Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 września 2014 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 września 2014 roku w S.

sprawy z powództwa (...) Spółdzielni (...) w Ś.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez pozwaną od wyroku Sądu Rejonowego w Świnoujściu

z dnia 4 października 2013 r., sygn. akt I C 787/12

I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że

a) w punkcie I. oddala powództwo;

b) w punkcie II. zasądza od powódki (...) Spółdzielni (...) w Ś. na rzecz pozwanej Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 3346 (trzy tysiące trzysta czterdzieści sześć) złotych 54 (pięćdziesiąt cztery) grosze tytułem kosztów procesu;

II. zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 895 zł (osiemset dziewięćdziesiąt pięć złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego

SSO Iwona Siuta SSO Tomasz Szaj SSO Mariola Wojtkiewicz

Sygn. akt II Ca 1415/13

UZASADNIENIE

Powódka (...) Spółdzielnia (...) w Ś. wniosła o zasądzenie od pozwanej Towarzystwa (...) Spółka Akcyjna w W. kwoty 5900 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 21 maja 2012r. do dnia zapłaty oraz zażądała zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu powódka wskazała, że strony zawarły umowę ubezpieczenia mienia powódki. W dniu 19 kwietnia 2012r. doszło do włamania do magazynu technicznego powódki i kradzieży mienia. Powódka zgłosiła szkodę w dniu 20 kwietnia 2012r. lecz pozwana odmówiła likwidacji szkody powołując się na § 30 ust. 3 Ogólnych Warunków Umowy który wyłącza odpowiedzialność pozwanej, o ile budynek posiada niezabezpieczone otwory, które umożliwiają dostęp do mienia bez użycia siły i narzędzi mimo iż wcześniej pozwana wypłaciła odszkodowanie i zlikwidowała szkodę będącą następstwem włamania do tego samego budynku w dniu 17 marca 2011r.

Pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o odrzucenie pozwu z uwagi na błędne oznaczenie strony pozwanej, poprzez wskazanie przez powódkę nieprawidłowej siedziby, co w jej ocenie spowodowało brak legitymacji biernej. Ponadto pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości kwestionując je co do zasady i co do wysokości. Pozwana odmówiła przyjęcia odpowiedzialności za skutki ww. zdarzenia gdyż w jej ocenie magazyn, w którym doszło do zdarzenia był w złym stanie technicznym, posiadał w dachu wiele ubytków i otworów, jedyne zabezpieczenia jakie posiadał to dwa zamki w drzwiach wejściowych, zaś sprawcy zdarzenia weszli do pomieszczenia z dachu, który w jej ocenie nie był dostatecznie zabezpieczony. Pozwana podniosła nadto, że skradzione mienie nie było objęte umową ubezpieczenia, gdyż budynek w którym doszło do włamania znajduje się w Ś. przy ul. (...), ochroną zaś zgodnie z zawartą umową objęte zostało jedynie mienie położone w Ś. przy ul. (...). Z ostrożności procesowej podniosła, że wysokość ewentualnego odszkodowania winna być zgodnie z postanowieniami umowy ubezpieczenia pomniejszona o wysokość franszyzy reedukacyjnej w wysokości 200 zł. Zakwestionowała również w całości wysokość dochodzonego roszczenia wskazując, że mimo ciążącego na powódce obowiązku w żaden sposób nie wykazała wysokości szkody. Oświadczenie powódki w tym zakresie nie stanowi w ocenie pozwanej dowodu na wysokość wyrządzonej szkody.

Postanowieniem z dnia 23 listopada 2012r. Sąd Rejonowy w Świnoujściu na podstawie 222 kpc odmówił odrzucenia pozwu. Postanowienie nie zostało zaskarżone przez żadną ze stron.

