Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lipca 2013 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu VII Wydział Pracy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Krystyna Dereń-Szydłowska (ref.)

S ę d z i o w i e: SSO Wacława Macińska

SSO Bożenna Kaczorowska

Protokolant : Patrycja Arkitek

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 lipca 2013 r. we W.

sprawy z powództwa H. S.

przeciwko Agencji Nieruchomości Rolnych Oddział Terenowy we W.

o odszkodowanie

na skutek apelacji powódki H. S.

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 27 lutego 2013 r. sygn. akt X P 1361/11

I.  prostuje nazwę strony pozwanej w ten sposób, iż w miejsce nazwy Administracja Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa we W.” wpisuje nazwę „Agencja Nieruchomości Rolnych Oddział Terenowy we W.”;

II.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób że, zasądza od strony pozwanej Agencji Nieruchomości Rolnych Oddział Terenowy we W. na rzecz powódki H. S. kwotę 14058 złotych (słownie: czternaście tysięcy pięćdziesiąt osiem złotych);

III.  dalej idącą apelację oddala;

IV.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 650 złotych tytułem kosztów procesu za obie instancje.

UZASADNIENIE

Powódka domagała się przywrócenia do pracy u strony pozwanej i zasądzenia wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.

W toku procesu pełnomocnik powódki zmienił żądanie pozwu z przywrócenia do pracy na odszkodowanie (k. 518 akt sprawy).

Sąd Rejonowy dla Wrocławia Śródmieście X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 27.02.2013r. oddalił powództwo, orzekł o kosztach procesu.

W ocenie Sądu I instancji powództwo jako oczywiście bezzasadne nie zasługiwało na uwzględnienie.

Prawodawca przewidział w art. 30 § 1 Kodeksu pracy katalog zamknięty przyczyn rozwiązania umowy o pracę, do których zaliczył:

1)  porozumienie stron,

2)  oświadczenie jednej ze stron z zachowaniem okresu wypowiedzenia (rozwiązanie umowy pracę za wypowiedzeniem),

3)  oświadczenie jednej ze stron bez zachowania okresu wypowiedzenia (rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia),

4)  upływ czasu, na który umowa była zawarta,

5)  dzień ukończenia pracy, dla której wykonania umowa była zawarta.

Wypowiedzenie umowy o pracę, przewidziane w art. 30 § 1 pkt 2 Kodeku pracy jest uprawnieniem stron stosunku pracy, w wyniku którego następuje rozwiązanie umowy o pracę. Przysługuje zarówno pracownikowi jak i pracodawcy z tym zastrzeżeniem, że rozwiązanie umowy następuje po upływie odpowiedniego okresu wypowiedzenia (art. 32 § 1 pkt 3 Kodeksu pracy).

W przedmiotowej sprawie powódka podniosła, iż strona pozwana nie powiadomiła organizacji związkowej, do której należała powódka, o zamiarze rozwiązania zawartej z powódką umowy o pracę na czas nieokreślony.

Mianowicie, zgodnie z art. 38 Kodeksu pracy o zamiarze wypowiedzenia pracownikowi umowy o pracę zawartej na czas nie określony pracodawca zawiadamia na piśmie reprezentującą pracownika zakładową organizację związkową, podając przyczynę uzasadniającą rozwiązanie umowy.

W przedmiotowej sprawie Sąd ustalił, iż powódka od dnia 13 lipca 2001 r. była członkiem Związku Zawodowego (...) Oddziału Terenowego Agencji Własności Rolnych Skarbu Państwa we W., który od 2006 r. zmienił nazwę na Związek Zawodowy (...) Oddziału Terenowego Agencji Nieruchomości Rolnych we W..

Wskazana organizacja związkowa nie działa na terenie strony pozwanej, gdyż Administracja Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa była odrębnym pracodawcą. Powódka 13.07.2001 r. złożyła deklarację jako pracownik Oddziału Terenowego, gdy nazywał się Agencją Własności Rolnej Skarbu Państwa. Co więcej, spośród pracowników strony pozwanej tylko powódka była członkiem Związku Zawodowego (...) Oddziału Terenowego Agencji Nieruchomości Rolnych we W. i nie zwracała się do wskazanego związku o obronę swoich praw.

