Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 stycznia 2014 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Lucyna Łaciak

Protokolant: Beata Gawrońska

po rozpoznaniu w dniu 29 stycznia 2014 r. w Warszawie

sprawy B. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W.

o wcześniejszą emeryturę ( z warunków szczególnych)

na skutek odwołania B. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 28 grudnia 2011 r. znak: ENMS/6/(...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VII U 233/12

UZASADNIENIE

Odwołujący B. J. w dniu 9 lutego 2012 r. wniósł do Sądu, za pośrednictwem organu rentowego, odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. z dnia 28 grudnia 2011 r., znak: ENMS/6/(...), na mocy której organ rentowy odmówił mu przyznania prawa do wcześniejszej emerytury. W uzasadnieniu odwołania wniósł o ustalenie, że posiada 25-letni staż pracy składkowy, w tym 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach pracy jako operator sprzętu ciężkiego tj. operator koparki kl. II i kierowca kategorii B, C i E, przypadający przed 1 stycznia 1999 r. (k. 2 a.s.). W załączeniu do złożonego odwołania odwołujący złożył świadectwa pracy oraz dokumenty poświadczające okres nieskładkowy (k. 3-9 a.s.)

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w dniu 17 lutego 2012 r. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, gdyż zaskarżona decyzja została wydana na podstawie art. 184 w zw. z art. 32 Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r., nr 53. poz. 1227) i jest prawnie i faktycznie uzasadniona. Organ rentowy wskazał, że na podstawie dokumentów załączonych do złożonego przez odwołującego wniosku o emeryturę organ rentowy przyjął za udokumentowane na dzień 1 stycznia 1999 r. 23 lata 7 miesięcy i 9 dni okresów składkowych i nieskładkowych. Ponadto organ rentowy uznał, że nie został przez odwołującego udokumentowany wymagany 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze na dzień 1 stycznia 1999 r., co stanowiło podstawę wydania zaskarżonej decyzji odmawiającej prawa do emerytury. Organ rentowy wskazał również, że odwołujący nie przedłożył świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Wobec powyższego organ rentowy odmówił odwołującemu prawa do roszczonego świadczenia (k. 10 a.s.).

W odpowiedzi na zobowiązanie Sądu do złożenia wniosków dowodowych, odwołujący wskazał świadków mających potwierdzić wykonywanie przez niego pracy w warunkach szczególnych: M. W. i S. B. (k. 21 a.s.).

W wykonaniu zobowiązania Sądu, po zapoznaniu się z przedłożonymi aktami rentowymi oraz dokumentacją przedstawioną przez odwołującego (k. 15 a.s.), organ rentowy w piśmie z dnia 10 sierpnia 2012 r. wskazał, że po dokonaniu doliczeń staż pracy odwołującego wynosi łącznie 24 lata 6 miesięcy i 24 dni. Ponadto na podstawie dokumentów przedłożonych przez odwołującego w dniu 20 września 2012 r. organ rentowy dokonując doliczeń ustalił staż pracy odwołującego w łącznej wysokości 24 lat 11 miesięcy i 29 dni, na co wskazał w piśmie z dnia 24 października 2012 r. (k. 51-53 a.s.).

W piśmie z dnia 13 grudnia 2012 r. organ rentowy podniósł, że rozpatrując sprawę zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze organ rentowy opiera się wyłącznie na prawidłowo sporządzonych dokumentach potwierdzających wykonywanie takiej pracy, tj. świadectwach wykonywania pracy w warunkach szczególnych, wystawionych przez pracodawców lub ich następców prawnych i sporządzonych zgodnie z przepisami Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., nr 8, poz. 43 ze zm.). Zdaniem organu rentowego nie jest on uprawniony do dokonywania samodzielnej oceny zgodności rodzaju prac wykonywanych na danych stanowiskach na podstawie dokumentów nie zawierających informacji zgodnych z opisami zawartymi w wykazach do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. W ocenie organu rentowego wystawione przez Szkołę Główną Handlową potwierdzenie wykonywania przez odwołującego prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze dnia 25 października 2012 r. (k. 8 a.s.) nie spełnia wymogów formalnych, a ponadto zawiera niezgodności w określeniu rodzaju prac, nie zawiera punktów określających wykonywane stanowisko oraz informacji w jakim okresie odwołujący zajmował wymienione w tym potwierdzeniu stanowiska. W związku z powyższym organ rentowy wskazał, że brak jest podstaw do uznania okresu zatrudnienia odwołującego od 3 grudnia 1981 r. do 30 listopada 1990 r. jako pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny

