Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 2 lutego 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie XI Wydział Gospodarczy w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Dariusz Plewczyński

Protokolant:Karolina Mateja

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 stycznia 2016 r. w S.

sprawy z powództwa I. R.

przeciwko (...) spółka akcyjna V. (...) w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej (...) spółka akcyjna V. (...) w W. na rzecz powódki I. R. kwotę 296,00 zł (dwieście dziewięćdziesiąt sześć zł ) wraz z odsetkami ustawowymi (określanymi od 1 stycznia 2016r jako odsetki ustawowe za opóźnienie) od dnia 21 września 2013 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 1217,00 zł (jeden tysiąc dwieście siedemnaście zł ) tytułem zwrotu kosztów procesu.

XI GC 398/14

UZASADNIENIE

Sprawa rozpoznawana była w postępowaniu „zwykłym”

Dnia 7 kwietnia 2014 roku powódka I. R. wniosła przeciwko pozwanej (...) S.A. V. (...) w W. pozew o zapłatę kwoty 7.184 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 3 września 2013 roku do dnia zapłaty oraz złożyła wniosek o zasądzenie kosztów postępowania sądowego według norm przepisanych z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu swego żądania powódka wskazała, iż zawarła umowę najmu pojazdu zastępczego, przystosowanego do nauki jazdy na czas trwania naprawy z OC sprawcy. Najemca zobowiązał się do zapłaty tytułem czynszu najmu kwoty 400 zł powiększonej o wartość podatku VAT, za każdą rozpoczętą dobę najmu. Podniosła, że samochód uszkodzony został wycofany z użytku na czas naprawy. Dodała, że zawarła z poszkodowanym umowę cesji wierzytelności z tytułu polisy ubezpieczenia OC sprawcy. Z tytułu czynszu najmu wystawiła fakturę VAT na kwotę 9.840,00 zł brutto. Wyjaśniła, że pozwana uznała jednie 6 dni wynajmu i nie wypłaciła odszkodowania w pełnej wysokości, a jedynie w kwocie 2656zł.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg. norm przepisanych. Zakwestionowała okres na jaki pojazd zastępczy został wynajęty przez poszkodowanego. Wyjaśniła, iż kwestia kosztów użytkowania pojazdu zastępczego przez okres dłuższy niż odpowiadający technologicznemu czasowi naprawy pojazdu uszkodzonego winna zostać rozliczona pomiędzy powodem, a osobą, która ów pojazd wynajęła. Nadmieniła, iż brak jest podstaw do wypłaty odszkodowania w kwocie brutto. Zakwestionowała datę , od której powódka dokonała naliczania odsetek ustawowych.

Pismem z dnia 10 lipca 2014 r. powódka podtrzymała stanowisko w sprawie. Wyjaśniła, że nie można w kwestii terminu najmu pojazdu zastępczego kierować się technologicznym czasem naprawy pojazdu w przypadku, gdy pojazd faktycznie przebywał w zakładzie naprawczym dłużej. Zaprzeczyła jakoby poszkodowany dopuścił się działań powodujących zwiększenie szkody.

Na rozprawie w dniu 26 sierpnia 2014 r. pełnomocnik pozwanej sprecyzował, iż nie kwestionuje wysokości stawki najmu podanej przez powoda, ale okres najmu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 lutego 2013 r. doszło do kolizji, w której samochód marki S. (...) o nr. Rej. (...) należący do S. S. (1), został uszkodzony przez sprawcę posiadającego polisę ubezpieczeniową od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. W wyniku kolizji doszło do uszkodzenia w przedmiotowym pojeździe m. in. nakładki tylnego zderzaka i jego wspornika.

Poszkodowany nie był płatnikiem vat.

Pojazd został podstawiony do naprawy w dniu 15 kwietnia 2013 r.

Bezsporne, a nadto dowód:

- kopia dowodu rejestracyjnego, k. 14 - 15

- oświadczenie, k. 16,

- oświadczenie serwisu naprawczego, k. 26

- akta szkody w formie zapisu na płycie CD – k.61

- zeznania świadka S. S. k.211

W dniu 15 kwietnia 2013 r. I. R., reprezentowana przez M. Ł., zawarła z S. S. (1), umowę najmu pojazdu zastępczego, specjalistycznego, przystosowanego do nauki jazdy. Wynajmujący jest osobą prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą (...) Ośrodek Szkolenia (...) S. S. (1) w P. przy al. (...). Przedmiotem umowy był najem samochodu osobowego S. (...) o nr rej. (...) i o numerze VIN (...). Na podstawie umowy S. S. (1) zobowiązał się do zapłaty tytułem czynszu najmu kwoty 400 zł netto za każdą rozpoczętą dobę najmu. Strony nie ustaliły limitu kilometrów.

