Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lutego 2016 roku

Sąd Rejonowy w Łukowie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Mariusz Brojek

Protokolant sekr. sądowy Marta Zdańkowska

przy udziale Prokuratora Mariusza Semeniuka, Artura Oleszka, Bartosza Frąka, Adama Makosza po rozpoznaniu w dniach 23 kwietnia, 26 czerwca, 14 września, 29 października i 8 grudnia 2015 roku oraz 25 stycznia 2016 roku sprawy J. Z. (1) syna F.
i E. z domu K. urodzonego (...) w S.

oskarżonego o to, że:

w okresie od 21 listopada 2013 roku do 20 stycznia 2014 roku, daty bliżej nieustalonej,
w miejscowości L., powiatu (...), województwa (...), pomógł
w ukryciu samochodu osobowego marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...)
i wartości 55 000 zł pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem w ten sposób, że przyprowadził na posesję L. K. (1) wymieniony pojazd i ukrył go
w zabudowaniach gospodarczych, a następnie dokonał jego demontażu i wywiezienia zdemontowanych części w nieustalone miejsce

to jest o czyn z art. 291 § 1 k.k.

o r z e k a

- oskarżonego J. Z. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 291 § 1 k.k. i za czyn ten na podstawie art. 291 § 1 k.k. w związku z art. 4 § 1 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

- na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w związku art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w związku z art. 4 § 1 k.k. wykonanie tak orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza tytułem próby na okres lat 3 (trzech);

- na podstawie art. 33 § 2 k.k. w związku z art. 33 § 1 i 3 k.k. i art. 4 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego J. Z. (1) karę grzywny w ilości 200 (dwustu) stawek dziennych określając wysokość jednej stawki dziennej na równoważną kwocie 10 (dziesięciu) złotych;

- na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonemu J. Z. (1) na poczet orzeczonej kary grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 31 marca 2014 roku do dnia 17 czerwca 2014 roku;

- na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (Dz. U.
z 2002 r., Nr 123, poz. 1058 z późn. zm.) zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. S. B. kwotę 619,92 (sześciuset dziewiętnastu ^92/100) złotych, w tym podatek VAT,
z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu J. Z. (1);

- na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego J. Z. (1) od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w całości, wydatkami w sprawie obciążając Skarb Państwa.

POUCZENIE

1.  W terminie zawitym 7 (siedmiu) dni od daty ogłoszeniawyroku strona , podmiot określony w art. 416, a gdy ustawa przewiduje doręczenie wyroku, od daty jego doręczenia, strona, a w wypadku wyroku warunkowo umarzającego postępowanie, wydanego na posiedzeniu, także pokrzywdzony / pokrzywdzona, mogą złożyć wniosek o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku. Sporządzenie uzasadnienia z urzędu nie zwalnia strony, wymienionego podmiotu oraz pokrzywdzonego / pokrzywdzonej od złożenia wniosku o doręczenie uzasadnienia. Wniosek składa się na piśmie.Wniosek niepochodzący od oskarżonego powinien wskazywać tego z oskarżonych, którego dotyczy.

Wniosek powinien zawierać: oznaczenie organu, do którego jest skierowany, oraz sprawy, której dotyczy; oznaczenie oraz adres wnoszącego pismo; treść wniosku; datę i podpis składającego pismo. Za osobę, która nie może się podpisać, pismo podpisuje osoba przez nią upoważniona, ze wskazaniem przyczyny złożenia swego podpisu. We wniosku należy wskazać, czy dotyczy całości wyroku czy też niektórych czynów, których popełnienie oskarżyciel zarzucił oskarżonemu / oskarżonej, bądź też jedynie rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu. Wniosek niepochodzący od oskarżonego / oskarżonej powinien również wskazywać oskarżonego / oskarżoną, którego / której dotyczy § 2. Dla oskarżonego pozbawionego wolności, który nie ma obrońcy i nie był obecny podczas ogłoszenia wyroku, termin wymieniony w § 1 biegnie od daty doręczenia mu wyroku.

3.  3(art. 119 k.p.k. i art. 422 § 1 i 2 k.p.k.).

Czynność procesowa dokonana po upływie terminu zawitego jest bezskuteczna (art. 122 § 1 k.p.k.).