Sąd Rejonowy w Świnoujściu wyrokiem z dnia 4 października 2013r. (sygn.. akt I C 787/12) zasądził od pozwanej Towarzystwa (...) Spółka Akcyjna w W. na rzecz powódki (...) (...) Spółdzielnia (...) w Ś. kwotę 5900 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 21 maja 2012r. do dnia zapłaty oraz zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1450 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. U podstaw tego wyroku legły następujące ustalenia: Strony wznowiły umowę ubezpieczenia na okres od dnia 1 lipca 2011r. do dnia 30 czerwca 2012r. a ochroną ubezpieczeniową objęte były: biuro, sklep, magazyn i siedziba przy ul. (...) w Ś.. Pojęciem „magazyn” objęte były 3 budynki, w tym ten znajdujący się przy ul. (...) w Ś.. W dniu 17 marca 2011r. nastąpiło włamanie do magazynu technicznego należącego do powódki. Z tego tytułu na podstawie przedłożonego przez powódkę rachunku strat pozwana wypłaciła poszkodowanej odszkodowanie w wysokości 9218,48 zł. W okresie między 16 a 19 kwietnia 2012r. nieznany sprawca dokonał kradzieży elementów metalowych z urządzeń elektrycznych i chłodniczych znajdujących się w należącym do powódki magazynie technicznym przy ul. (...) w Ś.. Sprawca dostał się do wnętrza magazynu od spodu wspornika zadaszenia budynku i w tym celu zdemontował listewki drewniane i usunął płytę przegrody pionowej z płyty paździerzowej. Zdemontowane listewki były mocno zmurszałe, a w wielu miejscach niekompletne i nie spełniały wymogów prawa budowlanego, ich odporność antywłamaniowa była znikoma. Jednakże płyta paździerzowa była w tym miejscu w stanie zadowalającym i do jej usunięcia potrzebne były narzędzia. Płyta ta były uszkodzona jedynie lokalnie w miejscach włamania. Pod przegrodą z płyty paździerzowej znajdowało się okno zabezpieczone kratą stalową, a pod oknem biegła ściana murowana z bloczków gazobetonowych, miejscami otynkowana. Wykorzystana droga włamania byłaby również najprostsza w nowym pawilonie. Mimo, iż budynek był w wielu miejscach uszkodzony, nie dawał możliwości dostania się do wnętrza bez włamania. Spełniał wymogi stawiane obiektom magazynowym o przeciętnym stopniu zabezpieczenia. Sprawca dokonał zniszczeń środków trwałych objętych ubezpieczeniem w wysokości 5900 zł, którą to kwotę powódka ustaliła na podstawie protokołu wyceny szkód z rozliczenia spisu z natury z dnia 19 kwietnia 2012r. sporządzonego przez komisję składającą się z pracowników powódki. Powódka zawiadomiła pozwanego o szkodzie w dniu 20 kwietnia 2012r. W dniu 24 kwietnia 2012r. rzeczoznawca pozwanej J. W. sporządził protokół szkody. Pozwana odmówiła wypłaty odszkodowania wobec złego stanu technicznego budynku magazynowego przy ul. (...) w Ś., w którym znajdowały się liczne ubytki i niezabezpieczone otwory w dachu i podbitce okapów.

