Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 maja 2015 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Woli w Warszawie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Piotr Królikowski

Protokolant: Martyna Prasał

po rozpoznaniu w dniu 8 maja 2015 r. w Warszawie na rozprawie

sprawy z powództwa A. K.

przeciwko Bankowi (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanego Banku (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powódki A. K. kwotę 20 000 zł (słownie dwadzieścia tysięcy złotych 0/100 groszy) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 28 czerwca 2013 roku do dnia zapłaty.

II.  Zasądza od pozwanego Banku (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powódki A. K. 3 417 zł (słownie trzy tysiące czterysta siedemnaście złotych 00/100 groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

III.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie.

Sygn. akt I C 1093/14

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 20 maja 2015 r.

W dniu 25 czerwca 2013 r. powódka A. K. wniosła o zasądzenie od Banku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwoty 20.000,00 zł wraz z należnymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych oraz za krzywdę wyrządzoną czynem niedozwolonym. Nadto wniosła o zasądzenie od pozwanego Banku zwrotu kosztów postępowania sądowego według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu powódka podała, że w listopadzie 2008 r., będąc pracownikiem (...), zgłosiła się do X Oddziału Banku (...) S. A. przy ul. (...) w W. celem wprowadzenia we wskazanej firmie internetowego rachunku bankowego. Po kilku dniach od złożenia stosownego wniosku otrzymała od pracownika Banku – J. D. kopertę wraz z hasłem niezbędnym do dostępu do rachunku bankowego. Okazało się, że kopertę właściwą dla pracodawcy otrzymała powódka, natomiast pracodawca otrzymał hasło wraz z numerem logowania przypisanym dla powódki. W ten sposób pracodawca powódki uzyskał dostęp do szczegółowych informacji o wszystkich rachunkach bankowych powódki włącznie z danymi dotyczącymi pozostałych firm, dla których powódka świadczyła usługi księgowe w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Dotychczas M. T. pozostawał w przeświadczeniu, że A. K. pracuje wyłącznie dla niego. Zorientowawszy się, że jest inaczej, utracił zaufanie do A. K.. Została ona wyłączona z dostępu do rachunku bankowego firmy (...). Poddana została również szczegółowej kontroli w drugiej firmie prowadzonej przez M. T.. Utraciła przywilej nielimitowanego czasu pracy. Dodatkowym następstwem ujawnienia przez Bank informacji o obsługiwanych przez powódkę podmiotach było wypowiedzenie przez (...) Sp. z o. o. umowy o obsługę księgową z dnia 15 stycznia 2005 r. Jako podstawę prawną dochodzonego roszczenia powódka wskazała art. 448 w zw. z art. 24 § 2 k.c. wskazując, że Bank naruszył tajemnicę bankową, ujawnił dotyczące jej poufne informacje, tajemnicę korespondencji, godność osobistą i zawodową oraz sferę jej życia psychicznego /pozew – k. 2-4v./

W odpowiedzi na pozew Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powódki kosztów postępowania według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany Bank uznał, że brak jest związku przyczynowego pomiędzy jego działaniem a krzywdą powódki. Wskazał, że jeżeli dobra osobiste powódki zostały rzeczywiście naruszone, to bezpośrednim sprawcą tego był jej pracodawca – M. T.. Przekonywał o niewiarygodności twierdzeń powódki o utracie zaufania M. T., zastosowania wobec niej szczególnych kontrolach i innych działaniach powodujących w jej ocenie naruszenie jej dóbr osobistych. Podał również, że brak jest podstaw do uznania za prawdziwe twierdzeń powódki, iż ujawnienie M. T. informacji o obsługiwanych przez powódkę podmiotach było przyczyną wypowiedzenia umowy o (...) Sp. z o. o. /odpowiedź na pozew – k. 55-59/

Na rozprawie powódka podtrzymała dotychczasowe stanowisko. Pełnomocnik pozwanego Banku dodał, że ewentualne odsetki żądane przez powódkę powinny być naliczone od daty wyrokowania, a nie od daty wniesienia pozwu. /protokół rozprawy głównej – k. 113/

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. K. pracuje jako główna księgowa. Jej pracodawcą jest M. T.. Umowę o pracę zawarła w dniu 15 lutego 1996 r. Początkowo pracowała w dwóch firmach prowadzonych przez M. T.: (...) oraz (...). Obecnie prowadzi księgowość w firmie (...).