Do biegu terminu nie wlicza się dnia, od którego liczy się dany termin. Jeżeli koniec terminu przypada na dzień uznany przez ustawę za dzień wolny od pracy, czynność można wykonać następnego dnia (art. 123 § 1 i 3 k.p.k.).

Termin jest zachowany, jeżeli przed jego upływem pismo zostało nadane w placówce podmiotu zajmującego się doręczaniem korespondencji na terenie Unii Europejskiej, w polskim urzędzie konsularnym lub złożone przez żołnierza w dowództwie jednostki wojskowej albo przez osobę pozbawioną wolności w administracji odpowiedniego zakładu, a przez członka załogi polskiego statku morskiego – kapitanowi statku (art. 124 k.p.k.).

Jeżeli niedotrzymanie terminu zawitego nastąpiło z przyczyn od strony niezależnych, strona w zawitym terminie 7 (siedmiu) dni od daty ustania przeszkody może zgłosić wniosek o przywrócenie terminu, dopełniając jednocześnie czynności, która miała być w terminie wykonana (art. 126 § 1 k.p.k.).

2.  Od wyroku sądu pierwszej instancji stronom, podmiotowi określonemu w art. 416,a pokrzywdzonemu / pokrzywdzonej od wyroku warunkowo umarzającego postępowanie, wydanego na posiedzeniu,, przysługuje apelacja (art. 444 § 1 k.p.k.). ²⁾

3.  Termin zawity do wniesienia apelacji wynosi 14 (czternaście) dni i biegnie dla każdego uprawnionego od daty doręczenia mu wyroku z uzasadnieniem (art. 122 § 2 k.p.k. i art. 445 § 1 k.p.k.).

4.  Apelację wnosi się na piśmie do sądu, który wydał zaskarżony wyrok (art. 428 § 1 k.p.k.).

5.  Oskarżony / oskarżona ma prawo do korzystania przy sporządzeniu apelacji z pomocy ustanowionego przez siebie obrońcy (art. 6 k.p.k. i art. 83 § 1 k.p.k.), a strona inna niż oskarżony / oskarżona może ustanowić pełnomocnika (art. 87 § 1 k.p.k.). Do czasu ustanowienia obrońcy przez oskarżonego / oskarżoną pozbawionego / pozbawioną wolności, obrońcę może ustanowić inna osoba (art. 83 § 1 k.p.k.). Apelacja od wyroku sądu okręgowego, która nie pochodzi od prokuratoralub pełnomocnika będącego radcą prawnym, powinna być sporządzona i podpisana przez adwokata lub radcę prawnego (art. 446 § 1 k.p.k.).

6.  Wydatki związane z ustanowieniem obrońcy albo pełnomocnika wykłada strona, która go ustanowiła (art. 620 k.p.k.).

7.  Oskarżony / oskarżona / pokrzywdzony / pokrzywdzona w wypadku wydania na posiedzeniu wyroku warunkowo umarzającego postępowanie / oskarżyciel posiłkowy / oskarżyciel prywatny nieposiadający / nieposiadająca obrońcy / pełnomocnika może złożyć wniosek o wyznaczenie obrońcy / pełnomocnika w celu sporządzenia apelacji. Wnioskujący może zostać obciążony kosztami wyznaczenia takiego obrońcy / pełnomocnika (art. 444 § 2 i 3 k.p.k.).

8.  Obrońca / pełnomocnik z urzędu wyznaczany jest z listy obrońców / pełnomocników lub jest pozbawiony wolności(art. 81a § 1 k.p.k. i art. 88 zd. 2 k.p.k.).

9.  Wniosek o wyznaczenie obrońcy / pełnomocnika z urzędu prezes sądu, sąd lub referendarz sądowy rozpoznaje niezwłocznie. Jeżeli okoliczności wskazują na konieczność natychmiastowego podjęcia obrony / reprezentacji, prezes sądu, sąd lub referendarz sądowy, telefonicznie lub w inny sposób stosownie do okoliczności, powiadamia stronę oraz obrońcę / pełnomocnika o wyznaczeniu obrońcy / pełnomocnika z urzędu (art. 81a § 2 i 3 k.p.k. i art. 88 zd. 2 k.p.k.).

10.  Strona może mieć jednocześnie nie więcej niż trzech obrońców albo pełnomocników (art. 77 k.p.k. i art. 88 zd. 2 k.p.k.).

