Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 04 lutego 2016 roku

Sąd Rejonowy w Łukowie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Ewa Przychodzka-Kasperska

Protokolant st. sekr. sądowy Beata Siestrzewitowska

w obecności oskarżyciela publicznego S. N., R. R., oskarżyciela posiłkowego E. K.

po rozpoznaniu w dniach 01 grudnia 2015 r., 29 stycznia i 02 lutego 2016 r. sprawy:

1)  M. G. (1) z domu S. c. A. i I. z domu S. ur. (...) w Ł.

obwinionej o to, że: w okresie od czerwca 2013r do dnia 09 czerwca 2014r w dniach nieustalonych oraz w dniu 27 lipca 2014r w Ł. na ul. (...) wielokrotnie działając ze złośliwości poprzez niezamykanie bramy wjazdowej usytuowanej na drodze koniecznej biegnącej poprzez posesję stanowiącą własność E. i S. K. niepokoiła wymienionych zmuszając ich tym zachowaniem do każdorazowego zamykania bramy,

to jest o wykroczenie z art. 107 k.w.

2)  K. O. s. G. i I. z domu (...)

ur. (...) w Ł.

obwinionego o to, że: w okresie od kwietnia do lipca 2014r w dniach nieustalonych w Ł. na ul. (...) wielokrotnie działając ze złośliwości poprzez niezamykanie bramy wjazdowej usytuowanej na drodze koniecznej biegnącej poprzez posesję stanowiącą własność E. i S. K. niepokoił wymienionych zmuszając ich tym zachowaniem do każdorazowego zamykania bramy,

to jest o wykroczenie z art. 107 k.w.

3)  J. G. s. J. i H. z domu S.

ur. (...) w Ł.

obwinionego o to, że: w okresie od czerwca 2013r do dnia 09 czerwca 2014r w dniach nieustalonych w Ł. na ul. (...) wielokrotnie działając ze złośliwości poprzez niezamykanie bramy wjazdowej usytuowanej na drodze koniecznej biegnącej poprzez posesję stanowiącą własność E. i S. K. niepokoił wymienionych zmuszając ich tym zachowaniem do każdorazowego zamykania bramy

to jest o wykroczenie z art. 107 k.w.

o r z e k a

I. obwinioną M. G. (1) w ramach zarzucanego jej czynu uznaje za winną tego, że w okresie od czerwca 2013 r. do dnia 09 czerwca 2014 r. w dniach nieustalonych oraz w dniu 26 lipca 2014 r. w Ł. na ul. (...) wielokrotnie działając w celu dokuczenia E. i S. K. poprzez otwieranie bramy wjazdowej usytuowanej na drodze koniecznej biegnącej poprzez posesję stanowiącą własność E. i S. K., a następnie pozostawianie bramy w tej samej pozycji, złośliwie niepokoiła wymienionych zmuszając ich tym zachowaniem do każdorazowego przesuwania bramy do wcześniejszej pozycji, to jest dokonania wykroczenia wyczerpującego dyspozycję art. 107 k.w. i za ten czyn na podstawie art. 107 k.w. wymierza obwinionej karę grzywny w kwocie 300 (trzysta) złotych;

II. obwinionego K. O. w ramach zarzucanego mu czynu uznaje za winnego tego, że w okresie od kwietnia do lipca 2014 r. w dniach nieustalonych w Ł. na ul. (...) wielokrotnie działając w celu dokuczenia E. i S. K. poprzez otwieranie bramy wjazdowej usytuowanej na drodze koniecznej biegnącej poprzez posesję stanowiącą własność E. i S. K., a następnie pozostawianie bramy w tej samej pozycji, złośliwie niepokoił wymienionych zmuszając ich tym zachowaniem do każdorazowego przesuwania bramy do wcześniejszej pozycji, to jest dokonania wykroczenia wyczerpującego dyspozycję art. 107 k.w. i za ten czyn na podstawie art. 107 k.w. wymierza obwinionemu karę grzywny w kwocie 300 (trzysta) złotych;

III. obwinionego J. G. w ramach zarzucanego mu czynu uznaje za winnego tego, że w okresie od czerwca 2013 r. do dnia 09 czerwca 2014 r. w dniach nieustalonych w Ł. na ul. (...) wielokrotnie działając w celu dokuczenia E. i S. K. poprzez otwieranie bramy wjazdowej usytuowanej na drodze koniecznej biegnącej poprzez posesję stanowiącą własność E. i S. K., a następnie pozostawianie bramy w tej samej pozycji, złośliwie niepokoił wymienionych zmuszając ich tym zachowaniem do każdorazowego przesuwania bramy do wcześniejszej pozycji, to jest dokonania wykroczenia wyczerpującego dyspozycję art. 107 k.w. i za ten czyn na podstawie art. 107 k.w. wymierza obwinionemu karę grzywny w kwocie 300 (trzysta) złotych;

IV. zasądza od wszystkich obwinionych na rzecz E. K. jako oskarżycielki posiłkowej kwoty po 84 (osiemdziesiąt cztery) złote tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem w sprawie pełnomocnika;

V. zasądza od obwinionych M. G. (1) i J. G. na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwoty po 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty;

VI. zasądza od obwinionego K. O. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania, kwotę 191,40 (sto dziewięćdziesiąt jeden 40/100) złotych tytułem kosztów opinii biegłego oraz kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty.