/dowód: zeznania A. K. – k. 113-121, zeznania M. S. – k. 134-135, zeznania M. T. – k. 135-137/

Jednocześnie A. K. prowadziła własną działalność gospodarczą w ramach której świadczyła usługi księgowe na rzecz (...) Sp. z o. o. w oparciu o umowę o obsługę księgową z dnia 15 stycznia 2005 r. Zgodnie ze wskazaną umową z tytułu wykonywanych czynności A. K. przysługiwało wynagrodzenie w wysokości 2.000,00 zł netto. Do wskazanej kwoty był doliczany podatek od towarów i usług zgodnie z obowiązującymi przepisami. A. K. zobowiązała się do nieprzekazywania osobom trzecim żadnych informacji dotyczących zleceniodawcy bądź jakichkolwiek innych informacji uzyskanych w związku z wykonywaniem umowy, chyba że obowiązek udzielenia takich informacji wynikał z obowiązujących przepisów prawa. Na wypadek udzielenia jakiejkolwiek z powyższych informacji A. K. zobowiązała się zapłacić zleceniodawcy karę umowną w wysokości nie mniejszej niż 12 miesięczne otrzymywane od zleceniodawcy wynagrodzenie. Kara miała być płatna w terminie 7 dni od daty otrzymania przez A. K. pisemnego wezwania do zapłaty. Zleceniodawca mógł dochodzić odszkodowania przewyższającego karę umowną na zasadach ogólnych.

/dowód: odpis umowy z 15 stycznia 2005 r. – k. 22-25, zeznania świadka K. Z. k. 163 - 165/

A. K. zależało na zachowaniu w tajemnicy przed M. T. okoliczności wykonywania przez nią czynności księgowych na rzecz (...) Sp. z o. o. W 2008 r. A. K. na polecenie M. T. udała się do Banku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. w celu założenia konta dla M. T.. Dostęp do konta miał mieć M. T. oraz A. K. jako pełnomocnik. Technicznie umożliwić to miały dwie płyty: jedna miała być przeznaczona dla M. T., natomiast druga dla A. K.. Płyta przeznaczona dla A. K. umożliwiała zalogowanie się do konta M. T., ale również stwarzała możliwość zalogowania się do jej konta oraz innych kont, do których A. K. miała dostęp jako osoba upoważniona w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Pracująca w Banku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. J. D. na skutek pomyłki płytę przeznaczoną dla A. K. wysłała do M. T., natomiast płytę dla M. T. przekazała A. K.. M. T. po zalogowaniu się zamiast do swoich rachunków uzyskał dostęp do rachunku A. K. oraz innych rachunków do których miała ona pełnomocnictwo i były prowadzone przez pozwany Bank. Na podstawie uzyskanych w ten sposób informacji zorientował się, że A. K. świadczy usługi księgowe również dla innych podmiotów. Zaczął obawiać się, że taka sytuacja wpływa na jakość pracy świadczonej przez A. K. na jego rzecz. Podejrzewał, że w czasie, który powinna wykorzystywać na tę pracę, świadczy usługi na rzecz innych podmiotów. Utracił do niej zaufanie i zaczął rozważać jej zwolnienie. Ostatecznie zmienił czas pracy powódki z nienormowanego na normowany, określając godziny w jakich ma przychodzić do pracy. Wycofał również upoważnienie dla A. K. do jego konta, regularnie zaczął ją kontrolować. Wskazane zmiany wpłynęły niekorzystnie na stan psychiczny A. K.. Była zdenerwowana, po rozmowach z pracodawcą roztrzęsiona, zapłakana, zdenerwowana. Zmiana w zachowaniu powódki i jej przełożonego była widoczna dla jej współpracowniczki, która ją zauważyła nie znając przyczyn tej zmiany. Z powodu atmosfery w pracy A. K. zaczęła zastanawiać się nad zmianą pracodawcy.