11.  Apelację co do winy uważa się za zwróconą przeciwko całości wyroku (art. 447 § 1 k.p.k.).

12.  Apelację co do kary uważa się za zwróconą przeciwko całości rozstrzygnięcia o karze i środkach karnych (art. 447 § 2 k.p.k.).

13.  Apelację co do środka karnego uważa się za zwróconą przeciwko całości rozstrzygnięcia o środkach karnych. Zaskarżyć można również brak rozstrzygnięcia w przedmiocie środka karnego (art. 447 § 3 k.p.k.).

14.  3W apelacji można podnosić zarzuty, które nie stanowiły lub nie mogły stanowić przedmiotu zażalenia (art. 447 § 4 k.p.k.).

15.  Podstawą apelacji nie może być błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia, oraz rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka, związane z treścią zawartego porozumienia w sprawie wydania wyroku skazującego, wymierzenia określonej kary lub środka karnego, orzeczenie przepadku lub środka kompensacyjnego lub rozstrzygnięcia w przedmiocie poniesienia kosztów procesu (art. 447 § 5 k.p.k.).

16.  Prezes sądu pierwszej instancji odmówi przyjęcia apelacji, jeżeli apelacja zostanie wniesiona po terminie lub przez osobę nieuprawnioną albo jest niedopuszczalna z mocy ustawy (art. 429 § 1 k.p.k.).

17.  Jeżeli oskarżony / oskarżona jest nieletni / nieletnia lub ubezwłasnowolniony / ubezwłasnowolniona, jego / jej przedstawiciel ustawowy lub osoba, pod której pieczą oskarżony / oskarżona pozostaje, może podejmować na jego / jej korzyść wszelkie czynności procesowe, a przede wszystkim wnosić środki zaskarżenia, składać wnioski oraz ustanowić obrońcę (art. 76 k.p.k.).

18.  (inne informacje wskazane przez sąd, nieuwzględnione w pkt 1-17) ³⁾

Wyjaśnienie:

W treści pouczenia, w nawiasach wskazano między innymi podstawę prawną danego twierdzenia; użyty skrót „k.p.k.” oznacza ustawę z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego, której tekst został zamieszczony w Dzienniku Ustaw z 1997 r. Nr 89, poz. 555 i niektórych Dziennikach opublikowanych później.

1)  stosuje się w sprawach o przestępstwa, z wyłączeniem spraw o przestępstwa skarbowe

2)  o ile przepisy nie stanowią inaczej; jeśli przepis stanowi inaczej to należy pouczyć strony stosownie do brzmienia tego przepisu

3)  uwzględnia się, o ile sąd tak postanowi

II K 190/15

UZASADNIENIE

Na podstawie dowodów przeprowadzonych w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W nocy z 21 na 22listopada 2013 roku w W., z ogólnodostępnego parkingu niestrzeżonego położonego przy ulicy (...) pod nr 15, skradziony został przez nieustalone osoby samochód osobowy marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...), numerze VIN (...), w kolorze czarnym metalicznym, wyprodukowany w 2008 roku, o wartości około 55.000 złotych, należący do firmy leasingowej (...) Sp. z o.o. O/K.; leasingobiorcą i użytkownikiem auta była firma (...), mająca siedzibę w R. przy ulicy (...) pod nr 41A. Kradzież wspomnianego pojazdu zgłosił w dniu 22 listopada 2013 roku na Policji użytkujący go pracownik wspomnianej firmy (...).

/ dowód: kserokopie akt sprawy dotyczących kradzieży z włamaniem do samochodu H. (...), w tym zawiadomienie o przestępstwie - k. 111-125/

W dacie bliżej nieustalonej w okresie pomiędzy dniem 21 listopada 2013 roku a dniem 20 stycznia 2014 roku samochód ten został przyprowadzony przez J. Z. (1) na posesję L. K. (1) położoną w L. pod nr 30 i tam schowany w stodole, a następnie w ciągu kilku dni został zdemontowany, zaś części zeń pochodzące wywieziono w nieustalone miejsce.

/ dowód: zeznania świadka L. K. - k. 315-316, 327-328; zeznania świadka D. K. - k. 293v-294v; zeznania świadka Z. J. K. - k. 294v-295vwyjaśnienia J. Z. - k. 292v-293/

J. Z. (1) nie jest osobą chorą psychicznie ani upośledzoną umysłowo, jednakże stwierdzono u niego osobowość dyssocjalną. Wymieniony in tempore criminis miał w pełni zachowaną zarówno zdolność rozpoznania znaczenia swego czynu, jak i pokierowania swym postępowaniem.

