Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lutego 2016r.

Sąd Rejonowy w Słupsku V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Joanna Kołodziej Michałowicz

Protokolant: st. sekr. sąd. Beata Stankiewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 lutego 2016r. w Słupsku

sprawy z odwołania B. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z dnia 30.12.2014r., znak: (...)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o świadczenie rehabilitacyjne

zmienić zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznać B. K. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na 6 miesięcy od dnia 30.09.2014 r.

  Sygn. akt: V U 39/15

Ubezpieczony B. K. odwołał się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z dnia 30.12.2014 r., którą to odmówiono mu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

W uzasadnieniu odwołania podniósł, że w dalszym ciągu nie jest zdolny do pracy na dotychczasowym stanowisku.

Organ rentowy – Zakład Ubezpieczeń Społecznych w S. (ZUS) w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie.

Na uzasadnienie swego stanowiska organ wskazał, iż Lekarz Orzecznik i Komisja Lekarska ZUS ustalili, że brak okoliczności uzasadniających uprawnienie do świadczenia rehabilitacyjnego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny .

B. K. ma 40 lat. Z zawodu jest technikiem mechanikiem. Ostatnio pracował na stanowisku kierownika budowy (bezsporne).

W okresie od 01.04.2014 r. do 29.09.2014 r. (przez 182 dni) ubezpieczony pobierał zasiłek chorobowy.

Lekarz Orzecznik ZUS orzekł w dniu 06.11.2014 r. o braku okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego.

W opinii z dnia 06.11.2014 r. Lekarz Orzecznik stwierdził przewlekłą niewydolność żylną kończyny dolnej prawej i wygojony stan po operacji żylaków kończyny dolnej prawej. Stwierdził niedoczulicę stopy i podudzia. Uznał, że diagnozowanie neurologiczne nie ogranicza zdolności do pracy.

Dowód: opinia i orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS k. 10 i 52 akta ZUS.

Komisja Lekarska ZUS orzekła w dniu 10.12.2014 r. o braku okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego.

W opinii z dnia 10.12.2014 r. Komisja Lekarska ZUS stwierdziła przewlekłą niewydolność żylną kończyny dolnej prawej i wygojony stan po operacji żylaków kończyny dolnej prawej. Stwierdziła, że dysfunkcja ma charakter przewlekły, o niedużym stopniu i nie uniemożliwia pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami.

Dowód: opinia i orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS k. 12 akta ZUS.

Decyzją z dnia 30.12.2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił B. K. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, gdyż Komisja Lekarska stwierdziła brak okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego.

Dowód: decyzja ZUS O/S. k. 13 akta ZUS.

U ubezpieczonego występuje przewlekła niewydolność żylna kończyny dolnej prawej, stan po operacji żylaków kończyny dolnej prawej, rwa kulszowa podrażnieniowa prawostronna.

B. K. nie był zdolny do pracy w dniu 30.09.201.4 r., a dalsze leczenie rokowało odzyskanie zdolności do pracy w ciągu 6 miesięcy.

Dowód: opinia biegłego chirurga k. 10, 13 akt, opinia biegłego neurologa k. 29, 30, 41, dokumentacja medyczna w aktach ZUS.

Sąd zważył, co następuje.

Odwołanie B. K. jest zasadne.

Zgodnie z treścią art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. 2005, Nr 31, poz. 267) świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Świadczenie to przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy.

Oznacza to, że dla przyznania świadczenia rehabilitacyjnego konieczne jest łączne spełnienie trzech przesłanek: wyczerpanie zasiłku chorobowego, dalsza niezdolność do pracy oraz pozytywne rokowanie dotyczące odzyskania zdolności do pracy wskutek leczenia lub rehabilitacji zastosowanej po wyczerpaniu zasiłku chorobowego.

W przedmiotowej sprawie ubezpieczony bezspornie spełnił pierwszą przesłankę, albowiem wyczerpał okres pobierania zasiłku chorobowego (182 dni).

Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się zatem do ustalenia, czy po dniu 29.09.2014 r. (tj. po wyczerpaniu zasiłku chorobowego) ubezpieczony nadał był niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokowały odzyskanie przez niego zdolności do pracy, czy też może do dnia 29.09..2014 r. odzyskał zdolność do pracy.

Dla ustalenia tej kwestii niezbędne było posiadanie wiadomości specjalnych, dlatego też Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z dziedziny chirurgii oraz dowód z opinii biegłego sądowego z dziedziny neurologii.

Opinie sądowo – lekarskie sporządzone zostały przez lekarzy specjalistów w oparciu o dokumentację medyczną znajdującą się w aktach rentowych ZUS, złożoną przez ubezpieczonego do akt postępowania sądowego oraz badanie ubezpieczonego.

Biegli przedstawili odmienne wnioski.

Biegły neurolog zaopiniował, iż stwierdza niezdolności do pracy od dnia 30.09.2014 r. przez 6 miesięcy, zaś biegły chirurg stwierdził zdolność do pracy od 30.09.2014 r.

W ocenie Sądu obie opinie spełniają wymogi fachowości, rzetelności i logiczności. Wnioski zawarte w opiniach zostały uzasadnione w sposób jasny. Ponadto opinie zostały sporządzone przez lekarzy specjalistów, a zatem zawarte w nich twierdzenia są poparte profesjonalną wiedzą na wysokim poziomie. Opinie są jednoznaczne i stanowcze.

W ocenie Sądu mimo rozbieżności wniosków biegłych należy zauważyć, że każdy z nich wypowiadał się stosownie do swojej specjalizacji. Dlatego odmienność oceny stanu zdrowia ubezpieczonego z punktu widzenia różnych nauk medycznych nie oznacza, że którakolwiek z tych ocen jest błędna.

W tym stanie rzeczy obie przedmiotowe opinie przyjąć należało za podstawę poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych co do stanu zdrowia ubezpieczonego.

Zważyć też należy, że zgodnie z art. 233 § 2 kpc opinia biegłych podlega ocenie sądu, ale w zakresie mocy przekonywującej rozumowania biegłych i logicznej poprawności wyciągniętych wniosków. Sąd natomiast nie może wchodzić w zakres merytorycznej wiedzy biegłych. Sąd nie może nie podzielać merytorycznych poglądów biegłego (biegłych), czy zamiast nich wprowadzać własne stwierdzenia. Stanowisko Sądu w tym zakresie zgodnie jest z poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 19.12.1990r., I PR 149/90, OSP 1991, nr 11-12, poz. 300.

Sąd nie może również zignorować wyników postępowania dowodowego i ustalać stan faktyczny wbrew ich treści.

Analizując charakter pracy ubezpieczonego Sąd stwierdził, że jest to praca fizyczna, średnio ciężka, wymagająca sprawności obu rąk, dłuższego stania, chodzenia, wymuszonej pozycji, schylania się, podnoszenia i noszenia ciężarów, dlatego Sąd doszedł do wniosku, że ubezpieczony nie był zdolny do wykonywania dotychczasowej pracy, a w szczególności prac precyzyjnych wymagających użycia oburącz narzędzi, noszenia i przekładania ciężarów.

Reasumując powyższe rozważania, Sąd uznał, że ubezpieczony do 29.09.2014 r. nie odzyskał zdolności do pracy, a tym samym zachodzą w stosunku do niego przewidziane w art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 25.06.1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa przesłanki uprawniające do przyznania świadczenia rehabilitacyjnego.

Z tych względów na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd zmienił zaskarżoną decyzję.