Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 sierpnia 2015 r.

Sąd Rejonowy w Zakopanem Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Janusz Knapczyk

Protokolant: Zofia Szlachetka

w obecności oskarżyciela publicznego J. D.

po rozpoznaniu w dniach 2.06.2015r. i 4.08.2015 r. sprawy

A. C.

s. T. i I. z domu C.

ur. (...) w G.,

obwinionego o to, że :

w dniu 10 stycznia 2015 roku około godziny 16:10 w miejscowości B. na drodze K-47 kierując samochodem marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) przekroczył dopuszczalną prędkość jazdy o 38 km/h, jadąc z prędkością 88 km/h w miejscu, gdzie obowiązująca prędkość jazdy wynosi do 50 km/h

to jest o wykroczenie z art. 92 a kw

I.  uznaje obwinionego A. C. za winnego popełnienia czynu opisanego wyżej, stanowiącego wykroczenie z art. 92 a kw i za to na mocy powołanego przepisu ustawy wymierza mu karę 300 (trzystu) złotych grzywny,

II.  na zasadzie art. 118§1 i 4 kpw w zw. z art. 119 kpw i art. 627 kpk zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania i 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt II W 279/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 4 sierpnia 2015 r.

W dniu 10 stycznia 2015 r. funkcjonariusze policji G. T. i M. K. kontrolowali prędkość pojazdów poruszających się w obszarze zabudowanym w miejscowości B. na drodze K-47. Do pomiaru prędkości używali przyrządu laserowego (...) 20-20 100 LR nr (...).

(dowód: zeznania świadków G. T. k. 28, 6, M. K. k. 29-30, 5, notatka urzędowa k. 3, świadectwo legalizacji przyrządu pomiaru prędkości k. 24)

Tego samego dnia około godziny 16.10 A. C. jechał samochodem marki M. (...) o nr rej. (...), drogą K-47 przez miejscowość B. z kierunku N.. A. C. prowadził swój samochód w obszarze zabudowanym a dojeżdżając do kolumny samochodów przekroczył prędkość dopuszczalną. Pomiar prędkości wykonany przez G. T. wykazał, że A. C. prowadził samochód z prędkością 88 km/h. Po dojechaniu do kolumny samochodów obwiniony poruszał się z jej prędkością.

(dowód: częściowo wyjaśniania obwinionego A. C. k. 17-18, zeznania świadków G. T. k. 28, 6, M. K. k. 29-30, 5, notatka urzędowa k. 3, świadectwo legalizacji przyrządu pomiaru prędkości k. 24, oświadczenie obwinionego k. 4)

A. C. po zatrzymaniu zakwestionował wynik pomiaru prędkości jego pojazdu i odmówił przyjęcia mandatu karnego.

(dowód: częściowo wyjaśniania obwinionego A. C. k. 17-18, zeznania świadków G. T. k. 28, 6, M. K. k. 29-30, 5)

Obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu. Przed sądem wyjaśnił, że w dniu zatrzymania do kontroli drogowej, jechał samochodem M. (...) o numerze rej. (...) w kierunku Z..

(dowód: wyjaśniania obwinionego k. 17-18)

Obwiniony podał, że w okolicy Urzędu Gminy w B. zauważył policjanta dającego znaki czerwonym światłem kierując go w lewą stronę. Wskazał, że po tym jak został zatrzymany do kontroli, policjant podszedł do niego, oświadczył mu, że przekroczył prędkość i pokazał przyrząd pomiarowy. Obwiniony zaznaczył, iż nie zgodził się z wynikiem pomiaru i oświadczył policjantowi, że nie przyjmuje mandatu. Podniósł, że jechał w kolumnie samochodów i w związku z tym miały one podobną bądź taka samą prędkość a policjant nie powinien wybiórczo traktować pojazdów.

(dowód: wyjaśniania obwinionego k. 17-18)

Wyjaśniania obwinionego zasługują na wiarę w części dotyczącej prowadzenia pojazdu M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w kierunku Z. oraz faktu zakwestionowania przez niego pomiaru prędkości i przebiegu rozmowy z policjantem. Wyjaśniania obwinionego są w tym względzie zbieżne z zeznaniami świadków G. T. i M. K., z których wynika, że obwiniony po zatrzymaniu odmówił przyjęcia mandatu twierdząc, że zmierzona prędkość nie była prędkością jego samochodu, gdyż cały czas jechał w kolumnie pojazdów. Sąd odmówił wiary wyjaśnieniom obwinionego, gdy poddawał w wątpliwość rzetelność przeprowadzonego pomiaru. Wersja obwinionego jest sprzeczna z zeznaniami G. T. i M. K.. Z konsekwentnych zeznań G. T. wynika, że prawidłowo wykonywał pomiar prędkości pojazdu prowadzonego przez obwinionego. G. T. wykonał pomiar laserowym miernikiem prędkości, posiadającym stosowne świadectwo legalizacyjne. Urządzenie pomiarowe tego rodzaju pozwala na pomiar prędkości konkretnego samochodu niezależnie od tego, czy poprzedza go inny pojazd i działa w taki sposób, że pomiar jest możliwy tylko w razie naprowadzenia wiązki lasera na konkretny pojazd. Jakiekolwiek przesunięcie naprowadzonej wiązki lasera powoduje, że urządzenie informuje o błędzie pomiaru i nie rejestruje prędkości. Podobnie zeznał M. K.. Reasumując ocenę wyjaśnień obwinionego trzeba stwierdzić, iż były one wyrazem przyjętej linii obrony.

