Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 06 września 2013r.

Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej II Wydział Karny, w składzie:

Przewodniczący: SSR Radosław Gluza

Protokolant: Elżbieta Wysocka

przy udziale prokuratora: Marka Rogowskiego z Prokuratury Rejonowej w Środzie Śląskiej

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 22.02.2013r., 26.03.2013r. 26.04.2013r., 04.06.2013 r., 26.07.2013r., 30.08.2013r. w Ś.

sprawy

1.  T. K.

syna K. i M. z domu Ł.

urodzonego (...) w Ś.

i

2.  Ł. M.

syna M. i W. z domu G.

urodzonego (...) we W.

oskarżonych o to, że:

w dniu 13 maja 2012 r. w B. gm. M., działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, wzięli udział w pobiciu P. S. (1) narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu lub na naruszenie czynności narządów ciała lub rozstrój zdrowia na okres powyżej dni siedmiu, w ten sposób, że bili go pięściami i kopali po głowie i całym ciele,

tj. o czyn z art. 158 § 1 k.k.;

orzeka:

I.  uznaje oskarżonych T. K. i Ł. M. za winnych tego, że w dniu 13 maja 2012r. w B., gm. M., działając wspólnie i w porozumieniu oraz wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, nie objętą niniejszym postępowaniem, wzięli udział w pobiciu P. S. (1), narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu oraz powstania obrażeń ciała opisanych w art. 157 § 1 k.k., w ten sposób, że przytrzymywali go rękoma na podłożu, zaś inna osoba, nieobjęta niniejszym postępowaniem, zadawała mu ciosy pięściami i nogami w głowę i inne części ciała, tj. popełnienia przestępstwa z art. 158 § 1 k.k. i za to, na podstawie tego przepisu, wymierza każdemu z oskarżonych karę 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesza oskarżonym T. K. i Ł. M. wykonanie wymierzonych im kar pozbawienia wolności na okres 2 (dwóch) lat próby;

III.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonym T. K. i Ł. M. na poczet wymierzonych im kar pozbawienia wolności, na wypadek zarządzenia ich wykonania, okresy ich zatrzymania w sprawie od dnia 13.05.2012r. do dnia 14.05.2012r., co w przypadku każdego z oskarżonych odpowiada dwóm dniom kary pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 46 § 2 k.k. zasądza od oskarżonych T. K. i Ł. M. , na rzecz oskarżyciela posiłkowego P. S. (1), nawiązki w wysokości po 1.500 zł (tysiąc pięćset złotych);

V.  na podstawie art. 633 k.p.k i art. 627 k.p.k.. zasądza od oskarżonych T. K. i Ł. M. , na rzecz oskarżyciela posiłkowego P. S. (1), kwoty po 420 zł (czterysta dwadzieścia złotych), tytułem zwrotu kosztów procesu;

VI.  na podstawie art. 633 k.p.k. i art. 627 k.p.k. obciąża oskarżonych T. K. i Ł. M. kosztami sądowymi a w tym zasądza od każdego z oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa 1/3 wydatków poniesionych w toku postępowania przygotowawczego oraz 1/2 wydatków poniesionych w toku postępowania sądowego i na art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych, wymierza im opłaty w wysokości po 180 zł.

UZASADNIENIE WYROKU

Na podstawie przeprowadzonego przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny:

W dniu 13 maja 2012r. oskarżeni T. K. ps. (...) i Ł. M. ps. (...) przyjechali samochodem m-ki V. (...) pod sklep (...) w B., gm. M.. Towarzyszyli im znajomi D. G. oraz bracia R. Z. (1) i A. Z.. Wszyscy mężczyźni poza R. Z. (1), który prowadził auto, zakupili w sklepie piwo i spożywali je przed wejściem. Oprócz nich obok sklepu stali mieszkańcy B. M. W. i Z. T. oraz sklepowa A. K..

Dowód:

częściowo zeznania świadka Z. T., k. 14 – 15, 174 – 175,

częściowo zeznania świadka M. W., k. 16 – 17, 175,

częściowo zeznania świadka D. G., k. 96, 177,

zeznania świadka A. K., k. 18 – 19, 176 – 177,

zeznania świadka A. Z., k. 22 - 23, 235v – 236,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego T. K., k. 29, 149,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego Ł. M., k. 36, 149v – 150,

częściowo wyjaśnienia R. Z. (1), k. 43.

Po jakimś czasie pod sklep podjechał samochodem m-ki A. (...) P. S. (1) i zaparkował go w odległości około 7 metrów od wejścia.