POUCZENIE

1.  Od wyroku sądu pierwszej instancji służy stronom apelacja (art. 103 § 2 k.p.w.). ^b)

2.  Wyrok można zaskarżyć w całości lub części (art. 103 § 4 k.p.w.).

3.  Apelację wnosi się na piśmie w zawitym terminie 7 (siedmiu) dni od daty otrzymania wyroku wraz z uzasadnieniem. ^b) W wypadku, gdy uzasadnienie wyroku zostało przedstawione wyłącznie w formie ustnej, apelację wnosi się na piśmie w terminie zawitym 7 (siedmiu) dni od daty otrzymania wyroku wraz z przekładem tego uzasadnienia. Wniesienie apelacji przed upływem terminu do złożenia wniosku o uzasadnienie wyroku albo wniosku o przekład uzasadnienia wyroku przedstawionego w formie ustnej wywołuje skutki wskazane odpowiednio w art. 35 § 1 k.p.w. albo art. 82 § 7 k.p.w. (wniosek o uzasadnienie wyroku bądź sporządzenie przekładu uzasadnienia wyroku przedstawionego w formie ustnej, sporządzenie uzasadnienia bądź przekładu uzasadnienia przez sąd, doręczenie uzasadnienia bądź przekładu uzasadnienia) i podlega rozpoznaniu; można ją uzupełnić w terminie 7 (siedmiu) dni (art. 105 § 1-2 k.p.w. i art. 122 § 2 k.p.k. w zw. z art. 38 § 1 k.p.w.).

Czynność procesowa dokonana po upływie terminu zawitego jest bezskuteczna (art. 122 § 1 k.p.k. w zw. z art. 38 § 1 k.p.w.).

Do biegu terminu nie wlicza się dnia, od którego liczy się dany termin. Jeżeli koniec terminu przypada na dzień uznany przez ustawę za dzień wolny od pracy, czynność można wykonać następnego dnia (art. 123 § 1 i 3 k.p.k. w zw. z art. 38 § 1 k.p.w.).

Termin jest zachowany, jeżeli przed jego upływem pismo zostało nadane w placówce podmiotu zajmującego się doręczaniem korespondencji na terenie Unii Europejskiej, w polskim urzędzie konsularnym lub złożone przez żołnierza w dowództwie jednostki wojskowej albo przez osobę pozbawioną wolności w administracji odpowiedniego zakładu, a przez członka załogi polskiego statku morskiego – kapitanowi statku (art. 124 k.p.k. w zw. z art. 38 § 1 k.p.w.).

Jeżeli niedotrzymanie terminu zawitego nastąpiło z przyczyn od strony niezależnych, strona w zawitym terminie 7 (siedmiu) dni od daty ustania przeszkody może zgłosić wniosek o przywrócenie terminu, dopełniając jednocześnie czynności, która miała być w terminie wykonana; to samo stosuje się do osób nie będących stronami (art. 126 § 1 k.p.k. w zw. z art. 38 § 1 k.p.w.).

4.  Apelację co do winy uważa się za zwróconą przeciwko całości wyroku (art. 447 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.).

5.  Apelację co do kary uważa się za zwróconą przeciwko całości rozstrzygnięcia o karze i środkach karnych (art. 447 § 2 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.).

6.  Apelację co do środka karnego uważa się za zwróconą przeciwko całości rozstrzygnięcia o środkach karnych. Zaskarżyć można również brak rozstrzygnięcia w przedmiocie środka karnego (art. 447 § 3 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.).

7.  3W apelacji można podnosić zarzuty, które nie stanowiły lub nie mogły stanowić przedmiotu zażalenia (art. 447 § 4 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.).

8.  Podstawą apelacji nie może być błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia, oraz rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, związane z treścią zawartego porozumienia w sprawie wydania wyroku skazującego, wymierzenia określonej kary lub środka karnego lub rozstrzygnięcia w przedmiocie poniesienia kosztów procesu (art. 447 § 5 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.).

9.  Prezes sądu pierwszej instancji odmówi przyjęcia apelacji, jeżeli apelacja zostanie wniesiona po terminie lub przez osobę nieuprawnioną albo jest niedopuszczalna z mocy ustawy (art. 429 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.).