/dowód: zeznania A. K. – k. 113-121, zeznania J. D. – k. 121-122, zeznania M. S. – k. 134-135, zeznania M. T. – k. 135-137/

O sytuacji ujawnienia danych ze swojego rachunku bankowego A. K. poinformowała (...) Sp. z o. o. Miała na uwadze, że zawarta z tym podmiotem umowa z dnia 15 stycznia 2005 r. zawierała klauzulę poufności z konsekwencjami odszkodowawczymi. Obawiała się, że (...) Sp. z o. o. wystąpi przeciwko niej z żądaniem zapłaty kary umownej czy odszkodowania przewyższającego wysokość kary umownej. Prezes zarządu (...) Sp. z o. o. odbył z A. K. nieprzyjemną rozmowę. Zarzucił A. K., że nie potrafi dopilnować tajemnicy firmy. Pismem z dnia 12 lutego 2009 r. (...) Sp. z o. o. wypowiedział umowę o obsługę księgową z dnia 15 stycznia 2005 r., powołując się na niewywiązanie się przez A. K. z obowiązku zachowania w tajemnicy informacji dotyczących zleceniodawcy.

/dowód: zeznania A. K. – k. 113-121, 165, zeznania K. Z. – k. 163-165, pismo z dnia 12 lutego 2009 r. – k. 26, pismo z dnia 14 kwietnia 2009 r. – k. 30/

Pismem z dnia 14 kwietnia 2009 r. A. K. zażądała od Banku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwoty 100.000,00 zł tytułem utraty zaufania u dotychczasowego pracodawcy spowodowanego ujawnieniem historii jej rachunku bankowego.

/dowód: pismo – k. 30/

Pismem z dnia 13 maja 2009 r. Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. poinformował A. K. o wnikliwym przeanalizowaniu sprawy i serdecznie przeprosił za wszelkie niedogodności, z jakimi się spotkała z jego X Oddziałem w W..

/dowód: pismo – k. 27/

Pismem z dnia 23 listopada 2009 r. Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. po raz kolejny serdecznie przeprosił A. K. za wszelkie niedogodności, z jakimi się spotkała podczas współpracy z X Oddziałem Banku w W.. Odmówił wypłaty odszkodowania z uwagi na niewykazanie przez powódkę przesłanek odpowiedzialności tj. powstania i wysokości szkody, związku przyczynowego między szkodą a działaniem Banku.

/dowód: pismo – k. 28/

W niniejszej sprawie stan faktyczny w zasadniczej części był bezsporny. Niewątpliwym było, że Bank umożliwił osobie nieupoważnionej uzyskanie informacji o operacjach na rachunku bankowym powódki. Świadczą o tym nie tylko zeznania powódki, ale również pochodzące od samego Banku pisma z dnia 13 maja 2009 r. /k. 27/ oraz z dnia 23 listopada 2009 r. /k. 28/, w których przeprasza za wszelkie niedogodności, a przede wszystkim zeznania pracownika Banku – J. D., która przyznała się do pomyłki i podała, że wskazany incydent był przedmiotem jej rozmowy z przełożonym oraz sporządzona została na tę okoliczność notatka. Warto również napomnieć, że w odpowiedzi na pozew Bank nie kwestionował faktu umożliwienia osobie trzeciej dostępu w historię rachunku bankowego powódki /k. 55/. W świetle zeznań świadków całkowicie niezasadne były uwagi strony pozwanej o gołosłowności twierdzeń powódki wyjaśniającej przyczynę utraty zaufania M. T. oraz wypowiedzenia umowy z dnia 15 stycznia 2005 r. przez (...) Sp. z o. o. W kwestii ustalenia doznania przez powódkę krzywdy istotne znaczenie miała okoliczność, że stan psychiczny powódki można było odtworzyć nie tylko w oparciu o jej zeznania, ale również zeznania świadków. Szczególnie istotne w tym aspekcie były zeznania pracownika pozwanego banku (...), która choć nie odnosiła się bezpośrednio do przeżyć powódki, to jednak przedstawiając sytuację wycofania przez M. T. upoważnienia dla powódki do jego konta, pośrednio wskazała na pogorszenie wzajemnych relacji pomiędzy powódką, a jej pracodawcą /k. 121/.