Dowód:

zeznania świadka A. K., k. 18 – 19, 176 – 177,

zeznania świadka A. Z., k. 22 - 23, 235v – 236,

częściowo zeznania świadka Z. T., k. 14 – 15, 174 – 175,

częściowo zeznania świadka M. W., k. 16 – 17, 175,

częściowo zeznania świadka P. S. (1), k. 93, 153v – 154,

częściowo wyjaśnienia R. Z. (1), k. 43,

protokół oględzin miejsca zdarzenia, k. 11 – 12.

P. S. (1) wysiadł z auta i zamierzał zrobić zakupy. R. Z. (1), siedząc w samochodzie m-ki V. (...) zauważył idącego w stronę sklepu (...) i podszedł do niego.

Dowód:

częściowo zeznania świadka Z. T., k. 14 – 15, 174 – 175,

częściowo zeznania świadka M. W., k. 16 – 17, 175,

częściowo zeznania świadka D. G., k. 96, 177,

zeznania świadka A. K., k. 18 – 19, 176 – 177,

zeznania świadka A. Z., k. 22 - 23, 235v – 236,

częściowo zeznania świadka P. S. (1), k. 93, 153v – 154,

częściowo wyjaśnienia R. Z. (1), k. 43.

R. Z. (1) pozostaje w konflikcie z P. S. (1), groził mu w przeszłości pozbawieniem życia, oraz dopuścił się zniszczenia mienia na jego szkodę, za co był skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej z dnia 16 marca 2010r., sygn. akt II K 1351/09.

Dowód:

częściowo zeznania świadka P. S. (1), k. 93, 153v – 154,

odpis wyroku SR w Środzie Śląskiej z 16.03.2010r., sygn. akt II K 1351/09, k. 85 – 86.

Po tym jak R. Z. (1) zbliżył się do P. S. (1) złapał go od razu rękoma za ubranie na wysokości klatki piersiowej a następnie uderzył jego ciałem o ścianę sklepu. R. Z. (1) przyparł P. S. (1) do ściany, krzyczał do niego. A. K. widząc zaistniałą sytuację podeszła do mężczyzn, zaczęła wołać do R. Z. (1) aby się uspokoił

Dowód:

częściowo zeznania świadka Z. T., k. 14 – 15, 174 – 175,

częściowo zeznania świadka M. W., k. 16 – 17, 175,

częściowo zeznania świadka D. G., k. 96, 177,

zeznania świadka A. K., k. 18 – 19, 176 – 177,

zeznania świadka A. Z., k. 22 - 23, 235v – 236.

częściowo wyjaśnienia R. Z. (1), k. 43.

R. Z. (1) puścił P. S. (1), który zaczął się oddalać w kierunku swojego samochodu. Następnie podbiegł do niego A. Z., gdyż nie spodobały mu się słowa jakie P. S. (1) odchodząc wypowiedział do jego brata.

Dowód:

częściowo zeznania świadka Z. T., k. 14 – 15, 174 – 175,

częściowo zeznania świadka M. W., k. 16 – 17, 175,

częściowo zeznania świadka D. G., k. 96, 177,

zeznania świadka A. K., k. 18 – 19, 176 – 177,

zeznania świadka A. Z., k. 22 - 23, 235v – 236.

A. Z. zaatakował P. S. (1), skacząc mu na plecy. P. S. (1) zaczął się bronić i w wyniku szarpaniny przewrócił się razem z napastnikiem na podłoże. Widząc zaistniałą sytuację Ł. M. próbował do nich dobiec, lecz powstrzymała go A. K..

Dowód:

częściowo zeznania świadka Z. T., k. 14 – 15, 174 – 175,

częściowo zeznania świadka M. W., k. 16 – 17, 175,

zeznania świadka A. K., k. 18 – 19, 176 – 177.

zeznania świadka A. Z., k. 22 - 23, 235v – 236.

P. S. (1) czując się zagrożony, wyciągnął rozkładany nóż m-ki (...) który miał schowany w kieszeni i zadał nim ciosy w nogi A. Z.. A. Z. puścił P. S. (1), któremu udało się oswobodzić.

Dowód:

częściowo zeznania świadka P. S. (1), k. 93, 153v – 154,

zeznania świadka A. Z., k. 22 - 23, 235v – 236,

protokół oględzin rzeczy, k. 195 – 196.