U strony pozwanej nie działały żadne związki zawodowe. Mimo to, strona pozwana informowała w formie pisemnej (...) Organizację (...) przy Oddziale Terenowym Agencji Nieruchomości Rolnych działającej w W. z siedzibą w O. o zamiarze wypowiedzenia umowy o pracę powódce i E. Ż.. Ponadto, strona pozwana zwyczajowo powiadamiała wymienioną organizację o zamiarze wypowiedzenia umowy o pracę na czas nieokreślony za każdym razem mimo, że nie dysponowała informacją kto do niej należy. Decyzję o powiadomieniu związków w przypadku powódki strona pozwana podjęła rutynowo.

Nadto, żaden z pracowników strony pozwanej, w tym również powódka nie miała potrącanych z wynagrodzenia składek z tytułu przynależności do związku zawodowego. Kadry nie pytały powódki, czy należy do jakiejś organizacji związkowej i powódka również o tym nie informowała. Strona pozwana nie otrzymywała od związków zawodowych co kwartał żadnych informacji o osobach, które są członkami danego związku. W momencie kiedy powódka przechodziła do pracy u strony pozwanej doszło do rozmowy między J. G., przewodniczącą Związku Zawodowego (...) Oddziału terenowego Agencji Nieruchomości Rolnych we W., a członkiem strony pozwanej E. M.. Przedmiotem rozmowy był moment przejścia do nowego pracodawcy. Powódka poinformowała J. G., że ma nie ingerować.

W związku z powyższym, w ocenie Sądu, nie było wątpliwości co do wypełnienia przez stronę pozwaną jej ustawowego obowiązku powiadomienia o zamiarze rozwiązania umowy o pracę na czas nieokreślony reprezentującą pracownika organizację związkową. Mianowicie, nikt nie poinformował strony pozwanej o przynależności powódki do jakiejkolwiek organizacji związkowej. Nadto, powódka sama powstrzymywała Związek Zawodowy (...) Oddziału Terenowego Agencji Nieruchomości Rolnych we W. przed jakimikolwiek działaniami zmierzającymi do ochrony związkowej powódki.

W zaistniałym stanie faktycznym strona pozwana jako pracodawca powódki jasno określiła przyczynę wypowiedzenia umowy z powódką.

Ponadto, przedmiotowa przyczyna była powódce znana i w ocenie Sądu była rzeczywista. Mianowicie jako przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę na czas nieokreślony strona pozwana podała brak efektywności oraz zaangażowania w wykonywanie powierzonych obowiązków, przejawiające się m.in. bardzo niskimi wynikami w odpowiadaniu na wpływające do Archiwum Zakładowego (...) we W. wnioski byłych pracowników (...), dotyczące zatrudnienia oraz płac, szczególnie w okresie od marca 2010 r. do października 2011 r., zgodnie z treścią sporządzonych przez pracodawcę następujących zestawień:

-

imienne rozliczenie załatwionych wniosków od IV 2010 r. do III 2011 r. z dnia 04.05.2011 r.

-

imienne rozliczenie załatwionych wniosków od IV 2011 r. do
VII 2011 r. z dnia 29.09.2011 r.

-

imienne rozliczenie załatwionych wniosków za miesiąc sierpień z dnia 05.09.2011 r.

-

imienne rozliczenie załatwionych wniosków za miesiąc wrzesień z dnia 03.10.2011 r.

-

imienne rozliczenie załatwionych wniosków od za miesiąc październik z dnia 03.11.2011 r.

Strona pozwana wskazała w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę, iż pomimo niskich wyników wynikających wprost z zestawienia, nie zwiększyła zaangażowania w pracę i nie dokonała poprawy. Natomiast pozostali pracownicy archiwum mimo dodatkowych obowiązków jak: archiwizacja, prowadzenie sekretariatu, kopiowanie akt sądowych czy rozpatrywanie wniosków dotyczących pracy w warunkach szczególnych, odpowiadali na większą liczbę wniosków dotyczących większej ilości lat.