10.  (inne informacje wskazane przez sąd, nieuwzględnione w pkt 1-9) ^c)

Wyjaśnienie:

W treści pouczenia, w nawiasach wskazano podstawę prawną danego twierdzenia; użyty skrót „k.p.k.” oznacza ustawę z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego, której tekst został zamieszczony w Dzienniku Ustaw z 1997 r. Nr 89, poz. 555 i niektórych Dziennikach opublikowanych później; skrót „k.p.w.” oznacza ustawę z dnia 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia, której tekst został zamieszczony w Dzienniku Ustaw z 2013 r. poz. 395 oraz niektórych Dziennikach opublikowanych później.

a)  stosuje się w sprawach o wykroczenia, z wyłączeniem spraw o wykroczenia skarbowe

b)  uwzględnia się, o ile ustawa nie stanowi inaczej

c)  uwzględnia się, o ile sąd tak postanowi

Sygn. akt II W 1970/14

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranego materiału dowodowego Sąd Rejonowy w Łukowie ustalił następujący stan faktyczny:

Małżonkowie J. C. i M. G. (1) wraz z trojgiem dzieci zamieszkują w Ł. w domu pod adresem ul. (...). Ich nieruchomość graniczy z nieruchomością S. i E. małżonków K. oznaczoną numerem nr 67A. Nieruchomość małżonków G. nie ma bezpośredniego dostępu do drogi publicznej, dlatego też na nieruchomości należącej do S. i E. K. została ustanowiona służebność drogi koniecznej tj. prawo przejazdu i przejścia dla członków rodziny G., rozciągająca się także na osoby ich odwiedzające. Początkowo pomiędzy w/w rodzinami nie było żadnych konfliktów odnośnie sposobu wykonywania służebności. Sytuacja zmieniła się, gdy pod koniec miesiąca sierpnia 2008 roku małżonkowie K. zmienili ogrodzenie i zamontowali rozsuwaną, metalową bramę wjazdową na posesję. Małżonkowie K. uznali jednocześnie, iż brama ta po każdorazowym otwarciu celem wjechania lub wyjechania z jednej z posesji powinna być częściowo dosunięta tak, aby pozostawione było przejście o szerokości około 1 m. Małżonkowie K. zaczęli domagać się również takiego zamykania bramy od członków rodziny G.. Ci jednak mieli na ten temat inne zdanie i twierdzili, iż każdorazowe zamykanie bramy jest dla nich zbyt uciążliwe, w związku z czym ignorowali wszelkie prośby oraz uwagi małżonków K. w tym zakresie. Zarówno M. G. (1) jak i J. G. wielokrotnie w okresie od miesiąca czerwca 2013 roku do dnia 09 czerwca 2014 roku, a nadto M. G. (1) w dniu 26 lipca 2014 roku w celu dokuczenia E. i S. K., zarówno chcąc wjechać na swoją posesję, jak i z niej wyjechać otwierali bramę wjazdową na szerokość umożliwiającą przejazd samochodem, a następnie nie zamykali jej, pozostawiając w tej samej pozycji. Skutkowało to tym, że za każdym razem małżonkowie K. czuli się zmuszeni przesuwać bramę do wcześniejszej pozycji, tak aby pozostawione było jedynie przejście o szerokości około 1 m. W efekcie relacje pomiędzy rodzinami znacznie się pogorszyły.

Podobne zachowania wykazywali nie tylko małżonkowie G., ale także odwiedzający ich znajomi m.in. K. O.. On również, w okresie od miesiąca kwietnia do miesiąca lipca 2014 roku przyjeżdżając samochodem do rodziny G. nie zamykał bramy wjazdowej, zarówno podczas wjazdu na posesję, jak i wyjazdu z niej, nie respektując w tym zakresie wymogów E. i S. K..

Tego rodzaju sytuacje były też podstawą innych postępowań. I tak, w sprawie sygn. akt II W 208/13 dotyczącej J. G., M. S. i K. O. w dniu 31 stycznia 2014 roku zapadł wyrok uniewinniający ich do dokonania czynów z art. 107 k.w. Wyrokiem Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 21 maja 2014 roku w sprawie sygn. akt II Ka 330/14 w/w wyrok został uchylony, a sprawa co do K. O. została przekazana SR w Łukowie do ponownego rozpoznania. Wobec zaś obwinionych J. G. oraz M. S. postępowanie wobec przedawnienia umorzono. Ostatecznie również postępowanie dotyczące K. O. umorzono wobec przedawnienia.

Z kolei w sprawie sygn. akt 1 Ds. 1120/14 Prokuratury Rejonowej w Łukowie odmówiono wszczęcia dochodzenia w sprawie uporczywego nękania E. K. oraz S. K. przez K. O., J. G., M. G. (1) oraz M. S. w okresie od 1 sierpnia 2008 roku do dnia 9 czerwca 2014 roku w Ł. tj. o czyn z art. 190a § 1 k.k., wobec stwierdzenia, że czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego, zaś akta sprawy przesłano do KPP w Ł. celem sporządzenia wniosku o ukaranie w sprawie o czyn z art. 107 k.w.