R. Z. (1), zbliżył się do P. S. (1) i zaczął krzyczeć, że ma on nóż. Ł. M. i T. K. podbiegli do P. S. (1) i wspólnie z R. Z. (1) złapali go, przewracając na podłoże. M. W. wyciągnął nóż z ręki P. S. (1) a następnie zaniósł go do sklepu i przekazał A. K..

Dowód:

częściowo zeznania świadka Z. T., k. 14 – 15, 174 – 175,

częściowo zeznania świadka M. W., k. 16 – 17, 175,

częściowo zeznania świadka D. G., k. 96, 177,

zeznania świadka A. K., k. 18 – 19, 176 – 177,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego T. K., k. 29, 149,

częściowo wyjaśnienia R. Z. (1), k. 43.

R. Z. (1) po rozbrojeniu P. S. (1) zaczął go atakować. Uderzał on P. S. (1) pięściami i nogami w głowę i inne części ciała. W tym czasie Ł. M. i T. K. przytrzymywali P. S. (1) na podłożu. umożliwiając R. Z. (1) zadawanie ciosów.

Dowód:

częściowo zeznania świadka Z. T., k. 14 – 15, 174 – 175,

zeznania świadka W. P., k. 198, 220,

zeznania świadka M. M. (1), k. 199, 236v.

Ciosy jakie R. Z. (1) zadawał w głowę P. S. (1), w czasie gdy ten był przytrzymywany przez oskarżonych, naraziły go na bezpośrednie niebezpieczeństwo powstania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu oraz powstania obrażeń ciała opisanych w art. 157 § 1 k.k.

Dowód:

opinia sądowo – lekarska biegłego M. B., k. 81, 237 – 238.

Po tym jak R. Z. (1) przestał bić P. Ł. M. i T. K. puścili go. Podeszli oni do A. Z., przy którym znajdował się D. G. i A. K. i wraz z nimi zaczęli mu udzielać pomocy.

Dowód:

częściowo zeznania świadka Z. T., k. 14 – 15, 174 – 175,

częściowo zeznania świadka M. W., k. 16 – 17, 175,

częściowo zeznania świadka D. G., k. 96, 177,

zeznania świadka A. K., k. 18 – 19, 176 – 177,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego T. K., k. 29, 149,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego Ł. M., k. 36, 149v – 150.

Na miejsce została wezwana karetka Pogotowia (...) oraz Policja. P. S. (1) z obawy przez R. Z. (1) oczekiwał na przyjazd Policji w sklepie.

Dowód:

zeznania świadka A. K., k. 18 – 19, 176 – 177,

częściowo zeznania świadka P. S. (1), k. 93, 153v – 154.

A. Z. w wyniku ciosów zadanych mu nożem przez P. S. (1) doznał obrażeń w postaci ran kłutych obu ud z uszkodzeniem tętnicy udowej głębokiej uda lewego oraz ran ciętych podudzi prawego. Został on zabrany śmigłowcem do Wojewódzkiego Szpitala (...) we W..

Dowód:

opinia sądowo – lekarska dot. A. Z., k. 197,

zeznania świadka A. Z., k. 22 - 23, 235v – 236.

P. S. (1) w wyniku zdarzenia z dnia 13 maja 2012r. doznał podbiegnięć krwawych w okolicy oczodołowej prawej, wylewu krwawego w zakresie prawej gałki ocznej, otarcia naskórka na tylnej powierzchni małżowiny usznej, podbiegnięć krwawych na tylnej powierzchni prawego ramienia, otarcia naskórka w zakresie lewej okolicy łokciowej, rany ciętej palca I ręki lewej z uszkodzeniem ścięgna prostownika długiego, urazu kręgosłupa szyjnego z podwichnięciem kręgosłupa szyjnego bocznym C1 - C2 oraz tylnym C4 - C5. Był on hospitalizowany w okresie od 13 do 16 maja 2012r. w (...) Szpitalu (...) we W., ponosząc z tego tytułu koszty w wysokości 2.028 zł.

Dowód:

częściowo zeznania świadka P. S. (1), k. 93, 153v – 154,

opinia sądowo – lekarska biegłego M. B., k. 81, 237 – 238,

świadectwo sądowo – lekarskich oględzin ciała P. S. (1), k. 54 – 56,

dokumentacja medyczna dot. P. S. (1), k. 92 – 94.

faktura VAT, k. 147.

Oskarżony Ł. M. ma 32 lata, jest kawalerem, nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. Ł. M. prowadzi działalność gospodarczą, firmę transportową w P. 2a, uzyskując miesięczny dochód w wysokości około 3.500 zł. Nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo. Nie był karany sądownie za przestępstwa.

