broni palnej lub noża ( wyrok SN z dnia 6 czerwca 1978 r., IV KR 154/78, OSNPG 1979, nr 3, poz. 46; wyrok SN z dnia 12 listopada 1985 r., IV KR 274/85, OSNPG 1987, nr 2, poz. 20; wyrok SN z dnia 20 października 1988 r., I KR 299/88, OSNPG 1989, nr 12, poz. 124; Górniok (w:) Górniok i in., t. 2, s. 394; Czekaj, Posługiwanie się..., s. 24). Za tego rodzaju przedmioty mogą być uznane również, przy określonym sposobie użycia, ciecze żrące czy trujące (np. kwas solny), może nim być także gaz, prąd elektryczny czy nawet sprężone powietrze, jak również chloroform, którego użycie pociąga za sobą potencjalne niebezpieczeństwo dla życia. O tym jednak, czy tego rodzaju "narzędzie" może być uznane - w przeciwieństwie do broni, noża czy innego niebezpiecznego ze względu na swe właściwości, przedmiotu - za niebezpieczne w rozumieniu ustawy, decyduje sposób jego użycia, nadający mu - lub nie - cechy narzędzia niebezpiecznego dla życia lub zdrowia ludzkiego, oraz zamiar sprawcy użycia takiego narzędzia w sposób czyniący je niebezpiecznym. ( wyrok SN z dnia 9 września 1978 r., V KR 119/78, OSNKW 1979, nr 3, poz. 27).

Tym samym oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstw określone zarówno w art. 223§1 k.k., jak i art. 224§2 k.k. co uzasadniało zakwalifikowanie zarzucanego mu w punkcie pierwszym oskarżenia czynu z art. 223§1 k.k. w zb. z art. 224§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.

W dalszej kolejności Sąd ocenił, iż Z. G. (2) kierując w dniu 10 lipca 2015 roku w U., a następnie w G. pod adresem E. G. i K. G. groźby pozbawienia ich życia i spalenia domu, działając przy tym umyślnie, z zamiarem bezpośrednim wywołania u ww. lęku, jednocześnie lęk ten wywołując, każdorazowo wypełniał swoim zachowaniem znamiona czynu zabronionego z art. 190§1 k.k.

Podkreślenia przy tym wymaga, iż odnosząc się do innego ze znamion przestępstwa wskazanego w przytoczonym przepisie – „uzasadnionej obawy spełnienia groźby” – należy uznać, że również i ta przesłanka została spełniona. W myśl powszechnie przyjętego w doktrynie i orzecznictwie stanowiska, jej ocena powinna mieć charakter subiektywny, jednak jednocześnie muszą być wzięte pod uwagę takie elementy jak okoliczności wyrażenia groźby, jej treść, rodzaj dobra prawnie chronionego, które było przedmiotem groźby, pozwalające na wyeliminowanie z zakresu karalności groźby kompletnie irracjonalne [wyrok SA w Krakowie z dnia 4 kwietnia 2002 r., II AKa 163/02, KZS 2002, z. 7-8, poz. 44]. Z ustaleń faktycznych poczynionych w niniejszej sprawie wynika, iż słowa oskarżonego mogły wywołać u pokrzywdzonych uzasadnioną obawę, że Z. G. (2) dopuści się popełnienia przestępstwa na ich szkodę. Sąd miał w tym względzie na uwadze, że rzeczone groźby były wyraźnie wyartykułowane. Co więcej, gdy oskarżony groził swoim bliskim w miejscu ich zamieszkania – w U. jednocześnie odpalił piłę spalinową, a gdy ta została mu odebrana przez K. G., oddalił się w poszukiwaniu benzyny. W trakcie całego zajścia był przy tym wyjątkowo agresywny. Natomiast do kierowania gróźb pod adresem E. G. i K. G. w dniu 10 lipca 2015 roku w G. doszło po oblaniu benzyną funkcjonariusza Policji i próbie podpalenia go, co dodatkowo mogło utwierdzić w/w w przekonaniu, iż oskarżony jest zdolny do zastosowania tego rodzaju przemocy również względem nich. Wskazane okoliczności przemawiały zatem za obiektywnym uznaniu prawdopodobieństwa popełnienia przestępstwa przez oskarżonych na szkodę pokrzywdzonych za wysokie.