/ dowód : opinia sądowa psychologiczno-psychiatryczna – k. 177-184/

J. Z. (1) posiada wykształcenie zasadnicze zawodowe, z zawodu jest stolarzem, aktualnie zatrudnionym na umowę o pracę w firmie transportowej jako kierowca z wynagrodzeniem miesięcznym w kwocie 1750 złotych brutto. Jest on kawalerem, bezdzietnym, nie posiadającym nikogo na swoim utrzymaniu, bez jakiegokolwiek majątku większej wartości i bezdomnym. Oskarżony był karany sądownie.

/ dowód : dane osobowe oskarżonego – k. 90, dane o karalności oskarżonego – k. 248-250, 274-276, 310-312 ; opinia o skazanym - k. 92-94; dane o stanie majątkowym – k. 253; odpisy wyroków wraz z danymi co do odbycia kar - k. 101-105,110/

Sąd ustalając stan faktyczny oparł się w całości na zeznaniach świadków D. K. (2), L. K. (1) oraz Z. K., które były spójne, logiczne i konsekwentne. Świadkowie ci (dwoje pierwszych z wymienionych) bez żadnych wątpliwości rozpoznali oskarżonego i stanowisko to podtrzymali na rozprawie. Mając to na uwadze Sąd nie miał wątpliwości, co do tożsamości oskarżonego jako tej osoby, która przyprowadziła samochód H. (...) do stodoły na ich posesji i zdemontowała go, czyniąc to w ramach procederu dotyczącego większej liczby podobnych samochodów, pochodzących z przestępstw, które były przechowywane na terenie ich posesji i demontowane, a o czym właśnie również zeznawał (...). Również bezpośredni kontakt z tymi osobami na rozprawie nie dał żadnych podstaw do kwestionowania szczerości ich zeznań. Nadto korespondowały z nimi - odnośnie wspomnianego procederu - zeznania świadków (...).

Za uznaniem za wiarygodne zeznań L. K. (1) przemawia także treść opinii sądowo-psychologicznej, sporządzonej na podstawie obecności przy przesłuchaniu orz badań psychologicznych, w myśl której to opinii jego zdolności spostrzegania oraz odtwarzania spostrzeżeń są adekwatne do jego ogólnego poziomu intelektualnego, plasującego się na poziomie niższym niż przeciętny, a przebyty uraz, połączony ze wstrząśnieniem mózgu nie miał na nie wpływu.

Sąd dał także w części wiarę zeznaniom świadków (...) i J. K. (2). Osoby te miały kontakt z oskarżonym w ramach procederu związanego z demontowaniem samochodów pochodzących z przestępstw, a pierwszy z wymienionych był także współoskarżonym w niniejszej sprawie, który poddał się dobrowolnie karze bez przeprowadzania rozprawy w trybie art. 335 § 1 k.p.k. i okoliczności te potwierdza sam oskarżony oraz inne osoby. Zaprzeczanie przez wymienionych tej okoliczności nie zasługuje na obdarzenie walorem wiarygodności, stanowiąc swoisty mechanizm obronny .

Wiarygodne były też ujawnione na rozprawie bez odczytywania zeznania świadków A. J., B. M., P. Ł., V. K., J. S., H. K., R. R., R. M., Ł. W. i G. K. oraz wyjaśnienia składane przez R. J., choć nie odnosiły się one bezpośrednio do zarzutu stawianego oskarżonemu. Nadto Sąd oparł się na dowodach z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, które nie były kwestionowane przez strony, a ich prawdziwość i autentyczność nie budziły wątpliwości.