W § 3 umowy wskazano, iż wynajmujący oddaje pojazd na okres od dnia 15 kwietnia 2013 r. do dnia 30 kwietnia 2013 r. Natomiast w umowie znajdującej się w aktach szkody wskazano datę końcową 6 maja 2013r.

Przedmiot najmu zastępował pojazd wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie szkolenia kandydatów na kierowców, tj. S. (...) o nr. Rej. (...).

Dowód:

- wydruk z (...), k. 8,

- umowa najmu pojazdu zastępczego, k. 11 – 13,

- oświadczenia, k. 16 – 17.

- akta szkody w formie zapisu na płycie CD – k.61

W dniu 15 kwietnia 2013 r. I. R. zawarła z S. S. (1) również umowę cesji wierzytelności przysługującej S. S. (1) z tytułu polisy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy, w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 15 lutego 2013 r. zarejestrowaną w C. pod numerem (...) w zakresie i z tytułu zwrotu kosztów najmu samochodu zastępczego. Powódka jako cesjonariusz przyjęła powyższą wierzytelność w celu zaspokojenia swojej wierzytelności z tytułu najmu samochodu zastępczego dokonanego umową z dnia 15 kwietnia 2013 r., zawartą pomiędzy nią a S. S. (1).

Dowód:

- umowa cesji wierzytelności, k. 18 – 19.

Zwrot przedmiotu najmu nastąpił dnia 6 maja 2013 r. o godzinie 13:00.

I. R. wystawiła w dniu 19 sierpnia 2013 r. fakturę VAT nr (...) , opiewającą na kwotę 9.840 zł brutto z terminem zapłaty do dnia 2 września 2013 r.

Przedmiotowa faktura została dnia 19 sierpnia 2013 r. wysłana listem poleconym i odebrana dnia 21 sierpnia 2013 r. w siedzibie pozwanego.

Dowód:

- protokół zdawczo – odbiorczy, k. 20,

- faktura VAT, k. 21,

- dowody doręczenia, k. 22 – 23.

-harmonogram k.26

Pismem z dnia 19 września 2013 r. (...) S.A. V. (...) w W. zawiadomiła I. R., że w oparciu o przedłożoną fakturę VAT zostało przyznane odszkodowanie w kwocie 2.656 zł za wynajem pojazdu zastępczego. Towarzystwo ubezpieczeń uznało 6 dni wynajmu ze stawką 492zł brutto z potrąceniem 10% kosztów zaoszczędzonych. W dniu 20 września 2013 r. (...) S.A. V. (...) w W. dokonało przelewu kwoty 2.656 zł na rachunek bankowy I. R..

Bezsporne, a nadto dowód:

- pismo, k. 24,

- potwierdzenie przelewu, k. 25,

- kalkulacja naprawy, k. 56 – 59.

Stawka najmu za pojazd przystosowany do nauki jazdy, w czasie gdy nastąpiła szkoda wynosiła 492zł brutto.

Bezsporne, a nadto dowód:

- pismo, k. 24,

Technologicznie uzasadniony czas naprawy samochodu marki S. (...) wynikający z czasochłonności operacji przewidzianych na naprawę pojazdu wynosił 3 dni robocze. Czas prac blacharsko – mechanicznych i pomocniczych wynosił 7,7 roboczogodzin, czas prac lakierniczych wynosił 7,7 roboczogodzin.

Uzasadniony czas naprawy samochodu marki S. (...) numer rej. (...), wynikający z czasochłonności operacji przewidzianych na naprawę pojazdu, oraz czynności organizacyjnych związanych z tą naprawą wynosił 6 dni roboczych.

Pojazd z uszkodzonym tylnym zderzakiem mógł być wykorzystywany do prowadzenia nauki jazdy – szkoleń na placu manewrowym.

