Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2015r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Elżbieta Wojtczuk

po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2015r. w Siedlcach na rozprawie

odwołania J. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 11 marca 2015 r. (Nr (...) )

w sprawie J. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do emerytury

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala, że ubezpieczonemu J. K. przysługuje prawo do emerytury od dnia 27 lutego 2015 roku.

Sygn. akt IV U 457/15

UZASADNIENIE

Decyzją z 11 marca 2015 r. znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., działając na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. odmówił J. K. przyznania prawa do emerytury, wskazując, że ubezpieczony na dzień 1 stycznia 1999 r. nie udowodnił 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Odwołanie od wyżej wymienionej decyzji złożył J. K.. Wskazał, iż ZUS niezasadnie nie zaliczył jako pracy w warunkach szczególnych zatrudnienia na stanowisku betoniarza w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) od 10 sierpnia 1973 r. do 15 sierpnia 1992 r. (odwołanie k. 1).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując argumentację i stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji (k. 2-3).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

W dniu 18 lutego 2015 r. (data prezentaty) J. K., ur. (...), złożył wniosek do organu rentowego o przyznanie mu prawa do emerytury. We wniosku oświadczył, iż nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego (wniosek k. 1-4 a. e.).

Na podstawie przedłożonych do wniosku dokumentów organ rentowy ustalił, że na dzień 1 stycznia 1999 r. ubezpieczony udowodnił staż ubezpieczeniowy w wymiarze 25 lat, 4 miesięcy i 21 dni, w tym okres składkowy w wymiarze 25 lat, 3 miesięcy i 5 dni i okres nieskładkowy w wymiarze 1 miesiąca i 16 dni. Organ rentowy uznał również za udowodniony staż pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 6 lat, 5 miesięcy i 29 dni, jako okres zatrudnienia w Zakładzie (...) w S. od 16.05.1992 r. do 14.08.1998 r. oraz w Zakładzie Budowlanym (...) w S. od 17.08.1998 r. do 31.12.1998 r. Z uwagi na brak 15 lat pracy w warunkach szczególnych na datę 1 stycznia 1999 r. organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do emerytury (decyzja k. 47 a. e.).

Ubezpieczony J. K. w okresie od 10 sierpnia 1973 r. do 15 maja 1992 r. zatrudniony był w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...). W umowie o pracę z dnia 10.08.1973 r. ubezpieczonemu powierzono obowiązki robotnika budowlanego (umowa o pracę k. 69 akt osobowych). Jako robotnik budowalny ubezpieczony pracował na betoniarni, a taki angaż był związany z tym, że nie przeszedł jeszcze kursu. Od 1 lutego 1974 r., po skończonym kursie i przyuczeniu do zawodu betoniarza ubezpieczony otrzymał angaż na stanowisko betoniarza i stawkę zaszeregowania odpowiadającą temu stanowisku (k. 68 akt osobowych). Dnia 16 października 1974 r. ubezpieczony otrzymał powołanie do odbycia zasadniczej służby wojskowej (k. 65 akt osobowych). Ubezpieczony odbył zasadniczą służbę wojskową w okresie od 28.10.1974 r. do 15.10.1976 r. i wrócił do pracy po odbyciu tej służby w dniu 16.10.1976r. na poprzednio zajmowane stanowisko betoniarza (umowa k. 60 akt osobowych). Po odbyciu zasadniczej służby wojskowej ubezpieczony jako betoniarz został skierowany na budowę 22. Jako betoniarz ubezpieczony pracował również na budowach (...), budowie 3-7 w M. (...), budowie w W., budowie (...), budowie szpitala wojewódzkiego (k.58, 57, 53, 41, 38 akt osobowych) oraz w betoniarni mieszczącej się przy ul. (...) w S.. Praca wykonywana przez ubezpieczonego w betoniarni zakładu pracy nie różniła się od pracy wykonywanej przez niego na poszczególnych budowach i polegała ona na wytwarzaniu betonu tj. m. in. jego kręceniu, zalewaniu, ściąganiu. J. K. wykonywał stale i w pełnym wymiarze, przez co najmniej 8 godzin dziennie pracę betoniarza. W sytuacji, gdy beton był przygotowany i ubezpieczony miał trochę wolnego czasu to kierowano go do wykonywania pracy zbrojarza. Praca zbrojarza mogła mu zajmować ok. 10 % całego czasu pracy. Innych prac, poza wymienionymi ubezpieczony nie wykonywał w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) (zeznania ubezpieczonego k. 10-10v i k. 13, zeznania świadków W. O. k. 12v oraz T. S. k. 12v.).

W okresie od 15 maja 1989 r. do 1 października 1989 r. ubezpieczony pracował na budowie eksportowej w ZSRR, gdzie również wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracę na stanowisku betoniarza. W tym czasie macierzysty zakład pracy udzielił mu urlopu bezpłatnego (k. 32, 29, 27, 24 akt osobowych ubezpieczonego).

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, obdarzonego przez Sąd wiarygodnością.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie J. K. jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego przewidzianego w art. 32, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy, tj. w dniu 1 stycznia 1999 r. osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn oraz osiągnęli okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 ustawy, a także nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. W myśl przywołanego wyżej art. 32 ust.1 i 4 ustawy pracownikom zatrudnionym w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przysługuje emerytura w wieku 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, a w myśl przywołanego wyżej art. 27 ustawy wymagany okres składkowy i nieskładkowy wynosi co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn.

Stosownie do treści § 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A załącznika do rozporządzenia, nabywa prawo do emerytury w wyżej wymienionym wieku, jeżeli ma wymagany okres zatrudnienia (co najmniej 25 lat mężczyzna), w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Ponadto zgodnie z § 2 ust. 1 przedmiotowego rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.