Sąd ustalając stan faktyczny miał na względzie częściowo wiarygodne wyjaśniania obwinionego A. C., wiarygodne zeznania świadków G. T. i M. K., a nadto oświadczenie obwinionego, notatkę urzędową i świadectwo legalizacji przyrządu pomiaru prędkości.

Sąd w pełni dał wiarę zeznaniom świadków G. T. i M. K.. Zeznania obu świadków były konsekwentne i zbieżne gdy idzie o sposób przeprowadzenia kontroli prędkości pojazdu obwinionego oraz dalszych czynności po zatrzymaniu. Obydwaj zgodnie opisali sposób działania przyrządu do pomiaru prędkości użytego do kontroli prędkości pojazdu obwinionego. Z zeznań obu świadków wynika, że obwiniony kwestionował pomiar prędkości wskazując, iż zarejestrowana prędkość mogła dotyczyć innego samochodu. G. T. stanowczo stwierdził, że wykonał pomiar prędkości pojazdu prowadzonego przez obwinionego i dokładnie opisał jego przebieg określając odległość z jakiej dokonywał pomiaru oraz jego wynik. Świadek nie miał żadnego powodu, aby przypisywać obwinionemu prędkości innego pojazdu, zwłaszcza, że mógł ten pojazd zatrzymać, gdyby faktycznie przekraczał prędkość. Zeznania G. T. i M. K. były obiektywne i brak jakiegokolwiek powodu, dla którego obydwaj mieliby bezpodstawnie i stronniczo obciążyć obwinionego.

Nie budzi wątpliwości rzetelność świadectwa legalizacyjnego urządzenia pomiarowego (...) 20-20 100 LR, które w trakcie postępowania nie było kwestionowane.

Oświadczenie obwinionego dotyczące świadomości zarzucanego mu czynu, niekwestionowane przez strony oraz notatka urzędowa były dowodami jedynie potwierdzającymi przebieg i okoliczności zdarzenia, które to zostało przedstawione w sposób dokładny i konsekwentny przez funkcjonariuszy policji.

Sąd zważył co następuje:

A. C. w dniu 10 stycznia 2015 r. około godziny 16:10 w B. na drodze K-47 kierując samochodem marki M. (...) o nr rej. (...) przekroczył dopuszczalną prędkość na obszarze zabudowanym o 38 km/h jadąc z prędkością 88 km/h w miejscu gdzie obowiązująca prędkość jazdy wynosi do 50 km/h.

Obwiniony wyczerpał w opisany sposób znamiona wykroczenia z art. 92 a kw.

Droga K-47 w miejscowości B. jest oznaczona znakiem drogowym D-42, który informuje o tym, że jest to obszar zabudowany. W obszarze zabudowanym dopuszczalna prędkość poruszania się pojazdów w godzinach od wynosi 50 km/h. Zeznania świadka G. T. przekonują, że wykonywał pomiar prędkości pojazdu prowadzonego przez obwinionego A. C. i miernik zarejestrował prędkość 88 km/h. Z uwagi na sposób działania tego urządzenia pomiarowego nie było możliwe zarejestrowanie prędkości innego pojazdu skoro celem pomiaru było sprawdzenie prędkości tego konkretnego samochodu prowadzonego przez obwinionego. Istotne jest, że tego rodzaju urządzenie pozwala na pomiar prędkości dowolnego pojazdu poruszającego się nawet za innym pojazdem. Obwiniony wiedział, że prowadzi pojazd w obszarze zabudowanym i miał świadomość związanego z tym ograniczenia prędkości. Mimo to prowadził samochód z prędkością przekraczającą prędkość dopuszczalną, a zatem należy uznać, że jego działanie było umyślne i nacechowane zamiarem bezpośrednim. Obwiniony znając treść znaku informującego o obszarze zabudowanym, miał obowiązek dostosować prędkość do treści znaku drogowego, a skoro postąpił wbrew tej regule należało uznać, że jego zachowanie było zawinione.

Czyn obwinionego jest społecznie szkodliwy i zawiniony. Stopień winy i społecznej szkodliwości musi być odniesiony do wielkości przekroczenia prędkości. Obwiniony przekroczył prędkość dopuszczalną o ponad połowę. Dopuścił się tego w miejscu o znacznym natężeniu ruchu pojazdów. Nie było żadnego powodu usprawiedliwiającego przekroczenie dopuszczalnej prędkości.

Sąd mając na uwadze powyższe argumenty wymierzył obwinionemu za wykroczenie polegające na przekroczeniu dopuszczalnej prędkości w obszarze zabudowanym karę trzystu złotych grzywny. Orzeczona kara mieści się w granicach wartości mandatu karnego nakładanego za przekroczenie prędkości o ponad trzydzieści kilometrów na godzinę. Sąd wymierzając karę grzywny miał na względzie dochód deklarowany przez obwinionego w kwocie 5.000-6.000 złotych miesięcznie. W przekonaniu sądu orzeczona kara jest odpowiednio dolegliwa i odpowiada stopniowi winy oraz społecznej szkodliwości jego czynu. Kara ta jest wystarczająca dla powstrzymania obwinionego w przyszłości przed łamaniem zasad ruchu drogowego rządzących prędkością pojazdów.

Sąd zasądził od obwinionego zryczałtowane wydatki postępowania oraz opłatę od wymierzonej kary grzywny. Obwiniony dysponuje dochodami i majtkiem pozwalającym na uiszczenie kosztów postępowania bez uszczerbku dla swojego utrzymania.