Sąd w pełni dał wiarę wyżej wskazanym dokumentom i ich odpisom wobec nie kwestionowania przez strony ich autentyczności i braku przesłanek wskazujących na ich podrobieniem przerobienie czy spreparowanie, a także ich zgodności z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Sąd dał także w całości wiarę zeznaniom powódki oraz świadków: J. D., M. T. i M. S.. Zeznali oni według posiadanej wiedzy, ich zeznania są spójne, logiczne, konsekwentne, mają potwierdzenie w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym. J. D. i M. S. nie łączą obecnie z powódką żadne relacje czy więzy. M. T. zeznawał po odebraniu od niego przyrzeczenia, w ocenie Sądu sposób formułowania przezeń wypowiedzi, treść jego zeznań odpowiedzi na pytania pełnomocnik pozwanego wskazują na to, że zeznał on w pełni według posiadanej obecnie wiedzy. Świadek przekonująco wyjaśnił na czym polegała utrata przezeń zaufania do powódki i dlaczego wyciągnął wobec niej określone konsekwencje z tego wynikające, a nie zwolnił jej z pracy i nie zerwał z nią całkowicie współpracy. Sąd dał wiarę zeznaniom K. Z. jedynie w zakresie w którym pokrywają się one z treścią umowy z 15 stycznia 2005 r., jej rozwiązania i wskazują na przyczyny tego rozwiązania. W pozostałym zakresie jego zeznania nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, ale wobec braku jakiegokolwiek oparcia w pozostałych dowodach, także w twierdzeniach powódki budzą one wątpliwości Sądu i nie stanowiły podstawy do czynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo powódki zasługiwało na uwzględnienie w całości do zasady, zaś oddaleniu podlegało jedynie żądanie zwrotu kosztów postepowania ugodowego, albowiem brak jest ku temu podstaw, gdyż pełnomocnik pozwanego stawił się na posiedzenie pojednawcze 21 grudnia 2011 r. (art. 186 § 2 k.p.c.).

Przedstawiony przez powoda stan faktyczny dawał możliwość zgłoszenia roszczenia na podstawie kilku norm prawnych. Przede wszystkim samodzielną podstawę odpowiedzialności odszkodowawczej za kwalifikowaną formę naruszenia prawa do prywatności w postaci tajemnicy bankowej statuuje art. 105 ust. 5 ustawy – Prawo bankowe (Dz. U. z 2015 r., poz. 128), wedle którego bank ponosi odpowiedzialność za szkody wynikające z ujawnienia tajemnicy bankowej i wykorzystania jej niezgodnie z przeznaczeniem. W niniejszym jednak przypadku zakres roszczeń powódki, jak i treść ich uzasadnienia, w tym podanie podstawy prawnej roszczeń, wyraźnie określają wybór powódki, która żąda ochrony na podstawie przepisów dotyczących naruszenia dóbr osobistych, co skutkowało ukierunkowaniem postępowania dowodowego na wykazanie wystąpienia przesłanek odpowiedzialności pozwanego z art. 24 i 448 k.c.

Zgodnie z art. 23 k.c. dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach. Z art. 24 § 1 k.c. wynika, że w razie dokonanego naruszenia dobra osobistego można żądać zadośćuczynienia pieniężnego na zasadach wskazanych w Kodeksie. Stosownie do art. 448 k.c. w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia.

