Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lutego 2016 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2016 r. w Gdańsku

sprawy z powództwa Gminy M. G.

przeciwko P. K.

o zapłatę

oddala powództwo.

Na oryginale właściwy podpis

Za zgodność świadczy Sekretarz Sądu

Sygn. akt I C 1751/15

UZASADNIENIE

Powód Gmina M. G. pozwem z dnia 8 lipca 2015 roku wniósł o zasądzenie od pozwanego P. K. na rzecz powoda kwoty 1220,00 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 8 lipca 2012 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że pozwany pismem z dnia 3 sierpnia 2009 roku zwrócił się do Urzędu Miejskiego w G. o wszczęcie procedury sprzedaży na jego rzecz części poddasza (strychu) zaadoptowanego w wyniku przeprowadzonych przez pozwanego robót budowlanych na powiększenie będącego jego własnością mieszkania numer (...) w klatce numer 7 budynku przy ul. (...) w G.. Jako podstawę swojego wniosku pozwany wskazał uchwałę nr 6/2009 Wspólnoty Mieszkaniowej (...),3,5,7,9,11,13 w sprawie wyrażenia zgody na sprzedaż pomieszczenia. W treści tej uchwały w §4 pozwany zobowiązał się do pokrycia wszelkich kosztów związanych z wyceną lokalu i jego sprzedażą oraz ujednoliceniem okresów użytkowania wieczystego i zmianą udziałów w nieruchomości wspólnej. Pozwany P. K. głosował za tą uchwałą. W dniach 23 grudnia 2009 roku oraz 11 lutego 2011 roku Prezydent Miasta G. wydał Zarządzenia kolejno o numerze (...) oraz zmieniające je o numerze 193/10, w których podano do publicznej wiadomości wykaz nieruchomości stanowiącej własność Gminy M. G. w udziale (...) w niewydzielonych częściach wspólnych nieruchomości i w gruncie działki nr (...) o powierzchni 899 m2 położonej przy ul. (...), a stanowiącej po adaptacji strychu część wyodrębionego lokalu nr (...) w klatce numer 7, przeznaczonej do zbycia na rzecz inwestora tej adaptacji (pozwanego). Koszt przygotowania nieruchomości do sprzedaży - wyceny adaptacji wykonany przez uprawnionego rzeczoznawcę majątkowego wyniósł 1.220,00 złotych. Koszt ten poniosła tymczasowo strona powodowa, zlecając sporządzenie wyceny rzeczoznawcy A. G.. Zgodnie z §4 ww. uchwały Wspólnoty Mieszkaniowej oraz protokołu sporządzonego w dniu 24 lutego 2010 roku pozwany zobowiązał się do pokrycia wskazanego kosztu (pkt VII protokołu). W związku z niezawarciem umowy sprzedaży przez powoda i pozwanego, pozwany został wezwany do zapłaty powstałej zaległości w kwocie 1220,00 złotych wraz z odsetkami. Pozwany odmówił uiszczenia zaległości. Powód podkreślił, że podstawą żądania zapłaty przez pozwanego kwoty 1220,00 złotych nie jest uznana za nieważną Uchwała nr LIV/1817/06 Rady Miasta G. z dnia 31 sierpnia 2006 roku w sprawie zasad udzielania bonifikat od ceny sprzedaży na rzecz najemców nieruchomości zabudowanych budynkami mieszkalnymi lub lokali mieszkalnych wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej stanowiących własność Gminy M. G., oraz o zbywaniu udziałów w częściach wspólnych nieruchomości, lecz zobowiązanie pozwanego zawarte w treści uchwały nr 6/2009 Wspólnoty Mieszkaniowej Łużycka 1,3,5,7,9,11,13 w G., jak również w treści protokołu z dnia 24 lutego 2010 roku.