Odwołujący B. J. urodzony (...), w dniu 6 czerwca 2011 r. złożył wniosek o emeryturę (tom II, k. 1-6 a.r.). Organ rentowy wezwał odwołującego do złożenia świadectw pracy za okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wykonywanego stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na danym stanowisku, wynoszący co najmniej 15 lat.

Organ rentowy, na podstawie dowodów uzyskanych w wyniku przeprowadzonego postępowania, w tym kwestionariusza dotyczącego okresów składkowych i nieskładkowych oraz dokumentów potwierdzających te okresy załączonych do wniosku odwołującego o rentę z tytułu niezdolności do pracy z dnia 30 września 2008 r., decyzją z dnia 28 grudnia 2011 r., znak: ENMS/6/(...) odmówił odwołującemu prawa do wcześniejszej emerytury zgodnie z art. 184 Ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wskazując, że odwołujący do dnia 1 stycznia 1999 r. nie osiągnął 25-letniego okresu składkowego i nieskładkowego w tym okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wykonywanego stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na danym stanowisku, wynoszącego co najmniej 15 lat. Organ rentowy uznał za udowodnione okresy składkowe i nieskładkowe w łącznym wymiarze 23 lat 7 miesięcy i 9 dni (tom II a.r.).

Od powyższej decyzji za pośrednictwem organu rentowego B. J. wniósł odwołanie do Sądu Okręgowego inicjując niniejsze postępowanie (k. 2 a.s.).

Sąd Okręgowy w toku postępowania dowodowego ustalił, że odwołujący B. J. lat 62, kierowca-operator, pracował m.in.: w (...) Zakłady (...) w W. na stanowisku prasera w okresie od 11 listopada 1970 r. do 25 maja 1974 r., w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w W. na stanowisku operatora w okresie od 14 czerwca 1974 r. do 28 lutego 1981 r., w tym w okresie od 16 lutego 1975 r. do 28 lutego 1981 r. na stanowisku operatora koparki, w Samodzielnym Oddziale Wykonywania Inwestycji przy (...) w W. na stanowisku operatora koparki jednonaczyniowej w okresie od 27 maja 1981 r. do 19 października 1981 r., w Szkole Głównej Planowania i Statystyki (obecnie Szkoła Główna Handlowa) na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego i operatora koparki (...) w okresie od 3 grudnia 1981 r. do 30 listopada 1990 r., w Spółdzielni Pracy (...) w W. na stanowisku operatora cyklopa w okresie od 22 kwietnia 1991 r. do 12 listopada 1991 r., w Miejskich Zakładach (...) w W. na stanowisku kierowcy w okresie od 3 grudnia 1991 r. do 31 marca 1992 r., w (...) Sp. z o.o. w W. na stanowisku operatora sprzętu koparko-spycharka (...) (...)w okresie od 19 listopada 1992 r. do 12 października 1993 r., w Zakładzie (...) w W. na stanowisku operatora koparki w okresie od 3 listopada 1993 r. do 8 lipca 1994 r., w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w W. na stanowisku kierowcy-operatora koparki w okresie od 29 listopada 1994 r. do 17 stycznia 1995 r. i w Przedsiębiorstwo Usługowo Handlowe (...) w W. na stanowisku operatora koparki w okresie od 1 października 1998 r. do 30 kwietnia 1999 r. (tom II k. 7-33 a.r.).