W kodeksie cywilnym nie sposób doszukać się definicji dobra osobistego. W art. 23 k.c. jedynie przykładowo zostały wymienione podlegające ochronie dobra osobiste. W orzecznictwie Sądu Najwyższego oraz w poglądach doktryny przyjmuje się, że są to prawa niemajątkowe, ściśle związane z osobą fizyczną, niezbywalne i skuteczne w stosunku do wszystkich innych osób. Za tak rozumiane dobro osobiste może być uznane prawo każdego człowieka do poszanowania jego życia prywatnego, obejmującego również tajemnicę bankową. Prawo do prywatności należy rozumieć jako prawo każdej osoby do samodzielnego i wyłącznego decydowania o tym, w jakim zakresie chce zachować swą anonimowość, a jakie informacje o niej mogą być udostępniane osobom trzecim (tak Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 10 stycznia 2008 r., I ACa 1048/07, LEX nr 4664332). Jest to prawo chronione w Konstytucji RP – co znalazło wyraz w treści jej art. 47 – w tym przepisie chronione jest także życie rodzinne, cześć, dobre imię oraz możność decydowania o życiu osobistym co wskazuje na rangę tego dobra osobistego, skoro jest stawiane na równi z w/w dobrami w najwyższym rangą akcie prawodawczym w Rzeczypospolitej Polskiej. Po myśli art. 104 ust. 1 ustawy Prawo bankowe bank, osoby w nim zatrudnione oraz osoby, za których pośrednictwem bank wykonuje czynności bankowe, są obowiązane zachować tajemnicę bankową, która obejmuje wszystkie informacje dotyczące czynności bankowej, uzyskane w czasie negocjacji, w trakcie zawierania i realizacji umowy, na podstawie której bank tę czynność wykonuje. Obejmuje ona więc swym zakresem prawo do prywatności, może obejmować tajemnicę korespondencji jak i inne dobra osobiste jeśli są one powiązane z czynnościami bankowymi. Poza sporem w przedmiotowej sprawie było, że pozwany Bank przekazując M. T. kopertę zawierającą klucz do pierwszego logowania na koncie przeznaczoną dla powódki umożliwił zapoznanie się z rachunkami bankowymi do których miała ona dostęp przez osobę do tego nieupoważnioną. Bank działaniem swojego pracownika stworzył więc sytuację, w której doszło do ujawnienia tajemnicy bankowej, czym naruszył prawo do prywatności powódki, ujawnił bowiem informacje których nie chciała ujawnić osobom trzecim. W niniejszej sprawie przekazanie M. T. koperty z nieprawidłowym loginem i hasłem musiało w istocie prowadzić do zalogowania się przez niego na profilu powódki i uzyskaniu wglądu do listy jej kont i historii poszczególnych rachunków. Był on przekonany, iż uzyskuje dostęp do swojego konta, nie przypuszczał że może uzyskać dostęp do rachunków bankowych powódki, cała wina w tym zakresie spoczywa więc na pozwanym. To, że nie mógł on dokonać przelewu z tych kont nie ma znaczenia dla stwierdzenia, że doszło do naruszenia prywatności powódki i to w kwalifikowanej postaci objętej dodatkową ochroną bowiem chronionej nie tylko jako dobro osobiste ale także jako tajemnica bankowa. Niepodobna zatem było zaakceptować obrony pozwanego Banku zasadzającej się na twierdzeniu, że za ewentualne naruszenie dóbr osobistych powódki powinien odpowiadać M. T.. To działanie Banku doprowadziło do naruszenia dobra osobistego powódki w postaci jej prywatności, skoro nie uznała za stosowne poinformować pracodawcy o tym do jakich kont posiada pełnomocnictwo i nie była do tego w żaden sposób zobowiązana, to przekazanie tych informacji osobie nieuprawnionej naruszyło jej prywatność. Reperkusje które spotkały powódkę z tego tytułu są prostą konsekwencją naruszenia tajemnicy bankowej przez pozwanego. Działania pracodawcy powódki nie miały charakteru bezprawnego – on zmienił zakres jej czasu pracy, obowiązków i zwiększył nadzór nad podległym sobie pracownikiem w ramach przysługujących mu uprawnień. Ale było to konsekwencją naruszenia przez Bank dobra osobistego powódki. Także Spółka (...) z o.o. rozwiązując z powódką umowę nie naruszyła żadnych przepisów prawa, ale to rozwiązanie umowy pozostaje w bezpośrednim związku przyczynowo – skutkowym z zaniedbaniem pozwanego. Naruszenie tajemnicy bankowej skutkowało więc naruszeniem prywatności powódki, a to z kolei doprowadziło do utraty zaufania do niej przez jej pracodawcę i podmiot gospodarczy z którym współpracowała. Zmiana jej godzin pracy, pogorszenie się atmosfery w pracy, rozwiązanie z nią umowy – to były dalsze konsekwencje tej utraty zaufania. Sąd nie podziela stanowiska strony pozwanej, że skoro nie została ona zwolniona przez M. T. z pracy, nie odebrał on jej wszystkich upoważnień do kont, to w istocie nie doznała ona żadnej krzywdy wskutek naruszenia jej dobra osobistego przez Bank. Powódka wykazała, że doszło do utraty zaufania do niej zeznaniami słuchanych w sprawie świadków, zarówno M. S. jak i M. T. są osobami dla niej obcymi zeznawali po odebraniu od nich przyrzeczenia. Sąd dał im wiarę w tym zakresie z przyczyn wskazanych w części uzasadnienia dotyczącej oceny dowodów.