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania, według norm przepisanych. W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwany P. K. wskazał, że kwoty wskazanej przez powoda pozwany nie uiścił ponieważ wskazana jako podstawa prawna roszczenia w żądaniu powoda z 20 stycznia 2011 roku, Uchwała nr LIV/1817/06 Rady Miasta G. z dnia 31 sierpnia 2006 roku została uznana wyrokiem WSA w Gdańsku z dnia 10 czerwca 2011 roku, podtrzymanym wyrokiem NSA z dnia 24 stycznia 2012 roku jako sprzeczna z prawem i usunięta z obrotu prawnego z mocą od dnia jej podjęcia. Stanowisko powoda co do wskazanej w pozwie podstawy prawnej żądania również nie zasługuje na uwzględnienie. Zdaniem pozwanego powód po uznaniu za nieważną Uchwały nr LIV/1817/06 Rady Miasta G. z dnia 31 sierpnia 2006 roku „na siłę” poszukuje uzasadnienia dla obciążenia pozwanego kosztami wyceny nieruchomości. W ocenie pozwanego z wyroku WSA wynika, że regulacje ustawowe nie zawierają podstawy do przerzucenia obowiązku oszacowania lokalu na nabywcę. Tym samym uchwała czy protokół wskazane przez powoda nie mogą stanowić podstawy dla przeniesienia ustawowego obowiązku ciążącego na powodzie, jako sprzedającym, na pozwanego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. K. chcąc nabyć pomieszczenie mieszkalne, powstałe po przebudowie części wspólnej (strychu), zaadaptowanego w wyniku przeprowadzonych robót budowlanych i powiększyć będący jego własnością lokal mieszkalny numer (...) w klatce numer 7 budynku położony w G. przy ul. (...), zwrócił się w dniu 5 sierpnia 2009 roku do Urzędu Miejskiego w G. z prośbą o wszczęcie procedury sprzedaży na swoją rzecz części poddasza nieużytkowego. Wystąpienie z prośbą poprzedziło podjęcie uchwały nr 6/2009 Wspólnoty Mieszkaniowej Łużycka 1,3,5,7,9,11,13 w G., w której członkowie Wspólnoty wyrazili zgodę na sprzedaż pomieszczenia mieszkalnego, powstałego po przebudowie części wspólnej (strychu) na poszerzenie wyodrębnionego lokalu nr (...) w klatce Łużycka 7 na rzecz P. I.. Zgodnie z §2 uchwały cena sprzedaży pomieszczenia zostanie ustalona na podstawie wyceny rzeczoznawcy majątkowego, z uwzględnieniem nakładów poniesionych na adaptację strychu na pomieszczenie mieszkalne oraz urządzenie w pozostałej części strychu suszarni do ogólnego użytku. Zgodnie z §4 uchwały wszelkie koszty związane z wyceną lokalu u jego sprzedażą oraz ujednoliceniem okresów użytkowania wieczystego i zmianą udziałów w nieruchomości wspólnej pokryje P. K.. Za podjęciem uchwały głosował również P. K..