Wobec powstania w toku niniejszego postępowania uzasadnionych wątpliwości w zakresie poczytalności K. O. w czasie dokonywania zarzucanego mu czynu, został dopuszczony dowód z opinii sądowo-psychiatrycznej odnośnie jego osoby. Biegły lekarz psychiatra nie stwierdził jednakże u badanego choroby psychicznej, ani upośledzenia umysłowego, a nadto stwierdził, że nie cierpiał on w chwili popełniania zarzucanego mu czynu na zaburzenia psychotyczne lub inne zakłócenia czynności psychicznych. W konkluzji biegły zaopiniował zatem, iż w czasie dokonywania tegoż czynu K. O. miał zachowaną zdolność rozpoznania jego znaczenia oraz zdolność pokierowania swoim postępowaniem. W aktualnym, dobrym, stanie zdrowia może on brać samodzielny i rozsądny udział w toczącym się postępowaniu.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiałudowodowego w postaci: wyjaśnień obwinionych M. G. (1) – k. 47, 174, 225-225v, K. O. – k. 174-174v, 177v i J. G. – k. 50, 174v, 224v-225, zeznań świadków E. K. – k. 8-10v, 175-175v, 225v, S. K. – k. 175v-176, 225v, M. D. (1) – k. 31v, 176, P. Z. – k. 36v, 176-176v, A. K. – k. 34v-35, 176v, 177, M. G. (2) – k. 57v-58, 176v-177, M. D. (2) – k. 222v-223, B. D. – k. 223-223v, W. G. – k. 223v i P. K. – k. 224, a ponadto na podstawie dowodów takich jak: Informacja o interwencjach – k. 13- 16, Odpis postanowienia Prokuratury Rejonowej w Łukowie z dnia 18 czerwca 2014r. ze sprawy sygn. akt 1 Ds. 1120/14 – k. 17, Odpis wyroku Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 31 stycznia 2014 r. ze sprawy sygn. akt II W208/13 wraz z uzasadnieniem – k. 20- 22, Odpis wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 21 maja 2014r. sygn. akt XI Ka 330/14 wraz z uzasadnieniem – k. 23-27, przy uwzględnieniu danych znanych Sądowi z urzędu, Protokół zatrzymania rzeczy – k. 40-42, Płyta CD z nagraniem z monitoringu – k. 43 oraz znajdujący się na niej zapis odtworzony zgodnie z zapisami z k. 227 akt sprawy, Notatka urzędowa odnośnie odtworzenia zapisu z płyty CD – k. 51 (ujawniona na k. 227), Notatki urzędowe dotyczące właściciela pojazdu – k. 52, 53, Opinia sądowo-psychiatryczna dotycząca obwinionego K. O. – k. 135-139, Szkic – k. 189, Szkic wjazdu oraz fotografie wykonane przez obwinionych – k. 209-221, Kopia zawiadomienia Komendanta Powiatowego Państwowej Straży Pożarnej w Ł. – k. 221.

Obwinieni M. G. (1), K. O. i J. G. nie przyznawali się do dokonania zarzucanych im czynów. W składanych wyjaśnieniach wszyscy obwinieni nie kwestionowali faktu, że aby wjechać samochodem na posesję małżonków G. lub z niej wyjechać faktycznie przesuwają bramę pozostawianą przez małżonków K. w pozycji niepełnego otwarcia, a następnie jej za sobą nie zasuwają do uprzedniej pozycji. Składający wyjaśnienia jako pierwszy obwiniony K. O. podał, że powodem jego zachowania jest konieczność wyjechania lub wjechania na wskazaną posesję. Nie wytłumaczył zaś dlaczego po przejechaniu przez bramę nie dosuwa jej. Składający wyjaśnienia jako kolejny J. G. swoje postępowanie tłumaczył względem na bezpieczeństwo ruchu na ul. (...) w Ł., a także obawą przed bezpośrednim kontaktem z małżonkami K.. Podkreślał także uciążliwość płynącą z faktu sąsiedztwa z nimi, w tym z wybudowania przez nich tego rodzaju bramy wjazdowej. Obwiniona M. G. (1) potwierdziła okoliczności podane przez J. G. rozwijając przy tym wątek uciążliwości płynących dla niej i jej rodziny z faktu sąsiedztwa z małżonkami K. oraz z wybudowania przez nich tego rodzaju bramy wjazdowej.