Powódka dobrze znała przyczynę wypowiedzenia jej umowy o pracę, bowiem u strony pozwanej pracownicy obowiązani byli do sporządzania miesięcznych zestawień wykonanej pracy w tym również ilości wystawionych wniosków. Związane było to z dużymi zaległościami mimo zatrudnienia dużej liczby osób. Zestawienia indywidualnie były przekazywane M. W., która sporządzała zestawienia zbiorcze miesięczne, a następnie zestawienia miesięczne łączone były w zestawienia kwartalne, które wysyłano do biura Prezesa (...) w W.. Co więcej, zbiorcze zestawienia, wykonywane na koniec każdego miesiąca były ogólnie dostępne u P. T., bądź w sekretariacie archiwum zakładowego, czyli u M. W..

W związku z najniższą efektywnością pracy powódki i E. P. T. przeprowadził z nimi rozmowy, ostrzegając, że w przypadku braku poprawy efektywności pracy, będą mogły spodziewać się rozwiązania umów o pracę za wypowiedzeniem.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Sądu bezzasadnym były zarzuty powódki, co do konkretności i jasności wskazanej w wypowiedzeniu przyczyny rozwiązania umowy o pracę.

W wyniku zestawienia Sąd uznał, iż zakresy obowiązków powódki i innych przeciwników Archiwum Zakładowego strony pozowanej znacznie nie odbiegały od siebie, co mogłoby ewentualnie wpływać na mniejszą ilość załatwionych przez powódkę spraw.

Niewątpliwie powódka w okresie od stycznia 2010 r. do października 2011 r. załatwiła najmniejszą ilość spraw oprócz lipca, września, listopada i grudnia 2010 r. oraz października 2011 r., kiedy to pracownicy często przebywali na urlopach wypoczynkowych. Jednak i tak wyniki powódki sklasyfikowane zostały jako jedne z najgorszych w granicach 5/6 pozycji na 8 pracowników.

Natomiast, były również takie osoby, które pomimo przebywania na urlopach wypoczynkowych załatwiały więcej spraw od powódki, gdy ta była obecna w pracy.

Należy również wskazać, iż pracodawcy dysponują swobodą w doborze pracownika, wynikającą z zasady dobrowolności zatrudnienia (art. 11 KP), a co za tym idzie do swobodnego wypowiadania pracownikom wskazanej (terminowej) umowy o pracę.

Sąd podzielił pogląd Sądu Najwyższego, iż „(…)wybór pracownika podlegającego zwolnieniu, przy czym swoboda tego wyboru, jako przejaw ogólniejszej i chronionej przez art. 20 i 22 Konstytucji RP swobody prowadzenia działalności gospodarczej, może być pracodawcy ograniczona tylko na podstawie ustawy. Pracodawca jest w takiej sytuacji uprawniony do pozostawienia na stanowisku pracownika o porównywalnych kwalifikacjach zawodowych, stażu i predyspozycjach, różniącym się większą dyspozycyjnością, a tym samym stwarzającym większe prawdopodobieństwo, że pracownik ten nie wywoła zakłóceń w funkcjonowaniu określonej jednostki organizacyjnej pracodawcy„ (zob. wyrok SN z dnia 8 grudnia 2005r., sygn. I PK 100/05).

W związku z powyższym, w ocenie Sądu wybór powódki jako osoby, z którą należało rozwiązać umowę o pracę nie budził wątpliwości. Powódka jako pracownik Archiwum Zakładowego strony pozwanej nie wykonywała swoich obowiązków w sposób efektywny, bowiem jej skuteczność znacznie odstawała od pozostałych pracowników. Ponadto, strona pozwana również rozwiązała umowę o pracę z E. Ż., która podobnie jak powódka odznaczała się słabą skutecznością przy załatwianiu spraw. Co więcej, powódka mając możliwość poprawy jakości wykonywanej przez siebie pracy nie zrobiła tego, tym samym nie pozostawiając stronie pozwanej innego wyjścia jak tylko rozwiązanie z nią umowy o pracę.