/dowód: uchwała nr 6/2009 k. 9

pismo do Urzędu Miejskiego w G. z dnia 5 sierpnia 2009 roku k. 8

karta głosowania k. 10/

Na mocy zarządzenia nr (...) Prezydenta Miasta G., następnie zmienionego zarządzeniem nr 193/10 podano do publicznej wiadomości wykaz nieruchomości stanowiącej własność Gminy M. G. w udziale (...) w niewydzielonych częściach wspólnych nieruchomości i w gruncie działki nr (...) o powierzchni 899 m2 położonej przy ul. (...), a stanowiącej po adaptacji strychu część wyodrębnionego lokalu nr (...) w klatce numer 7, przeznaczonej do zbycia na rzecz inwestora tej adaptacji, jako niezbędnej do poprawienia warunków zagospodarowania nieruchomości przyległej stanowiącej własność nabywcy udziału. Właścicielem nabywcy miał zostać właściciel lokalu nr (...) w klatce nr 7, który dokonał tej adaptacji.

/dowód: zarządzenie nr (...) oraz 193/10 wraz z wykazem zawierającym szczegółowe dane nieruchomości k. 13 - 19/

Gmina M. G. zawarła 26 października 2009 roku umowę o dzieło nr 310/09 z A. G., której przedmiotem opisanym w §1 punkt 1 umowy było wykonanie w formie operatu szacunkowego wyceny między innymi nieruchomości - adaptacja strychu, ul. (...) m-5. W §3 za wykonanie dzieła wymienionego w §1 pkt 1 umowy Gmina M. G. zobowiązała się zapłacić wykonawcy wynagrodzenie w wysokości 5620 złotych oraz podatek VAT 1236,40 złotych, łącznie 6856,40 złotych. W dniu 15 listopada 2009 roku Wykonawca dzieła wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 6856,40 złotych. Urząd Miejski w G. wystawił w dniu 28 grudnia 2010 roku P. K. dowód wewnętrzny WS/083- (...), w którym opisał jako wpływ z tytułu kosztów przygotowania nieruchomości do sprzedaży z opisem: odstąpienie od sprzedaży dot. poszerzenia lokalu mieszkalnego ul. (...) kwotę 1220 złotych

/dowód: zlecenie wykonania oszacowania k. 22

umowa o dzieło k. 20

faktura VAT k. 21

dowód wewnętrzny k. 29/

W dniu 24 lutego 2010 r. Gmina G. oraz sporządzono projekt protokołu w sprawie sprzedaży udziału (...) części nieruchomości wspólnej położonej w G. przy ul. (...), stanowiącej lokal mieszkalny nr (...) w klatce 7, będący w w/w udziale własnością Gminy M. G. wraz z oddanie z użytkowanie wieczyste ułamkowej części gruntu. W protokole w punkcie VII zawarto stwierdzenie, że koszty związane z przygotowaniem nieruchomości do zbycia w wysokości 1000 zł + 22% VAT tj. łącznie 1220 złotych - ponosi nabywca, płatnych przed zawarciem umowy sprzedaży na rachunek podany w punkcie VII protokołu. Wskazano, że zawarcie umowy odrębnej własności lokalu winno nastąpić do dnia 14 kwietnia 2010 roku pod rygorem odstąpienia od umowy.

/dowód: projekt protokołu k. 23-27/

Pismem z dnia 16 grudnia 2010 roku w związku z niezawarciem umowy notarialnej dotyczącej poszerzenia lokalu nr (...) w klatce nr 7 w budynku przy ul. (...), Wydział Skarbu Urzędu Miejskiego w G. odstąpił od sprzedaży swojego udziału na rzecz pozwanego i wezwał do uiszczenia kwoty 1220 złotych w terminie 21 dni od otrzymania pisma. W treści powołał się na uchwałę Rady Miasta G. z 31 sierpnia 2006 r. nr (...) w przedmiocie zasad udzielania bonifikat od ceny sprzedaży nieruchomości stanowiących własność Gminy, która wskazuje, że osoby, które nie przystąpiły do sprzedaży mimo wyrażonej woli nabycia lokalu, obciąża się kosztami przygotowania nieruchomości do sprzedaży.

/pismo k. 28/

W dniu 20 stycznia 2011 roku Urząd Miejski w G. wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 1220, 90 złotych tytułem kosztów przygotowania nieruchomości do sprzedaży - odstąpienie - D.. W.. WS/083- (...) z 28.12.2010 r. wraz z odsetkami. Wezwanie zostało ponowione 2 sierpnia 2011 roku. Pozwany nie uiścił żądanej należności i stanowisko swoje zaprezentował w pismach kierowanych do powoda.

/wezwania do zapłaty k. 30, 31

pisma pozwanego k. 34, 36/

Wyrokiem z 10 czerwca 2011 r. (sygn. akt II SA/Gd 401/11) Wojewódzki Sąd Administracyjny w G. stwierdził nieważność uchwały Rady Miasta G. z 31 sierpnia 2006 r. nr (...) w przedmiocie zasad udzielania bonifikat od ceny sprzedaży nieruchomości stanowiących własność Gminy (pkt 1.) oraz orzekł, że zaskarżona uchwałą nie może być wykonana (pkt 2.). Wyrokiem z 24 stycznia 2012 r. Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargi kasacyjne od powyższego wyroku.

/bezsporne/

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy w szczególności w oparciu o zebrane w sprawie dokumenty.