Jednocześnie Sąd ustalił, że odwołujący pracując na stanowisku operatora koparki w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w W. w okresie od 16 lutego 1975 r. do 28 lutego 1981 r. obsługiwał koparkę typu (...), tj. prowadził pojazd o ciężarze właściwym powyżej 3,5 tony, w związku z czym, zgodnie z opinią przedstawioną przez biegłego z zakresu BHP M. M. z dnia 15 października 2013 r., narażony był na oddziaływanie drgań mechanicznych o oddziaływaniu ogólnym, zmienne warunki atmosferyczne oraz oddziaływanie substancji i preparatów chemicznych. W opinii biegłego wskazaną pracę można uznać za zatrudnienie w warunkach szczególnych, bądź szczególnym charakterze, wobec faktu, iż praca ta spełnia wymogi Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1998 r. wymienione w wykazie A dziale V (w budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych) w pozycji 3 - prace maszynistów ciężkich maszyn budowlanych i drogowych.

Ponadto na podstawie przedłożonych dokumentów Sąd ustalił, że odwołujący będąc zatrudnionym w Szkole Głównej Planowania i Statystyki (obecnie Szkoła Główna Handlowa) wykonywał pracę na stanowisku operatora koparki (...) wykonując ponadto dodatkowe czynności dla samochodów ciężarowych. W ocenie powołanego przez Sąd biegłego sądowego M. M. wskazana koparka nie jest zaliczana do grupy ciężkich maszyn budowlanych.

Jednocześnie z dniem 1 listopada 1984 r. stanowisko operatora koparki zostało zmienione na stanowisko kierowcy. Biegły sądowy ustalił, że w ramach wykonywania pracy na stanowisku kierowcy odwołujący prowadził samochody marki N. oraz marki Ż.. Biegły sądowy stwierdził, że treść pisma zatytułowanego „Potwierdzenie wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze” z dnia 25 października 2011 r. wydanego przez Szkołę Główną Handlową, w którym wskazano, że odwołujący m.in. prowadził samochody ciężarowe o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony oraz wykonywał prace maszynistów ciężkich maszyn budowlanych i drogowych, nie znajduje potwierdzenia w dokumentach akt osobowych odwołującego. W przedstawionej opinii z dnia 15 października 2013 r. biegły sądowy M. M. stwierdziła, że zatrudnienie odwołującego w Szkole Głównej Planowania i Statystyki (obecnie Szkoła Główna Handlowa) w okresie od 3 grudnia 1981 r. do 30 listopada 1990 r. nie zostało udokumentowane, jako praca wykonywana w szczególnych warunkach w rozumieniu przepisów Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1998 r. (zeznania świadka S. B. k. 32-33 a.s., zeznania odwołującego B. J. k. 31-32 i k. 80-81 a.s., opinia biegłego sądowego z zakresu BHP M. M. z dn. 15.10.2013 r. k. 92-100 a.s.)

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów
z dokumentów zawartych w aktach sprawy, aktach rentowych oraz zeznań świadka i odwołującego. Zdaniem Sądu powyżej przytoczone dokumenty, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia, są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Dokumenty nie były przez strony kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem wynikające z treści tych dokumentów okoliczności należało uznać za bezsporne i mające wysoki walor dowodowy. Sąd Okręgowy dał wiarę zeznaniom świadka powołanego w sprawie i odwołującego, gdyż wzajemnie się uzupełniają i korespondują z pozostałym zgromadzonym materiałem dowodowym. Wskazać przy tym należy, że świadek jest osobą obcą dla wnioskodawcy, a tym samym nie jest on zainteresowany wynikiem niniejszego postępowania, co także wpływa na ocenę wiarygodności jego zeznań.