Dowód:

- pisemna opinia biegłego sądowego W. S., k. 217 – 222,

- uzupełniająca ustna opinia biegłego W. S., k. 238 – 239.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest uzasadnione w niewielkiej części.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowił art. 822 § 1 i 2 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w §1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia. Odpowiedzialność pozwanego towarzystwa ubezpieczeń wynikała również z art. 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym, ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Obowiązkiem odszkodowawczym ubezpieczyciela wobec poszkodowanego są objęte wszelkie postaci szkody wyrządzone tej osobie, a więc zarówno szkody na osobie, jak i szkody na mieniu, co wynika z art. 34 ust. 1 powołanej ustawy.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, iż pojazd sprawcy wypadku, w którym doszło do uszkodzenia pojazdu należącego do poszkodowanego ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej u pozwanej. Również bezsporne jest nabycie wierzytelności odszkodowawczej przez powoda. Pozwany w postępowaniu likwidacyjnym wypłacił kwotę 2656zł brutto, na którą składa się odszkodowanie z tytułu najmu pojazdu zastępczego wyliczone jako iloczyn 6 dni i stawki 492zł brutto pomniejszonej o 10 %.

Strona powodowa w niniejszym procesie domaga się dopłaty odszkodowania w kwocie 7184zł.

Faktura wystawiona przez powódkę za najem pojazdu zastępczego nie odzwierciedla wysokości należności, jaką za najem miałby uiścić zlecający (poszkodowany). W zamian za udostępnienie pojazdu poszkodowany miał przelać na powódkę przysługujące mu względem ubezpieczyciela roszczenie o odszkodowanie. Zatem świadczeniem wzajemnym poszkodowanego w niniejszej sprawie nie było świadczenie pieniężne, lecz przeniesienie wierzytelności. Podobnych spraw przed tutejszym Sądem, w których powód dochodzi nabytych wierzytelności odszkodowawczych jest znacznie więcej.

Zawarcie tego typu umowy nie budzi wątpliwości w płaszczyźnie normy art. 353 ¹ k.p.c. Umowa taka spotykana jest często w praktyce tzw. likwidacji szkód komunikacyjnych. Zaletą tego rodzaju rozliczenia (określanego często w praktyce jako „bezgotówkowa likwidacja szkody") jest atrakcyjna dla poszkodowanego forma, która ogranicza ryzyko uzyskania odszkodowania nie pokrywającego w całości poniesionych kosztów.

Uzasadniony okres naprawy (uzasadniony czas przebywania pojazdu w warsztacie), a w konsekwencji okres wynajmu pojazdu zastępczego Sąd ustalił uwzględniając opinię biegłego oraz znajdujące się w aktach sprawy dokumenty i zeznania świadka R. S..

Biegły ustalił uzasadniony, w okolicznościach sprawy, okres naprawy, a tym samym okres najmu na 6 dni.

Na wstępie zaznaczyć należy, że zakres uszkodzeń pojazdu nie był duży (technologiczny czas naprawy to 3 dni) i umożliwiał użytkowanie pojazdu w stanie uszkodzonym. Nadto do uszkodzenia pojazdu doszło 15 lutego 2013r, a naprawę i najem pojazdu zastępczego rozpoczęto dopiero po 2 miesiącach, a w tym okresie pojazd był użytkowany. Z uwagi na niewielki zakres uszkodzeń i możliwość korzystania z pojazdu naprawa mogła być tak zorganizowana, na co wskazał i co uzasadnił biegły, aby okres pobytu pojazdu w warsztacie ograniczyć do minimum. Tymczasem z materiału dowodowego wynika, że poszkodowany wręcz nie był zainteresowany ograniczeniem tego czasu. Przesłuchany w charakterze świadka R. S. w żaden sposób nie potwierdził zasadności najmu przez okres 20 dni. Świadek samej naprawy tego pojazdu nie pamięta, co jeszcze może być zrozumiałe przy ogólnej liczbie jego pojazdów. Nie można natomiast zgodzić się z jego stanowiskiem, że ubezpieczyciel sprawcy w ramach ubezpieczenia OC powinien zapłacić za najem pojazdu zastępczego przez cały dowolnie długi okres pobytu pojazdu w warsztacie. W tym kontekście wątpliwości budzą też wystawione dokumenty. W umowie najmu z dnia 15 kwietnia 2013r załączonej do akt (k.11-13) z góry założono czas jej trwania do 30 kwietnia 2013r, co już jest okresem długim i przekraczającym czas naprawy. Natomiast w aktach szkody znajdujących się na płycie jest umowa której czas trwania określono do 6 maja 2013r. Sama faktura za wynajem wystawiona została dopiero 19 sierpnia 2013r, a więc ponad 3 miesiące po naprawie i najmie.