Sąd dał wiarę zgromadzonym w sprawie dokumentom, gdyż ich autentyczność nie była kwestionowana przez strony i nie budziła uzasadnionych wątpliwości. Jedynym dokumentem, który kwestionowała strona pozwana był protokół z dnia 24 lutego 2010 roku w sprawie sprzedaży udziału (...) części nieruchomości wspólnej położonej w G. przy ul. (...), stanowiącej lokal mieszkalny nr (...) w klatce 7, będący w w/w udziale własnością Gminy M. G. wraz z oddanie z użytkowanie wieczyste ułamkowej części gruntu. Powód przedłożył niepodpisany wydruk protokołu zaopatrzony w adnotację, że oryginał protokołu został wydany pozwanemu (inwestorowi). Pozwany zakwestionował, że doszło do przekazania mu 3 egzemplarzy oryginału protokołu oraz zakwestionował fakt podpisania tego dokumentu. W ocenie Sądu powód w istocie nie wykazał, że protokół datowany na 24 lutego 2010 roku został podpisany przez pozwanego i tym samym doszło do zobowiązania się w tym protokole do zapłaty kosztów związanych z przygotowaniem nieruchomości do zbycia w kwocie 1220 złotych.

W realiach niniejszej sprawy właściwie bezspornym był fakt podjęcia przez pozwanego P. K. starań o nabycie pomieszczenia mieszkalnego, powstałego po przebudowie części wspólnej (strychu), zaadaptowanego w wyniku przeprowadzonych robót budowlanych i powiększenie tym samym będącego jego własnością lokalu mieszkalnego numer (...) w klatce numer 7 budynku położonym w G. przy ul. (...). Nie budził wątpliwości również fakt, że w ramach przygotowania nieruchomości do zbycia koniecznym było dokonanie przez rzeczoznawcę majątkowego w formie operatu szacunkowego wyceny. Nie jest również sporne, że to powodowa Gmina zawarła z rzeczoznawcą majątkowym umowę o dzieło, a także dokonała zapłaty wynagrodzenia za sporządzenie wyceny.

Zgodnie z treścią pozwu powód Gmina M. G. dochodzi zapłaty od pozwanego kwoty 1220 złotych tytułem zwrotu kosztów wyceny nieruchomości w postaci kosztu operatu szacunkowego sporządzonego przez rzeczoznawcę majątkowego A. G.. Powód podkreślił, że podstawą żądania zapłaty przez pozwanego kwoty 1220,00 złotych nie jest uznana za nieważną Uchwała nr LIV/1817/06 Rady Miasta G. z dnia 31 sierpnia 2006 roku w sprawie zasad udzielania bonifikat od ceny sprzedaży na rzecz najemców nieruchomości zabudowanych budynkami mieszkalnymi lub lokali mieszkalnych wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej stanowiących własność Gminy M. G., oraz o zbywaniu udziałów w częściach wspólnych nieruchomości, lecz zobowiązanie pozwanego zawarte w treści uchwały nr 6/2009 Wspólnoty Mieszkaniowej Łużycka 1,3,5,7,9,11,13 w G., jak również w treści protokołu z dnia 24 lutego 2010 roku.

W ocenie Sądu orzekającego w niniejszej sprawie żądanie oparte na tak skonstruowanej podstawie prawnej nie ma racji bytu i z tego względu powinno zostać oddalone w całości.

Choć powód w pozwie sprecyzował, że podstawą jego żądania jest zobowiązanie się pozwanego w uchwale Wspólnoty Mieszkaniowej oraz Protokole z 24 lutego 2010 roku, to nie budzi wątpliwości, że początkowo powoływał się na treść uchwały nr LIV/1817/06 Rady Miasta G. z dnia 31 sierpnia 2006 roku w sprawie zasad udzielenia bonifikat od ceny sprzedaży na rzecz najemców nieruchomości zabudowanych budynkami mieszkalnymi lub lokali mieszkalnych wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej stanowiących własność Gminy M. G., oraz o zbywaniu udziałów w częściach wspólnych nieruchomości. Wojewódzki Sąd Administracyjny w G. w wyroku z 10 czerwca 2011 r. (sygn. akt II SA/Gd 401/11; http://orzeczenia.nsa.gov.pl(...)) stwierdził zaś nieważność tej uchwały. Istotnie, według § 8 ww. uchwały wszelkie koszty związane z przygotowaniem do sprzedaży przypadające na zbywany lokal mieszkalny wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej lub nieruchomość zabudowaną budynkiem mieszkalnym oraz koszty związane ze sporządzeniem aktu notarialnego jak i wpisem do księgi wieczystej ponosi nabywca. Bezsprzecznie powyższa uchwała funkcjonowała w obrocie prawnym w czasie, kiedy powód kierował do pozwanego wstępne wezwania do uiszczenia kosztów przygotowania nieruchomości do zbycia.