Dowód:

częściowo wyjaśnienia oskarżonego Ł. M., k. 36, 149v – 150,

informacja z K. dot. Ł. M., k. 87.

Oskarżony T. K. ma 27 lat, jest kawalerem, nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. T. K. jest z zawodu mechanikiem samochodowym, nie pracuje, pozostaje na utrzymaniu rodziców. Nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo. Nie był karany sądownie za przestępstwa.

Dowód:

częściowo wyjaśnienia oskarżonego T. K., k. 29, 149,

informacja z K. dot. T. K., k. 88.

Oskarżeni T. K. i Ł. M. w toku całego postępowania nie przyznali się do zarzucanego im czynu. Złożyli wyjaśnienia w których zaprzeczyli aby wzięli udział w pobiciu P. S. (1).

Ponadto Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie sąd miał na uwadze zgromadzone w toku całego postępowania dowody o charakterze osobowym i materialnym.

Spośród tej pierwszej grupy dowodów, sąd w przeważającej mierze oparł się na zeznaniach świadków Z. T., M. W., i D. G.. Mianowicie sąd uwzględnił w całości ich relacje z postępowania przygotowawczego oraz wziął pod uwagę zeznania jakie złożyli na rozprawie głównej, lecz jedynie w części, w jakiej pokrywały się one z wcześniej podanym przez nich opisem zdarzenia. Zajmując powyższe stanowisko sąd miał przede wszystkim na uwadze to, że pierwotne relacje tychże świadków korespondowały w pełni ze sobą, tworząc spójny i konsekwentny opis zdarzenia z dnia 13 maja 2012r. Ponadto znajdowały one również poparcie w wiarygodnych zeznaniach świadków W. P. i M. M. (1), którzy - będąc funkcjonariuszami Policji, przybyli na miejsce zdarzenia po jego zaistnieniu i uzyskali informacje co do jego przebiegu z relacji będących na miejscu osób. Opierając się w głównej mierze na pierwszych zeznania wskazanych powyżej świadków, sąd miał ponadto na uwadze stanowisko jakie zajęli oni w przedmiocie rozbieżności zachodzących pomiędzy ich kolejnymi zeznaniami.

Świadek Z. T., który będąc słuchany w toku postępowania sądowego początkowo zasłaniał się niepamięcią i negował udział oskarżonych w pobiciu P. S. (1), po odczytaniu jego uprzednio złożonych zeznań, podtrzymał je w całości. Świadek wskazał że nie pamięta obecnie przebiegu zdarzenia, mającego miejsce przeszło rok wcześniej, ale o wiele lepiej pamiętał je będąc słuchanym zaraz po jego zaistnieniu. Tym samym sąd uznał, że wartościową podstawą ustaleń faktycznych w sprawie, są właśnie pierwsze zeznania świadka, w których wskazał on, że poza R. Z. (2), udział w pobiciu P. S. (1) wzięli także oskarżeni Ł. M. i T. K.. Zdaniem sądu świadek składając powyższe zeznania, przedstawił rzeczywisty przebieg zdarzenia. Z. T. nie miał żadnego interesu, w tym aby bezpodstawnie oskarżyć Ł. M. i T. K. o udział w pobiciu P. S. (1). Co więcej, mając na uwadze początkowe zeznania tego świadka na rozprawie, dostrzegalne było to, że starał się on umniejszyć rolę oskarżonych w zdarzeniu i dopiero po odczytaniu mu poprzednio złożonych zeznań od tego odstąpił.

Odnosząc się z kolei do zeznań M. W., złożonych przez niego na etapie postepowania sądowego, które częściowo różniły się od jego pierwszej relacji, sąd uznał, że tłumaczenie zaistniałych rozbieżności przez świadka, nie było wiarygodne. Świadek będąc słuchany podczas postępowania przygotowawczego zeznał, iż P. S. (1) był przyciśnięty do ziemi przez pozostałych mężczyzn, którzy przyjechali z R. Z. (1). Następnie w toku rozprawy głównej podał, że osobą która trzymała pokrzywdzonego na podłożu, był jedynie R. Z. (1), zaś jego wcześniejsze zeznania musiały wynikać ze złego zapisania przez przesłuchującego go policjanta. Zdaniem sądu powyższe wyjaśnienie przez świadka zaistniałych rozbieżności, z jednoczesnym wskazaniem, że podpisał protokół przesłuchania bez jego przeczytania, nie zasługuje na uwzględnienie. Kłóci się to bowiem z odręczną adnotacją świadka pod protokołem, w którym potwierdza on jego odczytanie. Ponadto kwestionowana relacja M. W., w pełni pokrywa się z zeznaniami świadków Z. T. oraz W. P..