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia obwinionych M. G. (1), K. O. i J. G., w których nie kwestionowali oni faktu, że aby wjechać samochodem na posesję małżonków G. lub z niej wyjechać faktycznie przesuwają bramę pozostawianą przez małżonków K. w pozycji niepełnego otwarcia, a następnie jej za sobą nie zasuwają do uprzedniej pozycji, zasługują na wiarę. Obwinieni czynili jednakże próby zminimalizowania lub nawet wykluczenia własnej odpowiedzialności za popełnione przez nich czyny tłumacząc swoje zachowanie względami na bezpieczeństwo ruchu na ul. (...) w Ł., a także uciążliwością płynącą z faktu wybudowania przez małżonków K. tego rodzaju bramy wjazdowej. W ocenie jednakże Sądu tłumaczenia te nie mają istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia tej sprawy, zaś ze zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego wynika w sposób nie budzący wątpliwości, iż obwinieni dopuścili się popełnienia zarzucanych im czynów.

Poza wyjaśnieniami obwinionych dowodami wskazującymi na ich sprawstwo są zeznania E. K. i S. K. oraz zamieszkującego wraz z nimi syna A. K.. W szczególności z relacji wskazanych świadków wynika, iż małżonkowie G., podobnie jak K. O., praktycznie od początku wybudowania bramy przy wjeżdżaniu i wyjeżdżaniu z posesji nie zamykają jej. Jak podkreślili małżonkowie K. domykanie bramy jest dla nich istotne ze względów bezpieczeństwa – wielokrotnie bowiem zdarzało się, że gdy brama była rozsunięta, szczególnie w nocy, niektórzy załatwiali swoje potrzeby fizjologiczne na posesji, czy też zaśmiecali ją. Zarówno jednak E. K., S. K., jak i A. K. podkreślili, iż małżonkowie G. oraz odwiedzający ich znajomi, w tym głównie K. O. notorycznie wjeżdżając i wyjeżdżając z posesji nie domykają bramy, co powoduje konieczność każdorazowego jej domknięcia przez E. lub S. K.. Powyższa sytuacja, jak podkreślali jest dla nich o tyle uciążliwa, iż obwinieni wjeżdżają i wyjeżdżają z posesji kilka razy dziennie, a nawet w godzinach wieczornych oraz nocnych i za każdym razem jedno z nich zmuszone jest domykać bramę. Pomimo przy tym wielokrotnych rozmów i próśb, obwinieni nie zmienili oni w ogóle swego zachowania ignorując zupełnie uwagi w tym zakresie, a swoje przekonanie w tym przedmiocie przekazują również odwiedzającym ich gościom. Jak zeznali wskazani świadkowie po drugiej stronie ulicy znajduje się parking, na którym można bezpiecznie pozostawić samochód. Żadne z obwinionych jednak z niego nie korzysta, nawet podczas wjazdu na posesję jedynie na krótką chwilę, co ma miejsce głównie w przypadku K. O.. Zeznania w/w świadków są logiczne, korespondują ze sobą oraz z wyjaśnieniami obwinionych co do zasadniczych faktów i stąd zasługują one w ocenie Sądu na obdarzenie ich walorem wiarygodności.

Relacje E. i S. K. oraz ich syna A. K. znajdują nadto potwierdzenie w zeznaniach funkcjonariuszy policji M. D. (1) oraz P. Z.. M. D. (1) przebywając na posesji małżonków K. dwukrotnie – w dniach 2 lutego 2014 roku i 9 czerwca 2014 roku był świadkiem, jak J. G. wyjeżdżając lub wjeżdżając na posesję otworzył bramę wjazdową poprzez jej rozsunięcie i nie domknął jej z powrotem. Podobnie też podczas pobytu P. Z. na posesji należącej do małżonków K., w dniu 26 lipca 2014 roku, miała miejsce sytuacja, gdy M. G. (1) wyjeżdżała swoim samochodem z posesji i po otworzeniu bramy nie domknęła jej. Spowodowało to konieczność zamknięcia bramy przez E. K.. W ocenie Sądu nie sposób kwestionować wiarygodności zeznań wskazanych świadków. Okoliczności podawane przez nich są im znane z racji wykonywanego przez nich zawodu, a nadto są to osoby obce dla obu stron konfliktu i niezainteresowanie w żaden sposób wynikiem postępowania, co dodatkowo przekonuje o prawdziwości ich relacji.