Stwierdzenie nieważności powyższej uchwały wbrew twierdzeniom powoda miała wpływ na uznanie nieistnienia ważnej podstawy prawnej do zapłaty przez pozwanego kosztów przygotowania lokalu do sprzedaży. Było przy tym bezsporne, że pozwany wystąpił do Gminy M. G. o sprzedanie mu lokalu, który stanowił własność powódki. Sąd zgodził się ze stroną powodową, że z uchwały Wspólnoty Mieszkaniowej wynika zobowiązanie się pozwanego P. K. do zapłaty kosztów przygotowania nieruchomości do zbycia. Takiego dowodu z uwagi na brak podpisu przez pozwanego nie stanowi protokół z 24 lutego 2010 roku. Pozwany głosował za przyjęciem uchwały i kwestia ta nie budziła wątpliwości. Uchwała jednoznacznie określała świadczenie pozwanego i jego przedmiot. O ile uchwała Rady Miasta G. jako akt prawa miejscowego i źródło powszechnie obowiązującego prawa (art. 87 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej) miała w tym zakresie charakter abstrakcyjno - generalny, o tyle uchwała wspólnoty takiego charakteru nie posiadała gdyż miała charakter indywidualny i konkretny. Skoro zatem obowiązek zapłaty kosztów związanych z przygotowaniem lokalu do sprzedaży miał dwojaką podstawę prawną, to samo stwierdzenie nieważności uchwały Rady Miasta G. (jako jednej z tych podstaw) nie oznaczało automatycznie, zdaniem Sądu, że odpadała jednocześnie podstawa świadczenia wynikająca z umowy. Należało zatem rozważyć, czy wynikający z uchwały obowiązek pozwanego rzeczywiście stanowił ważną i skuteczną podstawę świadczenia, jak utrzymywał powód, a z czym nie zgadzał się pozwany.