Dając wiarę pierwszym zeznaniom świadka D. G. sąd miał na uwadze to, że choć będąc przesłuchanym na rozprawie, początkowo zeznawał on w sposób odmienny niż poprzednio, to po odczytaniu mu jego wcześniejszych zeznań, podtrzymał je w całości. Świadek potwierdził, że Ł. M. i T. K. pomagali mu udzielać pomocy A. Z., ale jednocześnie zastrzegł, że nie wie co robili przed tym jak do niego doszli.

W zakresie ustaleń faktycznych w sprawie sąd w całości wziął pod uwagę zeznania świadków W. P. i M. M. (1). W ocenie sądu świadkowie ci w sposób zgodny z prawdą opisali znane im okoliczności zaistniałego zdarzenia, o których wiedzę uzyskali podczas rozpytania na miejscu naocznych świadków zajścia. Brak było okoliczności, które podważałyby wiarygodność ich zeznań.

Ponadto sąd oparł się również na zeznaniach świadków A. K. i A. Z., którzy opisali przebieg zdarzenia, który był ich udziałem. Sąd dał wiarę ich relacjom, mając na uwadze to, że korespondowały one w większości z zeznaniami świadków ocenionymi przez sąd, jako zasługujące na uwzględnienie.

Odnosząc się z kolei do zeznań świadka P. S. (1) sąd uwzględnił je jedynie w takim zakresie, w jakim pokrywały się one z dowodami uznanymi przez sąd za wiarygodne. Sąd pominął zeznania świadka, w których wskazywał on na to, że już na początku zajścia został zaatakowany przez grupę mężczyzn, wobec czego zdecydował się na użycie noża. Zdaniem sądu powyższa wersja, będąc w sprzeczności z zeznaniami pozostałych osób przesłuchanych w sprawie, nie jest wiarygodna. W ocenie sądu P. S. (2), składając zeznania o wskazanej treści, zmierzał wyłączenie do tego aby usprawiedliwić podjętą przez siebie obronę, w wyniku której poważnych obrażeń doznał A. Z.. Do powyższej konstatacji skłaniają sąd również rozbieżności w zeznaniach P. S. (1), w zakresie opisu przez niego poszczególnych okoliczności zdarzenia.

Dokonując oceny wyjaśnień złożonych przez oskarżonych Ł. M. i T. K., sąd uwzględnił je w części, w jakiej dawały się pogodzić one z pozostałymi dowodami stanowiącymi podstawę ustaleń faktycznych w sprawie. Sąd pominął natomiast wyjaśnienia oskarżonych w zakresie w jakim zaprzeczyli oni swojemu sprawstwu, uznając, że stanowią one wyłącznie wyraz przyjętej przez nich linii obrony, przez którą zmierzają do uniknięcia odpowiedzialności karnej za popełnione przestępstwo. Zajmując powyższe stanowisko sąd miał na uwadze, nie tylko sprzeczność wyjaśnień oskarżonych z dowodami uznanymi przez sąd za wiarygodne, ale również rozbieżności jakie zachodzi w samych tych wyjaśnieniach. W tym zakresie przykładowo wskazać można, iż oskarżony Ł. M. początkowo podał, że nie miał żadnej styczności z P. S. (1), po czym wyjaśnił, że jednak mógł go przez „ułamek sekundy przytrzymywać”. Podobnie T. K. najpierw wskazywał na to, że w ogóle nie widział Ł. M. przy A. Z., po czym wyjaśnił, że wspólnie udzielali mu pomocy.

Tak samo jak wyjaśnienia oskarżonych sąd ocenił również wyjaśnienia złożonego przez R. Z. (1) w charakterze podejrzanego. Sąd uznał, że jego relacja, w której zaprzeczył on pobiciu P. S. (1), ma na celu wyłącznie jego obronę przed stawianym mu zarzutem.

Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie sąd oparł się ponadto na zgromadzonych dowodach o charakterze materialnym, wyszczególnionych w pierwszej części uzasadnienia. Sąd dał im wiarę jako w pełni wypełniającym wymogi stawiane takim dowodom oraz nie znajdując żadnych podstaw do podważenia ich wiarygodności. Sąd uwzględnił w szczególności w całości opinię wydaną przez biegłego z zakresu medycyny sądowej M. B.. Sąd stwierdził, że jest ona pełna, jasna i czytelna, zaś jej wnioski końcowe, znajdują oparcie w dokonanej przez biegłego analizie okoliczności sprawy.