Z wyjaśnieniami obwinionych oraz zeznaniami świadków oskarżenia zasadniczo korespondują zeznania pozostałych przesłuchanych w sprawie świadków tj. M. G. (2), M. D. (2), B. D., W. G. oraz P. K. – znajomych obwinionych M. i J. G.. W zeznaniach swoich próbowali oni jako stronę pokrzywdzoną przedstawić obwinionych M. i J. G., a nadto przytoczyć okoliczności dla uzasadnienia faktu niezamykania bramy zarówno przez siebie, jak i obwinionych. W związku z tym przedstawiali podane już przez obwinionych argumenty dotyczące względu na bezpieczeństwo ruchu na ul. (...) w Ł., uciążliwość związaną z wybudowaniem bramy i koniecznością każdorazowego jej otwierania, a także obawę przed bezpośrednim kontaktem z małżonkami K.. Niewątpliwie świadkowie ci, jako dobrzy znajomi obwinionych, nadto sami niejako zaangażowani w sprawę jako odwiedzający obwinionych, próbowali w sposób jak najbardziej korzystny dla nich przedstawić okoliczności ich czynów i w ten sposób zminimalizować ich odpowiedzialność. Rzecz jednak w tym, że argumenty za niedosuwaniem bramy tak wskazanej grupy świadków, jak i zbieżne z nimi argumenty obwinionych nie mają zasadniczego znaczenia dla rozstrzygnięcia tej sprawy i winny być przedstawiane w toku odpowiednich postępowań cywilnych dotyczących omawianej służebności. Wówczas faktycznie można podnosić argumenty dotyczące przede wszystkim tego, czy i na ile racjonalne jest każdorazowe dosuwanie bramy, także w ciągu dnia. W niniejszym postępowaniu podnieść jedynie należy, iż zarówno wszyscy obwinieni jak i osoby spośród grupy świadków obrony nie kwestionowali swojej wiedzy, iż małżonkom K. niewątpliwie zależy na tym, aby brama była dosuwana, a nawet, że stało się to sprawą dla nich niezwykle istotną, wręcz determinującą ich tryb dnia. Z zeznań M. D. (2), B. D., W. G. oraz P. K. wynikało, że osoby wjeżdżające i wyjeżdzające z posesji mają jakoby nie mieć szans na dosunięcie bramy, ponieważ robią to niezwłocznie E. K. lub S. K.. W ocenie Sądu zeznania wskazanych świadków w tej części nie są wiarygodne. Zaprzeczyli im przede wszystkim E. K. i S. K. w swoich zeznaniach. Ponadto, w toku postępowania dokonano również odtworzenia płyty CD z nagraniem z monitoringu skierowanego na przedmiotową bramę. Z przedmiotowego nagrania wynika niewątpliwie okoliczność, iż zarówno osoby wjeżdżające na posesję małżonków K. lub z niej wyjeżdżające nie zamykają bramy, pomimo, iż w kilku przypadkach bramę otwierał pasażer lub osoba idąca pieszo. Nie sposób wprawdzie rozróżnić, czy wśród tych osób byli również obwinieni, lecz z relacji przesłuchiwanych w sprawie osób, za wyjątkiem funkcjonariuszy Policji, których wiedza była wybiórcza wynika, że zachowanie wszystkich osób korzystających z tej bramy w celu wjazdu na sąsiadującą z posesją małżonków K. posesję lub wyjazdu z niej, jest jednakowe będąc wyrazem jednakowego podejścia do próśb lub żądań E. K. i S. K.. Ponownie zresztą podnieść należy, iż tego rodzaju okoliczność wynika bezspornie z wyjaśnień samych obwinionych, którzy wszak nie kwestionowali faktu, że aby wjechać samochodem na swoją posesję lub z niej wyjechać faktycznie przesuwają bramę pozostawianą przez małżonków K. w pozycji niepełnego otwarcia, a następnie jej za sobą nie zasuwają do uprzedniej pozycji. Podkreślić przy tym należy, iż w każdej nagranej na płycie CD sytuacji małżonkowie K. pojawiali się przy bramie i dosuwali ją dopiero po odjeździe danego samochodu.