Gmina M. G. argumentowała, że z wyroku WSA wynika, że przyczyną uznania uchwały Rady Miasta G. za nieważną jest okoliczność, że postanowienia §2 ust. 1, §5, §11 uchwały stanowią powtórzenie art. 199 k.c. i stało się koniecznym stwierdzenie ich nieważności. W związku z tym w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajduje art. 199 k.c. Powyższe twierdzenie powoda nie zasługują na uwzględnienie i jawią się jako próba wprowadzenia w błąd Sądu co do treści argumentacji zawartej w powołanym judykacie WSA w Gdańsku z dnia 10 czerwca 2011 roku sygn. akt II SA/Gd 401/11. Wojewódzki Sąd Administracyjny w G. stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały w całości. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wyjaśniono, że regulacje u.s.g. skonkretyzowane zostały w art. 68 ust. 1 u.g.n., na podstawie którego właściwy organ za zgodą wojewody albo rady lub sejmiku może udzielać bonifikat od ceny ustalonej w art. 67 ust. 3 u.g.n., jeżeli nieruchomość jest zbywana na cele określone w tym przepisie. W dalszej kolejności Wojewódzki Sąd Administracyjny w G. wyjaśnił, że wykładnia art. 68 u.g.n. wskazuje, że przepis ten nie daje podstaw do wydania aktu o charakterze generalnym, odnoszącym się do ogólnie określonego kręgu podmiotów oraz niesprecyzowanych nieruchomości, przed ustaleniem ceny w sposób określony w art. 67 tej ustawy, gdyż uzyskanie zgody na zastosowanie bonifikaty możliwe jest wyłącznie w przypadku ziszczenia się warunków z art. 68 u.g.n. i po ustaleniu ceny w sposób określony w art. 67 ust. 3. Słuszne - w ocenie WSA w Gdańsku - okazały się zarzuty Prokuratora Okręgowego sformułowane w skardze odnośnie niezgodności § 8 i 10 uchwały Rady Miasta G. z art. 23 ust. 1 pkt 2 i art. 25 ust. 1 u.g.n. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazano, że art. 23 ust. 1 pkt 2 u.g.n. stanowi, że zasobem nieruchomości Skarbu Państwa gospodarują, z zastrzeżeniem art. 43 ust. 2 i 4, art. 51, art. 57 ust. 1, art. 58-60 oraz art. 60a, starostowie, wykonujący zadania z zakresu administracji rządowej, a w szczególności zapewniają wycenę tych nieruchomości. W myśl art. 25 ust. 1 i 2 u.g.n. gminnym zasobem nieruchomości gospodaruje wójt, burmistrz albo prezydent miasta, a gospodarowanie te polega w szczególności na wykonywaniu czynności, o których mowa w art. 23 ust. 1, czyli na wycenianiu zbywanych nieruchomości. Zatem, jak zauważył WSA w Gdańsku, regulacja ustawowa w sposób klarowny określa podmiot na którym spoczywa obowiązek dokonania i pokrycia kosztów wyceny nieruchomości stanowiących wynajmowane lokale mieszkalne, a którym w przypadku gminy jest jej organ wykonawczy. Podkreślono, że potwierdza to również art. 35 ust. 1 u.g.n. regulujący tryb sprzedaży nieruchomości gminnych który wskazuje, że właściwy organ sporządza i podaje do publicznej wiadomości wykaz nieruchomości przeznaczonych do sprzedaży, do oddania w użytkowanie wieczyste, użytkowanie, najem lub dzierżawę. W wykazie tym określa się odpowiednio m.in.: powierzchnię nieruchomości; opis nieruchomości; przeznaczenie nieruchomości i sposób jej zagospodarowania oraz jej cenę. Zatem, jak stwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w G., zgodzić się należy ze skarżącym, że regulacje ustawowe nakładają na Prezydenta Miasta G. obowiązek podania ceny nieruchomości już w chwili sprzedaży i nie zawierają podstawy do przerzucenia obowiązku oszacowania lokalu na nabywcę, który to mechanizm przerzucania ciężaru oszacowania lokalu, będącego przedmiotem sprzedaży na nabywcę, zawiera § 10 uchwały. Takie rozwiązanie, w ocenie WSA w Gdańsku, narusza prawo w stopniu istotnym i powoduje konieczności stwierdzenia nieważności uchwały Rady Miasta G. z dnia 31 sierpnia 2006 r. w części § 8 i 10.

Powyższe rozważania WSA w Gdańsku mają dla niniejszej sprawy takie znaczenie, że wpływają one na ocenę stosunku prawnego (uchwały nr 6/2009 Wspólnoty Mieszkaniowej Łużycka 1,3,5,7,9,11,13 w G.), z którego powód wywodzi swoje żądanie względem pozwanego. W ocenie Sądu stanowisko strony powodowej nie uwzględniało, że swoboda umów nie jest nieograniczona. Zgodnie z art. 353 ¹ k.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Przez pojęcie treści stosunku zobowiązaniowego rozumie się wynikające z umowy istotne uprawnienia i obowiązki stron, dotyczące samego świadczenia oraz jego wykonania. Natomiast cel stosunku oznacza szeroko pojmowaną korzyść, jaką strony (albo tylko jedna z nich) pragną osiągnąć w wyniku wykonania danego zobowiązania umownego (T. Wiśniewski, Komentarz do art. 3531 kc, System informacji prawnej Lexisnexis Lex Polonica 2012). W rozpoznawanej sprawie najistotniejsze znaczenie miało ograniczenie swobody umów ze względu na ustawę. Oznacza ono, iż niedopuszczalne jest tylko takie ustalanie treści stosunku zobowiązaniowego lub jego celu, w którego wyniku dochodziłoby do naruszenia przepisów o charakterze iuris cogentis - zawartych zarówno w kc, jak i innych ustawach. Sprzeczność treści lub celu stosunku z ustawą prowadzi do nieważności zobowiązania, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek (art. 58 § 1 kc).