Dokonując oceny przedstawionych powyżej dowodów sąd uznał, że sprawstwo i wina oskarżonych Ł. M. i T. K. w zakresie przypisanego im czynu z art. 158 § 1 k.k. nie budzą wątpliwości.

Ustalając sprawstwo oskarżonych, sąd miał na uwadze przede wszystkim zeznania złożone przez świadków Z. T. i M. W. oraz korespondujące z nimi zeznania świadków W. P. i M. M. (1). Z zeznań świadka Z. T. wynika, że P. S. (1) został pobity przez R. Z. (1) we współdziałaniu z oskarżonymi T. K. i Ł. M.. Świadek podał bowiem: „Po wyrwaniu P. noża, P. leżał na ziemi, a R. z (...) i nieznanym mi mężczyzną trzymali P.. P. próbował się im wyrywać. Wtedy R. zadawał rękoma i nogami zadawał P. uderzenia” (k. 15 a.s.). Z. T. zeznał przy tym, że osobą o ksywie (...) był znany mu z widzenia mężczyzna o imieniu Ł., co potwierdzili również inni świadkowie wskazując, że jest to pseudonim oskarżonego M.. Ponadto w toku przesłuchania na rozprawie Z. T. podał, iż nieznanym mu wcześniej mężczyzną mógł być T. K., co przyznał pośrednio sam oskarżony, wyjaśniając że brał udział w przytrzymywaniu P. S. (1). Opis zdarzenia zawarty w zeznaniach Z. T., znajduje pełne potwierdzenie w zeznaniach świadka W. P., który na podstawie relacji obecnych na miejscu osób, w sposób analogiczny opisał okoliczności pobicia P. S. (1) przez R. Z. (1) oraz oskarżonych. Na taki sam przebieg wypadków wskazują również pośrednio zeznania świadka M. W., który, zeznając że nie widział momentu zadawania ciosów P. S. (1), jednocześnie podał: „Jak popatrzyłem co się dzieje to widziałem jak A. leży na ziemi obok samochodu P., a P. przyciśniętego do ziemi trzymają pozostali mężczyźni co przyjechali z braćmi Z.” (k.17 a.s.). Ponadto podał on: „Dopiero jak podszedłem, po odniesieniu noża to zobaczyłem, że P. był strasznie skatowany, miał całą twarz poobijaną, był opuchnięty… Jak brałem nóż z ręki S., to jeszcze nie był skatowany na twarzy” (k. 175v).

W ocenie sądu wskazane powyżej dowody w powiązaniu z dokumentacją medyczną P. S. (1) oraz opinią biegłego sądowego M. B. pozwalają na przypisanie oskarżonym T. K. i Ł. M. czynu z art. 158 § 1 k.k. Zdaniem sądu sprawstwa oskarżonych nie dyskwalifikuje treść zeznań P. S. (1). Pokrzywdzony podał co prawda odmienny od pozostałych osób przebieg zdarzenia, lecz jego wersja pozostała dla sądu niewiarygodna z przyczyn, które zostały już szczegółowo omówione we wcześniejszej części uzasadnienia.

Przypisując oskarżonym Ł. M. i T. K. popełnienie występku z art. 158 § 1 k.k., sąd uznał, że wyczerpali oni ustawowe znamion tegoż czynu, tak w zakresie jego strony przedmiotowej jak i podmiotowej. Odnosząc się do aspektów strony przedmiotowej przestępstwa przypisanego oskarżonym, wskazać należy, że ich zachowanie podlegało ocenie jako wzięcie udziału w pobiciu P. S. (1). Sąd ustalił bowiem, że oskarżeni przytrzymywali pokrzywdzonego na podłożu, w czasie gdy R. Z. (1) zadawał mu ciosy pięścią i nogami w głowę i inne części ciała. Zachowanie oskarżonych stanowiło świadome połączenie z działaniem R. Z. (1) i przyczyniło się do niebezpiecznego charakteru zajścia. Oskarżeni unieruchamiając na podłożu P. S. (1), spowodowali, że R. Z. (1) mógł bez jakiejkolwiek obrony ze strony pokrzywdzonego, zadawać mu ciosy w twarz i inne części ciała. Poprzez zachowanie oskarżonych, współdziałających w popełnieniu przestępstwa z R. Z. (1), doszło do zmaterializowania się skutku w postaci narażenia P. S. (1) na bezpośrednie niebezpieczeństwo spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu oraz powstania obrażeń ciała opisanych w art. 157 § 1 k.k. Powyższe jednoznacznie wynika z opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej M. B., który wskazał iż „sposób działania sprawców polegający na tym, że dwóch z nich unieruchamia ofiarę, a trzecia zadaje jej uderzenia pięścią i kopnięcia nogą w okolice głowy i twarzy, a także klatki piersiowej, naraża pokrzywdzonego na powstanie ciężkich obrażeń ciała (tj. uszkodzenie wzroku, słuchu, powstanie zeszpecenia, zniekształcenie ciała) a także skutki określone w art. 157 § 1 k.k. (w postaci np. złamania kości nosa, złamania kości twarzoczaszki, wybicia zębów)”.