W ocenie Sądu przy tak ustalonym stanie faktycznym w pełni zasadny jest wniosek, iż obwinieni M. G. (1), K. O. i J. G. dopuścili się dokonania zarzucanych im czynów wyczerpujących dyspozycję art. 107 k.w. Ponownie podnieść bowiem należy, iż przedmiotem niniejszego postępowania nie były zagadnienia dotyczące ustanowionej służebności, lecz kwestia wyczerpania przez obwinionych znamion zarzucanego im wykroczenia. Wskazany artykuł ma bowiem na celu ochronę każdej osoby (człowieka) przed zachowaniami, które naruszają jej spokój osobisty, wywołują obawę czy poczucie zagrożenia (zob. M. Kulczycki, J. Zduńczyk, O nowym..., s. 152; T. Bojarski, Polskie prawo wykroczeń..., 2009, s. 204). Należy również zwrócić uwagę na pogląd, zgodnie z którym przedmiotem ochrony art. 107 k.w. jest spokój psychiczny człowieka, przeciwdziałanie frustracji, irytacji oraz innym formom dyskomfortu psychicznego (zob. M. Zbrojewska (w:) T. Grzegorczyk, W. Jankowski, M. Zbrojewska, Kodeks wykroczeń..., LEX/el. 2010, komentarz do art. 107). W niniejszej sprawie obwinieni korzystając ze służebności drogi koniecznej (przy wjeżdżaniu i wyjeżdżaniu) wielokrotnie nie dosuwali bramy należącej do właścicieli nieruchomości obciążonej tą służebnością tj. E. i S. małżonków K., czym w ocenie Sądu złośliwie niepokoili wymienionych powodując, że ci, aby czuć się bezpiecznie na swojej posesji, czuli się zmuszeni do każdorazowego przesuwania bramy do wcześniejszej pozycji. Podkreślić przy tym należy, iż obwinieni M. i J. G. jako właściciele nieruchomości władnącej nie mogą przy wykonywaniu przysługującej im służebności kierować się tylko własną wygodą, ale zgodnie z zasadami wynikającymi z kodeksu cywilnego (art. 288 k.c.) powinni przysługującą im służebność wykonywać w taki sposób, aby jak najmniej utrudniać korzystanie z nieruchomości obciążonej. Nadto również zasady współżycia społecznego oraz kultura osobista wymagają wszak respektowania wymogów właścicieli nieruchomości obciążonej dotyczących zamykania bramy wjazdowej. Podkreślić należy, iż notoryczne lekceważenie oraz ignorowanie próśb i uwag małżonków K. dotyczących zamykania bramy stanowiło niewątpliwie ich złośliwe niepokojenie i wynikało z chęci dokuczenia im, skoro obwinieni nie zamykali bramy, mając możliwość bezpiecznego uczynienia tego. Tłumaczenia związane z zapewnieniem bezpieczeństwa w ruchu na jezdni w żadnym razie nie mogą bowiem usprawiedliwiać działań obwinionych, ponieważ opisywane przez nich sytuacje są częstymi w praktyce ruchu drogowego i dotyczą niewątpliwie większości mieszkańców dzielnic miast zabudowanych domami mieszkalnymi, w tym także ulicy (...) w Ł.. Obwiniony K. O. mógł zaś niewątpliwie przynajmniej podczas swoich niektórych pobytów korzystać z pobliskiego parkingu, tj. w szczególności wówczas, gdy były tam wolne miejsca parkingowe i nie zalegał na nich śnieg. Także podnoszona przez świadków, jak również przez obrońcę obwinionych okoliczność złego stanu drogi koniecznej, co ma dokumentować dołączona do akt dokumentacja fotograficzna oraz ewentualne wątpliwości dotyczące legalności postawienia spornej bramy i zgodności tego obiektu z przepisami przeciwpożarowymi nie mogą spowodować odmiennej niż dokonana w wyroku oceny zachowania obwinionych jako wykroczenia wypełniającego znamiona art. 107 k.w. Podnieść też należy, iż niniejsze postępowanie nie było pierwszym toczącym się w tym samym przedmiocie, a poprzednie postępowania, przeciwko J. G. i K. O. zostały umorzone wyłącznie z uwagi na przedawnienie karalności ich czynów. W uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie w wydanego w sprawie sygn. akt XI Ka 330/14 podniesiono, iż zachowania obwinionych w tej sprawie polegające na stałym ignorowaniu próśb małżonków K. stanowią ich złośliwe niepokojenie w rozumieniu art. 107 k.w. Jest to zaś o tyle istotne, że wyrok w tej sprawie zapadł w dniu 21 maja 2014 r., a zatem jeszcze w okresie zarzutów postawionych w sprawie niniejszej. Nawet jednak tego rodzaju stanowisko Sądu, wyrażone wprost w pisemnym uzasadnieniu orzeczenia, znane z pewnością co najmniej J. G., nie skłoniło obwinionych do korekty swoich poglądów odnośnie regulujących ich zachowanie przepisów prawa, a także zmiany swojego zachowania.

Dla bytu omawianego wykroczenia konieczna jest umyślność w postaci zamiaru bezpośredniego. Jak słusznie zauważył Sąd Najwyższy, czyn stanowiący wykroczenie z art. 107 k.w. polega na działaniu kierunkowym – „w celu dokuczenia innej osobie”, a zatem należy ustalić, że po stronie sprawcy tego wykroczenia zachodzi złośliwość. W ocenie Sądu przedstawione powyżej okoliczności przekonują o istnieniu tego rodzaju zamiaru po stronie każdego z obwinionych. Bez znaczenia dla powyższego stwierdzenia pozostaje okoliczność, iż E. K. i S. K. mogli też nie zawsze zachowywać się właściwie wobec obwinionych głośno wyrażając swoje niezadowolenie z ich postępowania. Podnieść przy tym należy, iż niezadowolenie małżonków K. dotyczyło wyłącznie nierespektowania ich postulatów odnośnie pozycji bramy, a zatem nie sposób uznać, aby mogli zachowywać się wrogo wobec osób, które dosuwałyby bramę zgodnie z ich oczekiwaniami. Nie sposób zatem uznać, aby obawa przed kontaktem z nimi podczas dosuwania bramy mogła realnie powodować rezygnację z realizacji postulatu małżonków K..

Zaznaczyć należy, iż obwinieni są osobami dorosłymi, funkcjonującymi w społeczeństwie i zdatnymi do ponoszenia winy. Odnośnie leczącego się psychiatrycznie obwinionego K. O. przekonuje o tym w szczególności sporządzona w ocenie Sądu fachowo i rzetelnie opinia sądowo-psychiatryczna.