Z tego względu materiał dowodowy zgromadzony w sprawie należało uznać za kompletny i wystarczający do wydania orzeczenia kończącego postępowanie.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga zważył, co następuje

Odwołanie odwołującego B. J. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W. z dnia 28 grudnia 2011 r., znak: ENMS/6/(...) należało oddalić.

Na wstępie rozważań niniejszej sprawy Sąd Okręgowy wskazuje, iż elementem spornym niniejszego postępowania było przede wszystkim ustalenie czy organ rentowy słusznie nie zaliczył odwołującemu okresu pracy w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w W., tj. okresu pracy od 16 lutego 1975 r. do 28 lutego 1981 r. oraz okresu pracy w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w W., tj. okresu pracy od 3 grudnia 1981 r. do 30 listopada 1990 r., jako okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn.

Zgodnie z treścią art. 184 ust 1 Ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (to jest 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 (to jest co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn)

Zgodnie z ustępem 2 cytowanego przepisu emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem.

Przepisami dotychczasowymi, o których mowa we wskazanych przepisach,
są przepisy art. 32 Ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Zgodnie z § 4 ust. 1 pkt 1 i 3 tegoż rozporządzenia, pracownik, który wykonywał pracę w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A nabywa prawo do emerytury, jeżeli osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn i ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Zgodnie z § 2 ust 1 tego rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.

Przesłanki nabycia prawa do emerytury na podstawie wskazanego art. 184 ust 1 Ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w zw. z przepisami Ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i przepisami Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r., wskazane w tych przepisach, muszą zostać spełnione kumulatywnie. Niespełnienie przez ubezpieczonego którejkolwiek z tych przesłanek skutkuje brakiem możliwości uzyskania emerytury na zasadach określonych we wskazanych przepisach.

Okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze była wykonywana przez ubezpieczonego stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w świadectwie pracy. Świadectwo takie powinno wskazywać wymiar czasu pracy, rodzaj prac, wykaz, dział i pozycje załącznika do rozporządzenia.

Niezależnie od powyższego, w razie wszczęcia postępowania sądowego, toczącego się wskutek odwołania ubezpieczonego od odmownej decyzji organu rentowego w sprawie przyznania uprawnień do emerytury w wieku obniżonym, dopuszczalne jest przeprowadzanie wszelkich dowodów dla wykazania okoliczności, mających wpływ na prawo do świadczenia. W postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1996 roku, II URN 3/95; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 27 maja 1985 r., III UZP 5/85). W postępowaniu sądowym w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych obowiązują odstępstwa od ogólnych zasad dowodzenia podyktowane dążeniem do pełnego i wszechstronnego rozstrzygnięcia wszystkich kwestii spornych. W praktyce oznacza to, że w postępowaniu tym dopuszczalne jest wykazanie wszelkimi dowodami okoliczności, od których zależą uprawnienia do świadczeń z ubezpieczenia społecznego, także wówczas, gdy z dokumentów wynika co innego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 września 1995 roku, II URN 23/95). W ocenie Sądu Okręgowego powołane powyżej tezy, wyrażone w orzecznictwie, w sposób jednoznaczny wskazują te okoliczności, których kumulatywne spełnienie jest niezbędne dla uzyskania świadczenia emerytalnego zgodnie z przepisami ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a ponadto wskazują zarówno te uprawnienia strony, które umożliwiają jej dowodzenie swoich racji, jak i możliwość dopuszczenia przez Sąd innych dowodów, w tym w szczególności dowodów z opinii biegłego, w celu dokładnego wyjaśnienia okoliczności mających wpływ na prawo do świadczeń oraz analizy spełnienia przez ubezpieczonego wszystkich przesłanek niezbędnych dla uzyskania prawa do świadczenia emerytalnego.