Ponadto Sąd stwierdził, że czyny zarzucane Z. G. (2) w punktach drugim i trzecim oskarżenia i przypisane mu w punktach trzecim i czwartym wyroku stanowią ciągi przestępstw w rozumieniu art. 91§1 k.k. - popełnione zostały bowiem w krótkich odstępach czasu, przy wykorzystaniu tej samej sposobności, a co do żadnego z tych czynów nie zapadł wcześniej wyrok.

Sąd zważył ponadto, iż w niniejszej sprawie spełnione zostały wszystkie wymogi formalne i możliwe było wydanie orzeczenia w trybie konsensualnym, poprzez uwzględnienie wniosku obrońcy oskarżonego o wydanie względem Z. G. (1) wyroku skazującego i wymierzenie mu określonej kary i środka karnego bez przeprowadzania postępowania dowodowego. Sąd rozważył przesłanki określone w art. 387§2 k.p.k. i doszedł do przekonania, że wniosek ten zasługuje na uwzględnienie, albowiem okoliczności popełnienia przez oskarżonego zarzucanych mu czynów – w świetle całokształtu dowodów - nie budzą wątpliwości, zaś cele postępowania zostaną osiągnięte pomimo nieprzeprowadzenia rozprawy w całości. Nadto wnioskowi temu nie sprzeciwił się oskarżyciel publiczny, ani pokrzywdzeni.

Przedmiotem zainteresowania Sądu w tym zakresie była także kwestia uzgodnionej kary, a w szczególności czy odpowiada ona dyrektywom jej wymiaru określonym w art. 53 kk. W myśl tego przepisu sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego (prewencja szczególna), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia sprawiedliwości (prewencja ogólna). Wymierzając karę sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Te właśnie zasady kodeksu karnego sąd miał na uwadze uznając karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę jednego roku ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu wskazanej przez sąd nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym oraz powstrzymywania się od nadużywania alkoholu za pierwszy z przypisanych oskarżonemu czynów za sprawiedliwą. W ocenie Sądu, wymierzone oskarżonemu kary są adekwatne zarówno do stopnia jego zawinienia, jak i stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu. Tak ukształtowane kary uwzględniają okoliczność łagodzącą winę oskarżonego jaką jest jego uprzednią niekaralność, jak i okoliczności świadczące na jego niekorzyść. Do tych ostatnich należało zaliczyć fakt, iż Z. G. (2) działał w zamiarze bezpośrednim kierunkowym, tym samym wykazując się rażąco lekceważącym stosunkiem do obowiązujących norm prawnych. Nadto jego zachowanie stanowiło realne zagrożenia dla zdrowia, a nawet życia M. K.. Nie bez znaczenia pozostało również, iż dopuszczając się czynu wskazanego w pkt. I aktu oskarżenia Z. G. (2) znajdował się w stanie nietrzeźwości. Ponadto Sąd miał na względzie cele zapobiegawcze jakie orzeczona kara ma spełnić wobec oskarżonego, jak też oddziaływanie w ramach prewencji ogólnej – tj. uwidocznienie, iż ignorancja norm prawnych związanych z działalnością instytucji państwowych zawsze będzie wiązało się z odpowiednio dostosowaną do wagi tego czynu reakcją karną.

Na postawie art. 63§1 k.k. na poczet orzeczonej względem Z. G. (4) kary pozbawienia wolności Sąd zaliczył zaś okres rzeczywistego pozbawienia go wolności w sprawie od dnia 14 sierpnia 2015 roku do dnia 04 grudnia 2015 roku.