Oskarżony J. Z. (1) w toku przewodu sądowego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień, podtrzymując równocześnie przy tym wyjaśnienia składane w toku postępowania przygotowawczego, w których początkowo odmawiał składania jakichkolwiek wyjaśnień, by w toku piątego z kolei przesłuchania, przed prokuratorem, przyznać, że bywał w L. u (...) (tym mianem określał L. K. (1)) i dokonywał demontażu różnych samochodów, w tym H. (...), w ramach współpracy z R. J., prowadzącym warsztat samochodowy. Zaprzeczył równocześnie, by miał świadomość, że samochód ten pochodzi z przestępstwa oraz dodał, że był zapewniony, iż demontuje go na potrzeby malowania. Wyjaśnienia te zasługiwały na wiarę jedynie częściowo, o ile oskarżony przyznał sie w nich do swych bytności w L., faktu znajomości L. K. (1) i jego żony oraz demontażu samochodu H. (...), bowiem znajduje to potwierdzenie w pozostałych przeprowadzonych w sprawie dowodach, w pozostałym zaś zakresie stanowią one wyłącznie linię obrony i próbę takiego tłumaczenia okoliczności zdarzenia, by była ona najkorzystniejsza dla J. Z. (1) i pozwoliła mu ona na uniknięcie odpowiedzialności, choć pozostaje ona sprzeczna z logiką oraz z zasadami doświadczenia życiowego; jest rzeczą nielogiczną bowiem, by osoba prowadząca warsztat samochodowy musiała część tej działalności wykonywać pokątnie, w stodole u kogoś nieznajomego, niejednokrotnie nocami i przez osoby niezatrudnione u niej - jedną z takich osób był właśnie oskarżony. Za taką oceną wyjaśnień przemawia też fakt, że zostały złożone w dość późnej fazie prowadzonego śledztwa, w toku - jak już wspomniano - dopiero piątego z kolei przesłuchania oskarżonego, kiedy miał on już czas na opracowanie najbardziej dlań korzystnej i w miarę przekonującej linii obrony.

Sąd zważył, co następuje.

J. Z. (1) oskarżony został o popełnienie przestępstwa z art. 291 § 1 k.k.

Przestępstwo paserstwa z art. 291 § 1 k.k. popełnia ten, kto rzecz uzyskaną za pomocą czynu zabronionego nabywa lub pomaga do jej zbycia albo tę rzecz przyjmuje lub pomaga do jej ukrycia.

Alternatywne ujęcie form sprawczych wskazuje, że do wyczerpania znamion tego czynu zabronionego wystarczające jest zrealizowanie przynajmniej jednej z nich.

Przyjęciem rzeczy jest przejęcie jej posiadania od osoby dotychczas nią władającej, zazwyczaj w określonym celu, który może być doprecyzowany również w późniejszym czasie.

Pomocą do zbycia rzeczy uzyskanej za pomocą czynu zabronionego będzie każde zachowanie ułatwiające lub umożliwiające przeniesienie prawa własności ze zbywcy na nabywcę. Nie jest przy tym konieczne by pomoc taka udzielana była bezpośrednio sprawcy przestępstwa.

W zakresie czynności sprawczej „pomocy do zbycia” paserstwo ma charakter formalny, co oznacza, iż dla wyczerpania znamion czynu zabronionego wystarczy samo podjęcie działań o takim charakterze, zaś nie ma znaczenia, czy doszło następnie do zbycia rzeczy.

Przestępstwo to ma charakter powszechny, jego sprawcą może więc być każdy.

Paserstwo jest w odniesieniu do wszystkich form czynności sprawczej przestępstwem umyślnym, które może być popełnione zarówno w formie zamiaru bezpośredniego, jak i zamiaru wynikowego. Przy czym dla wypełnienia znamion strony podmiotowej tego czynu zabronionego nie jest wymagane aby sprawca wiedział za pomocą jakiego konkretnie czynu rzecz została uzyskana, wystarczająca jest sama świadomość nielegalnego pozyskania rzeczy.

Występek ten zagrożony jest karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Na podstawie art. 33 § 2 k.k. Sąd może wymierzyć grzywnę także obok kary pozbawienia wolności, jeżeli sprawca dopuścił się czynu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub gdy korzyść majątkową osiągnął.

Zgodnie z przepisem art. 46 § 1 k.k. sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, obowiązek naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody w całości.

W dniu 1 lipca 2015 roku weszła w życie ustawa z dnia 27 września 2013 roku o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 25 października 2013 r., poz. 1247 z późn. zm.), częściowo zmieniająca m.in. zasady wymiaru kary, formy odbywania kar. Zgodnie z art. 4 § 1 k.k. jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy.