Reasumując nie ma podstaw w niniejszej sprawie do poczynienia ustaleń odmiennych niż wskazał biegły. Biegły sporządził prawidłowo opinię pisemną uwzględniając zgromadzony w aktach materiał. Dodatkowo, odnosząc się do zarzutów pozwanej, wyjaśnił jej treść na rozprawie. Biegły wydający opinię jest stałym i długoletnim biegłym sądowym. Nie ma podstaw do podważania jego kwalifikacji i wyjaśnień opartych na wiedzy i doświadczeniu. Nadto dowód z opinii biegłego stosownie do utrwalonych w nauce i orzecznictwie poglądów, ze względu na swoją specyfikę może być oceniany przez sąd jedynie w płaszczyźnie poprawności logicznej, zgodności z zasadami doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej (por. Wyrok SN z dnia 7 kwietnia 2004r, sygn.akt II CK 572/04, Lex nr 151656). Sąd może oceniać opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności czy logiczności. Może pomijać pomyłki czy błędy rachunkowe. Nie może jednak nie podzielać poglądów biegłego, czy w ich miejsce wyprowadzać własne stwierdzenia (por. wyrok SN z dnia 19 grudnia 1990r sygn. akt I PR 148/90 opubl. Lex nr 5319, OSP 1991/11/300, wyrok SN z dnia 13 października 1987 r., II URN 228/87 opubl. PiZS 1988, nr 7, poz. 62, Komentarz do art.278 kodeksu postępowania cywilnego, [w:] Bodio J., Demendecki T., Jakubecki A., Marcewicz O., Telenga P., Wójcik M.P., Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, Oficyna, 2008, wyd. III.)

Uzasadniony okres najmu, to 6 dni. Stawka najmu, co przyznał pełnomocnik pozwanej na rozprawie w dniu 26 sierpnia 2014r nie jest sporna. Z oświadczenia na k. 16 wynika, że poszkodowany nie miał możliwości odliczenia podatku Vat, a w związku z czym odszkodowanie powinno być wypłacone w kwocie brutto, co pozwana przy wypłacie faktycznie uwzględniła. W ocenie Sądu niczym nieuzasadnione było natomiast pomniejszenie odszkodowania o 10 % z tytułu „kosztów zaoszczędzonych”. Pozwana kwoty tej w żaden sposób nie uzasadniła, a tym bardziej nie wykazała. W związku z czym powódce należy się dopłata w kwocie 296zł (6x492zł = 2952zł ; 2952zł – 2656zł =296zł).

Odsetki przyznano na podstawie 817 k.c. Pozwana odebrała fakturę za najem w dniu 21 sierpnia 2013r (k.22) , od tej daty należy więc liczyć termin 30 dni, bo wcześniej powódka roszczeń z tego tytułu nie zgłaszała. Wobec czego odsetki zasądzono od dnia 21 września 2013r

Istotne elementy materiału dowodowego omówione zostały we wcześniejszej fazie uzasadnienia. Dla porządku wskazać należy, że Sąd dokonał ustaleń w oparciu o częściowo niesporne twierdzenia stron, dowody z dokumentów oraz dowód z opinii biegłego i jego wyjaśnień. Kluczowym dowodem był wyżej omówiony dowód z opinii biegłego. Dowody z dokumentów, co do zasady uznać należy za wiarygodne. Wyjątek to omówione wyżej rozbieżności w zakresie daty zakończenia umowy najmu. Zeznania świadka w żaden sposób zasadności powództwa nie potwierdziły i nie wniosły istotnych elementów do sprawy. Dowód z przesłuchania powódki został cofnięty.

Sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji (art. 108 § 1 k.p.c.).

Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach stanowi art. 100 zd.2 k.p.c. stosownie do którego sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów jeżeli przeciwnik uległ tylko , co do nieznacznej części swego żądania.

Wobec powyższego zasądzono od powódki na rzecz pozwanej kwotę 1217zł na którą składa się opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 i kwota 1200zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalonych na podstawie § 6 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. nr 163, poz. 1349 ze zm.), w stawce minimalnej adekwatnie do wartości przedmiotu sporu.

Niewykorzystana część zaliczki zostanie zwrócona powódce po uprawomocnieniu się orzeczenia.

Mając na uwadze powyższe rozstrzygnięto jak w sentencji

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

(...)

(...)

3. (...)