Sąd Okręgowy ustalił, że organ rentowy nie zaliczył odwołującemu okresów zatrudnienia w warunkach szczególnych, w tym przede wszystkim okresów pracy w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w W., tj. okresu od 14 czerwca 1974 r. do 28 lutego 1981 r., oraz okresu pracy w Szkole Głównej Planowania i Statystyki (obecnie Szkoła Główna Handlowa,) tj. okresu od 3 grudnia 1981 r. do 30 listopada 1990 r.

Z przedstawionych przez odwołującego dokumentów, w tym świadectwa pracy wystawionego przez Miejskie Przedsiębiorstwo (...) w W. oraz potwierdzenia wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z dnia 25 października 2011 r. wydanego przez Szkołę Główną Handlową, a także z zeznań świadka i odwołującego wynika fakt, że wykonywał on pracę we wskazanych okresach, we wskazanych zakładach, na stanowisku operatora koparki oraz kierowcy. Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd ustalił również rodzaj i typ maszyn, przy obsłudze których pracę wykonywał odwołujący.

Jednocześnie w sporządzonej przez biegłego sądowego z zakresu BHP opinii na okoliczność ustalenia czy praca wykonywana przez odwołującego w spornych okresach wykonywana była w określonych w rozporządzeniu warunkach szczególnych, o ile wykonywaną przez odwołującego pracę w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w W. w okresie od 16 lutego 1975 r. do 28 lutego 1981 r. biegły uznał za zatrudnienie w warunkach szczególnych, to jednak zatrudnieniu odwołującego w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w okresie od 3 grudnia 1981 r. do 30 listopada 1990 r. biegły odmówił takiego charakteru, ze względu na fakt, że przesłanka ta w tym przypadku nie została przez odwołującego udokumentowana. W ocenie biegłego maszyn, które odwołujący obsługiwał we wskazanym okresie, i co zostało przez odwołującego udokumentowane, nie można zaliczyć do grupy ciężkich maszyn budowlanych, a zatem wykonywana przez odwołującego praca nie miała charakteru pracy w szczególnych warunkach. Ze względu na wiarygodność sporządzonej przez biegłego sądowego opinii i jej spójność ze zgromadzonym w sprawie pozostałym materiałem dowodowym, zarówno dokumentami, jak i zeznaniami świadka oraz odwołującego, Sąd przypisał wskazanej opinii wysoki walor dowodowy i oparł na niej wydane w sprawie rozstrzygnięcie.

Sąd Okręgowy uznał zatem, że praca w spornym okresie nie miała charakteru pracy w warunkach szczególnych, a tym samym w/w okresów nie można zaliczyć do okresu pracy w warunkach szczególnych.

Jednocześnie wobec powyższego dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie nie miała znaczenia okoliczność czy praca odwołującego w pozostałych wskazanych przez niego zakładach pracy, częściowo udokumentowana zgromadzonym materiałem dowodowym, wykonywana była w warunkach szczególnych, albowiem nawet gdyby przypisać tym okresom zatrudnienia wskazany walor, to jednak łączny okres zatrudnienia odwołującego w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze byłby krótszy od wymaganego przepisami prawa okresu 15 lat.

W związku z powyższym, zdaniem Sądu Okręgowego, pomimo iż B. J. spełnił część przesłanek warunkujących przyznanie prawa do spornego świadczenia, nie została spełnia przez odwołującego przesłanka osiągnięcia wymaganego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach, tj. okresu co najmniej 15 lat.

Dla przyznania ubezpieczonemu prawa do świadczenia emerytalnego na podstawie przepisu art. 184 Ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych niezbędne jest kumulatywne spełnienie wszystkich określonych wskazanym przepisem wymagań. W związku z powyższym przesłanka osiągnięcia wymaganego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stanowi warunek sine qua non dla przyznania ubezpieczonemu prawa do spornego świadczenia. Wobec braku udowodnienia przez odwołującego spełnienia tego właśnie warunku odwołanie odwołującego należało oddalić z uwagi na brak podstaw do jego uwzględnienia.

W związku z powyższym, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.