Sąd dokonał przy tym częściowej modyfikacji przypisanych obwinionym czynów. Przede wszystkim w ocenie Sądu odnośnie M. G. (1) w zarzucie niezasadnie przyjęto, iż czynu tego dopuściła się ona także w dniu 27 lipca 2014 roku. Tymczasem jak wynika z zeznań funkcjonariusza policji P. Z., faktycznie miało to miejsce w dniu 26 lipca 2014 roku. Nadto, Sąd mając na uwadze fakt, iż dla bytu wykroczenia z art. 107 k.w. konieczna jest umyślność w formie zamiaru bezpośredniego kierunkowego, a także brak pełnej korelacji treści zarzutów ze stanem faktycznym doprecyzował, iż obwinieni działali wielokrotnie w celu dokuczenia E. i S. K., poprzez otwieranie bramy wjazdowej usytuowanej na drodze koniecznej biegnącej poprzez posesję stanowiącą własność E. i S. K., a następnie pozostawianie bramy w tej samej pozycji, czym złośliwie niepokoili wymienionych zmuszając ich tym zachowaniem do każdorazowego przesuwania bramy do wcześniejszej pozycji.

Wymierzając obwinionym kary za te czyny Sąd jako okoliczności obciążające uwzględnił fakt ich działania przez dłuższy okres czasu, swoistą niepoprawność obwinionych, którzy zachowania swojego nie zmienili pomimo próśb i uwag małżonków K., a nawet stanowiska Sądu Okręgowego w Lublinie. Nadto w odniesieniu do K. O. podkreślić należy, iż jego zachowanie jest tym bardziej rażące, iż jest on funkcjonariuszem policji. Pozostali obwinieni również wykonują zawody zaufania społecznego, ponieważ J. G. jest nauczycielem, a M. G. (1) pielęgniarką. Osoby wykonujące zawody tego rodzaju tym bardziej wykazać się zatem winny nieskazitelną postawą, przykładnym zachowaniem oraz przestrzeganiem norm prawnych i powszechnie akceptowanych zasad postępowania. Jako okoliczności łagodzące Sąd uwzględnił prowadzenie przez obwinionych ustabilizowanego trybu życia, ich niekaralność, a także powiązanie tych zachowań z wzajemnym konfliktem z małżonkami K..

Wyważając powyższe okoliczności Sąd wymierzył obwinionym za popełnione przez nich czyny jednolicie kary grzywny w kwotach po 300 zł uznając, iż nie jest to wielkość wygórowana zważywszy na istniejące okoliczności obciążające. Wszyscy obwinieni są osobami pracującymi, o stałych dochodach, a zatem z pewnością będą w stanie ponieść konsekwencje majątkowe swych czynów, zwłaszcza wobec orzeczenia kary grzywny w dość niskiej wysokości.

Tak ukształtowane orzeczenie o karach jest zatem w ocenie Sądu adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości czynów obwinionych. Uwzględnia też cele wychowawcze i zapobiegawcze jakie kara ma spełnić względem obwinionych, a także cele kary w zakresie jej społecznego oddziaływania (art. 33 § 1 k.w.).

Wobec zgłoszenia przez pełnomocnika działającej jako oskarżycielka posiłkowa E. K. wniosku o zasądzenie zwrotu wydatków poniesionych w związku z ustanowieniem w sprawie pełnomocnika, Sąd na podstawie art. 118 § 1 i 3 k.p.w. oraz art. 119 k.p.w. w zw. z art. 633 k.p.k. obowiązany był zasądzić od obwinionych stosowne kwotę na rzecz E. K., wynikające z regulacji § 14 ust. 2 pkt 2 i § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163 poz.1348 ze zm.) w zw. z § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z dnia 5 listopada 2015 r. poz. 1800).

Mając ponownie na uwadze względy związane z obecną sytuacją majątkową i bytową obwinionych, Sąd nie znalazł podstaw do zwolnienia ich od obowiązku ponoszenia kosztów postępowania i na podstawie art. 118 § 1 k.p.w. oraz art. 119 k.p.w. w zw. z art. 633 k.p.k. zasądził je od obwinionych na rzecz Skarbu Państwa w pełnej wysokości ustalonej na podstawie § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. Nr 118 poz. 1269) oraz art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 49 z 1983 r. poz. 223 ze zm.). Nadto na podstawie art. 118 § 3 k.p.w. oraz art. 119 k.p.w. w zw. z art. 633 k.p.k. Sąd obciążył obwinionego K. O. także kosztami związanymi z opinią sądowo – psychiatryczną w kwocie 191,40 zł.

Mając zatem powyższe na względzie Sąd orzekł, jak w wyroku.

SSR Ewa Przychodzka-Kasperska