Kluczowym dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy było stwierdzenie, czy ubezpieczony legitymuje się okresem 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Pozostały bowiem przesłanki do przyznania emerytury w warunkach szczególnych zostały spełnione przez ubezpieczonego i nie były kwestionowane przez organ rentowy.

Po przeprowadzonej analizie materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie, Sąd stwierdził, że J. K. posiada ponad 15-letni okres zatrudnienia w warunkach szczególnych. Sąd zaliczył ubezpieczonemu do stażu pracy w warunkach szczególnych sporny okres zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) od 1 lutego 1974 r. do 15 maja 1992 r. tj. 18 lat, 4 miesiące i 15 dni. Sąd dał wiarę zeznaniom złożonym przez ubezpieczonego jak i świadków: W. O. oraz T. S.. Wynika z nich, iż J. K. w wymienionym okresie pracował stale i w pełnym wymiarze jako betoniarz. Czasami, jak był przestój w pracy betoniarza ubezpieczony wykonywał pracę zbrojarza i zajmowało mu to ok. 10 % czasu pracy. Gdy ubezpieczony wykonywał prace zbrojarza to łączył ją w ciągu dnia z praca betoniarza. Wymienieni świadkowie również byli zatrudnieni w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w podobnym, co ubezpieczony okresie. Treść złożonych przez świadków i ubezpieczonego zeznań znajduje swoje potwierdzenie w dokumentach pracowniczych znajdujących się w aktach osobowych ubezpieczonego. Sąd dał również wiarę twierdzeniom ubezpieczonego, iż na budowie eksportowej w ZSRR wykonywał pracę betoniarza, co również znajduje swoje potwierdzenie w treści dokumentacji pracowniczej. W powyższym okresie zatrudnienia J. K. odbywał zasadniczą służbę wojskową. Także okres jej pełnienia zaliczyć należy do pracy w warunkach szczególnych. Jak wskazano bowiem w art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w brzmieniu wówczas obowiązującym okres odbywania zasadniczej lub okresowej służby wojskowej należy zaliczyć pracownikowi do okresu zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień związanych z tym zatrudnieniem, jeżeli po odbyciu tej służby podjął on zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym był zatrudniony przed powołaniem do służby. Zgodnie z treścią § 5 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 listopada 1968 r. w sprawie szczególnych uprawnień żołnierzy i ich rodzin. (Dz. U. z dnia 10 grudnia 1968 r.) żołnierzowi, który podjął zatrudnienie stosownie do zasad określonych w § 2-4, wlicza się czas odbywania służby wojskowej do okresu zatrudnienia w zakładzie pracy, w którym podjął zatrudnienie, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem w tym zakładzie oraz w zakresie szczególnych uprawnień uzależnionych od wykonywania pracy na określonym stanowisku lub w określonym zawodzie. Z kolei § 2 ust 1 przywołanego rozporządzenia stanowi, iż zakład pracy, który zatrudniał żołnierza w dniu powołania do służby wojskowej, jest obowiązany niezwłocznie zatrudnić go na stanowisku poprzednio zajmowanym lub równorzędnym pod względem rodzaju pracy oraz zaszeregowania osobistego, jeżeli w ciągu 30 dni od dnia zwolnienia z tej służby żołnierz zgłosi powrót do zakładu pracy. Wskazać należy, iż J. K. zakończył odbywanie służby wojskowej w dniu 15 października 1976 r. i w terminie 30 dni od jej zakończenia wrócił do pracy na przednio zajmowane stanowisko betoniarza, na co dowodem jest umowa o pracę z dnia 9 listopada 1976 r. (k. 60 akt osobowych). Powyższe stanowisko sądu znajduje swoje uzasadnienie również w ugruntowanym orzecznictwie Sądu Najwyższego, który wypowiadał się w tej materii i orzecznictwie Sądów Apelacyjnych, w tym również w wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 1 sierpnia 2012 r. III AUa 612/12.

Pracę na stanowisku betoniarza oraz pracę zbrojarza zakwalifikować należy jako pracę w warunkach szczególnych zgodnie z wykazem A, działem V poz. 4 (prace zbrojarskie i betoniarskie) załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Wymienione prace odpowiadają również stanowiskom wymienionym w wykazie A, dział V poz. 4 pkt 1 i 3 zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty.

Podkreślić również należy, iż zarówno praca betoniarza jak i zbrojarza osobno jak i łącznie stanowią pracę w warunkach szczególnych. Zgodnie ze orzecznictwem Sądu Najwyższego w sytuacji gdy pracownik pracujący w pełnym wymiarze czasu pracy w czasie dnia łączy ze sobą pracę odpowiadającą dwóm stanowiskom pracy w warunkach szczególnych i wykonywanie tych prac wyczerpuje jego dzienną normę czasu pracy to również taki okres należy uznać za pracę w warunkach szczególnych. Powyższe wynika z faktu, iż zatrudnienie na każdym z wymienionych stanowisk uznać należy za pracę w warunkach szczególnych. Po zaliczeniu okresu od 1 lutego 1974 r. do 15 maja 1992 r. jako stażu pracy w warunkach szczególnych i zsumowaniu z czasem uznanym przez organ rentowy stwierdzić należy, iż ubezpieczony spełnia przesłankę stażu pracy w warunkach szczególnych, a tym samym spełnia wszystkie przesłanki do przyznania mu emerytury.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd uznał, że odwołanie ubezpieczonego zasługuje na uwzględnienie i dlatego na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił, że J. K. przysługuje prawo do emerytury od 27 lutego 2015 r., tj. od dnia, w którym ukończył 60 lat życia.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.