Sąd Rejonowy uwzględnił powództwo w całości. Wskazał, że skradzione mienie było objęte umową ubezpieczenia, gdyż wynika to z wykazu majątku powódki stanowiącego integralną część polisy ubezpieczeniowej obejmującej okres od 1 lipca 2010r. do 30 czerwca 2011r. A zatem jeżeli kolejna polisa dotyczyła wznowienia ubezpieczenia stanowiła ona kontynuację przedmiotu ubezpieczenia i miejsca ubezpieczenia i obejmowała swoją ochroną między innymi trzy magazyny, w tym magazyn techniczny przy ul. (...) wraz ze znajdującymi się w nim środkami trwałymi. Strony łączyła umowa ubezpieczenia mienia od kradzieży z włamaniem obejmująca magazyn przy ul. (...) w Ś., zdarzenie z dnia 19 kwietnia 2012r. nastąpiło w okresie objętym ubezpieczeniem, magazyn był zabezpieczony zgodnie z wymogami zawartymi w Ogólnych Warunkach Ubezpieczenia. Odnośnie wysokości powstałej szkody Sąd Rejonowy wskazał, że zgodnie z § 5 ust. 1 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia pozwana odpowiada za szkody w ubezpieczonym mieniu powstałe wskutek kradzieży z włamaniem, polegające na: utracie lub ubytku ubezpieczonego mienia z powodu jego zaboru, zniszczenia lub zaginięcia, w tym zniszczenie elementów wyposażenia lokalu. W wyniku kradzieży z włamaniem uszkodzone zostały środki trwałe, z których zabrane zostały elementy stanowiące ich wyposażenia i celem przywrócenia ich do użytku konieczna była naprawa. Z § 23 ust. 1 pkt 4 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia wynika, że wysokość szkody ustala się w środkach trwałych na podstawie kosztów naprawy lub ceny nabycia nowego środka trwałego, zwiększone o koszty transportu i montażu, pomniejszone o stopień zużycia technicznego. Powódka określiła wysokość swojej szkody na podstawie kosztów naprawy uszkodzonych środków trwałych. § 23 ust. 3 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia stanowi, że wysokość powyższej szkody ustala się przyjmując za podstawę: rachunek strat sporządzonych przez ubezpieczającego; stan faktyczny szkody i okoliczność jej powstania stwierdzone przez przedstawiciela pozwanego na miejscu szkody przy współudziale ubezpieczającego – jeżeli wysokość szkody podana przez ubezpieczającego w rachunku strat w sposób istotny różni się od ustaleń dokonanych przez pozwanego. Powódka przedstawiła pozwanej sporządzony przez siebie protokół wyceny szkód z rozliczenia spisu z natury z dnia 19 kwietnia 2012r., który jest rachunkiem strat o jakim mowa w § 23 ust. 3 pkt 1 OWU. Pozwana nie dokonała własnych odmiennych ustaleń do jakich była uprawniona na podstawie § 23 ust. 3 pkt 2 OWU. Takich ustaleń w ocenie Sądu Rejonowego pozwana winna dokonać gdyby uznała, że wysokość szkód podana przez powódkę w rachunku strat jest nieprawidłowa. Skoro tego nie dokonała to za podstawę do ustalenia wysokości szkody należało uznać rachunek sporządzony przez powódkę, gdyż Ogólne Warunki Ubezpieczenia przewidywały taką formę. Z tych też względów Sąd Rejonowy uznał za nieuzasadniony zarzut pozwanej jakoby powódka nie wykazała wysokości poniesionych strat.

O odsetkach orzeczono na podstawie art.817 § 1 kc, zgodnie z którym ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie 30 dni licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Powódka zgłosiła szkodę w dniu 20 kwietnia 2012r, a zatem trzydziestodniowy termin upłynął w dniu 20 maja 2012r. i od dnia następnego pozwany pozostawał w zwłoce.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, na podstawie art. 98 kpc i przepisów rozporządzenia z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Wyrok Sądu Rejonowego zaskarżył apelacją w całości pozwany zarzucając:

1.  naruszenie art.6 kc w zw. z art. 232 kpc poprzez przyjęcie, że to na stronie pozwanej ciążył ciężar wykazania wysokości powstałej w mieniu powódki szkody, a w konsekwencji również wykazania, że koszt naprawy uszkodzonych środków trwałych do którego doszło w wyniku zdarzenia z dnia 17 marca 2011 roku jest inny niżli ten który został przez powódkę wskazany w sporządzonym przez nią dokumencie prywatnym tj. protokole wyceny szkody z dnia 19 kwietnia 2012r.