Sposób zachowania oskarżonych T. K. i Ł. M. jednoznacznie wskazuje na to, że działali oni wspólnie i w porozumieniu oraz wspólnie i w porozumieniu z R. Z. (1). Porozumienie to miało charakter dorozumiały, gdyż mimo braku uprzednich ustaleń co do wspólnego pobicia P. S. (1), przystąpili oni razem do realizacji tegoż czynu.

Przypisując oskarżonym popełnienie występku z art. 158 § 1 k.k., sąd ustalił, iż działali oni umyślnie w zamiarze bezpośrednim. Ich zachowanie jednoznacznie wskazuje na to, że chcieli oni wziąć udział w pobiciu P. S. (1), które naraziło go na bezpośrednie niebezpieczeństwo spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu oraz powstanie obrażeń ciała opisanych w art. 157 § 1 k.k. Oskarżeni widzieli bowiem w jaki sposób i w jakie części ciała R. Z. (1) uderza pokrzywdzonego, a mimo to cały czas go przytrzymywali, umożliwiając mu zadawanie ciosów.

Sąd dokonał modyfikacji opisu czynu przypisanego oskarżonym w stosunku do czynu zarzuconego przez oskarżyciela publicznego. Mając na uwadze przeprowadzone w toku postępowania dowody, sąd uznał oskarżonych T. K. i Ł. M. za winnych tego, że w dniu 13 maja 2012r. w B., gm. M., działając wspólnie i w porozumieniu oraz wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, nie objętą niniejszym postępowaniem, wzięli udział w pobiciu P. S. (1), narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu oraz powstania obrażeń ciała opisanych w art. 157 § 1 k.k., w ten sposób, że przytrzymywali go rękoma na podłożu, zaś inna osoba, nieobjęta niniejszym postępowaniem (R. Z. (1)), zadawała mu ciosy pięściami i nogami w głowę i inne części ciała

Czyn popełniony przez oskarżonych były zawiniony, okoliczności wyłączające winę i bezprawność nie zachodziły. W tym zakresie wskazać należy w szczególności, iż brak jest jakichkolwiek podstaw do uznania aby oskarżeni działali w ramach obrony koniecznej. Do pobicia P. S. (1) doszło bowiem już po tym, jak oddalił się on od A. Z. i został mu wyciągnięty z ręki nóż. Odnosząc się do powyższej kwestii, na marginesie jedynie wskazać należy, iż w ocenie sądu, to właśnie P. S. (1) działał w warunkach rozpatrywanego kontratypu, broniąc się przez atakiem ze strony A. Z..

Przypisując oskarżonym T. K. i Ł. M. popełnienie występku z art. 158 § 1 k.k., sąd jednocześnie stwierdził brak podstaw do poszerzenia tej kwalifikacji o art. 157 § 1 k.k. Zachowanie oskarżonych, którzy wzięli udział w jego pobiciu, było bowiem poprzedzone wcześniejszymi atakami R. Z. (1) a następnie A. Z. na osobę pokrzywdzonego. Jak wynika natomiast z opinii biegłego M. B., brak jest możliwości kategorycznego przyporządkowania obrażeń ciała zaistniałych u pokrzywdzonego, a skutkujących naruszeniem czynności narządów jego ciała na okres powyżej 7 dni, do poszczególnych etapów zdarzenia, a w konsekwencji przypisania ich spowodowania konkretnym osobom. Zgodnie ze wskazaniami biegłego, obrażenia pokrzywdzonego odpowiadające kwalifikacji z art. 157 § 1 k.k., tj. uraz kręgosłupa szyjnego z jego podwichnięciem oraz rana cięta palca I ręki lewej z uszkodzeniem ścięgna prostownika długiego, mogły równie dobrze powstać, tak w rezultacie uderzenia P. S. (1) przez R. Z. (1) o ścianę sklepu, jak i podczas jego walki z A. Z..