Oceny zeznań świadków oraz stron, Sąd dokonał w kontekście całego zgromadzonego materiału dowodowego. W ocenie Sądu, zeznania świadków oraz przesłuchanej w charakterze strony pozwanej J. U. należało ocenić jako w pełni wiarygodne, albowiem były one konsekwentne i logiczne oraz wzajemnie się uzupełniały i korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym sprawy, przez co dowiodły, iż wskazana przez stronę pozwaną przyczyna wypowiedzenia była prawdziwa i rzeczywista. Przede wszystkim zeznania te potwierdziły, iż praca powódki była mało efektywna, co przejawiało się w bardzo niskim wyniku w odpowiadaniu na wpływające wnioski. Jednocześnie jak wynika z zeznań świadka P. T. omawiał on na organizowanych spotkaniach z pracownikami miesięczne wyniki załatwionych spraw, w tym również z powódką w trakcie indywidualnej rozmowy. Jednocześnie z zeznań świadka J. G. wynika, iż u strony pozwanej nie działa organizacja związkowa, której członkiem była powódka.

Odnośnie zeznań powódki H. S., Sąd uznał je za miarodajne jedynie w części, w jakiej były zgodne z pozostałym materiałem dowodowym sprawy, odmawiając im przymiotu wiarygodności w pozostałym zakresie. Przede wszystkim, Sąd nie dał wiary powódce jakoby imienne zestawiania załatwionych wniosków były niemiarodajne. Jak zostało bowiem ustalone w toku postępowania w archiwum pracowało 10 osób i kierownik, z czego dwie osoby zajmowały się archiwizacją i ich obowiązki różniły się od obowiązków pozostałych 8 osób, które zajmowały się wydawaniem zaświadczeń i w kręgu tych osób, ich obowiązki podobne. Zatem logicznie rozumując należy stwierdzić, iż były one w stanie wykonać pracę o porównywalnej wartości.

O powyższym, Sąd orzekł w pkt I sentencji wyroku w oparciu o zeznania świadków, które były logiczne, spójne i w pełni korelowały ze zgromadzoną w toku postępowania dowodowego dokumentacją, której autentyczności i wiarygodności skutecznie nie podważyła żadna ze stron.

W pkt II sentencji wyroku Sąd zasądził od powódki na rzecz strony pozwanej kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w sprawie na podstawie art. 12 ust 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu w zw. z art. 98 Kodeksu postępowania cywilnego.

Powódka w apelacji od w/w wyroku zarzucała błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, polegający na błędnych założeniach, że nie uwzględnił zmiany powództwa polegającej na domaganiu się odszkodowania w wysokości 3 miesięcznego wynagrodzenia i zmiany trybu rozwiązania umowy, powódka nie wykonywała dodatkowych obowiązków przypisując je jedynie innym niż powódka pracownikom pozwanego, powódka wykonywała ten sam rodzaj pracy (wystawianie zaświadczeń) co inni pracownicy pozwanego bez uwzględnienia stopnia trudności przy sporządzaniu zaświadczeń, pozwany poinformował właściwe związki zawodowe o zamiarze wypowiedzenia umowy o pracę i dochował w tym zakresie należytej staranności, do obowiązków powódki należało wydawanie zaświadczeń oraz naliczanie wynagrodzeń byłych pracowników (...) i że wynikało to z jej zakresu czynności, przyjęciu, wbrew zeznaniom świadka P. T., że przeprowadzał z powódką kilkakrotne rozmowy na temat jej niskiej wydajności pracy, przyjęcie, że zeznania świadków K. C., P. T. i J. U. były spójne i wzajemnie się uzupełniające.

Błędy te miały istotny wpływ na wynik sprawy, ponieważ przyjęcie takiego ustalenia prowadziło do oddalenia pozwu.

Wskazując na w/w zarzuty powódka wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku, uwzględnienie powództwa i orzeczenie zgodnie z żądaniem to jest zasądzenie odszkodowania w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia i zmiany trybu rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron. Nadto o uwzględnienie wniosku powódki o zwolnienie od obowiązku ponoszenia kosztów postępowania (wniosek nie był uwzględniony przez Sąd I instancji mimo uzasadnionych przesłanek) i zwrot wniesionej przez powódkę kwoty z tytułu kosztów procesu; rozstrzygnięcie o kosztach postępowania z uwzględnieniem wniosków powyższych i kosztów zastępstwa procesowego.