2.  naruszenie art.217 § 1, art. 227 i 232 kpc polegające na pominięciu wyjaśnienia i ustalenia istotnej dla sprawy okoliczności, czyli nieprzeprowadzeniu prawidłowego postępowania dowodowego i nierozważeniu w sposób bezstronny i wszechstronny zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności poprzez przyznanie dowodowi z dokumentu prywatnego w postaci protokołu wyceny szkód z rozliczeniem spisu natury z dnia 19 kwietnia 2012r. waloru zgodności z prawdą danych w nim zawartych, a tym samym poprzez nadanie dowodowi z dokumentu prywatnego mocy dowodu z dokumentu urzędowego

3.  naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów wynikającej z art. 233 kpc poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodów, niekorespondującej z zasadami logiki jak i doświadczenia życiowego poprzez przyjęcie, że dowody z dokumentów prywatnych przedkładane przez stronę powodową, oraz treść zeznań zawnioskowanych przez nią świadków, są w pełni obiektywne, nadto że nie są nastawione w celu wykazania twierdzeń strony powodowej i przyznanie im waloru zgodności z prawdą, przy odmówieniu tych samych skutków dowodom przedłożonym przez stronę pozwaną, co prowadzi do naruszenia zasady kontradyktoryjności postępowania

4.  przyjęcie za udowodnioną okoliczność, która między stronami była sporna a postępowanie dowodowe nie doprowadziło do wyprowadzenia jednoznacznych obiektywnych i prawdziwych wniosków co do rozmiarów szkody na mieniu powódki a tym samym do przyjęcia, że niezbędny i konieczny zakres naprawy wskutek zdarzenia z dnia 17 marca 2011 roku to kwota 5900 zł, a tym samym przyznanie na rzecz powódki odszkodowania w tej właśnie wysokości

5.  naruszenie art. 805 § 1 i § 2 kc w zw. z § 23 i § 24 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia poprzez błędną ich wykładnię i niewłaściwe zastosowanie

6.  naruszenie § 23 ust 3 w zw. z § 24 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia przez błędną wykładnie i niewłaściwe zastosowanie

7.  naruszenie § 24 ust. 4 ogólnych Warunków Ubezpieczenia przez jego niezastosowanie

8.  naruszenie art. 232 i 233 kpc poprzez przyjęcie za udowodnione przez stronę powodową istnienia okoliczności uzasadniających przyznanie na jej rzecz kwoty 5900 zł tytułem odszkodowania oraz nierozważeniu w sposób bezstronny i wszechstronny materiału dowodowego, nadto poprzez dokonanie całkowicie dowolnej oceny dowodów

Wskazując na powyższe zarzuty pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych w tym kosztów postępowania apelacyjnego, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, uwzględniając koszty postępowania odwoławczego.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o oddalenie apelacji i utrzymanie w mocy wyroku Sądu I instancji w całości oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Wskazała ponadto, że sporządzony przez pracowników powódki protokół z dnia 19 kwietnia 2012r. stał się załącznikiem do protokołu szkody z dnia 2 kwietnia 2012r. sporządzonego przez przedstawiciela pozwanego bez żadnych uwag. Powódka zatem przedłożyła nie tylko dokument pochodzący od niej samej, ale również pochodzący od pozwanego, którego elementem integralnym stał się protokół powódki z dnia 19 kwietnia. Mając na uwadze powyższe w ocenie powódki protokół szkody zawiera oświadczenie przedstawiciela pozwanego dotyczące zaistnienia i wysokości szkody oraz wartości odszkodowania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja doprowadziła do zmiany zaskarżonego orzeczenia.

Rozważania jednak należy poprzedzić stwierdzeniem, ze Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia w zakresie przyjęcia podstaw odpowiedzialności pozwanej, a więc zaistnienia zdarzenia objętego umową ubezpieczenia, odpowiedzialności pozwanej za szkodę powstałą w wyniku tego zdarzenia. Te ustalenia Sąd Okręgowy w całości podziela i przyjmuje za własne. Zaznaczyć też należy, że apelujący nie kwestionował ustaleń Sądu w tym zakresie. Apelacja koncentrowała się na ustalonej przez Sąd I Instancji wysokości szkody.

