Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 10.01.2013 r. Zakład ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił Z. G. prawa do emerytury z powodu braku udowodnienia do dnia 01.01.1999 r. wymaganego 15 letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Od tak wydanej decyzji odwołanie złożył ubezpieczony. W spornym okresie pracę w warunkach szczególnych wykonywał stale na stanowisku hartownika.

Organ rentowy domagał się oddalenia odwołania. Podtrzymał stanowisko zajęte w zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił i zważył, co następuje :

Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe, na podstawie, którego ustalił następujący stan faktyczny.

Z. G. , urodzony (...) , w dniu 17.12.2012 roku złożył wniosek o przyznanie emerytury.

Na dzień 1.1.1999 r. łączny staż pracy ubezpieczonego wynosi 28 lat, 9 miesięcy i 2 dni. Nie pracuje ( uprawniony jest do renty). Do okresu pracy w warunkach szczególnych organ rentowy nie zaliczył ubezpieczonemu żadnego okresu..

Od 2001 roku ubezpieczony uprawniony jest do zasiłku przedemerytalnego.

W okresie od 15.03.1971 r. do 31.08.2001 r. oraz od 10.09.2001 r. do 15.11.2001 r. zatrudniony był w Kombinacie (...) w K. jako hatrownik. W tym czasie od 15.03.1971 r. do 15.03.1972 r. oraz od 25.03.1974 r. do 30.09.1994 r. i od 01.10.1994 r. do 31.08.2001 r. wykonywał prace w warunkach szczególnych w pełnym wymiarze czasu pracy w hartowni.

Dowód : akta ZUS w szczególności świadectwa pracy wykonywanej w warunkach szczególnych k. 51 i 52 oraz zeznania świadka A. D. , W. K. i odwołującego k. 29akt, akta osobowe k. 11

Sąd uznał zeznania świadka i ubezpieczonego za wiarygodne, zeznania te nie zawierają sprzeczności, tworzą spójną, logiczną całość, nadto znajdują potwierdzenie w dokumentach składających się na akta pracownicze ubezpieczonego, w szczególności świadectwa pracy i wykonywania pracy w warunkach szczególnych.

Sporną pozostawała okoliczność czy ubezpieczony przez okres, co najmniej 15 lat był zatrudniony w warunkach szczególnych, czy taki charakter miało przede wszystkim zatrudnienie ubezpieczonego w Kombinacie (...) w spornym okresie.

Sąd dokonał oceny omówionego wyżej stanu faktycznego w kontekście przepisów art.184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych /Dz. U. z 2009 roku, nr 153,poz.1227 / oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz. U. Nr 8 z 1983 r., poz. 43.).

Zgodnie z dyspozycją art. 184 . 1. ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.09.153.1227), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

2. Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Z kolei przepisy rozporządzenia wykonawczego z dnia 7 lutego1983r, mają zastosowanie do wszystkich pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Zgodnie z § 2 tego rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku, a okresy te stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy.

Zaliczenie spornych okresów pracy w szczególnych warunkach do stażu pracy uprawniającego do wcześniejszej emerytury wymaga dowodów nie budzących wątpliwości, spójnych i precyzyjnych. Takie też dowody zostały zgromadzone w niniejszym postępowaniu

Sąd uznał, iż wystawione ubezpieczonemu świadectwo pracy w warunkach szczególnych jak również pozostałe dowody zgromadzone w toku postępowania sądowego tj. zeznania oraz dokumenty z akt osobowych ubezpieczonego, dają podstawę do zaliczenia spornego okresu do okresów prac w szczególnych warunkach. W świadectwie wyraźnie zaznaczono, iż obowiązki palacza odwołujący wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracy bez ograniczenia jedynie do sezonu grzewczego. Jak wyglądały faktycznie obowiązki wypełniane przez ubezpieczonego podał on w swoich zeznaniach. Są one logiczne, jednoznaczne i brak podstaw do poddania ich w wątpliwość.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe pozwala zatem na stwierdzenie, iż w okresie od 15.03.1971 r. do 15.03.1972 r. oraz od 25.03.1974 r. do 30.09.1994 r. i od 01.10.1994 r. do 31.08.2001 r. pracował w hartowni, tj. wykonywał pracę w warunkach szczególnych, stale, w pełnym wymiarze czasu pracy.

Wykonywana przez niego praca wymieniona jest w wykazie „A” dziale III poz. 76 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz. U. Nr 8 z 1983 r., poz. 43.) i jest pracą o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości. Należy stwierdzić, że ubezpieczony ma wymagany łączny 15 letni okres zatrudnienia w warunkach szczególnych, uprawniający do przyznania prawa do wcześniejszej emerytury. Spełnienia przez ubezpieczonego pozostałych przesłanek koniecznych do nabycia prawa do spornego świadczenia organ rentowy nie kwestionował.

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 kpc zmienił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury od dnia ukończenia przez niego 60 lat..

W punkcie 2 wyroku Sąd Okręgowy zgodnie z przepisem art. 118 1a ustawy emerytalno- rentowej FUS z urzędu orzekał w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. W ocenie Sądu w okolicznościach niniejszej sprawy istnieją podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, którą było wyjaśnienie wątpliwości co do charakteru wykonywanej pracy przez ubezpieczonego. W niniejszej sprawie ingerencja Sądu w celu stwierdzenia istnienia podstaw do przyznania prawa do emerytury w wieku obniżonym nie była konieczna, gdyż organ rentowy już w postępowaniu administracyjnym dysponował wszelkimi niezbędnymi dowodami stanowiącymi podstawę obecnie wydanego orzeczenia. W szczególności błędna była wykładnia co do charakteru pracy odwołującego. Zebrana przez pozwany organ rentowy dokumentacja nie uzasadniała w żadnej mierze zakwestionowania treści przedłożonego świadectwa pracy wykonywanej w warunkach szczególnych. Z tych względów w punkcie drugim Sąd stwierdził odpowiedzialność organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. oraz przepisów Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. z 2002 r nr 163, poz. 1349 ze zm.).

SSO Joanna Siupka - Mróz