W ocenie Sądu wynikające z uchwały zobowiązanie pozwanego do pokrycia kosztów związanych z przygotowaniem nieruchomości do sprzedaży naruszało ustawę w rozumieniu art. 353 ¹ kc, co czyniło je nieważnym. Przepisami ustawy, z którym umowa pozostawała w kolizji, był przytaczany art. 23 ust. 1 pkt 2 u.g.n. w zw. z art. 25 ust. 1 i 2 u.g.n. Stanowi on, że zasobem nieruchomości Skarbu Państwa gospodarują, z zastrzeżeniem art. 43 ust. 2 i 4, art. 51, art. 57 ust. 1, art. 58-60 oraz art. 60a, starostowie, wykonujący zadania z zakresu administracji rządowej, a w szczególności zapewniają wycenę tych nieruchomości. Z kolei według art. 25 ust. 1 i 2 u.g.n. gminnym zasobem nieruchomości, (do którego należał lokal sprzedany powodowi przez pozwaną) gospodaruje wójt, burmistrz albo prezydent miasta, a gospodarowanie polega w szczególności na wykonywaniu czynności, o których mowa w art. 23 ust. 1, a ponadto na przygotowywaniu opracowań geodezyjno-prawnych i projektowych, dokonywaniu podziałów oraz scaleń i podziałów nieruchomości, a także wyposażaniu ich, w miarę możliwości, w niezbędne urządzenia infrastruktury technicznej. Nie powinno budzić wątpliwości, że przytoczone przepisy mają charakter przepisów bezwzględnie obowiązujących. Jednoznacznie określają one, że obowiązek zapewnienia wyceny nieruchomości spoczywa na organie administracji publicznej i nie dopuszczają w tej mierze żadnych odstępstw. Tożsame stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w przytoczonym wyroku z 10 czerwca 2011 r. Stwierdził bowiem, że prezydent miasta ma obowiązek podania ceny nieruchomości już w chwili sprzedaży, a art. 23 ust. 1 u.g.n. i art. 25 ust. 1 i 2 u.g.n. nie zawierają podstawy do przerzucenia tego obowiązku na nabywcę. Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, odmienne rozwiązanie "narusza prawo w stopniu istotnym". Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni przychylił się do powyższego stanowiska.

Podsumowując, zapis w uchwale, w którym pozwany zobowiązał się do zapłaty na rzecz powoda kosztów przygotowania nieruchomości do sprzedaży, naruszała bezwzględnie obowiązujące przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami, co zgodnie z art. 58 kc czyniło go bezwzględnie nieważnym w powyższym zakresie. Takie rozumowanie skutkowało uznaniem, że powód nie może wywodzić podstawy prawnej z podjętej uchwały Wspólnoty Mieszkaniowej nr nr (...) ani z wyżej wskazanych względów z Protokołu z dnia 24 lutego 2010 roku. Z powyższych względów powództwo zostało oddalone.

Na marginesie rozważań Sąd pragnie zauważyć, że powód nie wykazał w sposób dostateczny wysokości dochodzonej należności. Faktura VAT nr (...) na kwotę (...),40 wystawiona przez rzeczoznawcę majątkowego. Z treści faktury nie wynika jednoznacznie, jaka część tej kwoty wynagrodzenia przypada za dokonanie wyceny nieruchomości przy ul. (...) w G.. W ocenie Sądu wątpliwości tych nie rozwiewa dokument wewnętrzny powoda, które zadanie sprowadza się jedynie do udokumentowania wierzytelności przysługujących powodowi, nie stanowią zaś podstawy dochodzenia należności.

Z powyższych względów na mocy art. 353 ¹ kc w zw. z art. 58 kc należało orzec jak w sentencji.

Na oryginale właściwy podpis

Za zgodność świadczy Sekretarz Sądu