Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 października 2015r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 1 października 2015 r. w Siedlcach na rozprawie

odwołania Z. O.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 19 września 2014 r. Nr (...)

w sprawie Z. O.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 1149/14

UZASADNIENIE

Decyzją z 19 września 2014 r. znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., działając na podstawie art. 57 i art. 58 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych odmówił Z. O. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, iż u wymienionego Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 15 września 2014 r. nie stwierdziła niezdolności do pracy.

Odwołanie od w/w decyzji złożył Z. O.. Wskazał, iż przez okres 15 lat był uznawany za częściowo niezdolnego do pracy. Nadal jest chory na cukrzycę, ponadto cierpi w związku z problemami ze skórą na rękach. Powyższe schorzenia nie pozwalają mu na podjęcie pracy na stanowisku murarza, stosownie do posiadanego przez ubezpieczonego doświadczenia zawodowego (odwołanie k. 1-2).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując, iż zaskarżona decyzja wydana została na podstawie orzeczenia Komisji Lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z 15 września 2014 r., która nie stwierdziła u wnioskodawcy niezdolności do pracy, a odwołanie nie wnosi do sprawy żadnych nowych dowodów faktycznych lub prawnych, które uzasadniałyby zmianę zaskarżonej decyzji (odpowiedź organu rentowego na odwołanie k. 3-4).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Wnioskodawca Z. O. w dniu 16 lipca 2014 r. wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z wnioskiem o ponowne przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy (wniosek k. 102-103 akt organu rentowego). Składając powyższy wniosek Z. O. był w trakcie pobierania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, które zostało mu przyznane do dnia 30 września 2014 r. (decyzja (...) Oddział w S. z dnia 23 września 2011 r. k. 98 akt organu rentowego).

Rozpoznając wniosek organ rentowy skierował wnioskodawcę na badanie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z 18 sierpnia 2014 r. ustalił, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy (wypis z orzeczenia Lekarza Orzecznika k. 105 akt organu rentowego). Z. O. wniósł sprzeciw od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS. Wobec powyższego, wnioskodawca skierowany został na badanie przez Komisję Lekarską ZUS, która w orzeczeniu z 15 września 2014 r. ustaliła, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy (wypis z orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS z 15 września 2014 r. k. 108 akt organu rentowego).

Na podstawie powyższego orzeczenia, zaskarżoną decyzją z 19 września 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił wnioskodawcy Z. O. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (decyzja k. 109 akt organu rentowego).

Biegła lekarz diabetolog w sporządzonej na zlecenie Sądu opinii (k. 10) rozpoznała u ubezpieczonego cukrzycę typu pierwszego. W ocenie biegłej, Z. O. jest zdolny do pracy.

Biegli lekarze: ortopeda, dermatolog i okulista w sporządzonej opinii (k. 26-27) rozpoznali u Z. O. wyprysk kontaktowy, cukrzycę insulinozalezną, zespół bólowy kręgosłupa. Wskazanie schorzenia nie powodują jednak, by ubezpieczony był niezdolny do pracy.

Ubezpieczony Z. O. zdobył wykształcenie zawodowe. Dotychczas był zatrudniony na stanowisku murarza-tynkarza (okoliczności bezsporne, wyjaśnienia ubezpieczonego k. 35v).

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, obdarzonego przez Sąd wiarygodnością.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2013 poz. 1440) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów, przy czym ostatniego wymogu nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

W myśl art. 12 ust.1, 2 i 3 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Rozstrzygnięcie o zasadności bądź nie, odwołania wnioskodawcy od decyzji organu rentowego odmawiającej mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wymagało ustalenia, czy u Z. O. istnieje częściowa lub całkowita niezdolność do pracy. Sporządzone na tę okoliczność opinie biegłych lekarzy diabietologa, ortopedy, dermatologa i okulisty stwierdzają, że ubezpieczony jest zdolny do wykonywania pracy zgodnie z posiadanymi przez niego doświadczeniem zawodowym, tj. zatrudnieniem jako murarz-tynkarz. Sąd dopuścił dowód z opinii lekarzy wymienionych specjalności mając na uwadze schorzenia ubezpieczonego i wszyscy biegli wypowiedzieli się, że nie stwierdzają u ubezpieczonego niezdolności do pracy. Biegła diabetolog wskazała, iż stany hipoglikemiczne, które występują u ubezpieczonego, są objawami cukrzycy u każdego cierpiącego na tę chorobę. Jak wskazała biegła, stan hipoglikemii utrzymuje się najczęściej 10-15 minut i ustępuje po spożyciu cukru. Praca zaś i związany wysiłek fizyczny, jak wskazała biegła, jest jedną z metod leczenia cukrzycy. O niezdolności do pracy chorych na cukrzycę decyduje, jak wskazała biegła, występowanie i nasilenie chorób współistniejących oraz przewlekłych powikłań cukrzycy. U ubezpieczonego okulista rozpoznał we wrześniu 2014 r. występowanie dyskretnych cech retinopatii cukrzycowej. Biegła diabetolog, podobnie jak lekarze ZUS, stwierdziła, iż badany jest zdolny do pracy z pewnymi ograniczeniami. Wobec powyższego, Sąd dopuścił dowód z opinii lekarzy dermatologa, chirurga oraz okulisty. Biegła dermatolog stwierdziła zmiany skórne głównie na dłoniach, które świadczą o tym, iż powód ma kontakt z alergenami, ale nie podejmuje leczenia dermatologicznego, nie zgłaszał się z tym problemem do lekarza. Nie miał również przeprowadzonych badań w alergii kontaktowej. Wskazane jest natomiast przeprowadzenie testów płatkowych. W ocenie chirurga, występujące u ubezpieczonego dolegliwości bólowe kręgosłupa nie stanowią przeciwskazania do podjęcia pracy. Również biegła z zakresu okulistyki stwierdziła, że nie ma podstaw do orzeczenia niezdolności do pracy. Tym samym, biegli wyżej wymienionych specjalności stwierdzili, iż nie ma żadnych powikłań cukrzycy. Wobec powyższego, uznać należy, iż decydujące znaczenie ma opinia diabetologa, który uznał Z. O. za zdolnego do pracy.

Analizując opinie biegłych Sąd doszedł do przekonania, że stanowią one miarodajny i wiarygodny dowód w sprawie, gdyż wydane zostały przez lekarzy specjalistów, a ponadto poprzedzone zostały analizą dokumentacji lekarskiej wnioskodawcy i jego badaniem. Opinie są spójne i logiczne. Ponadto przedmiotowe opinie nie zostały skutecznie zakwestionowane przez ubezpieczonego.

Należy podkreślić, że wnioskodawca ma wykształcenie podstawowe. Nie ma zatem wyuczonego zawodu. Zgodnie z powyższym, może podjąć dowolną pracę fizyczną. Nie musi być to zatem wyłącznie praca fizyczna na budowie, która była dotychczas wykonywana przez ubezpieczonego. Dlatego też, w ocenie Sądu, mając na względzie treść opinii sporządzonych przez biegłych w niniejszej sprawie, nie ma podstaw do uznania ubezpieczonego za niezdolnego do pracy w rozumieniu powołanego wyżej art. 12 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc oddalił odwołanie z uwagi na brak przesłanki niezdolności do pracy.