Zarzuty pozwanej sformułowane w apelacji sprowadzają się do naruszenia przez Sąd Rejonowy prawa materialnego, a to art. 6 kc poprzez przyjęcie, że to na stronie pozwanej ciążył obowiązek wykazania, że wysokość szkody poniesionej przez powódkę jest inna niż wskazana w protokole wyceny szkody z rozliczeniem spisu z natury z dnia 19 kwietnia 2012r., sporządzonym przez komisję składającą się z pracowników powódki. Swoje stanowisko Sąd Rejonowy uzasadniał treścią Ogólnych Warunków Ubezpieczenia stanowiących integralną część umowy zawartej między stronami a to § 23 ust.3 pkt 1, zgodnie z którym wysokość szkody ustala się przyjmując za podstawę rachunek strat sporządzony przez ubezpieczającego. Skoro zatem powódka sporządziła taki rachunek, to w ocenie Sądu I instancji ciężar dowodu w zakresie określenia wysokości poniesionych szkód został przeniesiony na pozwaną. Pozwana co więcej na mocy § 23 ust. 3 pkt 2 w przypadku kontestowania wyliczeń powódki była uprawniona do sporządzenia własnych ustaleń. Skoro nie skorzystała z tego prawa należało przyjąć dokument powódki jako podstawę do wypłaty odszkodowania. Pogląd ten uznać należy za nieprawidłowy, w pierwszej kolejności wskazać należy, że pozwana nie poczyniła swoich ustaleń w tym zakresie, gdyż zarówno na etapie likwidacji szkody, jak i na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego kwestionowała swoją odpowiedzialność co do zasady, wskazując na niedostateczne zabezpieczenie magazynu. Chociaż powinna była wycenić szkodę to zaniechanie tego obowiązku nie jest powiązane z żadnymi konsekwencjami, a co najważniejsze nie zmienia ciężaru dowodu w procesie

Przepis art. 6 k.c. reguluje podstawowe reguły dowodowe , tj. pierwszą - generalnie wymagającą udowodnienia powołanego przez stronę faktu, powodującego powstanie określonych skutków prawnych, oraz drugą regułę, która sytuuje ciężar dowodu danego faktu po stronie osoby, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Pierwsza „zasada obowiązku udowodnienia powoływanego faktu” jest w istocie nieunikniona ze względów racjonalnych, ponieważ odmienna regulacja powodowałaby powstanie niedopuszczalnej łatwości wywodzenia skutków prawnych z prostego powołania się na fakt bez potrzeby jego udowodnienia. Natomiast druga stanowi „ogólną zasadę rozkładu ciężaru dowodu”, od której wyjątki mogą wskazywać niektóre przepisy szczególne. Postanowienia Ogólnych Warunków Ubezpieczenia co do dokumentów na podstawie których następuje zapłata odszkodowania miały dla stron umowy wiążący charakter na etapie likwidacji szkody, postanowienia te miały najprawdopodobniej na celu usprawnienie i przyśpieszenie postępowania szkodowego. Niemniej jednak wraz z zawiśnięciem sprawy przed sądem strony obowiązują rygory zarówno prawa cywilnego materialnego, jak i procedury cywilnej. Pozwana już w odpowiedzi na pozew kwestionowała wysokość odszkodowania, którego domagała się powódka, a zatem to na powódce ciążył ciężar udowodnienia wysokości poniesionych szkód, gdyż to ona z tego faktu wywodziła skutki prawne. Podobne stanowisko wyrażał m. in. Sąd Apelacyjny w Łodzi, który w wyroku z dnia 9 stycznia 2014r.(I ACa 886/2013) wskazał, że: „Postępowanie cywilne jest postępowaniem kontradyktoryjnym, a art. 232 k.p.c. wskazuje, że ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one, a nie sąd, są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one także ponoszą odpowiedzialność za jego wynik. Art. 6 k.c. ustanawia zaś rozkład ciężaru dowodu, który spoczywa na stronie, który z danego faktu wywodzi skutki prawne.”. Powódka na poparcie swoich twierdzeń co do wysokości szkody powołała jedynie dowód z protokołu i wyceny szkód z rozliczenia spisu z natury magazynu technicznego z dnia 19 kwietnia 2012r. podpisanego przez pracowników powódki. Dowód ten stanowi dokument prywatny, który zgodnie z art. 245 kpc stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Za chybione uznać należy argumenty podnoszone w odpowiedzi na apelację wskazujące, że fakt dołączenia wyżej wymienionego dokumentu do dokumentacji rzeczoznawcy pozwanej nakazuje traktować sporządzony przez pracowników powódki rachunek jako złożenie oświadczenia przez pozwaną, gdyż wystawcą takiego dokumentu może być ten tylko kto złoży własnoręczny podpis, posiadający cechy indywidualne o charakterze powtarzalnym, pozwalające na odróżnienie podpisu wystawcy od innych. Wobec powyższego złożony przez powódkę rachunek traktować należy jako część argumentacji faktycznej przytaczanej przez stronę, którego moc sąd ocenia według ogólnych zasad określonych w art. 233 § 1 kpc. Przenosząc powyższe rozważania na realia niniejszej sprawy należy stwierdzić, że powódka nie wykazała w dostateczny sposób wysokości poniesionych przez nią szkód. Określona w ww. art. 233 § 1 kpc zasada swobodnej oceny dowodów nakłada na Sąd obowiązek wyprowadzenia z zebranego w sprawie materiału dowodowego wniosków logicznie prawidłowych. Normy swobodnej oceny dowodów wyznaczone są wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy. W przedmiotowej sprawie poza rachunkiem powódki będącym dokumentem prywatnym i w konsekwencji stanowiącym jej oświadczenie co do faktów brak jest środków dowodowych wskazujących na wysokość poniesionej przez nią szkody. Powódka zaniechała dowodu ze świadków, osób, które spisały protokół i wycenę na okoliczność mechanizmu liczenia szkody oraz dowodu z opinii biegłego na okoliczność rzeczywistych kosztów naprawy uszkodzonych środków trwałych. Pamiętać należy, że obie strony reprezentowane były przez profesjonalistów, stanowisko zaś pozwanej od samego początku procesu było jasne, kwestionowała swoją odpowiedzialność co do zasady i wysokości. Zaprzeczyła wnioskom płynącym z protokołu, dokumentu prywatny. Powódka zatem powinna przystąpić do dowodzenia wysokości szkody. Brak inicjatywy dowodowej po stronie powódki nie mógł być zastąpiony dopuszczeniem przez Sąd dowodu z urzędu. W takiej sytuacji doszłoby do zaburzenia równowagi stron procesu i naruszenia zasady kontradyktoryjności.