Strona pozwana w odpowiedzi na apelację wnosiła o jej oddalenie i zasądzenie od powódki na rzecz strony pozwanej kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja jest uzasadniona.

Trafny jest w szczególności zarzut apelacji naruszenia art. 38 kp.

Sąd Okręgowy poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne przyjmuje za własne. Natomiast nie podziela oceny prawnej ustalonego stanu faktycznego.

Wbrew stanowisku Sądu Rejonowego pozwany pracodawca wypowiadając powódce umowę o pracę nie naruszył przepisów o wypowiadaniu pracownikom umów o pracę, w tym zachował tryb określony w art. 38 kp.

Zarządzeniem z dnia 20.04.2012r. Dyrektora Oddziału Terenowego Agencji Nieruchomości Rolnych we W. na podstawie § 2 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 5 grudnia 2011r. w sprawie nadania statutu Agencji Nieruchomości Rolnych (Dz.U. Nr 262, poz. 1567) z dniem 31.12.2012r. zlikwidowana została Administracja Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa.

Pracownicy jednostki pozostający w stosunku pracy na dzień 31.12.2012r. stają się od dnia 1.01.2013r. pracownikami Oddziału Terenowego Agencji Nieruchomości Rolnych we W..

W/w Agencja wstąpiła do procesu w ogół praw i obowiązków poprzednika prawnego – byłego pracodawcy powódki na podstawie art. 23 ¹ kp.

Sąd Rejonowy w wyniku oczywistej omyłki nie uwzględnił tego faktu w sentencji wyroku błędnie oznaczając stronę pozwaną.

Dlatego Sąd Okręgowy na podstawie art. 350 § 1 kpc orzekł jak w pkt I-szym wyroku.

Odnośnie zasadności powództwa, słusznie zarzucała powódka już w pozwie, następnie w toku postępowania, jak i w apelacji, że pozwany pracodawca nie zachował trybu określonego w art. 38 kp, bowiem kierownik tego zakładu pracy nie dopełnił obowiązków wskazanych w w/w przepisie.

Zawiadomienie (...) Organizacji (...) przy Oddziale Terenowym (...) z siedzibą w O., której powódka nie była członkiem, ani nie wskazywała tej Organizacji do obrony jej praw, nie można uznać za spełnienie wymogu przewidzianego w art. 38 kp zwłaszcza, że ówczesny pracodawca powódki nie oczekiwał na stanowisko tej Organizacji, bowiem jak wynika z akt sprawy, decyzję o wypowiedzeniu powódce umowy o pracę pozwany pracodawca powziął w dniu 29.11.2011r., doręczył powódce w dniu 30.11.2011r. Tymczasem w/w (...) pismo do strony pozwanej datuje 1.12.2011r. informujące o tym, że powódka nie jest jego członkiem.

Konsekwencją unormowania ustanowionego w art. 30 ust. 2 ustawy o związkach zawodowych jest to, że pracodawca, który nie zwrócił się o stosowną informację nie może tłumaczyć się tym, że nie przeprowadził konsultacji przewidzianej w art. 38 kp dlatego, iż nie wiedział, że pracownik korzysta z ochrony zakładowej organizacji związkowej (nie został o tym poinformowany przez pracownika czy też przez związek zawodowy), jeżeli w rzeczywistości dany pracownik, mimo niewiedzy pracodawcy, z określonego tytułu był reprezentowany przez zakładową organizację związkową.