Sąd wymierzając kary oskarżonym T. K. i Ł. M. baczył na dyrektywy wskazane w art. 53 k.k., uwzględniając stopień zawinienia i społecznej szkodliwości popełnionego czynu, a nadto cele zapobiegawcze i wychowawcze, która to kara winna osiągnąć wobec oskarżonych. Dokonując analizy zachowania oskarżonych oraz okoliczności popełnionego przez nich czynu, jak również ich dotychczasowej postawy życiowej, sąd uznał za celowe orzeczenie im kar w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Sąd ustalił karę wobec każdego z oskarżonych na 7 miesięcy pozbawienia wolności, uznając że stanowi ona adekwatną sankcję do przypisanego im przestępstwa.

Sąd warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonych wobec oskarżonych T. K. i Ł. M. kar pozbawienia wolności na okres dwóch lat próby, uznając, iż zastosowanie środka probacyjnego spełni swe wychowawczo – prewencyjne cele wobec oskarżonych.

Mając na uwadze treść art. 63 § 1 k.k. sąd zaliczył oskarżonym na poczet wymierzonych im kar pozbawienia wolności, na wypadek zarządzenia ich wykonania, okresy ich zatrzymania w sprawie.

Sąd na podstawie art. 46 § 2 k.k. zasądził od oskarżonych na rzecz P. S. (1) nawiązki w wysokości po 1.500 zł. Wydając powyższe rozstrzygniecie sąd miał na uwadze to, że brak jest możliwości konkretnego ustalenia wysokości należnego od oskarżonych zadośćuczynienia oraz odszkodowania, o którego orzeczenie wnosił pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego. Jak już wcześniej wskazano, nie ma wystarczających podstaw do przypisania oskarżonym spowodowania wszystkich obrażeń ciała zaistniałych u P. S. (1) w wyniku całego zdarzenia. W konsekwencji nie można także jednoznacznie ustalić zakresu odpowiedzialności odszkodowawczej oskarżonych za dolegliwości wiążące się z tymi obrażeniami dla pokrzywdzonego. Mając powyższe na uwadze sąd uznał za zasadne zasądzenie od oskarżonych na rzecz P. S. (1) nawiązek w wysokości po 1.500 zł. Orzeczenie wskazanych środków karnych, stanowiących niejako formę „zryczałtowanego odszkodowania”, jak również ich wysokość, czyni w ocenie sądu zadość uzasadnionym interesom pokrzywdzonego oraz odpowiada cierpieniom, dolegliwościom oraz kosztom, jakie wynikały dla P. S. (1) z czynu oskarżonych.

Sąd na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonych Ł. M. i T. K. na rzecz oskarżyciela posiłkowego P. S. (1) kwoty po 420 zł, tytułem zwrotu poniesionych przez niego wydatków z tytułu ustanowienia pełnomocnika, będącego adwokatem, w toku postępowania sądowego. Sąd zasądził od oskarżonych po 1/2 kosztu zastępstwa adwokackiego oskarżyciela posiłkowego, który wyniósł łącznie 840 zł. Koszt ten został ustalony w stawce minimalnej zgodnie z §14 ust. 2 pkt. 3 w zw. z § 14 ust. 7 i § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z dnia 3 października 2002 r.), tj. 420 zł stawki podstawowej plus 5 x 84 zł, w związku z pięcioma dalszymi terminami rozprawy.

Sąd obciążył oskarżonych T. K. i Ł. M. wydatkami sądowymi w przypadającej na nich części. Sąd zasądził od każdego z oskarżonych po 1/2 tychże wydatków powstałych w toku postępowania sądowego, z uwagi na to, że sprawa R. Z. (1) została wyłączona do odrębnego rozpoznania. Mając z kolei na względzie to, że w toku dochodzenia poza T. K. i Ł. M., stroną był również podejrzany R. Z. (1), sąd zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa po 1/3 wydatków poniesionych na tym etapie postepowania. Ponadto sąd orzekł od oskarżonych opłaty sądowe w wysokości przewidzianej w art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. 1973 r. Nr 27 poz. 152 z późn. zm.).

SSR Radosław Gluza