Mając zatam na uwadze fakt, że powódka nie sprostała ciężarowi dowodu i nie udowodniła wysokości dochodzonego roszczenia Sąd Okręgowy w punkcie 1a wyroku zmienił zaskarżony wyrok w punkcie I. I oddalił powództwo.

Wynik postępowania determinował konieczność zmiany rozstrzygnięcia o kosztach procesu. Sprawę przegrała powódka, zatem na podstawie przepisu art. 98 k.p.c. obowiązana jest zwrócić pozwanej poniesione koszty procesu. Na koszty te złożyły się pokryte przez pozwaną wydatki: wynagrodzenie biegłego oraz koszty przeprowadzenia dowodu ze świadków, w łącznej kwocie 2129 złotych 54 grosze. Do tego należało doliczyć wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego, ustalone, na podstawie § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radce prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz.U. z 2013r., poz. 490), na kwotę 1200 złotych oraz opłatę od pełnomocnictwa w wysokości 17 złotych, łącznie 3346 złotych 54 grosze, zasądzone w punkcie I b wyroku.

Rozstrzygnięcia zawarte w punkcie I a i b zostały oparte o treść przepisu art. 386 § 1 k.p.c.

Pozwana wygrała również w całości postępowanie apelacyjne, zatem powódka jest zobowiązana, na podstawie art. 98 k.p.c. zwrócić jej koszty tego postępowania, na które składa się uiszczona opłata od apelacji w wysokości 295 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika pozwanej, ustalone na podstawie § 6 pkt 4 w związku § 12 ust. 1 pkt. 1 powołanego rozporządzenia, na kwotę 600 złotych, łącznie 895 złotych, zasądzone w punkcie 2 wyroku.