Zasada, że to pracodawca (ze swojej inicjatywy) ma upewnić się, czy pracownik należy do związku zawodowego i czy jest przezeń reprezentowany, została wyraźnie zapisana w nowelizacji z dnia 2 lutego 1996 r. (ustawa o zmianie ustawy - Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych ustaw, Dz. U. Nr 24, poz. 110). W myśl bowiem dodanego przepisu art. 30 ust. 2 ¹ ustawy o związkach zawodowych w indywidualnych sprawach ze stosunku pracy, w których przepisy prawa pracy zobowiązują pracodawcę do współdziałania z zakładową organizacją związkową, pracodawca jest obowiązany zwrócić się do tej organizacji o informację o pracownikach korzystających z jej obrony. Nieudzielenie tej informacji w ciągu 5 dni zwalnia pracodawcę od obowiązku współdziałania z zakładową organizacją związkową w sprawach dotyczących tych pracowników. Powinność ta ma oczywiście odpowiednie zastosowanie w przypadkach, w których zakład pracy objęty jest działalnością międzyzakładowej organizacji związkowej. Ryzyko pomyłki co do tego, czy dana organizacja międzyzakładowa obejmuje swoim zakresem także danego pracodawcę obciąża w tym przypadku tego pracodawcę.

Okoliczność, iż w zakładzie pracy nie działa zakładowa organizacja związku zawodowego, którego pracownik jest członkiem, nie zwalnia pracodawcy z obowiązku konsultacji zamierzonego zwolnienia pracownika z reprezentującą pracownika międzyzakładową organizacją związkową (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19.09.2002r. I PK 148/02).

Jak ustalił Sąd Rejonowy powódka z dniem 13.07.2001r. została członkiem Związku Zawodowego (...) Oddziału Terenowego Agencji Własności Rolnych Skarbu Państwa, który w 2006r. zmienił nazwę na Związek Zawodowy (...) Oddziału Terenowego Agencji Nieruchomości Rolnych we W..

Zgodnie z § 2 Statutu Związku, Związek działa na obszarze województwa (...) co odpowiada właściwości Oddziału Terenowego Agencji Nieruchomości Rolnych (k. 64 akt).

Siedziba związku mieści się we W. przy ul. (...), czyli pod tym samym adresem, pod którym mieścił się zakład pracy powódki.

Z Regulaminu Organizacyjnego (...) wynika nadto, że ówczesny zakład pracy powódki był jednostką organizacyjną Agencji Nieruchomości Rolnych Oddział Terenowy we W..

Zasadnie więc wywodzi apelacja, że to na pozwanym pracodawcy ciążył obowiązek uzyskania informacji o tym, że powódka jest reprezentowana przez zakładową organizację związkową działającą w jej zakładzie pracy.

W konsekwencji należy podzielić stanowisko apelacji, że wypowiedzenie powódce umowy o pracę zostało dokonane z naruszeniem przepisów o wypowiedzeniu pracownikom umów o pracę, co uzasadnia wystąpienie z przewidzianymi art. 45 k.p. roszczeniami, niezależnie od tego, czy podana w piśmie zwalniającym przyczyna odpowiadała wymaganiom art. 30 § 4 k.p.

Niedochowanie trybu określonego w art. 38 kp stanowi naruszenie przepisów o wypowiadaniu umów, które rodzi po stronie pracownika roszczenia przewidziane w art. 45 kp.

Powódka w toku procesu zmieniła żądanie pozwu z przywrócenia do pracy na odszkodowanie (k. 518 akt sprawy).

Oddalenie powództwa o przywrócenie do pracy oznacza oddalenie roszczenia ewentualnego przewidzianego w art. 45 § 1 kp.

Zatem wobec istnienia przedmiotu zaskarżenia, Sąd Okręgowy mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 386 § 1 kpc zmienił zaskarżony wyrok zasądzając od aktualnej strony pozwanej na rzecz powódki odszkodowanie w kwocie 14.058 zł, której wysokość między stronami nie była sporna przewidziane w art. 45 § 1 kp.

Dalej idąca apelacja podlegała oddaleniu jako bezzasadna (art. 385 kpc), bowiem przepisy kodeksu pracy nie przewidują roszczenia o zmianę sposobu rozwiązania umowy o pracę „za porozumieniem stron” w sytuacji, gdy pracodawca wypowiedział pracownikowi umowę o prace w trybie art. 30 § 1 pkt 2 kp.

Orzeczenie o kosztach procesu uzasadnia przepis art. 98 kpc.