Mając na uwadze powyższe oraz poczynione w niniejszej sprawie ustalenia faktyczne, Sąd stwierdził, że oskarżony J. Z. (1) w dacie bliżej nieustalonej w okresie pomiędzy dniem 21 listopada 2013 roku a dniem 20 stycznia 2014 roku, w L., powiatu (...), województwa (...), pomógł w ukryciu samochodu osobowego marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i wartości 55 000 zł pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem w ten sposób, że przyprowadził na posesję L. K. (1) wymieniony pojazd i ukrył go
w zabudowaniach gospodarczych, a następnie dokonał jego demontażu i wywiezienia zdemontowanych części w nieustalone miejsce, a tym samym, że swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu zabronionego z art. 291 § 1 k.k.

Za popełnione przestępstwo Sąd na podstawie art. 291 § 1 k.k. w związku z art. 4 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz mając na względzie fakt, że zostało ono popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej na podstawie art. 33 § 2 k.k. w związku z art. 33 § 1 i 3 k.k. i art. 4 § 1 k.k. orzekł wobec tegoż oskarżonego karę grzywny w ilości 200 stawek dziennych określając wysokość jednej stawki dziennej na równoważną kwocie 10 złotych. Wymiar kary grzywny jest adekwatny do stopnia winy i uwzględnia wszystkie okoliczności czynu oskarżonego oraz jego rolę w całym procederze, a określając wysokość stawki dziennej na 10 zł, uwzględniono przede wszystkim to, że oskarżony utrzymuje się wprawdzie ze stałej pracy, jednakże osiągane dochody nie są znaczne i w znacznej mierze przeznaczone na zapewnienie codziennego bytu, z uwagi na fakt, że nie ma on dachu nad głową.

Wina oskarżonego nie budziła wątpliwości, gdyż zdecydował się on na zachowanie niezgodne z prawem, chociaż bezprawność jego czynu była rozpoznawalna i mógł działać zgodnie z normą prawną. Nie zachodziły przy tym żadne okoliczności wyłączające winę, gdyż w chwili popełnienia przypisanego mu czynu miał on w pełni zachowaną zdolność rozpoznania jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem.

Przy wymiarze kary zgodnie z zasadami wynikającymi z treści art. 4 § 1 k.k., czyli na podstawie przepisów ustawy Kodeks karny w brzmieniu sprzed 1 lipca 2015 roku Sąd miał na uwadze wszelkie okoliczności podmiotowe i przedmiotowe, leżące w granicach cech przypisanego oskarżonemu przestępstwa, a także dotyczące osoby sprawcy, mające znaczenie dla wymiaru kary.

Przede wszystkim wymierzona kara dolegliwością swoją nie przekraczała stopnia winy oskarżonego, który był bardzo wysoki, gdyż jako osoba o normalnym stopniu rozwoju miał on pełną świadomość tego, że popełnia przestępstwo.

Stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego był znaczny, gdyż jego pomoc w ukryciu i demontażu samochodu H. (...), będąca - jak wynika z akt sprawy - częścią znacznie poważniejszego procederu - była nieodzowna dla osób, które go organizowały.

Jednocześnie biorąc pod uwagę przede wszystkim dotychczasowy sposób życia oskarżonego, a w szczególności fakt, że był on wprawdzie karany za przestępstwa przeciwko mieniu, jednakże owa karalność miała miejsce w dość odległym, bo około 10-letnim już czasie od zarzuconego mu i przypisanego przestępstwa, Sąd uznał, iż istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna co do osoby oskarżonego, która sprawia, iż zasługuje on na danie mu szansy i zastosowanie wobec niego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary. W ocenie Sądu orzeczona kara, mimo, że nie będzie efektywnie wykonywana spełni swój wychowawczy cel w stosunku do oskarżonego, a przede wszystkim zapobiegnie ponownemu popełnieniu przestępstwa. Z tych względów wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 3 lata. W ocenie Sądu tak orzeczona kara zrealizuje cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do sprawcy, a równocześnie spełni cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Na poczet orzeczonej kary na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczono oskarżonemu J. Z. (1) na poczet orzeczonej kary grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 31 marca 2014 roku do dnia 17 czerwca 2014 roku, związany z jego zatrzymaniem i tymczasowym aresztowaniem.

Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. S. B. kwotę 619,92 złotych, w tym podatek VAT, z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu J. Z. (1).

Mając na względzie opisaną wcześniej sytuacje majątkową oskarżonego na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił oskarżonego J. Z. (1) od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w całości, wydatkami w sprawie obciążając Skarb Państwa.