Przesłanką żądania zadośćuczynienia na podstawie art. 448 k.c. jest zawinione naruszenie dobra osobistego, przy czym znaczenie ma każdy stopień winy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2007 r., III CSK 358/06). Pojęcie winy nie zostało zdefiniowane w Kodeksie cywilnym. Powszechnie przyjmuje się, że musi ono uwzględniać element obiektywny rozumiany jako bezprawność postępowania oraz element subiektywny. W niniejszym przypadku zachowanie pozwanego Banku niezgodne z przepisami prawa bez wątpienia wypełnia kryterium obiektywne, bowiem naruszało art. 104 ust. 1 Prawa bankowego. W zakresie kryterium subiektywnego pozwanemu Bankowi należy przypisać rażące niedbalstwo wyrażające się w niedołożeniu należytej staranności, uwzgledniającej zawodowy charakter prowadzonej przez pozwanego działalności, w dbałości o poszanowanie tajemnicy bankowej. Pomyłce do której doszło sprzyjał sposób organizacji pracy w placówce Banku, okoliczność że koperty zawierające dane umożliwiające pierwsze zalogowanie się do konta były niepodpisane nazwiskami klientów, uniemożliwiała zweryfikowanie pomyłki przez powódkę i jej pracodawcę, do takiej weryfikacji mogło dojść dopiero w momencie zalogowania się na konto i uzyskania dostępu do danych objętych tajemnicą bankową.