Jednocześnie Sąd doszedł do przekonania, iż brak jest w ustalonych okolicznościach podstaw do zastosowania wobec oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niego na mocy art. 37 b k.k. kary pozbawienia wolności. Sąd zważył, iż zgodnie z treścią art. 69§2 k.k. in fine sąd, rozważając możliwość warunkowego zawieszenia wykonania kary, winien rozważyć przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa. Sąd uwzględnił przy tym tą okoliczność, że kara pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania winna być traktowana jako ultima ratio i orzekana jedynie wówczas, gdy inna kara lub środek karny nie może spełnić jej celów; jest ona ostatecznością wśród pozostałych środków oddziaływania na sprawcę przestępstwa, której należy unikać, a nie jej nadużywać i wymierzać karę tylko wtedy, gdy inne środki nie spełnią celów postępowania (wyrok SA w Krakowie z dn. 20.11.2003r., II Aka 06/03, KZS 2004/1/29). Co więcej Sąd zważył, że warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności jest możliwe, jeśli to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Mając na względzie powyższe okoliczności Sąd uznał, że w stosunku do oskarżonego nie zachodzą przesłanki uzasadniające zastosowanie wobec niego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia kary. Choć jak wynika z informacji z Krajowego Rejestru Karnego Z. G. (4) nie był wcześniej karany, Sąd zważył, iż o braku pozytywnej prognozy kryminologicznej przesądza cechujący go lekceważący stosunek do porządku prawnego, o którym świadczą okoliczności przypisanych mu w niniejszym orzeczeniu czynów. W przekonaniu Sądu stopień demoralizacji oskarżonego, przejawiający się umyślnym podejmowaniu się przez niego działań o charakterze przestępczym, jest na tyle wysoki, że cel wychowawczy może spełnić wobec niego jedynie bezwzględna kara pozbawienia wolności w orzeczonym wymiarze, zaś warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary umocniłoby jego w przekonaniu o dopuszczalności prowadzenia życia w kolizji z prawem. W konsekwencji, pozbawienie oskarżonego wolności na określony w wyroku okres jest zasadne nie tylko ze względów prewencji szczególnej, mającej na celu powstrzymanie oskarżonych od popełniania przestępstw w przyszłości, lecz także ogólnej.

Wymierzając zaś oskarżonemu zawnioskowaną w trybie art. 387§1 k.p.k. karę 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu wskazanej przez sąd nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym oraz powstrzymywania się od nadużywania alkoholu za przypisany mu w punkcie piątym ciąg przestępstw, Sąd na jego niekorzyść poczytał w pierwszej kolejności to, iż dopuścił się on wielu zachowań godzących w prawnie chronione dobro - wolność. Nadto miał na uwadze, że Z. G. (2) ciągu przestępstw z art. 190§1 k.k. dopuścił się z winy umyślnej, zamierzając wywołać lęk o swoje życie i mienie u żony i syna. Podobnie jak w powyższym przypadku, na korzyść oskarżonego Sąd poczytał mu natomiast jedynie jego uprzednią niekaralność.

W związku z tym, że Z. G. (4) dopuścił się popełnienia przestępstwa oraz ciągu przestępstw, zanim w stosunku do któregokolwiek z nich zapadł wyrok, Sąd w punkcie szóstym uzasadnianego orzeczenia na podstawie 86§1 i 3 k.k. i art. 91§2 k.k. połączył orzeczone względem niego jednostkowe kary ograniczenia wolności, również w tym względzie przychylając się do wniosku obrońcy oskarżonego i w ich miejsce wymierzył karę łączną ograniczenia wolności w uzgodnionym wymiarze 1 roku i 6 miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na wykonywaniu wskazanej przez sąd nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym oraz powstrzymywania się od nadużywania alkoholu.

W punkcie siódmym uzasadnianego wyroku Sąd orzekł o kosztach pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu i z tego tytułu zasądził od Skarbu Państwa - na rzecz adwokata Z. B. kwotę 885,60 zł.

Nadto na postawie art. 626§1 k.p.k. oraz art. 624§1 k.p.k. Sąd mając na względzie sytuację majątkową oskarżonego zwolnił go od kosztów sądowych przejmując je na rzecz Skarbu Państwa.

Sędzia SR J. J.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować w rep. K i kontrolce uzasadnień;

2.  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć:

- obrońcy oskarżonego;

3.  przedłożyć z wpływem lub do uprawomocnienia.

G., dnia 28 grudnia 2015r.