Ostatnią przesłanką warunkującą zasądzenie na rzecz powódki zadośćuczynienia było wystąpienie krzywdy definiowanej jako negatywne uczucia przeżywane w związku z naruszeniem dóbr osobistych. Na gruncie stanu faktycznego niniejszej sprawy taki stan psychiczny powódki niewątpliwie miał miejsce. Z M. T. jako pracodawcą związana była od 1996 r. W skutek naruszenia przez pozwany Bank jej prywatności utraciła zaufanie pracodawcy, na jakie pracowała przez długi czas. Pracodawca stał się bardziej podejrzliwy, zaczął kontrolować powódkę, pozbawił ją przywileju nienormowanego czasu pracy, popsuła się atmosfera w jej miejscu zatrudnienia. Nadto powódka pozbawiona została dodatkowego źródła dochodu oraz perspektyw rozwoju w ramach kontaktów z (...) Sp. z o. o., musiała liczyć się z niebezpieczeństwem zażądania przez tę Spółkę odszkodowania za naruszenie klauzuli poufności, odbyła nieprzyjemną rozmowę związaną z zakończeniem współpracy ze Spółką co miało wpływ na rozmiar doznanej przez nią krzywdy. Powódka miała powody odczuwać niezadowolenie, obawy i zdenerwowanie. Z rozmów z pracodawcą wychodziła zdenerwowana, zapłakana, stała się osobą nerwową. W ocenie Sądu żądana przez powódkę kwota jest odpowiednia do stopnia naruszenia dobra osobistego powódki, rodzaju tego dobra i odczuwanej przez powódkę krzywdy. Kwota ta nie jest zawyżona i nie będzie prowadzić do jej nieuzasadnionego wzbogacenia. Podkreślić bowiem raz jeszcze wypadnie, że pozwany naruszył dobro osobiste powódki w postaci prawa do poszanowania jej prywatności chronione w kwalifikowany sposób (naruszając dodatkowo tajemnicę bankową), nadto to dobro osobiste jest chronione konstytucyjnie. Powódka dokonując czynności bankowych miała prawo ufać, że te czynności nie zostaną ujawnione osobom trzecim, a taką był w tym wypadku M. T.. Zadośćuczynienie stanowi rekompensatę krzywdy ocenianej indywidualnie w każdym przypadku, a ustalenie jego wysokości należy do uznania sędziowskiego, w związku z czym określając jego wysokość Sąd musi kierować się także przesłankami obiektywnymi uwzględniając skutki jakie naruszenie dobra osobistego wywarło na życie codzienne powódki. Ma ono kompensacyjną wartość, musi przedstawiać odczuwalną ekonomicznie wartość, przy utrzymaniu jej w rozsądnych granicach. (vide – wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 18 listopada 2013 r. o sygn. VI ACa 674/13 opublikowany na portalu orzeczeń SA w Warszawie) Mając powyższe na uwadze Sąd uznał żądaną pozwem kwotę za w pełni adekwatną i wyrównującą doznaną przez nią krzywdę.

Zasądzając odsetki Sąd miał na względzie okoliczność, że w sytuacjach gdy zobowiązany nie płaci zadośćuczynienia w terminie wynikającym z przepisu szczególnego lub w terminie ustalonym zgodnie z art. 455 in fine k.c., uprawniony nie ma niewątpliwie możliwości czerpania korzyści z zadośćuczynienia, jakie mu się należy już w tym terminie. W konsekwencji odsetki za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia należnego uprawnionemu już w tym terminie powinny się należeć od tego właśnie terminu. Stanowiska tego nie podważa pozostawienie przez ustawę zasądzenia zadośćuczynienia i określenia jego wysokości w pewnym zakresie uznaniu sądu. Przewidziana w art. 445 § 1 i art. 448 k.c. możliwość przyznania przez sąd odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia za krzywdę nie zakłada bowiem dowolności ocen sądu, a jest jedynie konsekwencją niewymiernego w pełni charakteru okoliczności decydujących o doznaniu krzywdy i jej rozmiarze. Mimo więc pewnej swobody sądu przy orzekaniu o zadośćuczynieniu, wyrok zasądzający zadośćuczynienie nie ma charakteru konstytutywnego, lecz deklaratywny. (vide – wyrok Sądu Najwyższego z 18 lutego 2011 r. o sygn. I CSK 243/10, Lex nr 848109) Z załączonych do akt pism pozwanego wynika, że powódka już w 2009 r. wzywała go do zapłaty kwoty 100000 zł tytułem odszkodowania za naruszenie tajemnicy bankowej oraz zadośćuczynienia za naruszenie jej dóbr osobistych, w 2011 r. złożyła wniosek o zawezwanie go do próby ugodowej. W związku z powyższym pozwany już w 2009 r. był w zwłoce w rozumieniu art. 455 k.c., co uzasadniało zasądzenie odsetek zgodnie z żądaniem pozwu tj. od daty jego wniesienia.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., uznając pozwany Bank za stronę przegrywającą w całości. Na koszty powódki podlegające zwrotowi przez pozwany Bank zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu składały się: kwota 1.000,00 zł tytułem opłaty od pozwu, kwota 2.400,00 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika strony powodowej ustalonego na podstawie § 6 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013.490 ze zm.) oraz koszty opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji.

Z: Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego.